توسط pejuhesh237 » سه شنبه نوامبر 05, 2013 2:04 pm
دانه ايست شبيه به خلر و غلاف آن مثل غلاف او تند
و با اندك تلخى کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم ص -198
متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات:
و حكيم مير عبد الحميد نوشته كه به هندى آن را كاچ مرچ نامند و نبات آن مابين شجر و گياه تا به دو ذرع است
و نهايت سه ذرع و برگ آن مانند برگ ريحان سبز و گل آن سفيد مانند گل آلوچه و از آن بسيار ريزهتر
و ثمر آن طولانى تا به قدر دو بند انگشت و مستدير صنوبرى شكل مخروطى طرف متصل به شاخ غليظتر از طرف بالاى آن
و در خامى سبز و بعد از رسيدن سرخ براق مىگردد
و تخم آن سفيد شبيه به تخم جوز ماثل و از آن كوچكتر و آن ثمر در غايت حدت با اندك تلخى است
و در خواص مانند دارفلفل و حرارت اين زياده از آن است
و پختن ماهى بدان مصلح ضرر ماهى است و در خواص ديگر به نحوى است كه صاحب تحفة المؤمنين نقل از بغدادى و انطاكى نموده
و نوشته و مؤلف گويد كسى كه گاهى آن را نخورده و محرور المزاج باشد به مجرد رسيدن آن به زبان او
و يا به چشم او سوزش بسيار مىكند و تورم به هم مى رساند
و نيز نوعى ديگر از فرنگ تخم آن را مىآورند و در بنگاله در بعضى باغچه ها مى كارند برگ آن از آن اندك عريضتر
و ثمر آن مدور به قدر آلوى سياه و پوست آن بعد از رسيدن سرخ و با شكنج مىباشد و حدت اين اندك كمتر از سرخ طولانى آنست. کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 596
