راهنماى زیارت حرمين کربلای معلی، معالم عاشوراءحسيني:شب جمعه

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:50 pm

بسم الله الرحمان الرحیم

راهنماى زيارت حرمين كربلاى معلّى عليهم االسلام
حرم حضرت اباعبدالله الحسين، شهداء اهل بيت و ياران،حرم ابا الفضل، مشاهد آثارحجج الهى و مهدوى، معالم عاشوراء حسينى، مراقد امامزادگان و اولياءالهى در حرمين و كربلا) عليهم السلام

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:51 pm

کتاب مناسک دیدار حق
جلد دوم: آیین حج و زیارت
مشتمل بر شرح بر نامه ها و احكام و اعمال و آداب زیارت مشاهد الهی

برای دریافت کتاب به این آدرس مراجعه نمایید:
viewtopic.php?f=264&t=10169#p49153

آداب و اعمال تشرف به حریم وجه اللهی:

هر گاه چشم زائر به قبه منوره يا ضريح انور افتاد در هر جا (بيرون شهر - داخل شهر - بيرون صحن - درب صحن - داخل صحن- داخل رواق) بگويد
صلی الله علیك یا أبا عبد الله، صلی الله علیك یا أبا عبد الله، صلی الله علیك یا أبا عبد الله،
صلى الله عليكَ وعلى ولديك الشهيدين العَلِيَين.و اخوتك الشهداء سيّما ابي الفضل العباس، و أَخَوَاتك المظلومة سيما زَينب وأم كلثوم و سُكينة، و على ساير اولادك وعلى بناتك و اهل بيتك و عيالاتك و اصحابك و انصارك و المستشهدين بين يديك و في نصرتك،
لعن الله من خذلكم و حاصركم و حاربكم و جرحكم و قتلكم واستباح حريمكم وسَبَى نسائكم

در وقت ورود و در صحنها و در رواق و در فواصل تا رسیدن به روضه منوره این اذکار گفته شود:
بسم الله و بالله، وفي سبيل الله، و على ملة رسول الله، الله اكبر الله اكبر، الله اكبر كبيرا، و الحمدلله كثيرا، و سبحان الله بكرة واصيلا، الحمدلله على هدايته لدينه، والتوفيق لمادعا اليه من سبيله،

اذن دخول اول بیرون صحن

اذن دخول دوم براي ورود به داخل صحن

اذن دخول سوم و چهارم براى ورود به ايوان و رواق ها:

اذن دخول پنجم و ششم براى ورود به حرم مطهر

{مشهد اثر مهدوی (علیه السلام) باب حبیب}

دربی که به مرقد حبیب باز می شود معروف به باب حبیب است (از سمت صحن بالاسر مبارک)
و از آن که بروند قبل زیارت امام و در برگشت از زیارت امام ان را زیارت می کنند و از مشاهد آثار مهدوی (علیه السلام) است

قديم علماء و بزرگان از همین درب حبيب مشرف مي شدند
قديم يكدرب بيشتر به داخل حرم در ايوان قبله نبود؛
قتلگاه هم دربش فقط همين سر راه ضريح حبيب بود و چند پنجره به ايوان ووو نداشت
از درب حبيب كه وارد مي شدند چند امتياز داشت:
اول از دربى كه امام زمان عليهالسلام مشرف شده و مى شوند وارد حرم شده اند
دوم: سرراه به قتلگاه رفته؛ زيارت كرده و ترتيب زيارت برحسب واقعه كربلا هم مى باشد
سوم: حبيب بن مُظَهَر عليهالسلام را سر راه زيارت مي شود؛
جهارم: و بعد از درب بالاسر روبروي مرقد حبيب به روضه منوره مى تواند وارد شود، كه در كتب زيارات هست واردشود و
ماذي بالاسر بايستد و زيارت كند
بس بعد زيارت حبيب قبل اين درب (بالاسر) بايست و اذن دخول خواند مي شود
چون در آداب زيارت دارد كه وقتي وارد شدي به روضه منوره محاذي بالاسر زيارت كن و اين درب محاذي بالاسر است
فلذا اينطور وارد شده و بعد زيارات هم وقتي خارج مي شدند چون از درب حبيب آمده بودند
قديمجوندرببالاسر نبود ومردان از همين درب حبيب بيرون مى رفتند
و هر درب كفشداري خاص داشت و شخص طبعا از اينجا وارد شده بود از اينجا هم بر مي گشت
و طبيعتا حبيب مجددا زيارت مي شد
ولذا مي گويند در روضه هاى قديم حبيب دوبار زيارت مي شود..... به اين لحاظ بوده است
(مرحوم علامه سيد محمدعلي موحد ابطحي هم از همين درب حبيب وارد و خارج مي شدند)

مرحوم آیت الله شیخ اسماعیل نمازی در فايل ويديويي مي گويد برنامه مرحوم نمازي در حرم كربلا ورود و خروج از باب حبيب بود
ولذا واقعه اولين تشرف او در كربلا - بجز كنار ضريح، نوبت دوم كه پول بيشتري به او دادند در كفشداري همين كفشداري كه قبلا در درب حبيب بوده است رخ داده و الان كفشداري ديگر نیست و همه اش راهرو شده و قبلا طرفين راه وروي دوكفشداري كوچك بود
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/tasharrof ... aaqea2.mp4

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله، و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته

زیارت قتلگاه حسینی (علیه السلام)

مقتل امام حسین از بیان امام زمان (علیهما السلام) در زیارت عاشورای ناحیه مقدسه:

وَ الشِّمْرُ جالِسٌ عَلى صَدْرِكَ، = درهمان حال شِمرِملعون برسینه مبارکت نشسته،
وَ مُولِـغٌ سَیْفَهُ عَلى نَحْرِكَ، = وشمشیرخویش رابرگلـویت سیراب مینمود،
قابِضٌ عَلى شَیْبَتِكَ بِیَدِهِ، = بادستى مَحاسنِ شریفت را درمُشت میفِشرد،
ذابِـحٌ لَكَ بِمُهَنَّدِهِ، = (وبادست دیگر)باتیغِ آخته اش سراز بدنت جدامى کرد،
قَدْ سَکَنَتْ حَوآسُّكَ = تمامِ اعضاوحواسّت ازحرکت ایستاد،
وَ خَفِیَتْ أَنْفاسُكَ، = نَفَسهاىِ مبارکت آهسته و قطع شد ،
وَ رُفِـعَ عَلَى الْقَناةِ رَأْسُكَ ، = وسرِمقدّست برنیزه بالارفت،
السَّلامُ عَلَى الشَّیْبِ الْخَضیبِ، = سلام بر آن مَحاسنِ با خون خضاب شده،
السَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّریبِ، = سلام بر آن گونه بسيار خاک آلوده،
السَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّلیبِ، = سلام بر آن بدنِى كه جامه اش را كنده به غارت برده اند ،
السَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضیبِ، = سلام بر آن دندان هایی که با چوب خیزران كوبيده شده ،
السلام على الودج المقطوع = سلامبر رگهاى قطع شده
السَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ، = سلام برآن سرِ بالاى نیزه رفته،

لعن الله خاذليك وقاتليك وسالبيك،
وسلام الله عليك وعلى جدك وامك و ابيك واخيك واهل بيتك وانصارك والمستشهدين فيك والأئمة المعصومين من ذريتك

زيارت حبيب بن مُظَهَّر الاسدى

سپس قبر حبيب بن مظَهّر اسدى را زيارت كن و بگوى:
السَّلامُ‌ عَليْكَ‌ يا حبيب بن مُظَهَّر، أَيُّهَا العَبْدُ الصَّالِحُ‌ المُطِيعُ‌ للّٰهِ‌ وَلِرَسُولِهِ‌ وَلأَمِيرِ المُؤْمِنِينَ‌ وَلِفاطِمَةَ‌ الزَّهْرَاءِ وَالحَسَنِ‌ وَالحُسَيْنِ‌ (عَلَيْهِمُ‌ السَّلامُ‌)، الغَرِيبُ‌ المُواسِي، أَشْهَدُ أَنَّكَ‌ جَاهَدْتَ‌ فِي سَبِيلِ‌ اللّٰهِ‌، وَنَصَرْتَ‌ الحُسَيْنَ‌ بْنَ‌ بِنْتِ‌ رَسُولِ‌ اللّٰهِ‌، وَوَاسَيْتَ‌ بِنَفْسِكَ‌،، وَبَذَلْتَ‌ مُهْجَتَكَ‌، فَعَلَيْكَ‌ مِنَ‌ اللّٰهِ‌ السَّلامُ‌ التَّامُّ‌،
السَّلامُ‌ عَلَيْكَ‌ أَيُّهَا القَمَرُ المُزَّهَِرُ، السَّلامُ‌ عَلَيْكَ‌ يَا حَبِيبَ‌ بنَ‌ مُظَهَّر الأَسَدِي وَرَحْمَةُ‌ اللّٰهِ‌ وَبَرَكاتُهُ‌.

زيارت توصيفي مقامات جناب حبیب:
السلام عليك يا ناصر رسول الله في بدر وحُنَين
السلام عليك يا ناصر الإمام أمير المؤمنين في دفع فتن الخوارج اصحاب الجمل و اتباع معاوية و اهل الشام في صفين و في النهروان
السلام عليك يا ناصر الإمام الحسن المجتبى في دفع فتنة الخوارج اتباع معاوية و اهل الشام
السلام عليك يا ناصر الإمام الحسين المصَفّى وآخِذَ البيعة لنصرته و قائد جناح يسار جيشه في دفع فتنة الخوارج أتباع يزيد من اهل العراق والشام
السلام عليك يا قارئ الكوفة ومقرئهم بقراءة خزنة الوحي (رسول الله والأئمة علي المرتضى والحسن المجتبى و الحسين المصفى)
السلام عليك يا من كان يختم القرآن في كل يوم وليلة
السلام عليك يا من شهد له الإمام الحسين ب:فقيه الأمة
السلام عليك يا من قاتل أعداء الحسين حتى خَضَبَتْ شيبتَه بِدَمِه
السلام عليك ورحمة الله وبركاته

توضيحاتى در فيوضات حبيب
1- جناب حبیب، فرمانده جناح چپ سپاه حضرت ابا عبدالله علیه السلام است.
2- کسی است که ابا عبدالله علیه السلام کنار او همان حرفی را زد که کنار اباالفضل علیه السلام گفته بود.
حضرت امام حسين عليه السلام کنار او جمله ای گفته است که این وصف را نمی شود برای کس دیگری گفت.
حضرت اباعبدالله علیه السلام گفتند: «تو فقیه امت بودی، خدایت رحمت کند که تو کسی بودی که هر سه روز یک بار (و در بعضی روايتها هم گفته اند هر شب یک بار) قرآن را ختم می کردی»
3- حبيب از قراء بزرگ صاحب قرائت در كوفه بود و قرائت را از حضرت رسول الله و حضرت مولا على و امامين حسن وحسين عليهم السلام گرفته بود

مرحوم آيت الله حاج شیخ عبدالعلی قرهی (از علماء و پيشكار همراه امام خمينى در حرمها و...) از مرحوم آيت الله حاج شیخ جواد کربلایی نقل کردند که:
مرجع مرحوم میرزا محمّد حسن شیرازی در مکاشفه ای حبیب بن مظاهر را دیدند
در بهشت باغی سرسبز و زیبا دیدم. دریافتم در بهشت است.
حضرت حبیب نشسته است و حوری و غلامان اطرافش طواف می کنند.
منزلتی داشت که مورد غبطه بسياری از پیامبران (عليهم السلام) بود.
آمدم و خدمت او نشستم و گفتم:
خوشا به سعادت تو که هیچ کس در زندگی منزلت تو را نیافت.
ای حبیب! چگونه شکر این نعمت را ادا می کنی که
در جوانی که موهایت سیاه بود، خدمت پیامبر(صلى الله عليه وآله) بودی.جنگ بدر را دریافته بودى و در جنگ بدر خدمت پیامبر(صلى الله عليه وآله) شمشیر زده بود و یار حضرت بود)
وبالاتر از آن، اینکه در پیری (حبیب پیر بود، نزدیک به هشتاد سال سن داشت) موی سپید تو پیش چشم پسر پیغمبر به خون سرت خضاب شد.
اینها خیلی افتخار بود، حالا بعد از این (توفيقات و مراتب) آيا باز هم آرزویی داری؟
گفت: بله یک آرزو برایم مانده است و آن اینکه به دنیا برگردم
زیرا که از سید دو عالم حضرت رسول الله شنیدم که فرمودند: «هر کس در مجلس عزای فرزندم حسین (علیه السلام) از روی معرفت اشک بریزد، خداوند کریم ثواب صد شهید به او عطا فرماید ودرجات او را در بهشت بیفزاید.»
1- در زمره عزاداران حسین علیه السلام داخل شوم،
2- و در مجالس ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) گریه کنم.
3- و ذاکری اباعبدالله علیه السلام را بکنم. و دو بیت شعر برای اباعبدالله علیه السلام بخوانم!
4- و در آن مجالس تشنه ها را آب دهم.
5- و اینکه صلوات بر محمد و آل محمد(صلى الله علیه وآله) بفرستم.

--------------
اشاره به امدادهاى علمى شهداى كربلا با مانوسين و بسيار متوسلين به آنها
مرحوم آیت اللَّه آقای شیخ محمّد ابراهیم ربّانی بیرجندی نقل کرد که
مرحوم فاضل نیشابوری پدر همسر آیت اللَّه مرجع حاج سید محمود شاهرودی گفت:
در حسینیه ای رفته بودم،
مداحان می آمدند و می خواندند امّا جلب توجّه نمی کرد، (منبر و روضه شان)
پیرمردی آمد و مشغول مرثیه خوانی شد،
من که خود منبری بودم سخت تحت تأثیر قرار گرفتم و گریستم،
بعد به پیرمرد گفتم: اشعار از کی بود؟
گفت: از خودم و شعر آخر از حبیب بن مظاهر بود.

نکته:
صحيح: مُظاهر ضم ميم
و صحيحتر = مُظَهّر = ضم ميم = فتح ظ - فتح يا كسر هـ با تشديد

نوعي توسل به حبيب براى حوائج سخت = بخصوص ازدواج

مرحوم آیت الله آقا نجفی قوچانی از شاگردان مرحوم آخوند خراساني
ماجراى فراهم شدن ازدواجش را كه غير ممكن بنظرش بوده
در اثر نوعي توسل (آسان) به مرقد حبيب بن مظهر ممكن نموده و سريعا فراهم مي شود
شرح آنرا با بيان خودش كه شيرين و آميخته با نكات علمى است و مباحثات با خداوند و حضرات و ديگران است در کتاب سیاحت شرق (فصل ششم) نوشته است؛
در اينجا خلاصه اش را نقل مى كنيم:
در نیمة ماه رجب سال ۱۳۲۵ قمری، مطابق مرسوم همه ساله (زيارت رجبيه) جهت زیارت سیّدالشهداء(عليهم السلام) از نجف راهی کربلا شدم.
در میان صحنِ امام حسین (عليه السلام)، یکی از رفقای خراسانی مرا دید و گفت:
«فلانی! اگر زن می خواهی، مثل همیشه که زیارت حبیب بن مظهر را می خوانی،
بعد از آن دو رکعت نماز و یک سوره یاسین به نیت هدیه روح حبیب بخوان
و بعد از آن حاجت خود را بخواه؛
که به زیارتی دیگر نمی آیی، الا آن که ازدواج کرده باشی»!
وقتي من تعجب كردم گفت: «همین طور است که می گویم، تجربه شده است».
و سفر بعدي دو هفته بعد زيارت شعبانيه به كربلا مشرف شد و ازدواجش فراهم شده بود در كربلا از خاندانهاي كربلا

توضيح: اين توسل براى عموم حاجات است و محدود به حاجت ازدواج نيست

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:51 pm

زیارت: اظهار معرفت و عبودیت و تسلیم در حضور وجه الله
با زیارات جامعه و زیارات خاصه
نسخه جامع (زیارت جامعه کبیره کامله) و زیارت جامعه صغیره (امین الله کامله) در کتاب مناسک دیدار حق منتشر شده است

در زیارات خاصه امام حسین علیه السلام؛ از افضل زیارات زیارت عاشورا و زیارت وارث (زیارت هفتم) و زیارت ناحیه مقدسه

کتاب زیارت عاشورای تامه را از این ادرس دریافت نمایید:

viewtopic.php?f=98&t=10179

زیارت ناحیه مقدسه
كه مشتمل بر مقتل خواني امام زمان است
viewtopic.php?f=166&t=349&p=4924#p4922

زیارت وارث:

وقتی به درب حائر حسینی (علیه السلام) رسیدی پس بگو:

اَللهُ اَكْبَرُ كَبيرًا، وَالْحَمْدُ للهِ كَثيرًا، وَسُبْحانَ اللهِ بُكْرَةً وَاَصيلًا، اَلْحَمْدُ للهِ الَّذي هَدانا لِهذا وَما كُنّا لِنَهْتَدِيَ لَوْ لا اَنْ هَدانَا اللهُ، لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ.

سپس بگو:
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا رَسُولَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا نَبِيَّ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا خاتِمَ النَّبِيّينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا سَيِّدَ الْمُرْسَلينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حَبيبَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَميرَ الْمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا سَيِّدَ الْوَصِيّينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا قائِدَ الْغُرِّ الُْمحَجَّلينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ وَعَلَى الاَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِكَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وَصِيَّ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الصِّديقُ الشَّهيدُ، اَلسَّلامُ عَلَيْكمُ يا مَلائِكَةَ اللهِ المُقيمينَ فِي هذَا المَقامِ الشَّريفِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا مَلائِكَةَ رَبِّي الْمُحْدِقينَ بِقَبْرِ الْحُسَيْنِ (عَلَيْهِ السَّلامِ)، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ مِنّي اَبَدًا ما بَقيتُ وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ .
ثمّ تقول :
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبا عَبْدِاللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ رَسُولِ الله، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ عَبْدُكَ وَابْنُ عَبْدِكَ وَابْنُ اَمَتِكَ الْمُقِرُّ بِالرِّقِّ وَالتّارِكُ لِلْخِلافِ عَلَيْكُمْ وَالْمُوالي لِوَلِيِّكُمْ وَالْمُعادي لِعَدُوِّكُمْ، قَصَدَ حَرَمَكَ وَاسْتَجارَ بِمَشْهَدِكَ، وَتَقَرَّبَ اِلَيْكَ بِقَصْدِكَ، أَاَدْخُلُ يا رَسُولَ اللهِ، أَاَدْخُلُ يا نَبِيَّ اللهِ أَاَدْخُلُ يا اَميرَ الْمُؤْمِنينَ، أَاَدْخُلُ يا سَيِّدَ الْوَصِيّينَ، أَاَدْخُلُ يا فاطِمَةَ سَيِّدَةَ نِساءِ الْعالَمينَ، أَاَدْخُلُ يا مَوْلايَ يَا بْنَ رَسُولِ اللهِ .

فإنْ خشع قلبكَ ودمعت عينك فهو علامة الاذن ثمّ ادخل وقُل :
پس اگر دلت خاشع و دیده ات گریان شد، پس آن علامت رخصت است؛ داخل شو و بگو:

اَلْحَمْدُ للهِ الْواحِدِ الاَحَدِ الْفَرْدِ الصَّمَدِ الَّذي هَداني لِوِلايَتِكَ، وَخَصَّني بِزِيارَتِكَ، وَسَهَّلَ لي قَصْدَكَ .

ثمّ ائت باب القُبّة وقِف مِن حيث يلي الرّأس وقُل :
سپس وارد قبه مطهره می شوی و محاذی بالای سر می گویی:
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ آدَمَ صَفْوَةِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ نُوح نَبِيِّ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ اِبْراهيمَ خَليلِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ مُوسى كَليمِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ عيسى رُوحِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ مُحَمَّدٍ حَبيبِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ وليِّ الله، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفى، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ عَلِيٍّ الْمُرْتَضى، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ خَديجَةَ الْكُبْرى، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا ثارَ اللهِ وَابْنَ ثارِهِ وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، اَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلاةَ وَآتَيْتَ الزَّكاةَ، وَاَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَيْتَ عَنْ الْمُنْكَرِ، وَاَطَعْتَ اللهَ وَرَسُولِهُ حَتّى اَتاكَ الْيَقينُ، فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتْكَ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً ظَلَمَتْكَ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِكَ فَرَضِيَتْ بِهِ، يا مَوْلايَ يا اَبا عَبْدِاللهِ، اَشْهَدُ اَنَّكَ كُنْتَ نُورًا فِي الاَصْلابِ الشّامِخَةِ، وَالاَرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ، لَمْ تُنَجِّسْكَ الْجاهِلِيَّةُ بِاَنْجاسِها، وَلَمْ تُلْبِسْكَ مِنْ مُدْلَهِمّاتِ ثِيابِها، وَاَشْهَدُ اَنَّكَ مِنْ دَعائِمِ الدّينِ، وَاَرْكانِ الْمُؤْمِنينَ، وَاَشْهَدُ اَنَّكَ الاِمامُ الْبَرُّ التَّقِيُّ الرَّضِيُّ الزَّكِيُّ الْهادِي الْمَهْدِىُّ وَاَشْهَدُ اَنَّ الاَئِّمَةَ مِنْ وُلْدِكَ كَلِمَةُ التَّقْوى، وَاَعْلامُ الْهُدى، وَالْعُروَةُ الْوُثْقى، وَالْحُجَّةُ عَلى اَهْلِ الدُّنْيا، وَاُشْهِدُ اللهََ وَمَلائِكَتَهُ وَاَنْبِيائَهُ وَرُسُلَهُ اَنّي بِكُمْ مُؤْمِنٌ وَبِاِيابِكُمْ، مُوقِنٌ بِشَرايـِعِ ديني وَخَواتيمِ عَمَلي، وَقَلْبي لِقَلْبِكُمْ سِلْمٌ وَاَمْري لاَِمْرِكُمْ مُتَّبِـعٌ، صَلَواتُ اللهِ عَلَيْكُمْ وَعَلى اَرْواحِكُمْ وَعَلى اَجْسادِكُمْ وَعَلى اَجْسامِكُمْ وَ عَلى شاهِدِكُمْ وَعَلى غائِبِكُمْ وَعَلى ظاهِرِكُمْ وَعَلى باطِنِكُمْ .

ثمّ انكبّ على القبر وقبّله وقُل : پس ببوس یا به اشاره قبر مبارک را:
بِاَبي اَنْتَ وَاُمّي يَا بْنَ رَسُولِ اللهِ، بِاَبي اَنْتَ وَاُمّي يا اَبا عَبْدِاللهِ، لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَجَلَّتِ الْمُصيبَةُ بِكَ عَلَيْنا وَعَلى جَميعِ اَهْلِ السَّماواتِ وَالاَْرْضِ، فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً اَسْرَجَتْ وَاَلْجَمَتْ وَتَهَيَّأَتْ لِقِتالِكَ، يا مَوْلايَ يا اَبا عَبْدِاللهِ، قَصَدْتُ حَرَمَكَ، وَاَتَيْتُ اِلى مَشْهَدِكَ، اَسْئلُ اللهَ بِالشَّأنِ الَّذي لَكَ عِنْدَهُ وَبِالَْمحَلِّ الَّذي لَكَ لَدَيْهِ اَنْ تُصَلَّيَ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَاَنْ تَجْعَلَني مَعَكُمْ فِي الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ .

ثمّ قُم فَصَلِّ ركعتين عند الرّأس اقرأ فيها ما أحببت فاذا فرغت من صلاتك فقُل :
بس دو ركعت نماز بگذار درآن هر سوره اى خواستى بخوان، پس هرگاه از نماز فارغ شدى بگو:
اَللّـهُمَّ اِنّي صَلَّيْتُ وَرَكَعْتُ وَسَجَدْتُ لَكَ وَحْدَكَ لا شَريكَ لَكَ، لاَِنَّ الصَّلاةَ وَالرُّكُوعَ وَالسُّجُودَ لا تَكُونُ اِلاّ لَكَ لاَِنَّكَ اَنْتَ اللهُ لا اِلـهَ الاّ اَنْتَ، اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَاَبْلِغْهُمْ عَنّي اَفْضَلَ السَّلامِ وَالتَّحِيَّةِ، وَارْدُدْ عَلَيَّ مِنْهُمُ السَّلامَ، اَللّـهُمَّ وَهاتانِ الرَّكْعَتانِ هَدِيَّةٌ مِنّي اِلى مَوْلايَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ (عَلَيْهِمَا السَّلامُ)، اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَعَلَيْهِ، وَتَقَبَّلْ مِنّي وَأجُرْني عَلى ذلِكَ بِاَفْضَلِ اَمَلي وَرَجائي فيكَ وَفِي وَلِيِّكَ يا وَلِيَّ الْمُؤْمِنينَ.

ثمّ قُم وصِر الى عند رجلي القبر وقِف عند رأس عليّ بن الحسين (عليه السلام) و قُل :
پس برخيز و برو به پائين پاى امام حسين و در نزد سر على اكبر قرار بگير و بگو:
زیارت حضرت علی بن الحسین (علیهما السلام):
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا عليٍّ الاكبر، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ رَسُولِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ نَبِيِّ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ الْحُسَيْنِ الشَّهيدِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الشَّهيدُ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْمَظْلُومُ وَابْنُ الْمَظْلُومِ، لَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتْكَ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً ظَلَمَتْكَ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِكَ فَرَضيَتْ بِهِ .

ثمّ انكبّ على القبر وقبّله وقُل :
سپس خودت را بر قبر بيانداز و اكر فراهم نيست اشاره کن برای بوسیدن قبر مطهر و بگو:
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وَلِيَّ اللهِ وَابْنَ وَلِيِّهِ، لَقَدْ عَظُمَتِ الْمُصيبَةُ وَجَلَّتِ الرَّزِيَّةُ بِكَ عَلَيْنا وَعَلى جَميعِ الْمُسْلِمينَ، فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتْكَ، وَاَبْرَأُ اِلَى اللهِ وَاِلَيْكَ مِنْهُمْ .

با خواندن دو متن فوق؛ اگر بخواهى فقط جناب على اكبر را زيارت كنى موفق شده اى
اما اگر خواستى جناب على اصغر را هم زيارت كنى به مانند جناب على اكبر
مي تواني همان دو متن را مجددا با خطاب به جناب على اصغر بگويى (بحاى سلام به على اكبر بگويي: اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا عليٍّ الاصغر)
اما اكر خواستي هر دو جناب را مشتركا زيارت كني با يكبار خواندن متنها؛ پس چنين بگو:
[/b]اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا عليٍّ الاكبر اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا عليٍّ الاصغر
اَلسَّلامُ عَلَيْكُمَا يَا ابْنَي رَسُولِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمَا يَا ابْنَي نَبِيِّ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمَا يَا ابْنَي اَميرِ الْمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمَا يَا ابْنَي الْحُسَيْنِ الشَّهيدِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمَا اَيُّهَا الشَّهيدَانِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمَا اَيُّهَا الْمَظْلُومانِ وَابْنَيِ الْمَظْلُومِ، لَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتْكُمَا، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً ظَلَمَتْكُمَا، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِكَ فَرَضيَتْ بِهِ .

ثمّ انكبّ على القبر وقبّله وقُل :
سپس خودت را بر قبر بيانداز و اگر فراهم نيست اشاره کن برای بوسیدن قبر مطهر و بگو:
اَلسَّلامُ عَلَيْكُمَا يا وَلِيَّيِ اللهِ وَابْنَي وَلِيِّهِ، لَقَدْ عَظُمَتِ الْمُصيبَةُ وَجَلَّتِ الرَّزِيَّةُ بِكُمَا عَلَيْنا وَعَلى جَميعِ الْمُسْلِمينَ، فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتْكُمَا، وَاَبْرَأُ اِلَى اللهِ وَاِلَيْكُمَا مِنْهُمْ.

آنكاه سلام کن بر شهدای اهل بیت (علیهم السلام) از رجال و نساء:
اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ ایّها الشُّهداء مِن آل محمّد و مِن ذرّية ابيطالب، السلام عليكم جميعا ورحمة الله وبرکاته.

ثمّ اخرج من الباب الَّذي عند رجلي عليّ بن الحسين (عليهما السلام) ثمّ توجّه الى الشّهداء وقُل :
سپس توجه به قبر شهدای اصحاب بنما و بگو:
اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَوْلِياءَ اللهِ وَاَحِبّائَهُ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَصْفِياءَ اللهِ وَاَوِدّاءَهُ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ دينِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ رَسُولِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ أَبي مُحَمَّد الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ الْوَلِيِّ الزَّكيِّ النّاصِحِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَنْصارَ اَبي عَبْدِاللهِ، بِاَبي اَنْتُمْ وَاُمّي طِبْتُمْ وَطابَتِ الاَْرْضُ الَّتي انتم فيها دُفِنْتُمْ، وَفُزْتُمْ فَوْزًا عَظيمًا، فَيا لَيْتَني كُنْتُ مَعَكُمْ فَاَفُوزَ مَعَكُمْ و أسئل الله أن يجعلني معكم في الدنيا و الآخرة

تلاوت زیارت وارث (صوتی)
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/Ziyaarate-Harame-Hosaini5.mp3

زيارت شهداي كربلا
كه از ناحيه مقدسه وارد شده است
با ذكر نام ايشان و فداكاريشان

فصل (14) فيما نذكره من زيارة الشهداء في يوم عاشوراء
رويناها باسنادنا الى جدي أبي جعفر محمد بن الحسن الطوسي رحمة الله عليه قال: حدثنا الشيخ أبو عبد الله محمد بن أحمد بن عياش، قال: حدثني الشيخ الصالح أبو منصور بن عبد المنعم بن النعمان البغدادي رحمه الله عليه، قال خرج من الناحية سنة اثنتين وخمسين ومائتين على يد الشيخ محمد بن غالب الاصفهاني حين وفاة أبي رحمه الله، وكنت حديث السن، وكتبت استأذن في زيارة مولاي أبي عبد الله عليه السلام وزيارة الشهداء رضوان الله عليهم، فخرج الي منه:

بسم الله الرحمن الرحيم: إذا اردت زيارة الشهداء رضوان الله عليهم فقف عند رجلي الحسين (عليه السلام)، وهو قبر علي بن الحسين (صلوات الله عليهما)، فاستقبل القبلة بوجهك فان هناك حومة الشهداء (عليهم السلام) وأوم وأشر الى علي بن الحسين (عليه السلام) وقل:

1- اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا عليٍّ الاكبر اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا أَوَّلَ قَتيلٍ مِنْ نَسْلِ خَيرِ سَليلٍ، مِنْ سُلالَةِ إِبْراهيمِ الْخَليلِ، صَلَّى الله عَلَيْكَ وَعَلى أَبيكَ إِذْ قالَ فيكَ قَتَلَ الله قَوْمًا قَتَلُوكَ يا بُنَيَّ ما أَجْرَآهُمْ عَلى الرَّحْمانِ وَعَلَى انْتِهاكِ حُرْمَةِ الرَّسُولِ، عَلَى الدُّنْيا بَعْدَكَ الْعَفا، كَأَنّي بِكَ بَيْنَ يَدَيْهِ ماثِلًا، وَلِلْكافِرينَ قائِلًا:
أَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ * * * نَحْنُ وَبَيْتِ الله أَوْلى بِالنَّبِيِّ
أَطْعَنُكُمْ بِالرُّمْحِ حَتَّى يَنْثَني * * * اَضْرِبُكُمْ بِالسَّيْفِ أَحْمي عَنْ أَبي
ضَرْبَ غُلامٍ هاشِمِيٍّ عَرَبِيٍّ * * * وَالله لا يَحْكُمُ فينَا ابْنُ الدَّعي.
حَتَّى قَضَيْتَ نَحْبَكَ، وَلَقيتَ رَبَّكَ، أَشْهَدُ أَنَّكَ أَوْلى بِالله وَبِرَسُولِهِ وَأَنَّكَ ابْنُ رَسُولِهِ وَحُجَّتِهِ وَدينِهِ، وَابْنُ حُجَّتِهِ وَأَمينِهِ، حَكَمَ الله عَلى قاتِلَكَ مُرَّةِ بْنِ مُنْقِذِ بْنِ النُّعْمانِ الْعَبْدِيِّ، لَعَنَهُ الله وَأَخْزَاهُ وَمَنْ شَرِكَهُ في قَتْلِكَ، وَكانُوا عَلَيْكَ ظَهيرًا، أَصْلاهُمُ الله جَهَنَّمَ، وَساءَتْ مَصيرًا. وَجَعَلْنَا الله مِنْ مُلاقيكَ وَ مُوافقيك‌ وَ مُرافقيك‌ وَ مُرافِقي جَدِّكَ وَأَبيكَ وَعَمِّكَ وَأَخيكَ وَاُمِّكَ الْمَظْلُومَةِ، وَأَبْرَءُ إِلَى الله مِنْ قاتِليكَ، وَأسْئَلُ الله مُرافَقَتَكَ في دارِ الْخُلُودِ، وَأَبْرَءُ إِلَى الله مِنْ أَعْداءِكَ اُولِى الْجُحُودِ، وَالسَّلامُ عَلَيْكَ وَرَحْمَةُ الله وَ بَرَكاتُهُ.
2- اَلسَّلامُ عَلى عليٍّ الاصغر؛ عبد الله بْنِ الْحُسَيْنِ، اَلطِّفْلِ الرَّضيعِ، اَلْمَرْمِيِّ الصَّريعِ، المُتُشَحِّطِ دَمًا، اَلمُصَعَّدِ دَمُهُ فِي السَّماءِ، اَلْمَذْبُوحِ بِالسَّهْمِ في حِجْرِ أَبيهِ، لَعَنَ الله رامِيَهُ حَرْمَلَةَ بْنَ كاهِلِ الْأَسَدِيِّ وَذَويهِ.
3- اَلسَّلامُ عَلى عبد الله بْنِ أمير المؤمنين، مُبْلَى البَلاءِ وَالْمُنادي بِالْوِلاءِ في عَرَصَةِ كَرْبَلاءَ، اَلْمَضْرُوبِ مُقْبِلًا وَمُدْبِرًا، لَعَنَ الله قاتِلَهُ هانِيَ بْنَ ثُبَيْتٍ الْحَضْرَمِيِّ.
4- اَلسَّلامُ عَلَى أَبِي الْفَضْلِ‌ الْعَبَّاسِ بْنِ أمير المؤمنين، اَلْمُواسي أَخاهُ بِنَفْسِهِ، اَلْآخِذِ لِغَدِهِ مِنْ أَمْسِهِ، اَلْفادي لَهُ، اَلْواقي السَّاعي إِلَيْهِ بِماءِهِ، اَلْمَقْطُوعَةِ يَداهُ، لَعَنَ الله قاتِلَيْهُ يَزيدَ بْنَ الرَّقادِ الجنبيَ، وَحُكيمَ بْنَ الطُّفَيْلِ الطَّائِيَّ.
5- اَلسَّلامُ عَلَى جَعْفَرِ بْنِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، الصَّابِرِ بِنَفْسِهِ مُحْتَسِبًا، وَ النَّائِي عَنِ الْأَوْطَانِ مُغْتَرِبًا، الْمُسْتَسْلِمِ لِلْقِتَالِ ،الْمُسْتَقْدِمِ لِلنِّزَالِ، الْمَكْثُورِ بِالرِّجَالِ، لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَهُ هَانِيَ بْنَ ثُبَيْتٍ الْحَضْرَمِيَّ
6- السَّلَامُ عَلَى عُثْمَانَ بْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، سَمِيِّ عُثْمَانَ بْنَ مَظْعُونٍ، لَعَنَ اللَّهُ رَامِيَهُ بِالسَّهْمِ، خَوْلِيَّ بْنَ يَزِيدَ الْأَصْبَحِيَّ الْأَيَادِيِّ الْأَبَانِيِّ الدَّارِمِيَّ
7- السَّلَامُ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، قَتِيلِ الْأَبَانِيِِّ الدَّارِمِيِّ، لَعَنَهُ اللَّهُ وَ ضَاعَفَ عَلَيْهِ الْعَذَابَ الْأَلِيمَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْكَ يَا مُحَمَّدُ وَ عَلَى أَهْلِ بَيْتِكَ الصَّابِرِينَ
8- السَّلَامُ عَلَى أَبِي بَكْرِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الزَّكِيِّ الْوَلِيِّ، الْمَرْمِيِّ بِالسَّهْمِ الرَّدِيِّ، لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَهُ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عُقْبَةِ الْغَنَوِيَّ.
9- السَّلَامُ عَلَى عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الزَّكِيِّ، لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَهُ وَ رَامِيَهُ حَرْمَلَةَ بْنَ كَاهِلٍ الْأَسَدِيَّ
10- السَّلَامُ عَلَى الْقَاسِمِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ، الْمَضْرُوبِ عَلَى هَامَّتِهِ، الْمَسْلُوبِ لَامَتُهُ، حِينَ نَادَى الْحُسَيْنَ عَمَّهُ ،فَجَّلَا عَلَيْهِ عَمُّهُ كَالصَّقْرِ، وَ هُوَ يَفْحَصُ‌ بِرِجْلِيْهِ التُّرابَ، وَالْحُسَيْنُ يَقُولُ: بُعْدًا لِقَوْمٍ قَتَلُوكَ، وَمَنْ خَصْمُهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ جَدُّكَ وَأَبُوكَ. ثُمَّ قالَ: عَزَّ وَالله عَلى عَمِّكَ أَنْ تَدْعُوهُ فَلا يُجيبَكَ، أَو أَنْ يُجيبَكَ وَأَنْتَ قَتيلٌ جَديلٌ فَلا يَنْفَعَكَ، هذا وَالله يَوْمٌ كَثُرَ واتِرُهُ، وَقَلَّ ناصِرُهُ، جَعَلَنِيَ الله مَعَكُما يَوْمَ جَمْعِكُما، وَبَوَّأَني مُبَوَّءَكُما، وَلَعَنَ الله قاتِلَكَ عُمَرَ بْنَ سَعْدِ بْنِ عُرْوَةِ بْنِ نُفَيْلِ الْأَزْدِيِّ، وَأَصْلاهُ جَحيمًا، وَأَعَدَّ لَهُ عَذابًا أَلَيمًا.
11- اَلسَّلامُ عَلى عَوْنِ بْنِ عبد الله بْنِ جَعْفَرٍ الطَّيَّارِ فِي الْجِنانِ، حَليفِ الْإيمانِ، وَمُنازِلِ الْأَقْرانِ، اَلنَّاصِحِ لِلرَّحْمانِ، اَلتَّالي لِلْمَثاني وَالْقُرْآنِ، لَعَنَ الله قاتِلَهُ عبد الله بْنَ قُطْبَةَ النَّبْهانِيِّ.
12- اَلسَّلامُ عَلى مُحَمَّدِ بْنِ عبد الله بْنِ جَعْفَرٍ، اَلشَّاهِدِ مَكانَ أَبيهِ، وَالتَّالي لِأَخيهِ، وَواقيهِ بِبَدَنِهِ، لَعَنَ الله قاتِلَهُ عامِرَ بْنَ نَهْشَلٍ التَّميمِيِّ.
13- اَلسَّلامُ عَلى جَعْفَرِ بْنِ عَقيلٍ، لَعَنَ الله قاتِلَهُ وَرامِيَهُ بِشْرَ بْنَ خَوْطٍ الْهَمْدانِيِّ.
14- اَلسَّلامُ عَلى عَبْدِالرَّحمانِ بْنِ عَقيلٍ، لَعَنَ الله قاتِلَهُ وَ رامِيَهُ عثمانَ بْنَ خالِدِ بْنِ أَسَدٍ الْجُهَنِيِّ.
15- اَلسَّلامُ عَلَى الْقَتيلِ بْنِ الْقَتيلِ، عبد اللهِ بْنِ مُسْلِمِ بْنِ عَقيلٍ، وَلَعَنَ الله قاتِلَهُ عامِرَ بْنَ صَعْصَعَةَ،
16- اَلسَّلامُ عَلى عُبَيدِ الله بْنِ مُسْلِمِ بْنِ عَقيلٍ، وَلَعَنَ الله قاتِلَهُ وَ رامِيَهُ عَمْروبْنَ صُبَيْحٍ الصَّيْداوِيِّ.
17- اَلسَّلامُ عَلى مُحَمَّدِ بْنِ أَبي سَعيدِ بْنِ عَقيل، وَ لَعَنَ الله قاتِلَهُ لَقيطَ بْنَ ناشِرٍ الْجُهَنِّيِّ.

18- اَلسَّلامُ عَلى سُلَيْمانَ مَوْلَى الْحُسَيْنِ بْنِ أمير المؤمنين، وَلَعَنَ الله قاتِلَهُ سُلَيْمانَ بْنَ عَوْفِ الْحَضْرَمِيِّ.
19- اَلسَّلامُ عَلى قارِبٍ مَوْلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِىٍّ.
20- اَلسَّلامُ عَلى مُنْجِحٍ مَوْلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ.

21- اَلسَّلامُ عَلى مُسْلِمِ بْنِ عَوْسَجَةِ الْأَسَدِيِّ، اَلْقائِلِ لِلْحُسَيْنِ وَقَدْ أَذِنَ لَهُ فِي الاِنْصِرافِ: أَنَحْنُ نُخَلّي عَنْكَ، وَبِمَ نَعْتَذِرُ عِنْدَ الله مِنْ أَداءِ حَقِّكَ، لا وَالله حَتَّى أَكْسِرَ في صُدُورِهِمْ رُمْحي هذا، وَأَضْرِبَهُمْ بِسَيْفي ما ثَبَتَ قائِمُهُ في يَدي، وَلا اُفارِقُكَ، وَلَوْ لَمْ يَكُنْ مَعي سِلاحٌ اُقاتِلُهُمْ بِهِ، لَقَذَفْتُهُمْ بِالْحِجارَةِ، وَلَمْ اُفارِقْكَ حَتَّى أَمُوتَ مَعَكَ، وَ كُنْتَ أَوَّلَ مَنْ شَرى نَفْسَهُ، وَأَوَّلَ شَهيدٍ شَهِدَ الله‌ وَقَضى نَحْبَهُ فَفُزْتَ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ . شَكَرَ الله اسْتِقْدامَكَ وَمُواساتَكَ إِمامَكَ، إِذْ مَشى إِلَيْكَ وَأَنْتَ صَريعٌ، فَقال: يَرْحَمُكَ الله يا مُسْلِمَ بْنَ عَوْسَجَةَ، وَقَرَأَ: ﴿فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَما بَدَّلُوا تَبْديلًا ﴾. لَعَنَ اللَّهُ الْمُشْتَرِكِينَ فِي قَتْلِكَ عَبْدَ اللَّهِ الضَّبَابِيَّ وَ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ خُشْكَارَةَ الْبَجَلِيَّ
22-اَلسَّلامُ عَلى سَعیدِ بْنِ عبد الله الْحَنَفِيِّ، اَلْقائِلِ لِلْحُسَيْنِ (عَلَيْهِ السَّلامُ) وَقَدْ أَذِنَ لَهُ في الاِنْصِرافِ: لا وَالله لا نُخَلّيكَ حَتَّى يَعْلَمَ الله أَنَّا قَدْ حَفِظْنا غَيْبَةَ رَسُولِ الله (صَلَّى الله عَلَيْهِ وَآلِهِ ) فيكَ، وَالله لَوْ أَعْلَمُ أَنّي اُقْتَلُ ثُمَّ اُحيا، ثُمَّ اُحْرَقُ ثمّ اُذْرى، وَيُفْعَلُ بي ذلِكَ سَبْعينَ مَرَّةً، ما فارَقْتُكَ حَتَّى أَلْقا حِمامي دُونَكَ، وَكَيْفَ لا أَفْعَلُ ذلِكَ وَإِنَّما هِيَ مَوْتَةٌ أَوْ قَتْلَةٌ واحِدَةٌ، ثُمَّ هِيَ بَعْدَهَا الْكَرامَةُ الَّتي لاَ انْقِضاءَ لَها أَبَدًا. فَقَدْ لَقيتَ حِمامَكَ، وَواسَيْتَ إِمامَكَ، وَلَقيتَ مِنَ الله الْكَرامَةَ في دارِ الْمُقامَةِ، حَشَرَنَا الله مَعَكُمْ فِي الْمُسْتَشْهَدينَ، وَرَزَقَنا مُرافَقَتَكُمْ في أَعْلی عِلِّيّينَ.
23- اَلسَّلامُ عَلى بِشْرِ بْنِ عُمَرِ الْحَضْرَمِيِّ، شَكَرَ الله لَكَ قَوْلَكَ لِلْحُسَيْنِ (عَلَيْهِ السَّلامُ) وَقَدْ أَذِنَ لَكَ فِي الاِنْصِرافِ، أَكَلَتْني إِذَنِ السِّباعُ حَيًّا، إِنْ فارَقْتُكَ وَأَسْئلُ عَنْكَ الرِّكْبانَ، وَأَخْذُلُكَ مَعَ قِلَّةِ الْأَعْوانِ، لا يَكُونُ هذا أَبَدًا.
24- اَلسَّلامُ عَلى يَزيدَ بْنَ حُصَيْنٍ الْهَمْدانِيِّ، اَلْمَشْرِقِيِّ الْقارِيِّ الْمُجَدَّلِ بِالْمَشْرَفِيِّ.
25- السَّلَامُ عَلَى عُمَرَ بْنَ كَعْبٍ الْأَنْصَارِيِّ
26- السَّلَامُ عَلَى نُعيمِ بْنِ الْعَجْلَانِ الْأَنْصَارِيِّ
27- السَّلَامُ عَلَى زُهَيْرِ بْنِ الْقَيْنِ الْبَجَلِيِّ الْقَائِلِ لِلْحُسَيْنِ وَ قَدْ أَذِنَ لَهُ فِي الِانْصِرَافِ لَا وَ اللَّهِ لَا يَكُونُ ذَلِكَ أَبَدًا أَتْرُكُ ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَسِيرًا فِي يَدِ الْأَعْدَاءِ وَ أَنْجُو لَا أَرَانِيَ اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ
28- السَّلَامُ عَلَى عَمرو بْنِ قَرَظَةِ الْأَنْصَارِيِّ
29- اَلسَّلامُ عَلى حَبيبِ بْنِ مُظَهَّرِ الْأَسَدِيِّ.
30- اَلسَّلامُ عَلَى الْحُرِّ بْنِ يَزيدَ الرِّياحِيِّ.
31- اَلسَّلامُ عَلى عبد الله بْنِ عُمَيْرٍ الْكَلْبِيِّ.
32- اَلسَّلامُ عَلى نافِعِ بْنِ هِلالِ بْنِ نافِعٍ الْجَمَلِيِّ الْمُرادِيِّ.
33- اَلسَّلامُ عَلى أَنَسِ بْنِ كاهِلٍ الاَسَدِيِّ.
34- اَلسَّلامُ عَلى قَيْسِ بْنِ مُسْهِرٍ الصَّيْداوِيِّ.
35و 36- اَلسَّلامُ عَلى عبد الله وَ عَبْدِالرَّحْمانِ ابْنَيْ عُروَةَ بْنِ حَرَاقٍ الغِفارِيَّيْنِ.
37- السَّلَامُ عَلَى جُونِ‌ بْنِ حَویً مَوْلَى أَبِي ذَرٍّ الْغِفَارِيِّ
38- اَلسَّلامُ عَلى شَبيبِ بْنِ عبد الله النَّهْشَلِيِّ.
39- اَلسَّلامُ عَلى الْحَجَّاجِ بْنِ يَزيدِ السَّعْدِىِّ.
40 و 41- السَّلَامُ عَلَى قَاسِطٍ وَ كُردُوس ابْنَيْ زُهَيْرٍالتَّغْلِبِيَّيْنِ
42- السَّلَامُ عَلَى كِنَانَةَ بْنِ عَتِيقٍ
43- السَّلَامُ عَلَى ضِرْغَامَةَ بْنِ مَالِكٍ
44- السَّلَامُ عَلَى حُوَيِّ بْنِ مَالِكٍ الضَّبُعي
45- السَّلَامُ عَلَى عَمرو بْنِ الضُّبَيعَةِ الضَّبُعي
46- السَّلَامُ عَلَى زَيْدِ بْنِ ثُبَيْتٍ الْقَيْسِيِّ، 47و48- السَّلَامُ عَلَى عَبْدِ اللَّهِ وَ عُبَيْدِ اللَّهِ ابْنَيْ یزیدِ بْنِ ثُبَيْتٍ‌ الْقَيْسِيِّ
49- السَّلَامُ عَلَى عَامِرِ بْنِ مُسْلِمٍ، 50- السَّلَامُ عَلَى سَالِمٍ مَوْلَى عَامِرِ بْنِ مُسْلِمٍ
51- السَّلَامُ عَلَى قَعْنَبِ بْنِ عَمْرو النَمْرِيِّ
52- السَّلَامُ عَلَى سَيْفِ بْنِ مَالِكٍ
53- السَّلَامُ عَلَى زُهَيْرِ بْنِ بِشْرٍ الْخَثْعَمِيِّ
54- السَّلَامُ عَلَى زَيْدِ بْنِ مَعْقِلٍ الْجُعْفِيِّ
55- السَّلَامُ عَلَى الْحَجَّاجِ بْنَ مَسْرُوقٍ الْجُعْفِيِّ، 56و57- السَّلَامُ عَلَى مَسْعُودِ بْنِ الْحَجَّاجِ وَ ابْنِهِ،
58- السَّلَامُ عَلَى مُجَمِّعِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْعَائِذِيِّ
59- السَّلَامُ عَلَى عَمَّارِ بْنِ حَسَّانَ بْنِ شُرَيْحٍ الطَّائِيِّ
60- السَّلَامُ عَلَى حَيَّانِ بْنِ الحارث‌ السَّلْمَانِيِّ الْأَزْدِيِّ
61- السَّلَامُ عَلَى‌ جُنْدَبِ بْنِ حِجْرٍ الْخَوْلَانِيِّ
62- السَّلَامُ عَلَى عَمرو بْنِ خَالِدِ الصَّيْدَاوِيِّ، 63- السَّلَامُ عَلَى سَعِيدٍ مَوْلَاهُ
64- السَّلَامُ عَلَى يَزِيدَ بْنِ زِيَادِ الْمُهَاصِرِ الْكِنْدِيِّ
65- السَّلَامُ عَلَى زاهر مَوْلَى عَمْرو بْنِ الْحَمقِ الْخَزَاعِيِّ
66- السَّلَامُ عَلَى جَبَلَةَ بْنِ عَلِيٍّ الشَّيْبَانِيِّ
67- السَّلَامُ عَلَى سَالِمٍ مَوْلَى بَنِي الْمَدِينَةِ الْكَلْبِيِّ
68- السَّلَامُ عَلَى أَسْلَمَ بْنِ كُثَيْرٍ الْأَزْدِيِّ الْأَعْرَجِ
69- السَّلَامُ عَلَى زُهَيْرِ بْنِ سُلَيْمٍ الْأَزْدِيِّ
70- السَّلَامُ عَلَى قَاسِمِ بْنِ حَبِيبٍ الْأَزْدِيِّ
71- السَّلَامُ عَلَى عُمَرَ بْنِ جُنْدَبٍ الْحَضْرَمِيِّ
72- السَّلَامُ عَلَى أَبِي ثُمَامَةَ عَمرو بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الصَّائِدِيِّ
73- السَّلَامُ عَلَى حَنْظَلَةَ بْنِ أَسْعَدَ الشَّبّاميِّ
74- السَّلَامُ عَلَى عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْكَدِرِ الْأَرْحَبِيِّ
75- السَّلَامُ عَلَى عَمَّارِ بْنِ أَبِي سَلَامَةَ الْهَمْدَانِيِّ
76- السَّلَامُ عَلَى عَابِسِ بْنِ أَبِي شَبِيبٍ الشَّاكِرِيِّ، 77- السَّلَامُ عَلَى شَوْذَبٍ مَوْلَى شَاكِر
78- السَّلَامُ عَلَى شَبِيبِ بْنِ الْحَارِثِ بْنِ سَرِيعٍ، 79- السَّلَامُ عَلَى مَالِكِ بْنِ عَبْدِ بْنِ سَرِيعٍ
80- السَّلَامُ عَلَى الْجَرِيحِ الْمَأُسورِ سَوَارِ بْنِ أَبِي حِمْيَرٍالْفَهْمِيِّ الْهَمْدَانِيِّ
81- السَّلَامُ عَلَى الَمُرتَث مَعَهُ عَمْرو بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْجُنْدُعِيِّ

السَّلَامُ عَلَيْكُمْ يَا خَيْرَ أَنْصَارٍ، السَّلَامُ‌ عَلَيْكُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ، بَوَّأَكُمُ اللَّهُ مُبَوَّأَ الْأَبْرَار،ِ
أَشْهَدُ لَقَدْ كَشَفَ اللَّهُ لَكُمُ الْغِطَاءَ، وَ مَهَّدَ لَكُمُ الْوِطَاءَ. وَ أَجْزَلَ لَكُمُ الْعَطَاءَ، وَ كُنْتُمْ عَنِ الْحَقِّ غَيْرَ بِطَاءٍ، وَ أَنْتُمْ لَنَا فُرَطَاءُ، وَ نَحْنُ لَكُمْ خُلَطَاءُ فِي دَارِ الْبَقَاءِ،
وَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُه

فايل صوتي زيارت شهداي كربلا عليهم السلام از ناحيه مقدسه
http://aelaa.net/Fa/Ersaal/11/ZiyaarteS ... aahiya.mp3

شهدای مدفون از بانوان نهضت حسینی علیه السلام:
در زيارت مشهد حسيني كربلا ضمن ياد از بانوان حاضر در نهضت حسيني بطور اجمال
از شهيدان بانوان در كربلا نيز ياد كرده و سلام به ايشان بنمايند
اين شهيدان در پايين پاي على اكبر و كنار شهداى اهل بيت دفن هستند

{سلام بر شهداى بانوان كه قاعدتا كنار ساير شهدا در حرم مدفونند}
82 و 83- السلام على الشهيدتان ام الحسن و ام الحسين؛ بنتَیِ الامام الحسن المجتبی
84- السلام على الشهيدة عاتکة بنت مسلم بن عقیل
85- السلام على الشهيدة أم وهب (قمر بنت عبد) زوجة الشهيد عبد الله بن عمير الكلبي
86- السلام على الشهيدة أم الشهيد وهب بن عبد الله بن خباب بن وهب الكلبي
87- السلام على الشهيدة زوجة الشهيد وهب بن عبد الله بن خباب بن وهب الكلبي

السلام علیکن جَمْعاء ورحمة الله و برکاته

سلام به بانوان نهضت حسيني (عليه السلام)

ابتدا از چهار بانوى بزرگ خاندان نبوت نام برده كه صاحب عزا بوده اند، و بر ايشان سلام مى كنيم:
1- السلام على الجَدّاتِ الأربعة؛ أمّ المصطفى آمنةَ بنتِ وَهب، و أمِّ المرتضى فاطمةَ بنتِ أسد، و أمّ الزّهراء خديجة الكبرى، و أمّ الحسن و الحسين؛ فاطمة الزهراء

آنگاه از جناب ام سلمه كه خزينه دار تربت حسيني (از زمان رسول الله بوده و خون شدن آن نشانه شهادت حضرتش بوده است) ياد نموده و سلام مى گوييم:
2- السلام علی زوجة النبي أم سلمة،

سپس از زوجات و دختران و خواهران و ساير بانوان در خدمت امام حسين در سفر عاشورا و كربلا
3- السلام علی حفيدات النبي و بنات البتول، زینب و ام کلثوم و سُكيْنة شقيقات الحسين (عليه السلام)
4- السلام علی زوجات علی (عليه السلام) و امهات أولاده وحَليلاته: أمامة و أم البنين و لَيلی و أم سعيد و أم خديجة و جارية (والدة أم سلمة بنت علي) و أم حبيب الصهباء و أم شعيب المخزومية،
5- السلام علی زوجات الحسین رباب و شهربانویه و لَيلی و عاتكة و أم اسحاق، وأمهات أولاد الحسین وحَليلاته،
6- السلام علی بنات علي و اخوات الحسين (عليه السلام): فاطمة الكبری و فاطمة الصغری، و خدیجة و خدیجة الصغری، و زینب الصغری، وأم الحسن و أم الحسين، و رقیة الکبری و رقیة الصغری، و رملة الکبری، و میمونة، و نفیسة، و فاختة، و صفیة، و جمانة، و أم أبيها، و أم هاني، و ام سلمة، و أم يُعلی، و أم الكرام، السلام عليهن وعلی أولادهن،
7- السلام علی بنات الحسین و حفیداته،
8- السلام علی السیدات من آل عبدالمطلب وأبي طالب و جعفر و عقيل ممن رافقنَ الحسين و لازَمنَه و واسيْنَه في محنته، 9- السلام علی صحابیات الحسین،
10- السلام علی ناصرات الحسین،
11- السلام علی الشهیدات في نهضته
12- السلام عليكنّ جمعاء ورحمة الله و برکاته.

اگر كسي نامهاى ايشان را چون نشنيده كثرتش را استبعاد نكند
همه در روضه ها در ذكر بانوان كربلا مي شنويد تعبير "هشتاد و چهار زن و بچه" و كمترين عددشان را مي گويند 64 زن و بچه (غالبا دختر زنده مانده بودند) اما وقتي نامهاى فوق را بشنويد 40 تا زن و دختر هم نمي شوتد، تازه با احتساب برخي كه در مدينه بوده و در نهضت شركت داشته اند مثل ام سلمه و ام البنين = بنابراين بايد دنبال بقيه اش باشند نه اينكه نامهاى فوق را استبعاد كنند

نقل خلاصه معرفينامه شهيدات از کتاب (بانوان نهضت حسيني عليه السلام)
شهيدات نهضت حضرت امام حسين (علیه السلام) :
شهيدة ام الحسن دختر امام حسن
مادرش أم بشير (أم بشر) فاطمة بنت ابى مسعود عقبة بن عمرو بن ثعلبة الخزرجية
شهادت اين دختر (١٢ ساله) در حمله لشكر يزيد به خيمه ها بعد شهادت امام حسين اتفاق افتاد.
{حضور در نهضت حسيني از مدينة تا مكه و تا كربلا}
اين ام الحسن جز دو دو دختر ديگرى به همين نام براى امام حسن است كه يكى مادرش از كنيزان رومى بنام نرجس بوده و ديگرى مادرش ملكة (مليكة) بنت احنف بن قيس بوده است.

شهيدة ام الحسين (ام الخير = رملة) دختر امام حسن
مادرش أم بشير (أم بشر) فاطمة بنت ابى مسعود عقبة بن عمرو بن ثعلبة الخزرجية؛
شهادت اين دختر (١١ ساله) بعد شهادت امام حسين در حمله لشكر يزيد به خيمه ها به شهادت رسيد.
{حضور در نهضت حسيني از مدينة تا مكه و تا كربلا}

شهيدة عاتكة (نوه مولاعلى ) دختر شهيد مسلم بن ‏عقيل
(مادرش رقية كبرى دختر مولاعلى )
شهادت اين دختر (٧ ساله) در حمله لشكر يزيد به خيمه ها بعد شهادت امام حسين
{حضور در نهضت حسيني از مدينة تا مكه و تا كربلا}

شهيدة أم وهب (قمر بنت عبد) زوجة شهيد كربلا عبد الله بن عمير الكلبي {از كوفه تا كربلا}.
از اصحاب مولا على كه با اطلاع از در راه كوفه بودن حضرت امام حسين خود را با زوجه اش به حضرت رسانده و در كربلا حضور مي يابند.
وقتي عبد الله بن عمير در ميدان كربلا به زمين افتاد زوجه اش ام وهب خودش را به وي رساند شمر غلام ايراني خود رستم را فرستاد تا اين بانو را شهيد كرد
(حضور در نهضت حسيني از كوفه تا كربلا)

شهيدة أم وهب مادر شهيد كربلا وهب بن عبد الله بن خباب (جناب - حباب) بن وهب الكلبي {از راه كوفه مكه تا كربلا}.

کتاب بانوان نهضت حسینی
در زيارت مشهد حسيني كربلا، ضمن ياد از بانوان حاضر در نهضت حسيني بطور اجمال، از شهيدان بانوان در كربلا نيز ياد كرده و سلام به ايشان بنمايند
viewtopic.php?f=263&t=11006&p=74161#p74161

===============
تذكر مهم: محدوده قبور شهدا در حرم حسینی علیه السلام
براى زيارت شهداء طوري بايستيد كه همه نواحى مربوط به قبور شهدا محفوظ مانده و پامال نشود
قبور شهدا در سه موضع متصل به هم در يك قبر واحد است:
1- عامه ناس آن قسمت جنوب شرقى قبور شهدا را كه ضريح دارد؛ به عنوان قبور شهدا مي شناسند
كه اين براساس معرفت حتى به آنچه مرتبا در مقاتل مي شنوند نيست؛ و برحسب عقيده ضريح محورى است
همانطور كه در مسجدالراس نجف چون در قرون اخير ضريح نداشته؛ حرمتش رعايت نكرده اندـ عليرغم تذكر بزرگان بسيارى همچون سيد بحرالعلوم؛ اما كسي توجه نكرده حتى معممين و زير افدم عابرين است

2- خواص؛ قبور شهدا كه محاذي ضريح مدفونند را هم مي شناسند
3- اما اخص خواص و ندرتا كساني هستند كه ادامه شمالى قبور شهداء را هم بشناسند
در تصوير به پيوست ورودي آن محل محذور (براى راه رفتن) از رواق شمالى مشخص شده است
اين توضيجات تعليمي را؛ از اول برنامه زيارت كربلا مكررا واز سالها قبل به همين روش توضيح داده ايم

بازگشت از پائين پاى مبارك به بالاسرمبارك

ثمّ عُد إلى عند رأس الحسين (عليه السلام) واكثر من الدّعاء لك ولاهلك ولوالديك ولاخوانك فانّ مشهده لا تردّ فيه دعوة داع ولا سؤال سائل
بس باز گرد به سمت بالاي سر مبارك امام حسين و بسيار دعا كن براى خودت وخانواده و خاندان و دوستانت چه اينكه دعا و درخواست در اين مكان رد نمي شود

اگر در ابتداى ورود به روضه منوره اين سلام را بجاي نياوردي بس در آخر زيارات بجاى بياور:

سلام برحضرت عصمة الله مريم و حضرت عيسى روح الله

در احاديث شريفه معصومين عليهم السلام جزو فضائل موضع مرقد شريف حسينى عليه السلام
اين مكان مقدس را محل بدنيا آوردن حضرت عيسى توسط حضرت مريم عليهما السلام بيان شده است فلذا
سلام كن بر حضرت مريم عصمة الله و حضرت عيسی روح الله (علیهماالسلام):
السَّلام علیكِ يا مريمَ بنتَ عِمران عصمةَ اللهِ و صدّيقتََه، السَّلام علیكَ يا عيسى بن مريم روحَ الله و كلِمَتَه، السلام عليكما ورحمة الله وبرکاته.

===========

مطالب درباره مدخل به سرداب مدفن شريف شهدا
و گزارشي از فاجعه حمله وهابيان به كربلا
و كراماتي كه در آن واقعه ظاهر شده است

توفيق دو نفر از فضلاي كربلا و آيت الله سيدعلى صاحب رياض به زيارت ابدان مطهره شهداى كربلا

خلاصه واقعه نقل از مرجع آيت الله حاجاقا موسا شبيري
در سال 1216ق وهابى ‏ها به كربلا حمله مى‏ كنند و مردم آنجا را قتل عام مى‏ كنند.
به نجف هم حمله مى ‏كنند، ولى چون قبلاً خبردار مى‏ شوند، آمادگى پيدا مى ‏كنند و آنها نمى ‏توانند كارى بكنند،
اما كربلايى ‏ها غافل‏گير مى ‏شوند. از جمله به منزل صاحب رياض مى‏ ريزند تا او را بكشند. در آن موقع، رئيس روحانیت كربلا، مرحوم صاحب رياض بود.
خانواده‏ اش با عجله از آنجا خارج مى ‏شوند،
ولى خود صاحب رياض با طفل شیرخواری زير يك سبد مى ‏مانند و نمى ‏توانند خارج بشوند.
آنها داخل خانه صاحب رياض مى ‏ريزند كه صاحب رياض را بكشند ولى او را پيدا نمى ‏كنند.
عجيب اين است كه در تمام آن مدتی که مشغولِ گشتنِ خانه بودند
آن طفل شيرخواره هيچ گريه نمى ‏كند و اين معجزه بود.
وهابى ‏ها سه روز در كربلا قتل عام مى ‏كنند و بعد هم به قصد (حمله مجدد به) نجف از شهر خارج مى ‏شوند.

توضيح آيت الله موسى زنجانى:
يكى از بيوتى كه در زنجان رياست (دينى) داشتند، بيت آميرزا ابوالقاسم بود.
آميرزا ابوالقاسم مؤسّس خاندانهاى ميرزايى ‏هاى زنجان است.
پدرش (آقا سيد كاظم) شاگردِ صاحب رياض و ساکن نجف بود.
وقتى مطلع مى ‏شود كه وهابى ‏ها به منزل صاحب رياض حمله كرده‏ اند،
(بعد از حمله) مى‏ گويد
زودتر برويم استادمان را نجات بدهيم. به منزل صاحب رياض مى‏ روند و ايشان را با آن طفل شيرخواره از زير سبد (بزركي كه زير انبوههيزمها در ميان حياط خانه بوده) نجات مى‏ دهند.
نفس‏هاى آخرشان بوده و اگر دير مى‏ آمدند، تلف مى ‏شدند.
بعد مى‏ گويند: برويم حرم را زيارت كنيم. غسل مى ‏كنند و به حرم مى ‏روند.
وقتى به حرم مى‏ روند، مى‏ بينند كه وهابى‏ ها ضريح مطهر را برداشته‏ اند و سوزانده‏ اند و با آن قهوه درست كرده‏ اند! با آنكه قهوه را حرام مى‏ دانستند. مى‏ بينند كه گوشه‏ اى از قبر شكاف برداشته است.
آسيد كاظم نگاه مى‏ كند و مى‏ گويد:
من قطعه‏ اى از بدن شریف را حس مى‏ كنم. صاحب رياض هم نگاه مى ‏كند و مى ‏گويد: نظر من هم همين است. (البته الآن ترديد دارم كدام تقدّم داشت)
سپس آسيد كاظم مى‏ گويد: الآن وقت تربت برداشتن است.
ايشان دستمال سفيدى داشت. با دست مقدارى از تربت را برداشت و در دستمال گذاشت. دستمال قرمز شد.
مقدارى از آن تربت را خودش برداشت و مقدارى هم به صاحب رياض داد.
وقتى آسيد كاظم از دنيا رفت، برادرش ميركريم كه فرد ساده ‏اى بود، آن تربت را برداشت و تبديل به مهر كرد و بين اين و آن تقسيم نمود.
آميرزا ابوالقاسم (فرزند سيد كاظم راوى حاضر درواقعه هجوم وهابيان كربلا) كه در آن وقت سيزده ـ چهارده ساله بود، وقتى از جريان مطّلع مى ‏شود، خيلى به اين طرف و آن طرف مى ‏زند و بالأخره يكى از آن مهرها را بدست مى ‏آورد
و اين مهر پيوسته در بيت آميرزا ابوالقاسم بود. وی به پسرانش سفارش مى‏ كند كه قدر اين تربت را بدانيد كه چنين ويژگيهايى دارد.

نقل مفصل گزارش فوق
سید عزّالدین محمد بن ابوالقاسم موسوی زنجانی، که بیشتر با نام سید ابوالمکارم شناخته مي شود از بدرش حاج میرزا ابوالقاسم مجتهد (امین‌الدین سید محمدابوالقاسم موسوی زنجانی 1322-1292) به نقل از والدش سيدمحمدكاظم (متوفاى 1232 راوى اصلى و شاهد حاضر در هجوم وهابيان به كربلا) از کشتار وهّابیون در کربلا و تخریب ضریح را كزارش
كرده است:
سيدمحمدكاظم (ابن سيدمحمدحسين بن سيدمحسن متوفاى1148 از ذريه سيد برهان الدين سيدشاهي از همراهان محقق كركي (كه در دوره صفويه) از لبنان به ايران امده و درزنجان مستقر شده اند) درصحنه فاجعه كشار اهل كربلا حضور داشته و نقل كرده است:

سيدابوالقاسم در شبی که بامداد آن والد علامه (سيدمحمدكاظم) از عالم فانی پرکشیدند
ومجلس خالی از اغیار گشت، فرمودند:
در سینه من عجائبی است که همانجا باقی گذاشتم
لیک برای شما حکایتی می گویم شگفت انگیز که آدمی را می گریاند وآن عبارتست از :
زمانی که وهابی ها به کربلا یورش آوردند، ما خدمت (صاحب رياض) میرسیدعلی طباطبائی(اعلی الله مقامه) درس میخواندیم.
وهابی ها بر حائر حسینی (كربلاي قديم) چیره شدند
و هرکسی از طلاب و مجاورین و ساکنین کربلا به مکان شریفی پناه می برد
و گروه زیادی به حرم أبا عبدالله الحسین(عليه السلام) پناه بردند به حدًی که صحن و ایوان و رواقِ حرم پر از جمعیت شد.

بنده (سيدمحمدكاظم زنجانى) و مولی زکی ماسولجی (اهل ماسوله شمال) وشخص دیگری (که نامش را من سيدابوالقاسم فراموش کرده ام زیرا زمانی که این حکایت را از پدرم شنیدم هنوز بالغ نشده بودم و از جمله شنوندگان بودم)
به حرم حضرت عباس(علیه السّلام ) پناهنده شدیم.
داخل حرم که شدیم در را از پشت بستیم.
وهابی ها که داخل کربلا شده بودند به دستور رئیس شان تا سه روز هر حیوانی (نر و ماده) و هر انسانی( مرد و زن) و حتی بچه های شیرخواره را می یافتند به قتل می رساندند.
(اين روششان بود در حمله به همه شهرهاى مقدسه و شيعه در شرق عربستان و حجاز)
از اهل کربلا و طلاب و مجاورین؛ مخصوصا افرادی که در صحن و رواق و ایوان حرم أبی عبدالله علیه السلام جمع شده بودند، همه را کشتند.
رئیس شان روی صندلی در روضه منوره نشست و دستور به غارت داد.
از طلا ونقره و جواهرات و زینت های دیگر روضه منوره (از ضريح و حرم) هر چه بود غارت کردند.
ضریح چوبی (آنوقت) را شکستند و آتش زدند و با آن قهوه درست کردند و نوشیدند.
بعد از این پیرامون ضریح را حفر نمودند (براى دسترسي به قبور مطهره) ولی چیزی نیافتند، از این رو رهاکردند و بازگشتند
اما متعرض حرم حضرت عباس(علیه السلام) نشدند، چنین بود که هر کس که بدانجا پناهنده شده بود در امان ماند.

توضيح:
كربلا مهمترين شهر آباد پر رونق بعد از صحرا و شمال عربستان آن واقع است
وهابيها سالها براى تجارت ووو مخفيانه به كربلا مي آمدند
و از اعتقاد مردم عراق به ابوالفضل و اينكه انتقام گيرنده است مطلع بودند
ولدا در برنامه هجوم به كربلا از ترس عقوبت حضرت عباس عليه السلام
اصلا به حرم حمله نكردند
و اين مبحث قهاريت حضرت عباس ووو در عرب معروف است
و قضاياي بسياري شاهد براين جهت هست
از جمله همين واقعه حمله وهابيها وعدم حمله شان به آن حرم شريف و محفوظ ماندن حرم ابوالفضل و پناهندگان آن از آسيب وهابيان

راز تسليم
و حضرت امام حسين عليه السلام اگرچه مقامشان بالاتر از حضرت عباس عليه السلام است
اما بخاطر همان تفوق مرتبه امامت؛ در تسليم اراده خداوند بودن هم تسليم محض حق هستند،
اما حضرت عباس عليه السلام عليرغم داشتن مرتبه تسليم اما بقدر امام نبوده
و لذا در مواردي ملاحظه تقدير نمي كنند
و در توسلات هم به تجربه مكررا ثابت شده كه
مواردي را كه امام حسين و حتى رسول الله صلى الله عليه وآله بخاطر تقدير الهي قابل اجابت نبوده شفاعت ننموده
اما با توسل به حضرت ابوالفضل عليه السلام با شفاعتش آن دعا اجابت شده است

---------------------
راوي واقعه حاضر در صحنه فاجعه كشتار اهل كربلا توسط وهابيان (سيدمحمدكاظم زنجانى)در ادامه مي گويد
بعد ازین (روزكشتار هجوم وهابيان به كربلا) شبی (شب دوم كه هنوز درحرم ابوالفضل پناه گرفته و بيرون نيامده) در عالم خواب دیدم‌:
شخصی با هیبت و وقار- که از سر تا قدم بر پیکرش چشمهایی هستند که می نگرند! -
به سوی من می آید.
به جز چشمان خود آن شخص از هیبت و پیکرش (که تماما چشم بود) ترسیدم
و از جای خویش برخاستم.
قبل از اینکه او به من برسد به سویش شتافتم و گفتم:
آدمی چون شما ندیدم.
در پاسخ اظهار نمود :
چشم روزگار ، آدمی مانند من ندیده است!
گفتم: تو کیستی؟
گفت:من حسین مظلومم.
وقتی جواب را از ایشان شنیدم
از هیبت سخنش نتوانستم از سرِّ چشم های بر قامتشان سؤال کنم،
از این رو متحیّر ماندم و (فقط) بدو می نگریستم.

سپس به من فرمود:
چرا در حقّ من شعری نمی سرایی؟!
عرض کردم : نمی توانم شعر بسرایم.
حضرت به سویم آمدند و با انگشت سبابه دست راست، بر سینه ام چیزی نوشتند که ندانستم چه بود
و فرمودند: شعربسرای.
از خواب بیدار شدم و بدون تامل بر زبانم این شعر جاری گشت:
صحن و ایوان لاله گون شد = داد و بیداد از سعود
در کنارم چراغ و قلم و مداد نبود تا بنویسم،
بعد ازین دیدم تک تک ابیات شعر از قلب و دلم می جوشد
.... الى آخرها...
تا اینکه نوحه بلندی در قتل عام مردم کربلا و طلاب و مجاورین سرودم؛
زیرا وهابی ها فجیع و فراگیر کشتارکرده بودند.

-------------------------
ادامه روايت واقعه توسط (سيدمحمدكاظم زنجانى) راوي حاضر در فاجعه كشتار اهل كربلا توسط وهابيان

شب چهارم وقتی یقین یافتیم وهابی ها رفتند،
بنده و مولی زاهد سولماجی(رحمه الله) و شخص دیگری( نامش را فراموش کردم)
از حرم حضرت عباس(علیه السلام) بیرون آمدیم.

زیارت امام حسین علیه السلام را قصد کردیم.
از هر جا می گذشتیم از روی پیکر کشته گان (رد مى شديم) و قدم بر می داشتیم
[منظور شدت کشتار وحشیانه وهابی ها و کثرت کشته گان] .

وقتی نزدیک روضه منوره (حسينى عليهالسلام) شدیم صدای شیون و زاری شنیدیم.
داخل صحن شدیم، دیدیم از حرم صدای شیون و زاری می آید.
وقتی داخل ایوان شدیم، متوجه شدم نوحه ای که به فارسی سرودم را میخوانند!!!،
ازین واقعه شگفت زده شدم
و با خودگفتم: این همان نوحه ای هست که شب گذشته سرودم!!!!
و هیچکس از من نشنیده و نه حتی آن را نوشته ام!
خیلی شگفت زده شدم و همچنین همراهانم.

داخل حرم که شدیم هیچ کس نبود.
سپس امام حسین علیه السلام را زیارت کردیم و در تاریکی شب بسیار گریستیم.

بعد از این از حرم خارج شدیم
و صدای شیون و زاری از جانب خیمه گاه شنیدیم،
بدان سو رفتیم و وقتی نزدیک شدیم،
شنیدیم شیون کننده ای نوحه مرا می خواند.
دوچندان شگفت زده شدم
و وقتی داخل خیمه گاه شدم نه احدی را دیدیم و نه ناله ای شنیدیم!

وقتی از خیمه گاه بیرون آمدیم صدای شیون از حرم شنیدیم،
به آنجا مشرف شدیم دوباره نوحه را شنیدیم!
وقتی به درب حرم رسیدیم، دیدیم مثل دفعه اول هیچکس در آنجا نیست.

از حرم که بیرون آمدیم، دوباره از خیمه‌گاه صدای شیون و زاری شنیدیم
و مجدّداً بدان‌سو رفتیم و کسی را ندیدیم!

خلاصه، ما سه بار به حرم و سه دفعه به خیمه‌گاه رفتیم
و در هر بار صدای خواندن نوحه را شنیدیم، ولی کسی را ندیدیم تا صبح دمید.

توضيح: شيون و خواندن اشعارسيدكاظم كه منتشر نشده بوده
مربوط به اهل عالم غيب (از جنيان و ارواح و فرشتگان) بوده است
كه به اعجاز حضرت از سروده او مطلع شده بودند

(چون شب بوده و وهابيان همه چيز را غارت كرده بودند ولذا جزئيات صحنه هاى حرم و كشته ها را نديده بودند)
روشنایی روز که بالا آمد ،
دیدیم درب ها و صحن و ایوان و حرم مطهّر به خون کشته‌گان آغشته شده
و پیکرهای بی‌شمار از کوچک و بزرگ در خیابان‌ها و خانه‌ها ، بر زمین افتاده است.
حتّی کودک شیرخواره (در قنداق) تکّه‌شده بین کشته‌گان افتاده است.
به جانمان سوگند؛ گویی واقعه کربلا را به چشمان خود دوباره می‌دیدم.

بعد از این به تفقّد از استادمان میر سیّد علی (صاحب رياض)برآمدیم.
به سمت منزلش رفتیم تا بدانیم زنده است یا از جمله کشته‌گان؟
زیرا وقتی در حرم حضرت عبّاس (علیه السلام) بودیم، (از داخل) می‌شنیدیم وهّابی‌های سر تا قدم مسلّح با شمشیرهای از نیام کشیده و برهنه،
باصدای کریه‌شان فریاد می‌زدند: سیّدِ مشرکین کجاست؟!
و ما گمان می‌کردیم او را یافته‌اند و به قتل رسانده‌اند.

به منزل سیّد رسیدیم. داخل منزل که شدیم هیچ کس نبود.
به جستجو در منزل پرداختیم
و در صحن منزل با هیزم انباشته و زیادی مواجه شدیم.
خدا به دل ما الهام نمود که هیزم‌ها را به کنار بزنیم
و مواجه شدیم با جناب استاد میر سیّد علی!!!
در حالتی که به وصف نیاید.
(در زير سبدي در زير هيزمها) بودند
از شدّت ترس و گرسنگی و عطش (بعد 4 روزبى آبو غذا كذراندن)
چشمان مبارک‌شان فرو رفته بود
و اندکی رمق در بدن‌شان مانده بود.

به منزلم رفتم (که نزدیک‌ترین مکان به منزل استاد بود).
در پس پرده‌ای در منزل مقدار کمی از خرده‌نان‌هایی که به ترکی "اُفاق" گویند، ذخیره داشتم
و چون پشت پرده تاریک بود هیچ کس بدان‌جا نرفته بود و بدین خرده‌نان‌ها دست نیافته بود.
خرده‌نان‌ها را جمع کردم و نزد سیّد استاد آوردم
و بین استاد و سائر رفقا تقسیم نمودم.
نان‌ها را خوردیم و مقداری نیرو گرفتیم

و همه به قصد زیارت امام مظلوم رفتیم.
وقتی نزدیک باب سِدره شدیم،
ناله‌ شیون‌کننده‌ای را شنیدیم که نزدیک بود رگ‌های قلبمان از هم بگسلد.
آرام و قرار از ما گرفته شد
و در پلّه‌ی اوّل (صحن) نشستیم و به ناله گوش دادیم و با چه حالی شنیدیم!
بدن و زانوهایمان از شنیدنش به لرزه افتاد!
شيون كنندكاني كه ديده نمي شدند!!!

سید استاد مقداری خاک و سنگ طلب نمود
تا فضای بازشده‌ مقام رأس الحسین (كه قبلا مزارش درباب السدرة و در عهد صدام تخريب شد) را مسدود نماید تا احدی صدا را نشنود،
زیرا ترس از این داشت که کسی صدا را بشنود،
چون اغلب مردم توان و طاقت رسیدن این صدا به گوش‌شان را ندارند، تا چه برسد به گوش دادن و شنیدنش!

از این مقام گذشتیم و داخل صحن شریف شدیم.
صحن آغشته به خون، بلکه دریایی از خون پیکر کشته‌گان به خون آلوده جمع شده بود.
اجساد کشته‌گان چون برگ پاییزی بر روی یک‌دیگر افتاده بود
واز باب سدره تا درب حرم از بالای پیکر کشته‌گان میگذشتیم.

وقتی داخل حرم شدیم،
همه‌ اموال و زینت‌ها را غارت کرده بودند.
ضریح مطهّر را شکسته بودند و بیش‌تر از قسمت‌های آن را سوزانده بودند.
وهّابی‌ها پیرامون پلّه‌هایی که از آن‌ها به طرف (سرداب) قبر مطهّر امام و فرزندشان علیّ اکبر و سائر شهدا راه داشت،
چاله‌ای کنده بودند،
ولی خداوند پرده بر چشمان‌شان افکند و دست به چیزی نیافتند، از این رو گودال را رها کرده بودند.

به سمت گودالی که وهّابی‌ها حفر کرده بودند ، رفتم،
مواجه شدم با روزنه‌ای در جانب آن که
بویی خوش‌تر از مشک و عنبر از آن می‌وزید.

در جیبم آتش‌زنه و سنگ و شمع ملفوفی (که به آن شمع‌پیچ گویند) داشتم.
شمع را افروختم و سر به روزنه داخل نمودم،
ناگاه با پیکرهای قطعه‌قطعه‌شده (شهداي كربلا) که در کنار یکدیگر قرار گرفته بودند روبرو شدم.
هیچ پیکری سر در بدن نداشت و همه بی‌کفن و تازه بودند.

وقتی بر این احوال مطّلع گشتم
به سوی رواق رفتم و آن‌چه مشاهده نمودم به سیّد استاد عرضه داشتم.
او نیز خواست تا با چشم خود ببیند.
بر او پیشی گرفتم و شمع را افروختم و به دست‌شان دادم.
سپس سیّد استاد از همان روزنه به جانب قبور نگریست و با چشم خود دید آن‌چه من دیده بودم.
سپس روی پلّه نشست و روزنه را گِل گرفتیم
و قبل از اتمام کار؛ دست به سرداب مطهّر داخل نمودم
و مشتی از تربت پاک پر نمودم.
سپس روزنه را کاملاً مسدود نمودیم و از پلّه بیرون آمدیم.
حکایت والد علّامه (راوي حاضردرصحنه فاجعه حملهبه كربلا) به پایان رسید

سيد ابوالقاسم كويد:
و این تربت در منزل ما بود.
و چون ما، بعد از رحلت والدمان، کودکانی خردسال بودیم،
بعضی از عموهای ما تربت را تلف نمود
چون متوجّه ارزش آن نبود
و گمان می‌کرد کار نیک انجام می‌دهد.
تربت را به شخصی دادند تا از آن مُهر بسازد!!!!
و نمی‌دانست که این تربت گنجی بی‌پایان و شفای هر بیمار
و مال اطفال صغیر از ذراری محمّد مصطفی و علیّ مرتضی می‌باشد.

خدا بر عموی ما ببخشاید که نه می‌فهمید چه چیز باعث تقرب است
و چه چیزی سبب هلاکت می‌شود (خوب و بد را تشخیص نمی‌داد).

پایان گزارش از صحنه فاجعه كشتار كربلائيها توسط وهابيان
الا لعنة الله على القوم الظالمين من الامويين والوهابين

==========================
مطلب بیان شده در زیارت حرم حسینی در تحت القبه:

یکی از دوستان شیخ رجبعلی خیاط نقل می کند:
همراه ایشان به کاشان رفتیم.
عادت شیخ این بود که هر جا وارد می شد به زیارت اهل قبور می رفت.
هنگامی که وارد قبرستان کاشان شدیم شیخ گفت: «السلام علیک یا اباعبدالله علیه السلام»
چند قدم جلوتر رفتیم، شيخ كفت: «بویی به مشامتان نمی رسد؟»
گفتیم: چه بویی؟
گفت: «بوی سیب سرخ استشمام نمی کنید؟»
قدری جلوتر آمدیم، به مسئول قبرستان رسیدیم،
شیخ از او پرسید: امروز کسی را این جا دفن کرده اند؟
او پاسخ داد: پیش پای شما فردی را دفن کرده اند.
آن گاه ما را سر قبر آن مرد برد
و ما در آن جا بوی سیب سرخ را استشمام کردیم.
پرسیدیم: این چه بویی است؟
شیخ گفت:
وقتی این بنده خدا را در این جا دفن کردند، وجود مقدس سیدالشهدا علیه السلام به اینجا تشریف آوردند
و به واسطه این شخص، عذاب از اهل قبرستان برداشته شد.

توضیح:
شيخ رجبعلى خياط تهراني
اهل مشاهدات نورانيه
خدمت مرحوم قاضي رسيده بود
و در آن وقت مدتي بود مشاهداتش قطع شده بود و از ايشان درخواست توصيه اى داشت كه مشاهدات معنويش بازگردد
شرحش عبرت اموز است
بيانش در عموم و اينجا جا ندارد.

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:52 pm

بيعت با حضرات حجج الهى عليهم السلام

روش صحيح بيعت:
1- در رایج بيعت و نزمصافحه را غلط انجام می دهند و غالبا (حتى معلمينشان هم) هم بلد نيستند
2- بيعت و تجديد آن كه براى نشان دادن استمرار التزام بر بيمان الهى است
بعد از عزم جدي و نيت صادقه، و با عزم بايدار و استوار است، به اين روش دست دادن و با بكار بردن لفظ مخصوص انجام مى شود
3- اين نوع دست دادن به عنوان "مصافقه" حتى در معاملات و بيع و شراء، و حتى تعارفات دوستانه روزانه به اسم "مصافحه نيز بكارمي رود
4- در حديث واقعه بيعت گرفتن مامون براى ولايتعهدي حضرت امام رضا عليه السلام وقتي از همه حاضران بيعت گرفت
همه مثل دست دادن رايج دست بيعت دادند
بجز نفر آخر كه جواني بود و برخلاف بقيه به صورت ديگري دست داد
حضرت فرمودند همه آنها كه بيعت كردند بيعت فسخ (شكستن عهد) بود و فقط روش اين جوان بيعت عقد (بستن پيمان) بود

حديث واقعه بيعت گرفتن
علل الشرائع - عن الریان بن شبیب خال المعتصم أخی ماردة: إنَّ المَأمونَ لَمّا أرادَ أن یأخُذَ البَیعَةَ لِنَفسِهِ بِإِمرَةِ المُؤمِنینَ، ولِأَبِی الحَسَنِ عَلِی بنِ موسَی الرِّضا(علیه السلام) بِوِلایةِ العَهدِ، ولِلفَضلِ بنِ سَهلٍ بِالوِزارَةِ، أمَرَ بِثَلاثَةِ کراسِی تُنصَبُ لَهُم، فَلَمّا قَعَدوا عَلَیها أذِنَ لِلنّاسِ فَدَخَلوا یبایعونَ،
فَکانوا یصَفِّقونَ بِأَیمانِهِم عَلی أیمانِ الثَّلاثَةِ مِن أعلَی الإِبهامِ إلی أعلَی الخِنصِرِ، ویخرُجونَ، حَتّی بایعَ آخِرَ النّاسِ فَتی مِنَ الأَنصارِ، فَصَفَّقَ بِیمینِهِ مِنَ الخِنصِرِ إلی أعلَی الإِبهامِ، فَتَبَسَّمَ أبُو الحَسَنِ(علیه السلام) ثُمَّ قالَ:
کلُّ مَن بایعَنا بایعَ بِفَسخِ البَیعَةِ، غَیرَ هذَا الفَتی، فَإِنَّهُ بایعَنا بِعَقدِها.
فَقالَ المَأمونُ: وما فَسخُ البَیعَةِ مِن عَقدِها؟
قالَ أبُو الحَسَنِ(علیه السلام): عَقدُ البَیعَةِ هُوَ مِن أعلَی الخِنصِرِ إلی أعلَی الإِبهامِ، وفَسخُها مِن أعلَی الإِبهامِ إلی أعلَی الخِنصِرِ.
قالَ: فَماجَ النّاسُ فی ذلِک، وأَمَرَ المَأمونُ بِإِعادَةِ النّاسِ إلَی البَیعَةِ عَلی ما وَصَفَهُ أبُو الحَسَنِ(علیه السلام)، وقالَ النّاسُ: کیفَ یستَحِقُّ الإِمامَةَ مَن لا یعرِفُ عَقدَ البَیعَةِ، إنَّ مَن عَلِمَ لَأَولی بِها مِمَّن لا یعلَمُ.
قالَ: فَحَمَلَهُ ذلِک عَلی ما فَعَلَهُ مِن سَمِّهِ.
علل الشرائع ـ به نقل از ریان بن شبیب، دایی معتصم و برادر مارده: مأمون چون خواست برای امیر المؤمنینی خود و ولایت عهدی ابو الحسن علی بن موسی الرضا(علیه السلام) و وزارت فضل بن سهل بیعت بگیرد، دستور داد سه تخت برایشان نهادند و چون بر آنها نشستند، به مردم، اجازه ورود داد و مردم برای بیعت وارد شدند
و با دست راست خود، از بالای انگشت شست تا بالای انگشت کوچک، بر دست آن سه نفر می زدند و خارج می شدند.
آخرین نفری که بیعت کرد، جوانی از انصار بود. او دست راست خود را از انگشت کوچک تا بالای شست بر دست آنان زد. ابو الحسن(علیه السلام) لبخندی زد و فرمود: «همه کسانی که با ما بیعت کردند، به [شیوه] فسخ بیعت، بیعت کردند، غیر از این جوان که با عقد بیعت با ما بیعت نمود».
مأمون گفت: فرق فسخ بیعت با عقد آن چیست؟
ابو الحسن الرصا (علیه السلام) فرمود: «عقد بیعت، از انگشت کوچک (شروع مى شود) تا بالای شست است، و فسخ آن، از بالای شصت تا انگشت کوچک».

در روش غلط رایج اما مردود: در دست دادن و معاملات و بيعت
و چون از بالا بطرف پايين تماس پیدا مي كنند مي شود شروع از تماس شصت تا انگشت اخر

روش صحیح بیعت:اين روش از انگشت كوچک شروع مي شود و انتهايش به شصت است كه روي انگشتان قرار مي گيرد و صورت ظاهريش هم با دست دادن رايج متفاوت است

برانجام بيعت با حجج الهى در مشاهدشان كنار ضريح نيز نحوه گذاشتن دست هم بر همين نحو است؛ به همين شكل پنجره ضريح را مي گيرد؛ و آنكه از دور با اشاره بيعت مي كند به همين شكل اشاره مي كند

در روش غلط رايج؛ جون نحوه دست دادن طوري است كه نقطه شروع معمولا از شصتهاست و شصت روي شصت قرار مي گيرد
ولى در روش صحيح؛ از انگشت كوچک شروع مي شود و اخر كار شصتها خودبخود روي هم قرار مي گيرد مثل بسته شدن مشت.
البته هر كدام را مي شود كسي بر خلاف معمول؛ ترتيب تماس را تغيير دهد؛ ولي آنكه طبيعی اتصال دستهاست؛ دور جور است:
در رايج: از شصت ها شروع ارتباط مي شود و شصتها اول همديگر را بغل مي كنند و در هم فرو مي روند
در روش صحيح بيعت: از انگشت كوچک شروع و به شصتها ختم شده و شصتها در آخر و بعد از ساير انگشتان در هم فرو مي روند

نکات:
نكته اول: عقد بيعت يعني ايجاد بيعت / فسخ بيعت يعني شكستن و باطل كردن بيعت

نكته دوم: در تجديد بيعت كنار ضريح
اول انگشت كوچك را وارد پنجره ضريح و سبس ساير انكشتان و همينطور تا شصت روي ضريح قرار بگيرد و اينطور تجديد بيعت كنند

نكته سوم: وقتي بيعت با حضرات انجام مي دهيم
آيه نازل شده است كه خداوند دستش را بالاي دست مؤمنان قرار مي دهد
إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ = یعنی بيعت با خداوند مي كنند
و اين بركت و جايزه بيعت صحيح است
كه علاوه بر انجام وظيفه تجديد بيعت با آن معصوم مورد زيارت؛
همجنين به شرف و افتخار تماس با دست خداوند نيز نائل مي شوند
براى همين مؤمنان در وقت مصافحه صحيح روي دستها را مي بوسند

تفاوت بيعت غلط و رايج با بيعت صحيح
و محل تماس شصتها و نزول بركت؛ در حالت گره خورده شدن دستها روي تماس شصتها در تصوير زير با ستاره زرد نشان داده شده است

شكل نهايى تماس باضريح در بيعت صحيح

فیلم نحوه دست در ضریح بردن و نحوه صحيح گذاردن انگشتان براى بیعت صحيح
......

اذكار و ادعيه هنكام تجديد بيعت با معصوم مورد زيارت

در اين زيارت كه مخاطب جمعى از حضرات هستند اذكار و خطابها به صورت جمع خوانده می شود

نكته جهارم: اين روش صحيح را براى مصافحه با اهل التزام به معارف الهي كه از تقصير در معرفت بيزار هستند و براى تعلم و اقامه معارف الهي تلاش نموده، و به آن هم ملتزم هستند
هر وقت به هم مي رسند و مردها با مردها و زنها با زنها خواستند مصافحه كنند مصافحه را به روش صحيح بيعت انجام دهند
اما براى ملاقات و مصافحه با ساير افراد مصافحه را به روش رايج خودشان انجام داده و روش صحيح را براى عموم بكار نبرند

نكته بنجم: اين مبحث علاوه برتعليم روش صحيح تجديد بيعت و ميثاق و بيمان الهى (يكي از اركان زيارت حجج الهى عليهم السلام) كه بيعت با معصوم مورد زيارت باشد
همجنين
يادآورى براى التزام به نكته اول است، كه متاسفانه ديده نمي شود در ارتباطات اهل ايمان؛ بدان التزام داشته باشند ، حتى اكر فرضا در ز يارت مشاهد حجج الهى بطور موردى ملتزم باشند
با اينكه جايزه اش مشرف شدن به اتصال با يدالله (دست خداوند) و نورانيت وبركت آنست
و به مناسب تبيين مشروح اين ركن زيارت؛ آموزه بيشترين محل كاربرد اين عمل را نيز يادكرفتيم
كه مثلا درمصافحه روزمره ميان اهل ايمان هم "به همين روش به هم دست داده و دستها را بر هم مي كذارند
جه درملاقاتها واوقات عادي و جه در ايام خاص مثل عيد غدير و جه در آخر مجالس دينى و ايماني شان
وحكمت اينكه جنين مصافحه اى (كه آنقدر ثواب وفضيلت بسيار دارد) سفارش شده
بخاطر اين است كه
علاوه بر ارتباط عاطفي و مودت ميان اهل ايمان در معاشرتها،
همجنين نوعي تجديد وياداوري عهد و بيمان الهي است
كه به محضر حق نشان مى دهيم كه ما دو نفر بر مسيرحق هم بيمان هستيم
و هكذا
در عقد اخوت كه تحكيم اين هم+بيماني بصورت مشخص و استوار؛ با فردي خاص و بطور جدى و عميق است
تا كه دراين مسير كمك هم باشند حتى در مواسات معيشت و مشاركت در ثواب اعمال خير از طاعات و عبادات
فلذا اكرحه ضروروترين كاربرد آن در ملاقات با حجت الهى زمان و ساير حجج الهى (جه در زيارت حضورى يا زيارت مشاهدشان) به عنوان تجديد ميثاق وبيمان با حجج الهي است
اما به آن مورد اصلى محدود نبوده و درزندكي روزمره سرايت دارد
تا اينكه كه درميان اهل ايمان مرتبا تكرار شود و ياداوري مكرر روزانه بشود
خصوصا كه معاشرات وملاقاتهاى روزانه بيشتر رخ مي دهد
ولذا مهم است كه بيشتر از رخداد آن در زيارت حجت اعظم الهى و نيز ساير حجج الهى و مشاهدشان؛ در ساير اوقات هم مطرح و مورد عمل باشد
ولذا شخص مؤمن عارف زيرك و هوشيار؛ آن فرصتهاى بظاهر معمولى را از دست نمى دهد.
وخصوصا كه هر بار فرصتى است براى نايل شدن به بركتي كه ازجانب خداوند به طرفين عطا مي شود
ان شاء الله كه اين تعليم در راهنماى زيارت مشاهد الهى؛
سبب التزام و تداول ميان اهل مسير معارف الهي بشود
جه در معاشرتها و ارتباطاتشان و جه در مجالس دينى و ايماني شان
آمين رب العالمين

برائت مختصر از دشمنان و اضداد حضرت امام حسین (علیه السلام)
صلی الله علیک یا أبا عبد الله
اللهم العن طواغیت عصره؛ أباسفیان و أبابکر و عمر وعثمان ومعاویة و یزید بن معاویة
لعن الله من انكر شأنه وآذاه و غصب حقه و نقض بيعته وخذله و حاصره و قاتله و جرحه
اللهم العن قتلة الحسین علیه السلام والعن عبيد الله ابن زياد وعمر بن سعد وشمرا و خولي و سنان
اللهم العنهم جمیعا وعذبهم عذابا ألیما

لعن می کنیم کسانی که اسب دواندند بر جسد مبارک حضرت:
اللهم العن اسحاقَ بن حوبةَ وأخنسَ بن مرثد ، وحكيمَ بن طُفيل السبيعي ، وعمرَ بن صبيح الصيداوي ، ورجاءَ بن منقذ العبدي ، وسالمَ بن خيثمة الجعفي ، وصالحَ بن وهب الجعفي ، وواحظَ بن غانم ، وهانيَ بن ثبيت الحضرمي ، وأسيدَ بن مالك.

نماز و دعاى بعد از آن و هديه نمودن آنها را بعد از اتمام هر زيارت بجا مي آورند
اگر آنها را به تاخيرانداختي تابعد اتمام همه زيارات پس در آخر آنها بجا آورده و دعاهايش را خوانده و هديه نما:

نماز زیارت وارث

دعای یعد زیارت:
ثمّ قُم فَصَلِّ ركعتين عند الرّأس اقرأ فيها ما أحببت فاذا فرغت من صلاتك فقُل:

اَللّـهُمَّ اِنّي صَلَّيْتُ وَرَكَعْتُ وَسَجَدْتُ لَكَ وَحْدَكَ لا شَريكَ لَكَ، لِاَنَّ الصَّلاةَ وَالرُّكُوعَ وَالسُّجُودَ لا تَكُونُ اِلاّ لَكَ لِاَنَّكَ اَنْتَ اللهُ لا اِلـهَ الاّ اَنْتَ، اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَاَبْلِغْهُمْ عَنّي اَفْضَلَ السَّلامِ وَالتَّحِيَّةِ، وَارْدُدْ عَلَيَّ مِنْهُمُ السَّلامَ، اَللّـهُمَّ وَهاتانِ الرَّكْعَتانِ هَدِيَّةٌ مِنّي اِلى مَوْلايَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ (عَلَيْهِمَا السَّلامُ)، اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَعَلَيْهِ، وَتَقَبَّلْ مِنّي وَأجُرْني عَلى ذلِكَ بِاَفْضَلِ اَمَلي وَرَجائي فيكَ وَفِي وَلِيِّكَ يا وَلِيَّ الْمُؤْمِنينَ.

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:53 pm

مرقد ابراهيم المرتضی بن الامام الكاظم (علیه السلام):
در حرم حسینی (علیه السلام) فرزندی دیگر از امام کاظم (علیه السلام) دفن هستند بنام ابراهيم بن الامام الكاظم كه نشان مرقد روي زمين ندارند
تا یک قرن قبل نشان زیارتی داشته است
كنيه امام كاظم ابا ابراهيم است بواسطه نام همين فرزند
برای زیارت او؛ زيارتنامه مجاب را با تغيير اسم مي توانيد بخوانيد

السلام علیک یا ابراهيم المرتضی بن الامام الكاظم (علیهما السلام) و رحمة الله و بركاته
السَّلاٰمُ‌ عَلَيكَ‌ أَيُّهَا السَّيِّدُ الزَّكِيُّ‌ الطّٰاهِرُ الْوَلِيُّ‌ الدّٰاعِي الْحَفِيّ‌، أَشْهَدُ أَنَّكَ‌ قُلْتَ‌ حَقًّا، وَنَطَقْتَ‌ صِدْقًا، وَدَعَوْتَ‌ إلىٰ‌ مَوْلاٰيَ‌ وَمَولاٰكَ‌ الْحُسَينِ‌ (عليه السلام) عَلاٰنِيَةً‌ وَسِرّاً، فٰازَ مُتَّبِعُكَ‌، وَنَجٰا مُصَدِّقُكَ‌، وَخٰابَ‌ وَخَسِرَ مُكَذِّبُكَ‌، وَالْمُتَخَلِّفُ‌ عَنْكَ‌ يٰا سَيِّدِي وَابْنَ‌ سَيِّدِي وَيٰا مَولاٰيَ‌ وَابْنَ‌ مَوْلاٰيَ‌ اشْهَدْ لِي بِهٰذِهِ‌ الشَّهٰادَةِ‌ لِأَكُونَ‌ مِنَ‌ الْفٰائِزِينَ‌ بِمَعْرِفَتِكَ‌ وَطٰاعَتِكَ‌ وَتَصْدِيقِكَ‌ وَاتِّبٰاعِكَ‌ الصَّلاٰةُ‌ وَالسَّلاٰمُ‌ عَلَيْكَ‌ يٰا سَيِّدِي وَابْنَ‌ سَيِّدِي وَيٰا مَوْلاٰيَ‌ وَابْنَ‌ مَوْلاٰيَ‌ يٰا سَيِّدُ ابراهيم المرتضی بن الامام الكاظم (علیهما السلام) وَرَحْمَةُ‌ اللّٰهِ‌ وَبَرَكٰاتُهُ‌

موضع مرقد ابراهيم المرتضى بن الإمام الكاظم عليه السلام
در دومترى ميانه ضريح پشت سرمبارك حسينى عليه السلام دركربلا

سؤال:
براى مرقد ابراهيم المرتضى بن الإمام الكاظم عليهما السلام تا كنون سه موضع معرفي شده است:
1- در رواق شمالى محاذي درب مياني
2- در رواق پشت سر مبارك در همان امتداد و محاذي ضريح
3- در پشت سرمبارك وميانه ضريح اما در فاصله شش ذراعى مرقد حسينى عليه السلام
وجه اين تعدد موضع چيست؟
كداميك معتبرتر است؟

جواب:
موضع اول بنا بر ضريحي بوده كه ذكرش در سفرنامه هاى خارجى قبل از يكصدسال آمده و تا قرن قبلي مورد زيارت بوده است
موضع دوم بنا بر نقل برخى تواريخ و سفرنامه هاى قديمي تر مي باشد
موضع سوم بنا بر نقل كتب انساب و تراجم در شرح حال ابراهيم المرتضى مى باشد
موضع اول و دوم مبتني بر مشاهدات ونشانه هاي روى زمين است
كه نظر و تصميم متصديان حرم و ملاحظاتي همچون جا باز شدن در حرم و...بى تاثير نبوده
اما موضع سوم هم خالى از مصلحت انديشيهاى متصديان حرم و هم منابع انساب معتبرتر و قديمي تر است

جانمايى دقيق:
شش ذراع معادل حدود سه متر است
با توجه به اينكه ضريح فعلى به اين وسعت؛ مال دو قرن اخير است
و با احتساب مبدا فاصله از اصل مرقد شريف؛ يكمتر از آن فاصله سه مترى در داخل ضريح قرار گرفته
و موضع مرقد ابراهيم المرتضى بن الإمام الكاظم عليهما السلام در فاصله دو مترى شمال ميانه ضريح بايد باشد

والله اعلم بحقايق الأمور

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:53 pm

.
.
{مشهد اثر مهدوی در موضع مرقد حضرت علي اكبر پشت سر مبارك (علیهما السلام)}

جناب حجة الاسلام سيد محمد آل طه از مرحوم حاج ميرزا على محدث زاده و او نيز به نقل از پدرش مرحوم حاج محقق (حاج شيخ عباس قمى صاحب مفاتيح الجنان) چنين بيان فرمود كه :

روزى در ايام سفر به كربلا، به هنگام تشرف به حرم ، ملتمسانه از آن حضرت فقط تقاضاى ديدار امام زمان - عجل الله تعالى فرجه الشريف را نمودم .
در همان لحظه ، ناگهان متوجه شدم كه به محازات قبر حضرت على اكبر عليه السلام مردى بلند قامت ، در حالى كه چفيه اى عربى بر سر دارد، نشسته است ،
در حالى كه مردى ديگر با فاصله اى به اندازه نيم قدم به احترام در كنارش حضور دارد.
در اولين نگاه بر چهره زيبا و پر هيبت آن مرد، متوجه شدم كه او كسى جز وجود مبارك امام زمان عليه السلام نيست ،
از اين جهت براى بوسيدن و در آغوش انداختن خود، قصد كردم كه كه به جلو حركت نمايم ،
ولى در كمال تعجب ديدم كه قدرت كوچكترين حركتى را ندارم .
پس به ناچار دقايقى چند به ديدار حضرتش ايستادم .

در همان لحظه به دليل رد شدن بسيارى از زائران حرم امام حسين عليه السلام از كنار آن حضرت ، به ذهنم خطور كرد كه آيا تنها من توفيق ديدن مهدى - عجل الله تعالى فرجه شريف - را دارم يا آن كه ديگران نيز آن حضرت را ديده ، ولى نمى شناسند؟
از اين جهت از فردى كه كنارم ايستاده بودم ، پرسيدم :
آيا شما چنين آقايى را با اين مشخصات در حرم مى بينيد؟
با نگاه متعجبانه و منفى آن مرد! دريافتم كه اين تنها منم كه توفيق ديدارش را يافته ام ،
پس با عشق فراوان بر او حريصانه مى نگريستم ، تا شايد غم سالها دورى را با لحظاتى شيرين جبران نمايم .
پس از مدتى آن حضرت عليه السلام به همراهى يارشان از جاى برخاسته و از حرم خارج شدند،
در همان لحظه قدرت حركت خويش را بازيافتم ، پس ‍ به دنبالشان دويدم ، ولى اثرى از آنان نيافتم !

مرحوم محدث زاده اضافه مى فرمود:
از آن روز به بعد مرحوم محقق حالات معنوى عجيبى داشت كه ما به حالات وى سخت غبطه مى خورديم .

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته

والحمد لله رب العالمين
--------------------------------------

تشرف آیت الله مرعشی نجفی در حرم امام حسین (علیه السلام)
مرحوم آیت الله مرعشی نجفی نقل می کنند:
در سال 1339 هجری قمری (یک سال پس از در گذشت پدرشان) در مدرسه قوام نجف اشرف طلبه بودم.
درآن هنگام کتاب حاشیه ملا عبدالله یزدی را تدریس می کردم. زندگی ام به سختی و مشقت اداره می شد و هیچ راه فراری از دست فقر و تنگدستی نداشتم.
هجوم ناراحتی ها و رنج ها بر قلبم سنگینی می کرد؛ از جمله: اخلاق ناپسند برخی از روحانیان و کم شدن بینایی چشم هایم.
احساس نوعی بیماری روحی دایمی می کردم؛ از طرفی از خداوند می خواستم که دوستی دنیا را از قلب و جان من دور سازد، همچنین امید داشتم که خداوند سفر بیت الله الحرام را نصیبم کند، به شرط آن که در مکه یا مدینه بمیرم و در یکی از آن دو شهر دفن شوم و نیز از خداوند؛ توفیق علم و عمل صالح را با همه گستره اش درخواست می کردم.
این مشکلات و آرزو ها لحظه ای مرا آرام نمی گذاشت؛ از این رو به فکر توسل به سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام افتادم و به کربلا رفتم، در حالی که فقط یک روپیه بیشتر نداشتم که آن را هم بابت خرید دو قرص نان و کوزه ای آب خرج کردم و بعد از غسل کردن به حرم مشرف شدم.
پس از زیارت و دعا، نزدیک غروب بود که به غرفه خادم حرم سید عبدالحسین که از دوستان پدرم بود رفتم،؛ از او اجازه خواستم که یک شب در حجره او بمانم در حالی که ممنوع بود؛ اما ایشان موافقت کرد و من آن شب را در حرم ماندم.
پس از تجدید وضو به حرم مشرف شدم و فکر کردم که در کدام قسمت از حرم شریف بنشینم. معمول بود که مردم در طرف بالای سر می نشستند؛ ولی من فکر کردم که امام در حیات ظاهری خود متوجه فرزند خود علی اکبر علیه السلام بوده است و به طور قطع پس از شهادت نیز به سوی فرزند خود نظر دارد؛ از این رو در قسمت پایین پای آن حضرت در کنار قبر علی اکبر علیه السلام نشستم.
اندکی نگذشته بود که صدای حزین قرائت قرآن را از پشت روضه مقدسه شنیدم، به آن طرف متوجه شدم، در آن هنگام پدرم را دیدم که نشسته بود و سیزده رحل قرآن نیز کنار وی بود.
در جلوی او نیز رحلی بود که قرآنی روی آن بود و قرائت می کرد.
نزد وی رفتم و دست ایشان را بوسیدم.
پرسیدم: در اینجا چه می کنید؟ جواب داد: ما چهارده نفر هستیم که در اینجا قرآن مجید تلاوت می کنیم. پرسیدم: آنها کجا هستند؟
فرمود: به خارح حرم رفته اند، سپس با اشاره به رحل ها، آن سیزده نفر را معرفی کرد که عبارت بودند از:
علامه میرزا محمد تقی شیرازی، علامه زین العابدین مرندی، علامه زین العابدین مازندرانی و اسامی دیگر را گفت که به خاطرم نمانده است .
سپس پدرم از من پرسید: در حالی که ایام درس است برای چه کاری به اینجا آمده ای؟
علت آمدنم را برایش شرح دادم، پس به من امر کرد که بروم و حاجتم را با امام خویش در میان بگذارم. پرسیدم: امام کجا است؟
گفت: بالای ضریح است تعجیل کن؛ زیرا قصد عیادت زائری را دارد که بین راه بیمار شده است.
بلند شدم و به طرف ضریح رفتم و آن حضرت را دیدم؛ اما برایم ممکن نبود که به صورت ایشان نگاه کنم؛ زیرا چهره مبارک آن حضرت در هاله ای از نور پنهان شده بود.
به حضرت سلام کردم، جوابم را داد و فرمود: بیا بالای ضریح؛ عرض کردم: من شایستگی ندارم که نزد شما بیایم. بار دیگر امر کرد؛ اما بار دیگر شرم و حیا مانع شد که نزد آن حضرت بروم. پس به من اجازه فرمود در مکانی که ایستاده بودم بمانم.
بار دیگر به آن حضرت نگاه کردم، در این هنگام تبسم زیبایی بر لبهای ایشان نقش بست و از من پرسید: چه می خواهی؟ من این شعر فارسی را خواندم:
آن را که عیان است / چه حاجت به بیان است
آن حضرت قطعه ای نبات به من عنایت کرد و فرمود: تو مهمان مایی، سپس فرمود: چه چیز از بندگان خدا دیده ای که به آنها سوء ظن پیدا کرده ای؟
با این سؤال یک دگرگونی در من پیدا شد؛ احساس کردم به کسی سوءظن ندارم و با همه مردم ارتباط و نزدیکی دارم.
صبح موقع نماز به مرد ظاهر الصلاحی که نماز می خواند اقتدا کردم و هیچ ناراحتی و بد گمانی در من نبود.
حضرت فرمود: به درس خود بپرداز؛ زیرا آن که مانع تو می شد دیگر نمی تواند کاری کند.
وقتی به نجف اشرف بازگشتم همان شخصی که از نزدیکانم بود و مانع درس من می شد خودش به دیدنم آمد و گفت: من فکر کردم که تو جز تدریس راه دیگری نداری،
همچنین حضرت مرا شفا داد و بینایی ام قوی تر شد؛ سپس قلمی به من بخشید و فرمود: این قلم را بگیر و با سرعت بنویس. پس از آن نارحتی قلبم بر طرف شد و برایم دعا کرد که در عقیده ام ثابت قدم بمانم. دیگر حاجتم نیز بر آوده شد ، غیر از مسئله حج که اصلا معترض آن نشد.
با آن حضرت وداع کردم و نزد پدرم بازگشتم. از پدرم پرسیدم: آیا با من امری داری یا خیر؟ گفت: برای تحصیل علوم اجداد خود بیشتر کوشش کن و نسبت به برادر و خواهرانت مهربان باش و دین اندکی را که به عبدالرضا بقال بهبانی دارم پرداخت کن. پس از آن به نجف بازگشتم، در حالی که همه آن ناراحتی ها و سوء ظن ها از بین رفته بود.

توضیح:
حضرت حاجت حج بشرط كه آنجا دفن شوند را برآورده نكردند
و شرط بيجايي بود
هرچند از عشق ايشان به حرمين حجاز و دن در آن ديار بوده است
اما مصلحت نبوده
و قاعدتا در همان اوان جواني بايد مشرف مي شدند
و آن همه خدمات مقدر ايشان در قم و ايران موفق نمى شدند
و مرحوم آيت الله مرعشي با آن همه موقعيتها و علاقمندان تا اخر عمر حج نصيبشان نشد
و هر وقت هم مالي نصبشان مي شد فورا آن را در راه دين مصرف مي كردند تا مستطيع نشوند

مرحوم ميرزا محمدتقي شيرازي ميرزاي دوم در جنوب شرقي صحن مدفونند

=======================

{مشهد اثر مهدوی در تحت القبه حرم حسینی (علیهما السلام) }

[/b]مرحوم حاج محمود كاشانی نقل می‌كرد كه شب جمعه‌ای در حرم مطّهر سید الشهداء علیه‌السلام تحت القبّه بودم.
یك مرتبّه متوجّه شدم كه شب جمعه و تحت قبّه منوّره حضرت ابی عبداللّه‌ علیه‌السلام دعا مستجاب است.
از خدا خواستم كه چون شب جمعه است و حضرت صاحب الامر - عجّل اللّه‌ تعالی فرجه الشریف - به زیارت امام حسین علیه‌السلام می‌آیند، موقع آمدن حضرت را متوّجه شوم.
بعد از مدّتی بوی عطری به مشامم رسید.
كسی پهلوی من بود، پرسیدم این بوی عطر كیست؟
گفت: این بوی عطر امام زمان علیه‌السلام است كه به زیارت آمده‌اند و این بوی عطر آن حضرت است.

توضیح:
تحت القبه يعنی زيرگنبد كه بالای ضريح است

در برخی وقايع از خواص نقل شده است بوی عطر حضرت شبيه بوی سيب است
البته سيب واقعی نه سيب هاى امروزی كه بويی ندارد

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته

=================
{مشهد آثار مهدوى در بالاسر حرم حسينى (عليهما السلام) دومترى ضريح مبارك}
(حدود همين ستون شمالى بالاسر كه زيرش را خالى كرده اند)
یکی از علما، شيعه كه عالم بزرگ كربلا بود حدود شصت هفتاد سال پیش، می‌گوید
من در شب نیمه شعبانی، در حرم امام حسین سلام الله علیه بودم.
دو متری ضریح در بالا سر
یک آقای بزرگواری را دیدم در سن حدود چهل سالگی که ایستاده است (مطابق اوصاف حضرت دربيشترين ظهور سني)
و با خدا به طرز عجیبی مناجات می‌کند.

من رفتم یک نگاهی به او کردم.
او هم زیرچشمی یک نگاهی به من کرد که از نگاه او مهر و عطوفت می‌بارید
و یک لبخند ملیحی در چهره من زد.
با اینکه من خودم از علماء بزرگ شیعه بودم و همه مرا احترام می‌کردند،
تا او به من نگاه کرد هیبتی از او در من ایجاد شد که سرم را پایین انداختم. نتوانستم در نگاه کردن به او ادامه دهم.
بار دوم برگشتم یک نگاه کردم، دیدم این بار یک لبخندی به من زد که دندانهای ثنایای او آشکار شد و خیلی دندانهای سفید قشنگی داشت (مطابق يكي ديگر از اوصاف حضرت).
این بار دیگر شروع کردم همین طور نگاه کردن و قیافه او را انداز و برانداز می‌کردم.

دیدم
محاسنی دارد مشکین و به هم پیوسته
و ابروانی به هم پیوسته.
محاسنش مشکین که روی صورتش را فقط پوشانده بود.
بینی کشیده شده،
پیشانی بلند،
اندام متناسب با هم.
(اين اوصاف هم با اوصاف حضرت موافقت دارد)

ولی در عین حال مهر و عطوفت از چهره او می بارید.

یک وقت دیدم دستهای خودش را این گونه،
(یک مقدار پایین‌تر از صورتش، بدون اینکه دستهایش را به هم چسبانده باشد)
به طرف آسمان، (بسمت) بالاسر امام حسین قرار داده
و دارد برای مؤمنین دعا می‌کند.

همینطور که دعا می‌کرد، مثل اینکه تمام زوار قبر امام حسین را می‌پایید
و از نگاه به آنها خوشحال بود.

یک نگاهی به آنها می‌کرد، مثل صاحبی که به اولاد خود، یک امامی که به رعیت خود نگاه می‌کند. این گونه به آنها نگاه می‌کرد و برای آنها دعا می‌کرد.

من دقت کردم. دیدم دعاهایش هم دعاهای عجیبی است. (مثل شخصى كه مُشْرٍف و سرور و بالاسر شيعيان است)

از جمله دعاهایش این بود:
اللهم اَحْمِ حَوْزَتَهم و سَدِّد خُطْوَتَهُم و شَدِد صَولَتَهم إنك القوى العزيز
خدایا از حوزه شیعیان حمایت کن. گامهای آنها را (در مسير) استوار گردان. صولت و عظمت و شوکت آنها را بیشتر کن
که تو هم قدرت داری. هم عزیز و گرانقدری.

باز آن آقاى جليل دعای دیگری دیدم برای آنها می‌کند. عرضه می‌دارد به درگاه خدا:
اَللَّهُمَّ اِغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْمُؤْمِنَاتِ اَلْأَحْيَاءِ مِنْهُمْ وَ اَلْأَمْوَاتِ

دعای دیگری کرد:
اللهم شافِ مرضاهم اللهم عافِ مبتلاهم
خدایا شیعیان مریض را شفا عنایت کن. شیعیان مبتلا را از بلا عافیت و نجات عطا کن.

تا اینکه رسید به این دعا:
اللهم سوّدهم (سَوددهم)
باخودم گفتم سودهم (سوددهم) یعنی چه؟ بعد فکر کردم دیدم از لغت سیادت می‌آید. سوددهم یعنی خدایا مومنان و شیعیان را آقای همه عالمیان ساز.
اللهم أيدهم اللهم سودهم اللهم سوددهم
خدایا شیعیان را تایید کن. خدایا شیعیان را آقای همگان ساز.

با خودم گفتم خدایا این آقا کیست؟
من شروع کردم همراه او دعا کردن.
گویا داشت به من که عالم بزرگ شیعه كربلا بودم یاد می‌داد چگونه به فکر مومنین و مومنات باش. چگونه از حریم شیعیان دفاع کن.

ناگهان ديگر ايشان را نديدم
با خود گفتم او که بود؟

بعد می‌گوید من رها کردم دعا و زیارت را. و از حرم خارج شدم، رفتم در صحن. بدنبال ايشان گرديدم حدود بیست دقیقه،
نيافتم ايشان را

و این آقا همواره و فقط در ذهن من بود:
خدایا این چه بزرگواری بود که من حرمت او را نگه می‌داشتم با اینکه خودم عالمی هستم.
همه مردم حرمت مرا نگه می‌دارند ولی او که بود که من بی‌اختیار حرمت او را نگه می داشتم و مشغول به احترام به او بودم.
به همین شکل مشغول فکر بودم

تا اینکه به یکی از کسانی که در علوم عجیبه و غریبه و جفر دستی داشت، مراجعه کردم و سؤال کردم: او چه کسی بوده است؟.
در جفر سؤال ازموضوع مطلوب را كه كسى نمي داند به جمله مختصر عربي يا فارسى تنظيم كرده و از طريق علم جفر مي پرسند
عالم جفر با محاسباني مخصوص جواب را مي دهد كه در يك جمله در سطر نهايي محاسبات جفر بدست مي آيد
و پاسخها صحيح و قاطع است

آن عالم جفر تعبیرش در جواب از جدول جفر این بود گفت
او رب الشيعة است.

من اول تعجب کردم که رب الشيعة یعنی چی؟
بعد فکر کردم با قرآن كريم و روایات صادر شده از ائمه در ذیل آن آیات همخوانی دارد
وَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا
كه منظور از رب الارض = امام الارض است
چون رب به معنى مربى و مدبر امور ولذا در فارسى هم بروردگار مي گويند
ضمن اينكه رب در كلام عربي به معنى سرپرست و صاحب اختيار است = يعنى = سرپرست و صاحب اختيار شيعه

سلام الله على مولانا صاحب العصر والزمان
و رضوان الله عليهما (صاحب الواقعة وصاحب الجفر)

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
=============================

{مشهد اثر مهدوی (علیه السلام) در بالا سر مبارک در شب عید فطر}

واقعه را سيد عليرضا اصفهانى از فضلاى نجف معاصر سيدمهدي قزويني همانكه واقعه تشريف فرمايي حضرت به خانه سيد قزويني را حاضر بوده ونقل كرده اين تشرف را هم براى خودش نقل كرده است
واقعة
سوّم آنكه: در سالى از سالها، از براى زيارت فطريّه (زيارت امام حسين شب عيد فطر) وارد
كربلا شدم، و در شب سوّم (اقامت) كه احتمال شب عيد در آن بود، قبل از دخول شب، قريب به غروب، در
وقتى كه مظانّ روُيت هلال ناقص در آن نبود (ماه طبق قول عامه مردم ناقص بود و
احتمال رؤيت نمي رفت)، در حرم مطهّر، در بالاى سر بودم.

شخصى از من سوُال كرد كه: آيا امشب، شب زيارت مى باشد؟ و مقصود سائـل آن بود كه: آيا
امشب شب عيد است و ماه ناقص مى باشد تا آنكه اعمال و زيارت شب عيد را بجا آورد، يا
آنكه شب آخر ماه رمضان است؟

من در جواب گفتم كه: احتمال شب عيد كه در امشب هست، لكن ثبوت آن معلوم نيست.

ناگاه ديدم شخصى بزرگ را با مهابت وجلالت؛ مشاهده كردم كه در نزد من ايستاده به زىّ
بزرگان عرب، با دو نفر ديگر كه در هيأت و جلالت، ممتاز از ابناى عصر بودند؛ و آن
شخص به زبان فصيح، كه در اهل عصر معهود نبود، در جواب سائـل فرمود: <نعم هذه
اللّيله ليلة الزّيارة>؛ يعنى: آرى، شب عيد و شب زيارت مىباشد.

چون اين كلام از او شنيدم كه بدون تزلزل و ترديد؛ اخبار و اعلام (عيد) نمود، به او
گفتم كه: مستند اين اخبار، تقويم و قول منجّم است؟ يا آنكه راه ديگر از براي آن
دارى؟

ديدم اعتنايى درست به من ننموده، مگر همين قدر كه فرمود: <اقول لك هذه اللّيله ليلة
الزّيارة.> يعني به تو مي گويم كه امشب شب زيارت (شب عيد فطر) است.

اين بگفت و با آن دو نفر ديگر به سوى باب حرم توجّه نمود.

چون از من جدا شدند، گويا بيخود بودم و بخود آمدم، و با خود گفتم كه: اين هيأت و
مهابت در اين نوع معهود نيست، اين نوع مكالمه و اخبار غير از بزرگان دين و اهل
اسرار را نبايد و نشايد.

لهذا با تعجيل تمام ايشان را تعاقب و دنبال كردم. بيرون آمدم، ايشان را نديدم.

پس از خدّام كه بر بام (حرم) بودند، پرسيدم كه: اين سه نفر كه به فلان لباس و صفت
حالا بيرون آمدند، كجا رفتند؟ گفتند كه: ما همچو اشخاص كه گويى، نديديم.

با وجود آنكه در عادت نمى شود كه كسى از زوّار، خصوص آنكه جهت امتيازى داشته باشد،
داخل صحن يا ايوان يا رواق يا حرم شود و خدّام او را نبينند، بلكه غالباً مىدانند
كه اهل كجا و چه كارند، بلكه از منازل هر يك اطّلاع دارند، بلكه اشراف را پيش از
ورود، مطّلع بر ايشان مى شوند و مى دانند كه چه وقت و كجا وارد مى شوند؛ چنانكه هر
كس بر عادت خدّام اطّلاع تام دارد، مى داند؛ بعلاوه آنكه زمانى نگذشت كه ايشان
بروند.

پس از آن، از در بيرون رفته، از خدّامى كه در رواق و بين البابين بودند پرسيدم، و
همان جواب شنيدم، و همچنين در ايوان و كفش دارى اثرى ديده نشد، با آنكه هر يك از زوّار، لاعلاج بايد
از محضر كفشدار بگذرند.

باز برگرديدم و رواق و حجرات را گردش نمودم و از سكنه و ملازمين آنها، از قرّاء و
خدّام و غيره، پرسيدم و خبرى نشنيدم.

پس از آن، در اواخر آن شبْ و روزِ (بعد) آن هم دانسته شد كه (ديشب) شب عيد و شب زيارت
بوده (ومردم قبلا فكر مي كردند هنوز ماه رمضان است).

از مشاهده اين امور و تصديق قلبى، جازم بر آن شدم
كه به غير از آن بزرگوار غائب از انظار (عجّل الله تعالى فرجه الشريف)، ديگرى نبود.

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
===============================

{مشهد اثرمهدوى در پشت سرمبارك نزد بالاسرشريف حسينى (عليهما السلام)}

اين واقعه مربوط به تشرف آيت الله سید محمد طباطبایی مجاهد است كه،
نوه دختري وحيد بهبهاني
و پسر آيت الله سيدعلي صاحب ریاض
و داماد بحرالعلوم
و مرجع در 1231 كربلا بودند
سید محمد طباطبایی مجاهد، از شاگردان علامه بحرالعلوم و استاد شیخ انصاری است.
سید محمد، نزد فقیهانی چون پدرش، سید علی طباطبایی و پدر زنش، علامه بحرالعلوم تحصیل کرد.
او در زمان حیات پدر، به اصفهان مهاجرت کرد و حدود ۱۳ سال در آن‌جا به تدریس مشغول بود.
پس از درگذشت پدرش (۱۲۳۱ق) به کربلا بازگشت و مرجعیت شیعیان را بر عهده گرفت.
دوره مرجعیت او با جنگ‌های ایران و روسیه همزمان بود، از این‌رو او به مبارزه با روس‌ها پرداخت، سید محمد، نخست فتوای جهاد در برابر روس‌ها داد و در اواخر عمر به همراه گروهی از علمای عتبات، عازم تهران و سپس تبریز شد تا مردم را به جهاد علیه روس‌ها تشویق و پادشاه قاجار فتحعلى شاه را به جنگ با آن‌ها وادار کند. از این‌رو به سید محمد مجاهد لقب گرفت.

اين واقعه حدودا 215سال قبل بوده است

سيدمحمد مجاهد واقعه اش را اينطور بيان كرده است
گفت:
شبی غروب
افراد و خدام عتبه حسینیه؛ حرم امام حسین (على ساكنه آلاف التحية و الثناء،) را خالی کردند.
درها را می‌خواستند ببندند.
سید محمد مجاهد، عليه الرحمة. كه مرجع آنجا بوده، ایشان داشت نماز مفرب می‌خواند، خدام چیزی به ایشان نگفتند براى ييرون رفتن.

[ایشان گفت] پایین پا بودم.

(محل اولين ديدن و زيارت در پائين پاي حضرت محاذي انتهاى ضريح محل زيارت على اكير بوده است در ناحيه پشت سر و در تصوير زير بافلش زرد رنگ نشان داده شده)

دیدم یک آقای جلیل القدری آمد.
لباس، به زیّ اعراب بیابانی کربلا، اطراف نجف و کوفه. (با چفيه و عقال عراقي)
سه نفر هم با او هستند. اما اینها خیلی عقب ایستاده‌اند.
گفتم خوب شاید در را باز کرده‌اند.

اما عظمت و جلالت از صورت این شخص می‌بارد و از وجناتش علم و تقوا پیداست.

آنها ایستادند به نماز مغرب.
من با این که نماز مغرب خوانده بودم،
چنان هيبت ان آقا جَذبه‌ای ایجاد کرد که پا شدم و اقتدا کردم به ايشان.
آن سه نفر هم اقتدا کرده بودند.

(محل نماز در پشت سر مبارك اما محاذي بالاسر قبل از ضريح بوده است كه در تصوير زير با فلشك سبزرنگ نشان داده شده است)

نماز مغرب و تعقیبات آن که تمام شد،
آن آقا برگشتند رو به من و فرمودند
اینجا، کربلا، آهنگر هم دارد؟
گفتم بله آقا، آهنگر دارد.
فرمود آهنگر چه می‌کند؟
گفتم آقا، آهن را می‌برد در کوره، به آتش نرمش می‌کند. می‌آورند روی سِندان می‌کوبند،
میخ درست می‌کنند، زنجیر در درست می‌کنند، قفل درست می‌کنند …

فرمود پس آتش، آهن به آن سختی را نرم می‌کند؟
گفتم بله مولا.
فرمود پس چرا با بودن کنار قبر جدم اباعبدالله،
این قلوب قاسیه (دلهاى سخت با قساوت = اشاره به غالب مجاورين كربلا) نرم نمی‌شود با این زیارت و آمد وشد در حرم؟!

چرا قلوبتان (شما زائران) نرم نمی‌شود؟!
باز هم معصیت می‌کنید؟

بعد آن آقا پا شد. به آن سه نفر همراهش گفت
نماز عشاء را کنار قبر جدم امیرالمؤمنین می‌خوانیم.

يكباره ديدم نيستند!!!آمدم (از سمت بالاسر بطرف) پشت ضریح (بشت سر مبارك)، دیدم کسی نیست!!!.

فهمیدم آقا و مولایم صاحب الزمان بودند.

ابتداى ملاقات كه سيد محمد در پشت سر پائين پاى مبارك بعد نماز مغربش نشسته بوده به تعقيبات
آنها را در همين پشت سرمبارك اما محاذي بالا سر مبارك مي بيند = چه بسا كنارهمين محل ستون شمالى بالاسر
و بعد مي رود و مجدد نماز مفرب را به جماعت مي خواند با حضرت و اصحاب
بعد كه نمي بيند جستجو مي كند و مي آيد تمام سمت پشت سر و كنارضريح را كاملا جستجو مى كند
در آن زمان اطراف ضريح و قسمت بالاسر و داخل حرم و پشت سر بوسعت فعلى نبوده
و آنوقت قبل توسعه؛ چهار ستون زير گنبد بسيار قطور و مانع ديد بود و نمى شد از هرجاى چهار طرف حرم تمام آن قسمت را ديد و براى جستجو لازم به جابجا شده بوده است
در تصوير زير هر دو موضع جانمايي شده است هم موضع اوليه سيدمحمد مجاهد كه حضرت را از دور ديده و هم موضع نماز با حضرت = كه اينجا سمت شرقي ستون شمالي بالاسر است
البته ممكن است آنطرف غربى ستون شمالى بالاسر هم محل نماز بوده باشد و هر دو موضع با نقل واقعه موافقت دارد
امروزه :
سمت شرقى ستون شمالى بالاسر در قسمت زنانه واقع است
و سمت غربى ستونشمالى بالاسر در قسمت مردانه واقع است

اين واقعه حدودا 215سال قبل بوده است

نكات واقعه:
1- علاوه برموضوع اصلي واقعه
كه حضرت تصريح فرموده و با مثال هم تبيين كرده اند
لزوم نتيجه گرفتن از زيارت و مجاورت و حفظ آثار آن و ترقي با آن = نه صرف انجام روتين مثل يك عمل بي ارتباط با ساير اعمال
2- همچنين فاصله انداختن بين نماز مغرب و عشاء
و نماز پنج وقت خواندن

هم از آموزه هاى واقعه است

اللهم وفقنا لحق معرفته و تمام رضايته و زيارته و دوام الاتصال بحضرته و نصرته في غيبته و ظهوره، وشفاعته و صحبته في الدنيا والآخرة، آمين رب العالمين

توجه:
دو مشهد آثار مهدوي علیه السلام (که فوقا معرفی شد) در آنطرف ستون شمالى بالاسر = در زنانه فعلي واقع است
(زير ستون شمالى بالاسر كه خالي شده است مال چند سال اخير است وقدیم خالی نبوده؛ الان مي شود زير ستون خالي شده رفت)
موضع دو مشهد آثار مهدوى بالاسر الان در زنانه واقع است ؛ كه اين طرف حائل ميان مردانه و زنانه است

ضمنا
تصويري كه در سايتها براى آن مرحوم منتشر شده است صحيح نيست
در 215 سال قبل (زمان فَتَليشاه قاجار) عكاسى نبود و الا تصوير عكاسى از او هم امروز باقى بود = عكاسى در زمان ناصر الدينشاه سه نسل بعد او به ايران آمده است
علاوه براين عينك دسته طلايي به اين ظريفي آنوقت نبود = حتى در اروپا
احتمال دارد تصوير شايع به اسم ايشان مربوط به شخصي از علماى كربلا از ذريه ايشان با نام و لقب مشابه (سيدمحمد طباطبايي) بوده
و محققان كُپيكار بي تامل و تشخيص به ايشان نسبت داده و اين مطلب نادرست همينطور هي باز نشر شده است = اين نوع مشاكل از آفات اينترنت است و بايد منشا بصيرتي باشد كه همينطور بخاطر وجود اسم خدا و حجج الهي و علماء در سايتهايي = از مطالب آنها كپي نكنند
و اين نقيصه شايعي است كه مكررا مي بينيم افرادى (كه هِرّ را از بِرّ تشخيص نمي دهند) فرق نمي گذارند و به صرف تشابه و يا اشتراك برخي مطالب؛ همه را يكي مي دانند
مطالب بايد از منابع معتبره قديمه و علماى معتبر ديني اخذ شود
بشرط رعايت امانت در نقل و عدم تصرفات مذاق رايج

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته

===========================
{مشهد آثار مهدوی (علیه السلام) در بالاسر مبارک}

1- در تشرفات مرحوم آیت الله شیخ اسماعیل نمازی
که در رساله تشرف 9 ساعته مرحوم اسماعیل نمازی
viewtopic.php?f=7&t=120&start=490#p75897

باب اول: آغاز تشرفات به دیدار امام زمان علیه السلام
واقعه اول در کنار ضریح حسینی علیه السلام
صوت مصاحبه با ایشان
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/Tasharof-1-A Namazi-Dar-Karbalaa.mp3
در یک ويديو مي گويد برنامه مرحوم نمازي در حرم كربلا ورود و خروج از باب حبيب بود
ولذا واقعه اولين تشرف او در كربلا - بجز كنار ضريح نوبت دوم كه پول بيشتري به او دادند در كفشداري همين كفشداري كه قبلا در درب حبيب بوده است رخ داده و الان كفشداري ديگر نبست و طول راهرو شده و قبلا طرفين راه وروي دو كفشداري كوچك بود
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/tasharrof ... aaqea2.mp4

باب دوم: وقایع تشرفات پی در پی؛ شبهای جمعه متوالی در کربلا
آن مرحوم اين واقعه باب دوم را مستقلا شرح نداده
و در خلال قضاياي تشرفات درفايل صوتي (به تشرفات شب جمعه در بالاسر حرم كربلا بصورت ان دو سيد) اشاره كرده است
ازجمله در واقعه تشرف در مكه باب سوم

2-و در آن واقعه باب سوم متوجه مي شود
انها دو سيد قمي نيستند و حضرت هستند و ملازمشان
= البته او تعبير مي كند دو نفر در واقع يكي بودند = و اين برداشت غيرمستدل و بعيد او
بخاطر شدت شباهتشان به يكديگر بوده است
= درحاليكه مي شود حضرت ملازمي داشته باشند
و در تمثالي بشدت شبيه ظاهرشود (یعنی ملازم شبيه حضرت بوده)

3- در مصاحبه صوتي او
در خلال شرح واقعه باب سوم
در اين دقايقی در جملاتي به واقعه باب دوم مي پردازد

4- و يك فايل ويديو هست كه در آن اول واقعه باب دوم كربلا رامي گويد
بعد ادامه اش گويا يادش مي رود يا كسي چيزي مي پرسد و ادامه اش به واقعه ديگري مي پردازد
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/tasharrof ... aaqea2.mp4

اين فايل واقعه باب سوم است اما در اين دقايق
به واقعه تشرفات شبهاى جمعه كربلا اشاره شده است
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/Tasharof- ... sayyed.mp3
دقيقه 2و40 تا دقيقه ودقيقه 8و20 تا 9و30 و از 10 تا10و33
اين نوار مال ميانسالي ايشان بوده است
درشرح واقعه باب سوم ذكر واقعه باب دوم هم مي پردازند
مصاحبه كننده = مرحوم شيخ مسعود شكوهنده از فضلاي اصفهاني قم
كه خيلي اهل ولايت و توسل بودند فرزند مرحوم حاجاقا شكوهنده شيخ القراء اصفهان از قراء قديمي اصفهان

در نوار:
پنجاه صد دويست تومان همان عدد است نه مثل امروز كه پنجاه هزار را بگوند پنجاه تومان؛مقصودش بنجاه تومان واقعي بدون هزار؛ آنوقت كل هزينه سفر حج دوهزار و پانصد تومان بود به تومان زمان شاهنشاهي نه تومان زمان فعلی جمهوری
منظور از مرحوم شیرازی پدر مرجع مرحوم سيدمحمد شيرازي و مرجع فعلي سيدصادق شيرازي كه الان زنده است

5- درنوارها صوتي ويديويي اشاره نكرده كجاى بالاي سر
اما از اينكه گفته مي ديده آن دو سيد شبهاى جمعه را بالا سر هستند
پس قطعا در بالاسر پشت سر قبل ستون شمالي ونيز در مطاف ضريح كه جمعيت بوده براى مدت طولاني نمي شده توقف كنند
و قاعدتا بايد در سمت راست شمالي و دربالاسر وسيع مي توانستند بمانند
سمت راست (غربی) ستون شمالي يعني شمال غرب ضريح بوده
محل ديدن آن دو سيد و مشهد اثر مهدوي روبرو سمت غربي ستون بالاسر شمالي
كه محل انجام نماز زيارت است و الان در مردانه واقع است
ستون شمالي زيرش خالي کرده اند اخيرا؛ كسي تصور نکند این فضای خالی شده زیرش در تشرف بوده؛ و اين اخيرا در فضاي بالاسر قابل استفاده شده است
چون مرحوم نمازي دقيقا نگفته كجاي بالاسر؛ فلذا تمام اين قسمت (سمت بالاسر) ممكن است محل مشهد آثار مهدوي در آن تشرفهاى هرشب جمعه دوسيد بوده است

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
==========================

{مشهد آثار مهدوی محل زيارت خواندن امام زمان ارواحناه فداه در حرم مطهر حضرت امام حسین (علیهماالسلام)}

عارف وارسته مرحوم حاج حسن اقا شرکت اصفهانى می گفتند:
در حرم مطهر حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام
از مرحوم شیخ محمد کوفی (که بارها خدمت امام رسیده بود)
پیرامون (راه) تشرف خدمت آقا امام زمان سوال کردم؟
ایشان با انگشتشان محلی را که خودشان حضرت را ملاقات کرده بودند) و امام زمان همواره در آنجا جد بزرگوارش امام حسين را زیارت مى کنند؛ نشان دادند و فرمودند:
حضرت اینجا برای زیارت تشریف می آورند. ( كانه مراقب اين مكان باش)
توضيح: مقصودشان همان ستون شمالى بالاسر بوده
كه امروزه بخشي در زنانه (جسبيده به حايل)
و بخشى در مردانه (زير و جنب ستون)

نكته مهم:
اين توضيحات را شيخ محمد كوفي صرفا به عنوان محل تشرفش صرفا نگفته
بلكه در پاسخ به سؤال {چطور مي شود خدمت حضرت مشرف شد} گفته است؟

علاوه بر معرفي مكان حضور حضرت توسط شيخ محمد كوفي
تشرفات بسياري نيز مؤيد اين امر بوده است

پيشنهاد به متصديان بركزاري زيارت اونلاين
اگر در طول زيارت اونلاين شبهاى جمعه؛
با دروبين جداگانه اى اين مكان (ستون شمالى) پيوسته نشان داده شود تا
1- مگر مستعدين تشرف؛ به عنايت حضرتش نائل بشوند
انه هو الكريم المتطول المنان

2- اگر حضرت حضور يابند و با شمايل شخصيشان ظاهر باشند؛ بخاطر قامت بسيار رشيدشان
از جمعيت داخل حرم فرازتر و بلندتر هستند
و زنها در اينطرف هم مي توانند ببينند

3- و حتى اگرمتصلين به زيارت ظاهرى حضرتش نايل نشوند
نفس نگاه به محل حضور حتمى حضرت در شبهاى جمعه توفيقي است و موجب نورانيت چشم و دل زائر است

تذكر
مرحوم شيخ محمد كوفي با اينكه كرارا توفيق تشرف داشته
و بعضا حتى حضرت دنبالشان مي فرستاده اند براى ملاقات
اما با همه اينها زيارت حضرتش براى وى معمولي نشده و حاضربوده هر كارسخت و حتى طولاني مدت را انجام دهد تا باز هم زيارت كند حضرت را
ازجمله:
شنيده بود حضرت خوراك "آبگوشت ماهيچه دست گوسفند" دوست دارند
به مدت شش سال هر روز آبگوشت ماهيچه در خانه درست مي كرد؛
و پياده از كنار شط كوفه (محل خانه اش) مي آمد و آنجا مي خورد... شايد باز حضرت را ببيند

و شش سال مرتبا مي آمد سهله و غذا مى آورد
و اگر كسي بود آنجا با او غذا مي خورد و پذيراييش مي كرد

تا اينكه حضرت بعد شش سال مداومت او؛ امدند
و بر سفره اش حاضر شدند
وقتي سرسفره هم غذا شدند
شيخ محمد نشناخت حضرت را
اما چون احساس كرده بود شخص هم غذايش فرد منور و فوق العاده اى است
به دلش افتاد كه
از شخص هم غذايش ببرسد:
الان حضرت كجا هستند؟
با اينكه اين سؤال از هركسي معمول نيست

حضرت پاسخ دادند
الان دستش با دست تو در يك كاسه است

اين براى رساندن اين درس بيان شد كه
كسي بايك عمل مختصري توقع نداشته باشد فورا به نتيجه (تشرف) برسد مگر به عنايت خاص حضرت
و بايد خيلي جديت و استقامت داشته باشد تا به هدف برسد
ضمن تحصيل آداب و شرايط حالي ووو
والحمدلله رب العالمين

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
===========================

{مشاهد آثار مهدوی در بالاسر - ايوان مبارك - صحن شريف حرم حسینی - بين الحرمين - صحن و حرم ابوالفضل (علیهم السلام)}
واقعه تشرف سیدی از اصفهان در زمان مرجعيت مرحوم سيد ابوالحسن اصفهاني
در مطالب منتشره واقعه تشرف سيدي از اصفهان علاوه برنكاتش؛
حاوي معرفي چند مشهد مهدوي بالاسر - ايوان مبارك - صحن شريف - بين الحرمين - صحن و حرم ابوالفضل ووو می باشد
و با تصاوير بسيار قديم و جديد که در ادامه معرفي می شود

واقعه توسل طولاني سيدي از اصفهان به حرم حضرت ابا عبد الله الحسين عليه السلام در زمان مرجعيت مرحوم سيد ابوالحسن اصفهاني ، و نهايتا تشرفش به زيارت حضرت بقية الله الأعظم ارواحنا له الفداء

مرحوم اسيد ابوالحسن در سال 1366 هـ.ق وفات كردند و وقعه در سالهاى قبل از اين تاريخ بوده است
بين الحرمين تا سي سال قبل حدودا؛ بازار بود، و بعد توسط صدام تخريب شد و فضايي وسيع بقدر يك صحن بزرگ فراهم شد اما در سالهاى بعد تبديل به راهرو شده است
شبهاى جمعه كه مشرف مي شديم كربلا تا ساعت 8 شب بيشتر باز نبود و بعدش تا روز شنبه اين بازار بسته بود

راوي واقعه آيت الله حاج شيخ حسين وحيد خراساني شرح توسل ايشان در كتاب اصحاب استجاره ذكر شده است
ايشان از ملتزمين و توصيه كنندگان به زيارت آل ياسين كامله است

تشرف در حرمين و بين الحرمين كربلا فايل ويديويي تقليل حجم يافته تا يك سوم با حفظ كيفيت
https://drive.google.com/file/d/1oQ8Mg3 ... sp=sharing

واقعه تشرف سيدي از اصفهان در كربلا (در زمان اسيد ابوالحسن) كه بالاتر نقل شد؛
نقلي ديگر كه جزئياتى را هم بيان كرده است جهت استفاده كاملتر معرفي مي شود
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/3/tasharr ... haani2.mp4

مشهد اثر مهدوی بالاسر در واقعه سید اصفهانی
که محاذی ضریح بوده یعنی میانه ضریح روبه جلو و امام زمان مقدم بر ضریح بودند و سید ابوالحسن عقب تر ضریح

محل تشرف در واقعه سيد اهل اصفهانى و محل نماز حضرت كه جلوتر از آيت الله مرجع سيدابوالحس اصفهانى به نماز ايستادند در فضاى بالاسر بين مطاف و درب خروجى متناسب با نماز و تقدم حضرت بوده است
البته مواضع چسپیده با ضريح و در ضلع پشت سر و بالاسر و روبرو همه اش نقطه به نقطه محل حضور حضرت و مشهد آثارمهدوي است

ضريح قديمي كه هنديهاى بوهره ساخته بودند در وسط ضلع بالاسر نشانه دايره بقدر يك سر ميان پنجره معمولي وجود داشت
كه نشان مى داد اينجا موضع محاذي راس شريف است و در ضريح جديد كه ايرانيها ساخته اند بخاطر بيسواديشان و طراحي هنري بدور از معالم ديني توجه نداشته اند و آن نشانه حذف شده است

فلذا از ميانه ضلع بالاسر ضريح فعلي اگر خطي عمود رسم شود اينجا تا ضلع خروجي فعلي بالاسر اينجا مي شود خط بالاسر كه ائمه جماعات در حرم قبل از اين خط مي ايستادند و محل سجده شان قبل اين خط بود و مرحوم سيدابوالحسن هم قاعدتا همينطور ايستاده بوده
و محل ايستادن حضرت كه جلوي سيدابوالحسن بوده مي شود جلوي اين خط بقدر قامت بلند (حدود دومتر)
چون حضرت قامتشان بقدري بلند است اگر در ميان جمعيتي ظاهر شوند چنان بلندتر از بقيه جمعيت هستند كه مشخص هستند و هرجا باشند ديده مي شوند و نياز نيست لاي جمعيت پيدايشان كرد سلام الله عليه

ستون روبروي بالاسر كه محل اخير نصب لوح نخل مريم بوده است همانجا كه لوستر زيرش دارد

1- موضع نماز جماعت ايستادن حضرت صاحب الامر (منه السلام) جلوي مرحوم سيدابوالحسن اصفهانى در فضاى بالاسر داخل حرم

2- درب بالاسر قديم كه بسيارى زائران بعد زيارت حبيب از اينجا اذن دخول مى خوانده اند و وارد حرم مى شدند

3- درب جديد بالاسر كه اخيرا باز كرده اند و اين محل در قديم بنجره شبيه ضريح نصب بود كه از رواق بالاسر (كه در اختيار زنان بود) حضرت را زيارت مي كردند

واقعه حدود هشتاد سال قبل بوده است

تصوير نماز جماعت مرحوم آيت الله سيد ابوالحسن موسوي مديسه اي اصفهاني اهل مديسه استان بختياري اصفهان

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
=========================

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:54 pm

دعای استجاره جمعه به حضرت صاحب الامر (منه السلام) در شب و روز جمعه

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:55 pm

.زيارة السيد ابراهيم المجاب

السلام علیک یا ابراهیم المجاب من الحسین بالسلام؛ ابْنُ‌ مُحَمَّدٍ العابد بن الامام الکاظم و رحمة الله و بركاته

السَّلاٰمُ‌ عَلَيكَ‌ أَيُّهَا السَّيِّدُ الزَّكِيُّ‌ الطّٰاهِرُ الْوَلِيُّ‌ الدّٰاعِي الْحَفِيّ‌، أَشْهَدُ أَنَّكَ‌ قُلْتَ‌ حَقًّا، وَنَطَقْتَ‌ صِدْقًا، وَدَعَوْتَ‌ إلىٰ‌ مَوْلاٰيَ‌ وَمَولاٰكَ‌ الْحُسَينِ‌ (عليه السلام) عَلاٰنِيَةً‌ وَسِرّاً، فٰازَ مُتَّبِعُكَ‌، وَنَجٰا مُصَدِّقُكَ‌، وَخٰابَ‌ وَخَسِرَ مُكَذِّبُكَ‌، وَالْمُتَخَلِّفُ‌ عَنْكَ‌ يٰا سَيِّدِي وَابْنَ‌ سَيِّدِي وَيٰا مَولاٰيَ‌ وَابْنَ‌ مَوْلاٰيَ‌ اشْهَدْ لِي بِهٰذِهِ‌ الشَّهٰادَةِ‌ لِأَكُونَ‌ مِنَ‌ الْفٰائِزِينَ‌ بِمَعْرِفَتِكَ‌ وَطٰاعَتِكَ‌ وَتَصْدِيقِكَ‌ وَاتِّبٰاعِكَ‌ الصَّلاٰةُ‌ وَالسَّلاٰمُ‌ عَلَيْكَ‌ يٰا سَيِّدِي وَابْنَ‌ سَيِّدِي وَيٰا مَوْلاٰيَ‌ وَابْنَ‌ مَوْلاٰيَ‌ يٰا سَيِّدُ ابْرٰاهيِمُ‌ الْمُجابُ‌ ابْنُ‌ مُحَمَّدٍ الْعٰابِدِ بْن الإِمٰامِ‌ مُوسَى بْنِ‌ جَعْفَرٍ (عليهم السلام) وَرَحْمَةُ‌ اللّٰهِ‌ وَبَرَكٰاتُهُ‌

سید ابراهیم مُجاب فرزند محمد عابد و نوه امام موسی کاظم (علیه السلام) است.
علت شهرت به مُجاب :

و اينكه ايشان هر موقع سلام ميكردند به امام حسين (علیه السلام)، حضرت جواب ایشان را می دادند و کسانی که همراه ایشان بودند و شنیدند
و از این رو به «مُجاب» -یعنی کسی که او را پاسخ گفته‌اند- شهرت یافت

المجاب بالسلام = يعني كسي كه با سلام جوابش داده مي شد

محل دفن : در رواق پشت سر مبارک و در قسمت شمال غربی حرم امام حسین (علیه السلام) دفن هستند

از مدفونین داخل ضریح ابراهیم مجاب:
نواده ایشان پدر سید مرتضی و نیز دو فرزندش سید مرتضی و سید رضی مدفونند (اجساد سید مرتضی و سید رضی ابتدا دفن در کاظمین می شوند و بعد انتقال داده می شوند به کربلا)

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:56 pm

مقبره های اطراف صحن امام حسین علیه السلام در حدود 70 سال پیش در واقعه حاج عبدالرضا دفان

اطراف صحن امام حسین عليه‌السلام مقبره هایی هست که زیر همه ی آنها خالی است. سرداب است این سرداب محل دفن علما و صلحا بود،
در هفتاد سال قبل راه ورود به این سرداب همواره با یک سنگ بزرگ مسدود می شد، هنگامی که جنازه ای می آوردند،
شخصی به نام حاج عبدالرّضا، مشهور به: «دفّان» جنازه را به پایین می برد، آن را رو به قبله، بر روی پهلوی راستش قرار می داد
و صورتش را روی خاک می گذاشت و یک عدد آجر به پشت میّت تکیه می داد که برنگردد.

اگر میّت زن بود، یک نفر از محارم او نیز همراه حاج عبدالرّضا می رفت، که آن محرم صورت میّت را بر روی خاک بگذارد.
يعني همان كف سرداب بدون كندن زمين، و جون سرداب دربش بسته بود مثل يك لحد بزرگ بود، این کار معمولاً پنج دقیقه طول می کشید.

روزی یک خانمی از روستاهای اطراف كربلا را برای دفن آوردند، تنها محرم او پسر ۲۲ ساله اش بود که آشنایانش گفتند:
او هنوز جوان است، اگر پایین برود، در ميان اموات؛ احتمالاً دچار وحشت می شود، شما خودتان جنازه را ببرید.

آقای حاج عبدالرّضا جنازه را برد، به جای پنج دقیقه ده بیست دقیقه طول کشید، همه نگران شدند، فانوسی برداشته به سرداب رفتند و آمدند،
گفتند که حاج عبدالرضا بیهوش افتاده است.
دو نفر رفتند و حاج عبدالرضا را بیرون آوردند، به صورتش آب پاشیدند تا به هوش آمد.
به مجرد این که به هوش آمد، گفت: آن پسر کجاست؟ پسر متوفّی آمد و گفت: من اینجا هستم.
پرسید: مادر شما چه کاره بود؟ گفت: خانه دار.

پرسید: با امام حسین عليه‌السلام چه رابطه ای داشت؟ گفت: به روضه می رفت و گریه می کرد.
پرسید: غیر از این؟ گفت: هیچ.
پرسید: آیا مجلس عزاداری برگزار می کرد؟ گفت: نه؛ چنین امکاناتی نداشتیم.
گفتند: داستان چیست؟

گفت: همانند هر میّت دیگر او را به محل دفن بردم، خواستم صورتش را باز کنم و روی خاک بگذارم،
براى اينكه دست به او نزنم چون نامحرم بود، کفن را از زیر صورتش کشیدم و مواظب بودم که چهره اش آشکار نشود.
در این اثناء دیدم که نوری از زیر ضریح مطهّر آشکار شد و به سوی این متوفّی آمد.
گویی خورشید از آنجا طلوع کرد. من با دیدن آن نور از هوش رفتم.

پسر متوفی گفت: مادرم با امام حسین عليه‌السلام عهد کرده بود که درآمد روزهای پنجشنبه اش را در راه امام حسین عليه‌السلام خرج کند.
روز پنجشنبه شیر گاو را می دوشید، نگه می داشت، به زائران پیاده می داد.
تخم مرغ، خرما و هر چیزی که روز پنج شنبه به دست ما می رسید، به زائران می دادیم.
حتی اگر به آن نیاز داشتیم، از همسایه قرض می کردیم و به آن دست نمی زدیم.

در این سرداب، صدها نفر مدفون هستند، به همان نحو كف سرداب خواباندن؛
یکی دیروز، یکی دو روز پیش، یکی یک ماه پیش، یکی یک سال پیش، دیگری ده سال پیش در آنجا نهاده شده است.

با توجه به این که روی جنازه ها خاک ریخته نمی شد، وقتی راه ورودی باز می شد، می بایست بوی تعفّن همه جا را فرا بگیرد،
ولی هرگز بوی تعفّنی احساس نمی شد.

این واقعه آنقدر معروف بوده که منبریهای عراق و حرم حسینی هنوز این واقعه را نقل می کنند
فایل صوتی: 7 دقیقه = 10 مگابایت
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/2/abdorre ... owti02.mp4

فایل تصویری : 5 دقیقه = 41 مگابایت
http://www.aelaa.net/Ersaal/5/2/abdorre ... wiri01.mp4

-----------

مطالبى معرفتي مهم بيان مي شود كه نياز به دقت و توجه دارد
يكي از شبهات كه ممكن است براى اهل معرفت پيش بيايد اين است:
سؤال:
با اينكه اهل معرفت در وقت حيات شان مراقبت مي كنند حتى جلوتر از مرقد معصوم نماز نخوانند چه برسد به اينكه بخواهند بالاسر مبارك بخوابند یا بايشان را بطر سر مبارك دراز كنند
پس جطور مي شود قبور بزرگاني كه بالاسر يا روبروي مبارك دفن شده اند؟

و اين كار كه متوليان دفن كرده اند
در حقيقت برخلاف اعتقاد و التزام اين بزرگان در زمان حياتشان بوده است

جواب اين شبهه با وقايع كشفيات متعدده است كه بطور اتفاقي انجام شده = بخوبي داده مي شود

1- حاج عبدالعلی معمار نقل می کند:
روزی در صحن مقدس امام حسین علیه السلام نشسته بودم، یک نفر هم نزدیک من نشسته بود.
اسم او را پرسیدم، گفت: فلان... خراسانی (نامبرده اما ناقل يادش رفته).
از شغل او پرسیدم، گفت: بنا هستم.
دیدم با من هم شغل است. پرسیدم: زوار هستی یا مجاور؟
گفت: سالهاست که در این مکان شریف سرگرم بنایی هستم.
گفتم: در این مدت اگر چیز عجیبی دیده ای برای من نقل کن.
گفت: متصل به صحن شریف سمت قبله، قبری است مشهودر به قبر «دده»

توضيح:
احتمالا قبر عبدالمؤمن دده باني تكيه بكتاشيان است كه مال دويست سيصدسال قبل است
{مقصود قبر بزرگ بكتاشيان است كه به مشايخ شان مي گويند دده = در تركى اذربايجان به پدربزرگ و در تركى استانبولي يعني مربي و سرپرست و سرور)
و اينجا جزو تكيه بكتاشيان كه در ورودي درب قبله صحن حسيني بوده است بوده
و خوبست از پيرمرد هاى خدام (نه اين مامورها = آنها كشيده بر سر دارند) محل اين قبر پرسيده شود (محل قبر در اولین حجره سمت راست در صحن از وارد شونده از سمت قبله)

ادامه توضيحات بناى حرم حسيني:
و چون نزدیک بود خراب شود چند نفر حاضر شدند آن را تعمیر کنند و به من مراجعه کردند.
من اقدام کردم و برای محکم شدن شالوده
به کارگرها دستور دادم اطراف قبر را بکنند.
قسمتی که نزدیک قبر بود هنگام کندن، فرو ریخت و جسد {دده} آشکار شد.
به من خبر دادند.
وقتی مشاهده کردم دیدم جسد تازه است!!؛
اما به سمت چپ خوابیده است!!!؛
یعنی صورتش به طرف قبر مطهر حضرت سیدالشهدا علیه السلام
و پشتش به طرف قبله است.
من هم به همان حالت قبر را تعمیر کردم.

2- همچنين
حاج میرزا حسین محدث نوری اعلی الله مقامه در کتاب دارالسلام چنین نقل کرده است که :
استاد ما علامه بزرگوار شیخ عبدالحسین تهرانی - ره برای توسعه سمت غربی صحن مطهر حضرت سیدالشهدا علیه السلام خانه هایی خرید و به صحن شریف متصل کرد.
يعني همين سمت سردابهاى محل قبور مشايخ

نزدیک به شصت سرداب برای دفن اموات در همان قسمت قرار دارد
و روی آنها را طاق زدند و مردم مردگان خود را در آن سرداب ها دفن می کردند.

چون مدتی گذشت دیدند که طاق سرداب ها بر اثر زیاد شدن عبور مردم، ممکن است فرو ریزد و سبب زحمت و هلاکت شود؛
از این رو شیخ امر فرمود که طاق را بردارند و از نو، با استحکام بیشتری بنا کنند

و چون جماعت بسیاری در سرداب ها دفن شده بودند امر فرمود سردابی را خراب
و بنا کنند و هر سردابی را خراب می کردند یک نفر پایین می رفت و خاک بر جسد مرده می ریخت، به مقداری که کشف نشود و هتک حرمت اموات نشود.
چون مرسوم عراق در دفن اين سردابها اين بود كه
دفن نمي كردند و كل سرداب را مثل قبر تلقي كرده و درب سرداب را گچ گرفته و در وقت دفن اموات منفذ ورودي را تخريب كرده
و جسد مرده را رو به قبله در آن مي خواباندند
و منفذ سرداب را مي بستند بصورت گچ گرفتن و بيرون مي آمدند
و براى دفن مرده ديگر باز آن منفذ را شكافته و وارد شده
و مرده تازه را كنار مرده قبل مي خواباندند
بدون ايجاد ديوار و محفظه جداگانه

پس مشغول شدند تا رسیدند به سردابی که مقابل ضریح مقدس بود.
وقتی برای پوشاندن جسدها پایین رفتند
دیدند؛ تمام جسدها سرشان به جای پای شان رو به قبر شریف قرار گرفته!!!! و پاها به سمت غرب است.!!!

توضیح مركز آموزش:
مطلب مهمي بود مطابق معرفت براساس تعاليم وحي
دلالت بر اين بود كه اموات؛ اموات مسلوب الاراده نيستند كه جسد فاقد شعور و تكه گوشت در حال فاسد شدن باشند
بلكه اموات فقط قوت و توان بدنيشان به حدي ضعيف مي شوند كه ديگر حيات مادي براي ایشان ديگر ممكن نيست
ولذا
سؤال و جواب قبر امري واقعي است
و رحمت و نعمت و عذابش (در قبر) هم واقعي است
نه امري كه منسوب به برزخ و آخرت بشود
و نيز مسلم است كه خبر دارند چه كسي سر قبرشان مي آيد و نمي آيد و متمكنيني در برزخ حاجت آنها را شفيع مي شوند
همچنين در واقعه مكشوف شدن قبر حضرت رقيه نقل شده است كه آب به قبر حضرتش سرايت كرده بود و حضرتش به خواب يكي از علماى شيعه شام مي آيند و خودشان را معرفي و از وضعيت بدنشان در آب و نمناكي شكايت مي كنند
تا آن روز آن قبر شناخته شده نبوده است
وقتي مي روند آنجا را مي شكافند مي بينند بله قبري است
و آب داخلش سرايت كرده
و داخل قبر بدن دختر سه ساله اي تازه و با لباس هاى مندرس و بدن داراى آثار كبودي ووو
آن وقت حضرت رقيه و مدفن ايشان را مي شناسند
و نوسازي و تعمير قبر سه روز طول كشيده و در تمام مدت روي دست علماء بوده و زمين نگذاشته اند
خوب اگر مرده جسد بي حس ووو باشد كه هيچ متوجه نمي شود آب هم به قبرش سرايت كند از نم و رطوبت اذيت نمي شود
و اين شاهد ديگري است كه جسد شخص متوفا 1400 سال قبل هنوز از سرايت رطوبت مثل وقت زنده بودن ناراحت مي شود
تفصیل این واقعه
viewtopic.php?f=167&t=375#p3828
و نظير اين وقايع كشف شده فراوان است

ولذا مرده هاى با معرفت اگرچه طبق آداب دفن آنها را به طرف قبله دفن كنند
اما خودشان تغيير وضعيت داده و رعايت ادب كرده
اگر پايشان سمت مرقد معصوم است يا رويشان پشت به معصوم است ووو
وضعيت خودشان را تصحيح مي كنند برخلاف وضعيت دفن
=======
ادامه كلام محدث نوري:
خلاصه
مردم كربلا خبر شدند
جماعت بی شماری می آمدند
و این منظره عجیب را مشاهده می کردند.
یکی از آنها، جسد آقا میرزا اسماعیل اصفهانی نقاش بود که در صحن مقدس نقاشی می کرد.
وقتی پسرش جسد پدر را می بیند گواهی می دهند که من هنگام دفن پدرم حاضر بودم و بدن پدرم را که دفن کردم پاهایش رو به ضریح مقدس بود.

خلاصه بر مردم آشکار شد که این تغییر وضع جسد، تأدبی از طرف اموات و كشف اين وضعيتها موهبتي است از خداوند است که مردم راه ادب و طریقه معاشرت با ائمه علیه السلام را بشناسند.

در همان روز، فاضل صالح مقتضی حاج ملا ابوالحسن مازندرانی برای من (محدث نوري) نقل کرد:
مدتی پیش از ظهور و كشف این معجزه خوابی دیدم که در تعبیر آن حیران بودم
و امروز تعبیرش برایم آشکار شد
و آن خواب این بود:
وقتی تقیه صالحه، خاله فرزندم فوت شد
او را در همین قسمت از صحن شریف دفن کردم.
شبی او را در خواب دیدم
و از آنچه برایش پیش آمده بود پرسیدم.
گفت: خوب و سلامت هستم
غیر از این که تو مرا در مکان تنگی دفن کردی
که نمی توانم پایم را دراز کنم!! و همیشه باید سرم را به زانو گذارم.

وقتی بیدار شدم جهت آن را ندانستم
تا این که الان دانستم دراز کردن پا به سمت قبر مطهر، بی ادبی به ساحت مقدس امام علیه السلام است. و آن خانم در محل دفن جا ندارد كه بخواهد تغيير وضعيت بدهد و ناچار به نشستن شده است

كشف این معجزه در ماه صفر 1276 هجری قمری رخ داده است.

3- مركز آموزش:
نظير اين امر در كشف مرقد شيخ انصاري نقل شده بخاطر دفن يكي از علماء در كنار ايشان ديوار قبر ايشان فرو ريخته و ديده اند كه هم بدن سالم است
هم ايشان كه در ورودي باب القبله دفن شده و قاعدتا پشت به حضرت
در قبرش دو زانو نشسته بطرف ضريح حضرت

همچنين مرحوم سيد مشراقي بعد از وفات مرحوم شيخ جعفر آقاي مجتهدي مشاهده كرده بودند؛
با اينكه ايشان در پايين پاي حضرت رضا و با فاصله رو به قبله دفن است و خلاف تادبي در وضعيت دفن ايشان وجود ندارد
اما ايشان از روي تادب و ارادت شديد؛
در قبر طوري قرار گرفته كه صورتش بطرف پائین پاي مبارك است گويا صورتش محاذي كف پاي حضرت در همين محل دفن قرار گرفته است

و اين نمونه هاى كشف براى آنها كه ابتداء اين معرفت را نداشتند
مي تواند نشان دهد كه اموات مطابق فهم رايج نيستند
بلكه مطابق تعاليم مكتب وحي هستند و حيات مادي هم دارند؛ خود اموات رعايت ادب مي كنند

علاوه بر گزارشات بسيار از بازگشتگان افراد كومايي و يا درگذشته كه زنده شده اند و شواهدشان در سرتاسر جهان و غرب و ايران نيز ثبت و پخش شده

همچنين در تحقيقات لابراتواري دانش جديد
هم شواهد و مؤيداتي بدست آورده است
مثل نصب دوربين در قبر برخي افراد كه قطعا مرده و دفن شده بودند كه مرده تا وقت تجزيه كامل بدن
حركات و رفتارهايي مثل زندگان دارد
مثل حركت دست يا چرخيدن بدن ووو
و اين موارد فيلم برداري و منتشر شده است
كه در رسانه حيات اعلى هم باز نشر گرديده است
از گزارشات رسانه: اثبات تحرك اجساد بعد مرگ تا قبل از متلاشي شدن:
viewtopic.php?f=2140&t=635&start=60#p61113

والحمدلله رب العالمين

در حوابیه فوق
هم
جواب شبهه داده شد؛
هم واقعيت مرگ تبيين شد كه قواى مادي بشدت ضعيف مي شود كه حيات مادي غير ممكن شود نه اينكه معدوم شود؛
حتى وقتي استخوانها مي ماند يا استخوانها پودر مي شوند معدوم نمي شوند فقط صورت ميت زائل مي شود

هم
به زندگان تعليم شد كه وقتي مردگان اهل معرفت چنين رعايت مي كنند؛
زندگان اهل معرفت مراقبت كنند نه پشت كنند به محضر معصوم نه حتى نماز بخوانند
و مثل اين مقصره نباشند که جلوتر از مرقد يا حتى پشت به حرم در صحن نماز مي خوانند

----------

در شفاعت حضرت امام حسين عليه السلام بخاطر تبرع در ايران براى اقامه مجالسش در نجف
مرحوم شیخ عبدالحسین تهرانی نقل می کرد:
وقتی میرزاخان (که یکی از نزدیکان محمد شاه قاجار بود) وفات کرد (او در حیاتش شخص ملتزم به شرعيات نبود)،
شبی در خواب دیدم که گویا در باغ ها و عمارتهای بهشتی گردش میکنم
و کسی نیز همراه من است که منازل و قصرها را میشناسد،
پس به جایی رسیدیم، آن شخص گفت:
اینجا منزل نبی خان است!!!
و اگر میخواهی خودش را ببینی آنجا نشسته!!!،
سپس به جایی اشاره کرد.
من متوجه آنجا شدم،
دیدم میرزا نبی خان در تالاری نشسته است.
وقتی او مرا دید اشاره کرد که بیا بالا. نزد او رفتم،
برخاست و سلام کرد و مرا در صدر مجلس نشانید
و خودش به همان عادتی که در دنیا داشت نشست.
ای شیخ! گویا از مقام من تعجب می کنی؛
زیرا اعمال من در دنیا خوب نبود و نتیجه ای جز عذاب دردناک نداشتم؛
البته این طور هم بود،
اما من در طالقان، معدن نمکی داشتم و هر سال درآمد آن را به نجف اشرف می فرستادم تا صرف برگزاری مراسم عزاداری حضرت سیدالشهدا علیه السلام شود. خداوند این مکان و باغ را در عوض آن به من عطا کرد.
بدينوسيله مورد شفاعت حضرت قرار كرفته
شیخ عبدالحسین تهرانی می گوید: من از خواب بیدار شدم، در حالتی که متعب بودم. فردای آن روز؛ این رویا را در مجلسی بازگو کردم.
یکی از فرزندان ملا مطیع طالقانی گفت:
این رویای صادقه است.
او در طالقان معدن نمکی داشت و هر سال درآمد آن را که نزدیک به صد تومان بود به نجف می فرستاد
و پدر من نیز مسئول خرج آن پول در راه عزاداری امام حسین علیه السلام بود.
شیخ عبدالحسین تهرانی فرمود: من تا آن وقت نمی دانستم که او در طالقان، ملک دارد و هر سال در نجف، مراسم عزاداری بر پا میکند.
يعني رؤاي صادقه بوده و امروي بوده كه واقعيت داشته و ذهن او هم خبر نداشته نه اينكه اطلاعات قبليش را مرور كرده و برايش عاقبتي تصور كرده باشد

مراقدمدفونين به ورودى درب بالاسر صحن شريف
كه شرح ادبشان در قبور شان فوقا بيان شد
ترويح شوند

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

مراقد مشايخ كه در حجره هاى مجاور درب غربى صحن شريف مدفونند

آیت الله ملاحسینقلی همدانی
از ذریه صحابی اهل بیت علیهم السلام جابربن عبدالله انصاری؛ و استادانشان در حکمت ملاهادی سبزواری، در فقه و اصول شیخ انصاری
و در معنویات به همراه استادش (شیخ انصاری) شاگرد سید علی شوشتری بود؛ و خودشان استاد فقها و مراجع بزرگی بودند
در درس تربیتی ایشان 70 فقیه شرکت می کردند و شاگردان ایشان را تا 300 نفر ذکر کرده اند و بعضی از شاگردانشان:
آیت الله بهاری همدانی - آیت الله سید مرتضی کشمیری - آیت الله سید احمد کربلایی – آیت الله سید محسن امین ووو بودند

ایشان از اصحاب استجاره و مواظب بسیار به عمل استجاره و بیتوته در مسجد سهله داشتند
در کتاب شریف اصحاب استجاره از صفحه 167 در مورد ایشان بیان شده است
ایشان عمامه نمی بستند ولی در نماز به روش صحیح (با تحت الحنک) عمامه می بستند

محل دفن: در صحن حسینی از درب زینبیه که وارد شویم، سمت چپ؛ در سرداب حجره چهارم، محاذی پنجره قتلگاه مدفون می باشد

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ
------------------------------

آیت الله سید مرتضی رضوی کشمیری :
ایشان شاگرد میرزا شیرازی بزرگ و آیت الله ملاحسینقلی همدانی و آیت الله میرزا حسین خلیلی بودند؛
ایشان دومین استاد آیت الله قاضی بودند
از مرتبطین با ناحیه مقدسه و از اصحاب استجاره و اهتمام بسیار به عمل استجاره و بیتوته در مسجد سهله داشتند
در کتاب شریف اصحاب استجاره به مسجد سهله از صفحه 186 در مورد ایشان بیان شده است

و مرحوم بهجت نقل كرده ند: آقا سید محمّد میبدی از حاج سید حسن شیرازی (متاخر نه مرجع) پدر عیالِ آیت اللَّه مرجع آقای سید علی سیستانی و نوه مرحوم میرزای شیرازی بزرگ، ایشان هم از آقا سید عبّاس لاری و ایشان هم از مرحوم آقا سید مرتضی کشمیری و ایشان از حضرت بقیة اللَّه - ارواحنا فداه - نقل کرده است که:
برای رفع مشکلات این دعا خوانده شود:
«یا مَنْ إِذا تَضایقَتِ الأُمُورُ فَتَحَ لَها باباً لَمْ تَذْهَبْ إِلَیهِ الأَوْهامُ، صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَافْتَحْ لِأُمُورِی المُتَضایقَةِ باباً لَمْ یذْهَبْ إِلَیهِ وَهْمٌ یا أَرْحَمَ الرّاحِمِینَ».
محل دفن : در صحن حسینی از درب زینبیه که وارد شویم، سمت چپ؛ سرداب حجره سوم (مقبره هندیها) معروف به کابلیه،
در کنار داییشان (سید ابوالحسن رضوی کشمیری که از علما و اخیار بوده ) دفن شدند .

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

قبر آیت الله سید حسن کشمیری
محل دفن:در سرداب مقبره سید مرتضی کشمیری می باشد
(ایشان از اولیا و جد آیت الله سید عبدالکریم رضوی کشمیری هستند سید عبدالکریم شاگرد مرحوم قاضی بوده و مدفون در قم است)
آیت الله سید حسن کشمیری همان کسی است که در توسل به حضرت سیدالشهدا و حضرت به او می فرمایند که حضرت علی اصغر بر سینه حضرت دفن شده اند
از جمله کرامات ایشان که مشهور و بعضی در کتب مقاتل نقل کرده‌اند این است که عده‌ای از ترک‌های ایران به کربلا مشرّف شدند و از ایشان دربارهٔ قبر علی‌اصغر امام حسین علیه‌السلام سؤال کردند، فرمود: یک ‌شب مهلت بدهید تا جوابتان را بدهم.
با توسّل به ساحت مقدّس اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، در عالم خواب (یا مکاشفه) امام علیه‌السلام می‌فرمایند: علی‌اصغر روی سینه‌ام (یا در کنارم) قرار دارد» و روز بعد جواب آن‌ها را می‌دهد.
اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

{مشهد اثر مهدوی در صحن حرم حسینی (علیهما السلام) ستون سمت راست از ورودی باب زینبیه}
واقعه تشرف شیخ عبدالزهرا کعبی در حرم حسینی و آشنایی ایشان با قصیده ابن عندس حلی:

=====================

بر سر قبور مشایخ صحن حسینی (علیه السلام) این سور و صلوات ها و استغفار تلاوت شود:

حمد - سه توحيد - كافرون - فلق - ناس - هفت قدر - آيت الكرسي - صلوات فرقدان - صلوات كامله محمد وعلي ووو
آخرش بگويد
اللهم اغفر ل = نام آنها را ببرد = واحشرهم مع محمد وآله الاطهار ومع الانبياء والمرسلين و الاوصياء و الاصفياء و الشهداء والصديقين والاخيار

اين تركيب {ده تا متن فوق از سوره ها وصلوات و استغفار} خاصيتش اين است كه هم براى خواننده ثواب عظيم دارد
هم موجب توجه آنكه برايش خوانده از اموات به خواننده
و غالبا در خواب هم آنكه برايش خوانده را رؤيت مي كنند

براى هر يك از اموات بخوانند ولو سر قبرش نباشند
همين خاصيت را دارد

مکان تشرف شیخ عبد الزهرا کعبی
ستون سمت راست از ورودی باب زینبیه است
یعنی وقتی که وارد می شویم دو حجره سمت راست در قدیم کتابفروشی بوده و کتاب را می گیرد و شیخ جلوی کتابفروشی می ایستد و شعر می خواند
جای حضرت بین آن حجره تا باب زینبیه کنار دیوار صحن بوده

1- معرفى قصيده ابن عرندس حلي و كرامت و محبوبيت اين قصيده نزد حضرت:
علامه اميني قصیده ابن العرندس را در کتاب شریف الغدیر آورده و چنین بیان می‌‌کند:
در ميان اصحاب ما چنين معروف است که در هر مکاني اين قصيده خوانده شود،
موجب تشريف‌‌ فرمايي حضرت حجت منتظر به آن مکان مي شود.
اين قصيده درکتاب الغدير جلد ٧صفحه ١٤و ترجمه آن نيز در کتاب ترجمه الغدير ج ١٣صفحه ٤١ آمده.
چند بیتی از این قصیده از این قرار است:
اَيُقتلُ ظمانا حسین بکربلا وَ فی كُل عُضوٍ مِن انامِلِه بَحر؟

و والِدُهُ الساقی على الحَوضِ في غد و فاطمة ماء الفرات لها مهر

آيا حسين(علیه السلام) در کربلا تشنه‌‌لب کشته مي‌‌شود درحالي‌که در هر بندي از انگشتان او دريايي موج مي‌‌زند؟!
و با آن‌‌كه پدرش در روز رستاخيز، مردم را از حوض كوثر سيراب مى‌‌كند و آب فرات، مهریه مادرش فاطمه(سلام الله علیه) است؟!

2- مرحوم شيخ عبدالزهراءكعبي كه از خطباء مهم عراق و مقتل خواني او معروف است؛ در اوايل جوانى و منبر رفتنش درباره اين قصيده نكات فوق را شنيده بوده و دنبال پيداكردن نسخه اش بوده است ولي پيدا نمي كرده است چون آن وقتها تقريبا صدسال قبل نسخه آن فراوان نبوده است
3- قديم اينطور بود كه خيلي كتاب چاپي نبود و بيشتر كتابها مخطوط بود و تهيه كتاب غالبا اينطور بود هر وقت كتابخانه هاى شخصي را بعدفوتشان ورثه مي فروختند يا خود افراد براى رفع احتياجات مي فروختند ديگران مي توانستند كتابهايي كه لازم دارند بخرند
4- و قديم غالبا براى فروش كتابهاى كهنه را مي بردند صحافي مرتبش مى كردند و تجليد نو و ضمنا مي گذاشتند براى فروش و اگر كسي طالب بود به او مي فروختند
5- در غرفه گوشه صحن شخصي بود بنام شيخ عبدالله كُتُبي (كسي كه كارش با كتاب است از صحافي و تجليد و فروش) كه شغلش تجليد و صحافي بود و كتاب هم برايش مي آوردند مي فروخت
6- شيخ عبدالزهراء كه قصيده را جستجو مي كرد و پيدا نمي كرد براى بدست آوردن آن قصيده به حضرت امام حسين عليه السلام توسل پيدا مي كند
7- تا اينكه روزي از روزها بعد از نماز فجر در وقتي كه شيخ عبدالزهراء در صحن امام حسين بوده -آن شيخ عبدالله كتبي صحاف وقتي شيخ عبدالزهراء را در صحن مي بيند كه مي رود صدايش مي زند و مى گويد نزد من كتابهايي ر براى تجليد آورده اند - آيا مي خواهي انهارا ببيني شايد برخي از آنها بدردت بخورد
8- شيخ عبدالزهرا مي رود كتابها را ببيند - به مجرد اينكه اولين كتاب را باز مي كند مي بيند كه در آن قصيده ابن عرندس هست همان قصيده كه مدتها دنبالش بوده و براي دست يافتن به آن به حضرت توسل بيدا كرده
9- شيخ عبدالزهرا به حاج عبدالله كتبي مي گويد من مي خواهيم اين كتاب را از تو بخرم قيمتش چقدر است؟
10- شيخ عبدالله كتبي مي گويد: قميتش اين است كه الان بنشيني و اين قصيده را بخواني
11- در آنوقت كسي آنجا نبوده كه مستمعي بشود براى اين مجلس
12- اما بمجرد اينكه شروع مي كند و مى گويد بسم الله الرحمن الرحيم و شروع به خواندن قصيده مي كند
مي بيند كه يك اقاي جليل و بزرگواري كه در زي اعراب است و داراى هيبت و نورانيت است بطرفشان مي آيد و بر آنها سلام مي كند و مي نشيند

13- شيخ عبدالزهراء مي گويد به مجرد آنكه آن آقاي بزرگوار نشست چنان هيبتش مرا گرفت كه ديگر نتوانستم بخوانم
پس به من گفت بخوان
پس زبانم باز شد و توانستم بخوانم
تا اينكه رسيدم به اين بيت {أيقتل ظمآنا حسين بكربلا * وفي كل عضو من أنامله بحر؟
ووالده الساقي على الحوض في غد * وفاطمة ماء الفرات لها مهر}

14- شيخ عبد الزهرا مى گويد: وقتي به اين بيت رسيدم آن اقاي بزرگوار برخاست و ايستاد و روبه ضريح حسيني كرد و سه بار تكرار كرد {أيقتل ... أيقتل ... أيقتل}
15- شيخ عبد الزهرا مى گويد: وقتي اين كلمه را سه بار تكرار كرذ من و حاج شيخ عبدالله چنان گريه مان گرفت که سرهايمان را به زير انداختيم و بعد لحظاتي كه سر بلند كرديم ديگر هيج اثري از ان آقاى بزرگوار نديديم ... هرچه جستجو كرديم حضرتش را نيافتيم
16- شيخ عبد الزهرا مى گويد: و من آنوقت توجه به موضوع حضور حضرت در وقت خواندن اين قصيده نداشتم تا اينكه بعدها در منابع معتبر خواندم كه اين قصيده در هيچ جايي خوانده نمي شود مگر اينكه حضرتش حاضر مي شوند

نقل ديگري از اين واقعه هست كه تفاوتش در وقت واقعه است (بعد نماز صبح × بعد نماز ظهر) :

شیخ عبدالزهراء کعبی درباره آشنایی‌‌اش با این قصیده و خواندن آن در جوار بارگاه حسین بن علی(علیه السلام) چنین می‌‌گوید:
يک روز بعدازظهر وارد صحن مطهر امام حسين(علیه السلام) شدم؛ شخصي در مقابل يکي ازحجره‌‌هاي صحن شريف کتاب‌هاي مذهبي مي‌‌فروخت و من با وي سابقه آشنايي داشتم. چون مرا ديد، گفت: کتابي دارم که شايد براي شما نافع باشد و در آن اشعاري وجود دارد که زيبنده شماست. قيمتش اين است که يک بار آن را برايم بخواني. آن اشعار، گمشده من بود و مدتي در جست‌وجوي آن بودم. کتاب را گرفتم و هنگامي که به خواندن آن مشغول بودم، ناگهان ديدم سيدي از بزرگان عرب در برابرم ايستاده و به اشعار من گوش مي‌‌دهد و گريه مي‌‌کند. چون به اين بيت رسيدم که می‌گفت:

أیُقتل ظمآناً حسين بکربلاء و في کل عضوٍ من انامِلِه بحر

گريه آن بزرگوار شديد شد و رو به ضريح امام حسين(علیه السلام) نموده، اين بيت را تکرار مي‌‌فرمود و همچون مادر جوان‌‌مرده مي‌‌گريست.
همين که اشعار را به پايان رساندم، ديگر آن بزرگوار را نديدم. براي ديدن ايشان از صحن خارج شدم تا شايد آن جناب را بيابم، ولي ايشان را نديدم. به هر کجا رو کردم، اثري نيافتم. ]درآن هنگام به يقين دانستم او حضرت حجت و امام منتظر(عجل الله تعالی فرجهم) بوده است.
ايت الله سيد محمد شيرازي فرمودند : از خطيب مشهور عراق مرحوم شيخ عبدالزهرا کعبي که مرد با اخلاصي بود و نوارهايش الان هم پس از سالهاي سال که مرحوم شده موجود است پرسيدم آيا شما خود اين موضوع را (حضور امام زمان به هنگام خواندن قصيده ابن عرندس ) را امتحان کرده ايد ؟ گفت : چرا مجلسي بود در کربلا خيابان حضرت عباس سلام الله عليه که مجلس بي ريايي بود من شروع کردم به خواندن اين قصيده ،ناگاه متوجه شدم آقاياني وارد مجلس شدند و مجلس حال ديگري به خود گرفت وپس از پايان قصيده ديگر انها را نديدم .

معرفی شخصیت و سرگذشت عبدالزهرا کعبی؛ چند نمونه فایل صوتی مقتل خوانی ایشان؛
متن تلاوت مقتل خوانی شیخ عبدالزهرا کعبی و همچنین متن قصیده ابن عرنس حلی به همراه ترجمه:
viewtopic.php?f=2125&t=10042

سؤال:
در غرفه زيارت كربلا در بيان موضع مشهد آثار مهدوي عليه السلام واقعه تشرف شيخ كعبي آمده است:
مکان تشرف شیخ عبد الزهرا کعبی دو حجره سمت راست از ورودی باب زینبیه است یعنی وقتی که وارد می شویم دو حجره سمت راست در قدیم کتابفروشی بوده و کتاب را می گیرد و شیخ جلوی کتابفروشی می ایستد و شعر می خواند جای حضرت بین ان حجره تا باب زینبیه کنار دیوار صحن بوده
با اينكه بوضوح تبيين شده كه وقتي از درب زيبيه وارد مي شويم سمت راست .....اما مجري برنامه زيارت اونلاين كربلا هر هفته غرفه هاى سمت چپ (از وارد از درب زينبيه) را نشان مي دهند؟
حالا آيا آنچه در متن بيان غرفه آمده صحيح است؟
يا آنچه با دوربين در اتصال و نيز حضورى براى معاهدين نشان مي دهند؟

جواب:
همانكه در غرفه نوشته شده است = وقتي مي گويد وقتي از درب زيبيه وارد مي شويم = سمت راست نسبت به وارد شونده = مقصود است نه سمت راست نسبت به كسي كه دوربين و توضيح مي دهد از داخل صحن

سؤال:
اين اشتباه نمايي مجريان مدتهاست كه تكرار مى شود = چطور به آنها تذكر نشده است درستشش را بگويند؟

جواب:
مطالبي كه تا كنون بيان شده است تدريجا و برحسب زمينه و قابليتي كه توسط مستعدين ابراز مى كنند بيان شد و كذا تكميلات و توضيحات ويا تصحيحات
چون در طول سالها ديده نشد كه افراد دنبال مطالب باشند
و بيشتر رويكردشان اين است كه اگر مطلبي گفته شود آنرا بگويند
خيلى در مقام تدقيق كار روي فهم خودشان از مطالب و اهل سؤال و پرسش نيستند
ولذا اين مطلبي كه صريح در متن است اصلا توجه نشده است
و نه آنها و نه مستمعينشان توجه نكرده اند
فلذا ندرتا بطور ابتدايي مطلبي بيان مي شود
و الان چون در سؤال مطرح شده توضيح داده و تذكر به تصحيح شد
و جوابيه البته در كانال و غرفه درج مي شود

مواضع مورد بحث در دو جوابيه فوق
و مطالب منتشره قبلى (درباره مشاهد آثار مهدوى عليه السلام) را
در نقشه زير با بنج شماره قرمز مشخص كرده ايم

1- موضع نماز جماعت ايستادن حضرت صاحب الامر (منه السلام) جلوي مرحوم سيدابوالحسن اصفهانى در فضاى بالاسر داخل حرم

2- درب بالاسر قديم كه بسيارى زائران بعد زيارت حبيب از اينجا اذن دخول مى خوةاندند و وارد حرم مى شدند

3- درب جديد بالاسر كه اخيرا باز كرده اند و اين محل در قديم پنجره شبيه ضريح نصب بود كه از رواق بالاسر (كه در اختيارزنان بود) حضرت را زيارت مي كردند

4- محل ايستادن حضرت صاحب الامر (منه السلام) در واقعه تشرف شيخ كعبى
كه زائران مى توانند براى توسل و ذكر استفاده كنند

5- محل كتابفروشى مذكور در واقعه تشرف شيخ كعبى

اين تصوير با رزوليشن و بيكسل بالاست

علاوه بر نقشه فوق
در تصوير صحن شريف مطالب جوابيه دوم را معين كرده ايم با شماره هاى رنگ زرد
تا كاملا واضح و ملاسليمانى بشود

1- درب زينبيه

2- محل ايستادن حضرت صاحب الامر (منه السلام) در واقعه تشرف شيخ كعبى
كه زائران مى توانند براى توسل و ذكر استفاده كنند

3- محل كتابفروشى مذكور در واقعه تشرف شيخ كعبى

اين تصوير هم با رزوليشن و بيكسل بالا و كيفيت عالى است

تصوير سه موضع فوق الذكر از نماى نزديك

ان شاء الله همه در توضيح و تبيين هم صحيح هم دقيق و هم گويا و مشروح متنا و شفاها و تصويرا باشند
ولمثل ذلك فليعمل العالمون

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
======================

{مشهد اثر مهدوی (علیه السلام) آخر ایوان}

واقعه ای درباره فضيلت زيارت و تعزيت حضرت امام حسين عليه السلام
اين واقعه را شاگرد شيخ انصاري مرحوم علّامه عظیم الشأن مرحوم آیت اللَّه شیخ محمود عراقی (اراكي) طهراني المولد و نجفي المدفن و میثمی (از احفاد میثم تمّاررحمه الله) ،
در كتاب دارالسلام نأليف خود ص661 نقل كرده است

و اين واقعه ای است که روایت کرده آن را "فاضل دربندی" در کتاب "اسرار الشهاده" إکسیر العبادات فی اسرار الشهادات، ج 1، ص 173 - 176، المقدمه السادسه
از شیخ اجل، تقی صالح "شیخ جواد نجفی" (دايي و پدر زن شيخ محمدطاها نجف مرجع تقليد كه حضرت خانه اش آمده بودند) رحمه الله از والد ماجد، فاضل کامل، عالم عادلِ خود "شیخ حسین" معروف به "ابن نجف تبریزی" (جدمادري شيخ محمدطاها نجف)
که از اجله اصحاب به بحر العلوم بود [و] معروف به مقامات و کرامات، که او نقل کرد

«در زمان ما مردی نصرانی در بصره بود که صاحب اموال بسیار و ثروت بدون اندازه و شمار بود.
به طوری که احدی از تجار و اهل ثروت عراقین - بصره و بغداد - کسی را به او تحاذی و همسری نبود.
اتفاقاً از برای او عزم مهاجرت از بصره و وقوف به بغداد اتفاق افتاد.
جمیع مایملک منقول و غیر منقول خود را نقد ونقل کرده در کشتی گذاشت و برآن نشست متوجه به سمت بغداد گردید.

پس چون کشتی بر روی آب شط روان شد و سه روز یا زیاده بر آن بگذشت از جانب بیابان جماعتی از اعراب برخوردند و کشتی را گرفته و جمع آن چه در آن بود به یغما و تاراج بردند و کسانی را که در کشتی بودند کُشتند و آن شخص نصرانی را هم آنقدر ضربت زدند که او را کشته گمان کردند و رفتند،
و چون شب داخل شد شخصی از اهل جماعاتی که نزدیک به آن موضع بود بر او برخورد و چون او را زنده و مجروح دید بر او ترحم کرده او را به قبیله خود نقل نمود و در مضیف شیخ آن قبیله او را جا داد و به گمان [اینکه او از مسلمانان است و این صدمات و جراحات بر او وارد شده. شیخ قبیله و اهل آن بر او ترحم کردند و توجه می نمودند و شیخ قبیله او را دلداری می داد و تسلی می نمود، حتی آنکه چون بر حالت و نصرانیت او مطلع شدند. باز غیرت و تعصّب عربی مانع گردید از آنکه ترک رعایت او کند خصوصا که پیغمبر صلی الله علیه وآله فرموده «اکرموا الضیف ولو کان کافرا»(1)

و آن نصرانی به انس و الفت اهل قبیله و شیخ آن طایفه خود را مشغول کرده بود تا آنکه از صدمات وارده بر خود و رفتن اموال و اعتبار اندکی آسوده شود
و آن نصرانی در میان آن جماعت بر همین منوال بود تا آنکه وقت زیارت غدیریه نزدیک گردید و شیخ عشیره و جماعتی از اهل قبیله عازم بر زیارت و رفتن به نجف اشرف گردیدند،
و عادت اعراب در سفر زیارت آن است که پیاده و پابرهنه می روند و از برای زاد سفر نواله ای از آرد برنج و خرما درست کرده به حسب عدد ایام زیارت تا مراجعت - به استثناء منازلی که در آن بر مضیف جماعات وارد می شوند و مهمان می باشند - گلوله می کنند و در انبانی کرده بر پشت خود بار کرده می روند و اکثر بر این وجه می روند، و سوار و با تهیه اسباب کار در میان ایشان بسیار کم می باشد.

و بالجمله چون نصرانی بر اراده ایشان مطّلع گردید افسرده خاطر و مهموم شد به جهت انس و الفتی که با شیخ و ایشان داشت.
شیخ عشیره به او گفت که: دلتنگ مشو زیرا که منزل تو در مضیف است و غذای شام و روز تو موجود است و کسانی که در قبیله می مانند بیشتر از زائرین هستند.

نصرانی گفت که: من به تو مأنوس بودم و به صحبت تو از همّ و غمّ واردات سابقه غافل بودم و از خاطر محو کرده بودم و چون تو می روی می ترسم که همّ و غمّ صدمات گذشته مرا هلاک نماید. اگر واقعاً تو به من نظر و مرحمت داری مرا هم با خود ببر.

شیخ گفت: بردن تو ممکن نیست؛ زیرا که این جماعت پیاده می روند و ذخیره خود را با خود برمی دارند و سفر هم دور است و تو متمکن از آن نیستی و ما چون از این عمل نظر به اجر و ثواب خدایی داریم تحمّل شداید آن بر ما آسان است و تو مردی هستی نصرانی و اعتقادی به این امور نداری.
نصرانی در سؤال، الحاح و اصرار نمود.

شیخ هم لاعلاج اجابت کرده به اراده نجف اشرف بیرون رفتند. چون داخل بلده شریفه شدند نصرانی را در خانه منزل داده، منع از خروج از منزل و دخول در صحن شریف نمودند و خود ایشان از برای زیارت حرم مطهر بیرون رفتند و بر همین منوال زیارت غدیر را درک کرده. بعد از غدیر هم چند روز دیگر در نجف ماندند.
بعد از آن، شیخ همراهان را از مرد و زن دو قسمت نمود و مقرر داشت که یکی از آن دو قسمت به سوی قبیله برگردند و قسمت دیگر را با خود از برای زیارت عاشورا به کربلا برد.
مرد نصرانی به شیخ گفت که: من از تو جدا نمی شوم و هر جا که بروی با تو آیم.

شیخ هم چون الحاح او را دید اجابت نمود. پس نصف همراهان را از رجال و نسوان به سوی قبیله فرستاد که خود و سایرین به کربلا بروند.
اتفاقاً بعض موانع منع از تعجیل نمود تا آنکه ورود به کربلای ایشان مقارن غروب آفتاب شب عاشورا اتفاق افتاد و به جهت کثرت و ازدحام زوار، خارج صحن مطهر منزل پیدا نشد
و کفّار را هم چون در صحن مطهر راه نمی دهند و اگر مطلع بر عبور یکی از ایشان شوند او را می کشتند،

شیخ در باب نصرانی متفکر گردید و به حکم ضرورت علاج را در آن دید که مرد نصرانی عرب وار عبایی بر سر اندازد که کسی او را نشناسد و در میان صحن در پهلوی چهل چراغ بزرگ که در پایین ایوان مقدّس نصب شده بنشیند و همراهان قبیله آلات و انبان خود را نزد او گذارند که نگهداری کند وخود ایشان بروند وشب را در روضه حسینیه و عباسیه صرف زیارت وعبادت نمایند.

پس نصرانی را گفتند: ما امشب را نمی خوابیم و به زیارت و عبادت می رویم. تو باید در این مکان بنشینی به طوری که خود را به کسی نشناسانی و این اسباب و آلات و نیزه و شمشیر و انبان و سفره و عصا و سایر ادوات ما را نگهداری نمایی؛ زیرا که ما امشب را به زیارت و گریه و عبادت و مرثیه و سینه زدن و صیحه کشیدن و سایر آداب امشب صرف نماییم.

پس نصرانی قبول کرده در نزد چهل چراغ بزرگ نشست و آن جماعت آلات و اسباب خود را به او سپرده برفتند.

چون پاسی از شب گذشت و نصرانی مشاهده نمود که در جمیع بیوتات و خانات و مدارس و محافل و شوارع کربلا و صحن و رواق حرم و حجرات و غیر آن آوازها به گریه و ناله و صیحه و ضجّه بلند گردید به طوری که گویا در و دیوار و اخشاب و احجار و طیور و اشجار و غیر آنها با ایشان موافقت دارند،
گمان آن نمود که قیامت قیام نمود و اسرافیل در صور دمید،
زیرا که دید به یک دفعه از جمیع اجزای آن بلد ناله و فغان به طوری بلند شد که عقول به سبب آن زایل می گردد و هوش از سرها مفارقت می کنند.

گویا همه کربلا از ابنیه و دور و قلعه و سور و جدران و حیطان و فضا و هوا گریه و ضجه می نمایند. چه بسیار مشعل ها که روشن شده و چه قدر افواج از جوانان و پیران و کهول و صبیان عجم که در جلو خود اسبی به خون آلوده می کشند که بر بدن آن اسب آن قدر تیر و پیکان وارد آمده که شبیه به قنفذ و خارپشت گشته و آن جماعت سرهای خود را برهنه کرده اند و بندها را گسیخته اند و پا را برهنه نموده و خاک مصیبت بر سر می ریزند و دستها بر سر و سینه می زنند و فریاد و ناله می کنند و در نوحه «وااماماه و واحسیناه واقتیلاه» می گویند،
و چقدر گروه از اهل بلاد هند و بربر که به زبان های مختلفه خود سرود می خوانند، و چه بسیار از ترک و اهل آذربایجان که گریبان خود چاک زده و سرهای خود به ضرب خنجر و سنگ مجروح نموده و شکسته اند، و چه مقدار از زنان عرب که حلقه حلقه به گرد یکدیگر برآمده و به الحان جان سوز عربی دلها را پاره می نمایند،
و متصل افواج و خلایق را مشاهده نمود که از ابواب صحن مطهر داخل می شوند، سینه زنان و ناله کنان طواف دور حرم مطهر کرده از در دیگر بیرون می روند.

از مشاهده این احوال خواب از چشم آن نصرانی برفت و تمام آن شب را در اندیشه و خیال بود که این چه اوضاع است که می بیند و چه آشوبست که برپا شده تا آنکه دو ثلث از شب یا آنکه زیاده برفت و مردم به سوی منازل خود فرقه فرقه روان گردیدند و صداها کم شد و آوازها بیفتاد و همهمه مردم ساکن شد و رفته رفته تا نزدیک به طلوع، صحن مقدّس خلوت شد وشموع و مشاعل را بردند

ومرد نصرانی از آنچه دیده بود در حیرت و تفکّربود.

ناگاه دید که مردی بزرگ با جلالت و مهابت از حرم مطهر بیرون آمد و نور روی او عرصه صحن و ایوان را روشن گردانید.
پس آمد تا آنکه در آخر ایوان شریف برابر چهل چراغ بزرگ که نصرانی در نزد آن بود بایستاد

و دو نفر دیگر در نزد او حاضر شده، ایستادند در برابر او با نهایت ادب و خضوع و خشوع، مانند عبد ذلیل در برابر مولای جلیل.
پس آن شخص بزرگ به آن دو نفر توجه نمود و فرمود که بیاورید آن دفتر را که نام های زوار ما را در آن ثبت و ضبط نموده اید.
پس آن دو نفر با نهایت تعظیم دفتری را به آن شخص بزرگ تسلیم نمودند.

چون بر آن دفتر نظر نمود تغیر کرده و فرمود که: چرا تمام زوار را استیفا ننموده اید؟ و دفتر را به ایشان رد نمود.
چون آن دو نفر این حالت را در او دیدند از ترس به خود پیچیده بلرزیدند و عرض کردند که: ای آقای ما! به حقّ خود و به حق آن کسی که شما اهل بیت را بر دیگران ترجیح و تفضیل داده، که ما کسی را واگذار نکرده ایم و جمیع زایرین را که در حرم و رواق و ایوان و صحن و حجرات و بام ها و خانه ها و خانات و مدارس و محافل و کوچه ها و گذرها و مساجد و غیر آن بودند نوشته ایم و هکذا کسانی را که در حرم و رواق و ایوان و صحن عباسی و توابع آن بوده اند ضبط کرده ایم؛ حتی نسوان و اطفال شیرخوار ایشان را!
پس فرمود: دفتر را به من دهید. چون دادند دیگر بار نظر نمود و فرمود: همان است که گفتم. استقصا نکرده اید.
باز سوگند یاد کردند و از ایشان نپذیرفت

تا آنکه یکی از ایشان ملتفت شد و گفت: آری! این شخص را ننوشته ایم و اشاره به آن مرد نصرانی نمود.

آن شخص بزرگ فرمود که: چرا ننوشته اید؟ عرض کرد: از جهت آنکه نصرانی کافر است و به اراده زیارت شما هم نیامده که مستحق اجر و ثواب و انعام و احسان خداوند منّان گردد، اگر به جهت جرأت و جسارت دخول در صحن شریف مستوجب سخط و عقوبت نگردد.

چون این بشنید با تندی به سوی ایشان نگریست و فرمود: «سبحان اللَّه أما حلّ هو بساحتنا»؛ یعنی: آیا در خانه ما وارد نگشته و بر خوان احسان ما نزول ننموده؟
کریم را نشاید که دشمن را از سر خوان انعام و احسان خود براند.

چون نصرانی این حالت را بدید و این سخن را بشنید صیحه ای بزد و بی هوش گردید و به حالت بی هوشی بماند تا آنکه شیخ قبیله با اعراب به سوی او برگشتند. چون او را مدهوش و بی خود دیدند آب بر روی او پاشیدند تا آنکه به خود آمد. پس سبب بی خودی از او پرسیدند.

نصرانی گفت: اول مرا کلمه شهادت و اسلام تلقین نمایید [و] بعد از آن جواب خواهید.
پس او را کلمه شهادتین تلقین کرده اقرار نموده و بعد از آن واقعه صورت را ذکر کرده [و] بر حسن اعتقاد سایرین افزود»

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
================

{مشهد آثار مهدوی علیه السلام در ایوان و صحن شریف }
[/b]مشهد آثار مهدوی علیه السلام در ایوان و صحن شریف در واقعه تشرف سیدی از اصفهان - تفصیل آن در مشاهد اثار مهدوی در تحت القبه و حرم حسینی علیه السلام در سمت بالاسر ذکر شد
از محلهای تشرف در آن واقعه (در حدود 80 سال قبل) ایوان شریف و صحن خسینی می باشد

عمل اينجا = اشاره به واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته

====================
{مشهد آثار مهدوی علیه السلام میان صحن شریف }

مرحوم آقای شیخ محمد حسن مولوی قندهاری نقل كردند:
در اوائل جوانی که در نجف اشرف ساکن بودم
دوستی داشتم به نام سید جعفر که در بعضی از شب های زمستان مجلس فضائل و مصائب اهل بیت علیهم السلام را اقامه می کرد.
چون منزلشان بسیار دور بود (احتمالا در ناحيه جدول و باطلاق نجف)
و فصل زمستان هم بود
فلذا هیچ یک از وعاظ و اهل منبر مجلس ایشان نمی رفتند.
من به خاطر اولاً سیادت ایشان و ثانیاً برای احترام به مجلس ذکر اهل بیت علیهم السلام؛ هر طوری بود خود را به مجلس سید جعفر می رساندم و مجلس را اداره می کردم.
در این راه مشقات زیادی کشیدم
چون در حالی که هوا بسیار سرد و باران می بارید یک فانوس به دست می گرفتم و به راه می افتادم
که در اثر شدت سرما و بارندگی پاهایم آلوده به گل و لای و بی حس می شد
تا این که به منزل سید جعفر می رسیدم و اقامه شعائر می کردم.
و از طرفی در کتاب خوانده بودم:
هر کس مُسَبّحات سِتّه را بخواند، یا در خواب و یا در بیداری مشرف به خدمت امام زمان (ارواحناه فدا) می شود.

توضيح1= «مسبحات سته» یعنی: شش سوره ای که آیه اول آن «سَبحَ» و یا «یُسَبحُ» دارد که عبارتند از: سوره ها ی حدید - حشر - صف - جمعه - تغابن - اعلی.
توضيح2= جزو دستورالعمل هاى مرحوم قاضى به شاگردان؛ خواندن هرشب اين شش سوره بوده است
توضيح3= اين عمل تلاوت بركات بسياري دارد

مرحوم قندهاري در ادامه گفنند:
قصد کردم تا چهل شب مسبّحات ستّه را بخوانم.
شب اول و دوم را خواندم که در عالم رویا دیدم در منزل سید جعفر هستم و حضرت بقیه الله (ارواحنا فداه) همراه جماعتی که پشت سرشان بودند وارد منزل شدند.
من سلام کردم و حضرت جواب سلام مرا دادند و الطافی به من نمودند و مطالبی را نیز بیان می فرمودند و من در این بین به عنوان تبرک جستن، دست به بدن مقدسشان می کشیدم که از خواب بیدار شدم.
به خاطر لطفی که به من شده بود شکر خداوند را به جای آوردم و دانستم آن مجلسی که در منزل سید جعفر می رفتم از من قبول کرده اند.
و بعد از این خواب دائماً به یاد حضرتش بودم
و حسرت دیدارشان را می کشیدم
تا این که (در بيدارى) برای زیارت مرقد منور سیدالشهداء علیه السلام به کربلا مشرف شدم.
ضریح مطهر حضرت اباعبدالله علیه السلام را در بغل گرفتم و مشغول زیارت خواندن شدم
که ديدم ماكهان ذکر الحمدلله، الحمدلله از طرف قبر مقدس به دلم القاء می شد
و لذتی غیر قابل وصف می بردم.
بعد از اتمام زیارت و اعمال مستحب حرم مطهر
در حالی که قلبم روشن شده بود و یک صفا و معنویتی پیدا کرده بودم؛ از حرم مطهر خارج شدم.
وسط صحن مقدس (محاذي ايوان قبله و بين ايوان و راهرو منتهى به درب قبله و ساعت) که رسیدم
جمال نورانی حضرت بقیه الله (ارواحنا فداه) را زیارت کردم
که به طرف حرم مطهر می رفتند.
در من تصرفی شده بود که نه قدرت حرکت و نه قدرت حرف زدن داشتم،
فقط مبهوت جمال حضرتش شده بودم
و دیدم نوری از پشت سر مقدسشان از طرف پاشنه پای مبارکشان ساطع بود که به آسمان کشیده بود.
حضرتش را تماشا مى كردم تا وقتی که حضرت تشریف بردند و از مقابل چشمانم ناپدید شدند به حالت اولیه ی خود برگشتم
در حالی که منقلب شده بودم و روح، قلب و تمام وجودم متوجه حضرتش بود.
بنا کردم به اشک ریختن و گریه کردن در فراق آن محبوب عالم.

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته
===================

ملا محمد جواد بیدآبادی سرجوئى
از مدفونين به ايوان طلاي حسيني عليه السلام

آیت الله محمد جواد بیدآبادی سرجوئى
با مرحوم آقا محمد بيدآبادي در تخت فولاد اصفهان اشتباه نشود
و با مرحوم شيخ محمد جواد بيد آبادي والد مرحوم شيخ محمد علي شاه آبادي (استاد امام خميني) اشتباه نشود

محمد جواد بن محمد حسین بیدآبادی سرجوئی اصفهانی
حاج شیخ محمّدجواد بیدآبادی سرجوئی ابن محمّدحسین بن زین‌الدّین، عالم ربانی و عارف صمدانی. از مشایخ جامع بین شریعت و طریقت بوده. املاک موروثى خود را فروخته و صرف مستمندان نموده و باقی عمر را به زهد و قناعت و تزکیه نفس و تحمّل ریاضات مختلفه و تربیت معدودی از اهل عرفان گذرانده است.
سرانجام در ۱۰ صفر ۱۳۴۴ق در سن حدود نود سالگی وفات یافته و در ايوان طلاي حرم حسينى در کربلای مُعَلّا مدفون گردید.
حاج ملّاحسین‌علی صدیقین، حاج ملّامحمّد هُرتَمَنی، سیّدمحمّدصادق کتابی، میرزا ابوالهدی کلباسی و آقاشیخ ابوطالب شیخ‌الاسلام از دست پروردگان این عارف ربّانی بوده‌اند.
اهل عرفان صاحب نفس قدسي و وكرامات فراوان بودند
شمه اى نقل مي شود
ثقه عدل جناب (حاج محمد حسن ايمانى) سلمه الله تعالى فرمودند:
زمانى امر تجارت پدرم مختل شد وگرفتار بدهكارى هاى زياد و نبودن قدرت اداء آنها شد.
در آن هنگام مرحوم (حاج شيخ جواد بيدآبادى) از اصفهان به قصد شيراز حركت نمود
وچون آن بزرگوار مورد علاقه شديد پدرم بود در شيراز به منزل ما وارد مي شدند
به والد خبر رسيد كه آقا به قصد شيراز حركت كرده اند و به آباده رسيده اند.
مرحوم پدرم گفتند: در اين هنگام شدّت گرفتارى ما، آمدن ايشان مناسب نبود.
چون ايشان به زرقان مى رسند پنج تومان به كرايه مركب اضافه مى نمايند و مركب تندرويى كرايه مى كنند كه بلكه قبل از ظهر روز جمعه به شيراز برسند و غسل جمعه را قبل از ظهر بجا بياورند كه قضا نگردد (چون آن بزرگوار سخت مواظب مستحبات بودند خصوصاً غسل جمعه كه از سنن اكيده است).
خلاصه پيش از ظهر جمعه وارد منزل شدند در حين ملاقات به پدرم فرمودند:
بى موقع و بى مناسب نيامده ام
شما از امشب با تمام اهل خانه شروع كنيد به خواندن سوره مباركه انعام به اين تفصيل كه
بين الطلوعين مشغول قرائت سوره شويد و آيه (وربك الْغَنّىَّ ذُوالرحمة ) را تا آخر دويست و دو مرتبه تكرار كنيد (به عدد اسماء مباركه ربِّ و محمّد صلّى الله عليه وآله و على عليه السلام ).
پس حمّام رفتند وغسل جمعه كردند وبه منزل مراجعت فرمودند وما از همان شب شروع كرديم به قرائت ،
پس از دو هفته فرج شد و از هر جهت رفع گرفتارى ها گرديد
وتا آخر عمر مرحوم پدرم در كمال رفاه بودند.

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

مرحوم آقاى ايمانى از اصحاب حاجى محمد جواد بيدآبادى سرجوئى (مدفون به ايوان طلاى حسينى) نقل نمود:
در سفرى كه از اصفهان به شيراز مى خواستيم مراجعت كنيم
خدمت (آقاى حاجى محمد جواد بيد آبادى) مشرف شديم فرمودند:
جناب ميرزاى محلاتى
به من نوشته اند ايشان را از دعا فراموش كرده ام .
سلام مرا به ايشان برسانيد وعرض ‍ كنيد
من شما را از دعا فراموش نكرده ام .
چنانچه در آن شب كه سه خطر بزرگ به شما متوجّه شد
و من از (حضرت ولى عصر عجل الله فرجه) سلامتى شما را خواستم
وخداوند شما را حفظ كرد.

آقاى ايمانى فرمودند: پس از رسيدن به شيراز پيغام آقاى بيد آبادى را به جناب ميرزاى محلاتى رسانديم،
فرمود: درست است در همان شب تنها به منزل مى آمدم
زير طاق كه رسيدم يك نفر ايستاده بود
تا مرا ديد عطسه اى عارضش شد
پس سلام كرد و گفت: استخاره اى بگير.
با تسبيح استخاره اى گرفتم بد بود.
گفت : يكى ديگر بگير
آن هم بد بود،
گفت : يكى ديگر بگير
آن هم بد آمد،
پس دست مرا بوسيد وعذرخواهى كرد
وگفت : مرا وادار كرده بودند كه شما را امشب با اين اسلحه بكشم
چون شما را ديدم بى اختيار عطسه عارض من شد
پس به واسطه عطسه مردّد شدم!!! ،
گفتم استخاره مى گيرم اگر خوب بيايد مى كشم!!!
وتاسه مرتبه استخاره بد آمد
دانستم كه خدا راضى نيست
وشما را نزد خدا منزلتى است .

توضيح1:
منظور از ميرزاى محلاتى آيت الله شيخ محمد جعفر محلاتي است
فرزند آيت الله شيخ محمد حسين محلاتي كه عبدالغفار خويي (از مرتبطين به ناحيه مقدسه) را شناخته و تكريم نمودند
از تلامذه ميرزاى شيرازى و آخوند خراساني و صاحب عروه
و صاحب فتواى قيام عليه انگلستان و اخراجشان از جنوب و بوشهر
و والد مرجع شيراز در نهضت 15 خرداد تا بيروزى انقلاب اسلامى آيت الله شيخ بهاء الدين محلاتى
مدفون به امامزاده علی بن حمزه شيراز

تصویر آیت الله شیخ محمد جعفر محلاتی
http://neo.khorasannews.com/content/upl ... 1fd7a1.jpg

خاندان محلاتي ها در شيراز تاريخچه سيصد ساله روحانيت وزعامت ديني در شيراز داشته اند
اصالتا از قبيله بني النجار طايفه مادر و دائيهاى بيامبر صلى الله عليه وآله بوده
كه هنوز هم در شرق مسجدالنبي (صلى الله عليه وآله) محله آن قبيله بوده و هنوز خيابان و محله و ساختمانهاى جديد آن به نام ايشان معروف است
واين خانواده محلاتى منسوب به "بني النجار" در هجرت از مدينه به ايران در شوشتر متوطن شده اند
فلذا در ايران اصالتا شوشتري بوده و از آنجا به محلات هجرت كرده و نهايتا به شيراز انتقال يافته و مسكن گزيده اند
آخرين عالم شناخته شده اين خاندان بعد از مرجع آيت الله شيخ بهاء الدين = مرحوم آيت الله حاج شيخ مجدالدين محلاتى بودند

توضيح2: اسباب ترور:
مرحوم محلاتى
بخاطر مخالفت با انگلستان مورد سوء قصد بنا بوده واقع شود

توضيح3:
نكته:
بازم به آدمكشهاى قديم كه ملاحظه عطسه كرده و معتقد و تابع استخاره هم بودند
البته راز تحول اين آدم كش و تروريست
به مؤمن دستبوس متوجه شأن معنوى مرحوم محلاتى
= همان عنايت حضرت بقية الله منه السلام
به درخواست حفظ و سلامتى براى مرحوم محلاتى بوده
كه توسط مرحوم ملامحمدجواد بيدآبادى انجام شده
و اين امر ناشي از بصيرت واشراف مرحوم بيدآبادى
به امور زمان و احوال مرتبطين وملتمسين از مرحوم بيدآبادى مثل مرحوم محلاتي است
كه بخاطر ارتباط و التزامشان به مرحوم بيدآبادى مورد توجه ودعاى خير ايشان واقع شده اند،

رحمة الله عليهما

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

تصویر آیت الله شیخ جواد بیدآبادی و آیت الله شیخ جعفر محلاتی

==============

مرقد دده عبدالمومن
سمت راست ورودي روبروي مبارك (براى وارد شونده صحن) تكيه بكتاشيه بوده است
كه الان بخشي در توسعه دالان قبله و وروردي روبروي مبارك شده است
و بخشي جزو صحن و حجرات شده است و
از كسانى كه داخل قبرش در تعمير مكشوف شد و ديدند بعد دويست سال بدنش تازه و سالم است و علاوه در قبر چرخيده و رو به حضرت قرار گرفته است بجاى اينكه طبق دفن روبه قيله و پشت به حضرت باشد = جناب دده عبدالمؤمن از مشايخ بكتاشيه و سازنده تكيه بكتاشيه در ورودي روبروي مبارك است (مرقد در اولین حجره در صحن واقع شده است)
اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ
=======================

رواق شرقي= پائين پاي مبارك = رواق الفقهاء مي باشد
در اين رواق از مشايخ مسيرمعارف الهى بعضي مدفون هستند:
محل قبور مشایخ در زیر کتیبه رواق الفقهاء بعد ورود فعلي حرم از اين سمت پایین پا واقع است

1- سیدصدرالدین کاشف دزفولی (۱۲۵۸/ ۱۲۵۶–۱۱۷۴ ق)، كه شاگرد آقا محمد بيدآبادي و در طريق و استاد سيدعلي شوشتري و شيخ انصارى و در سند اتصال مشايخ معرفت هست
در دزفول درگذشت و پیکرش به کربلا منتقل و در مقبرهٔ ای دفن گردید كه در رواق پائین پای امام حسین علیه السلام و دقيقا محاذي ضريح و متصل بقبور شهدا رضوان الله علیهم مدفون شدند.در رواق پائین پای حضرت سیدالشهداء علیه السلام در مقابل دری که پائین پای شهداست و بحرم مطهر وارد میشود هست

و سابقا مکان این در مسدود بود و شبکه بنجره داشت برای اینکه روی قبور شهدا گام نگذارند و حرمتشان محفوظ باشد. اما در زمان جنگ جهانی اول اين مقبره را که سنگهای نفیس و قیمتی بود کندند و نفایس دیگر و چراغها و قرآنهای نفیسی که مراقد ایشان بآنها زینت شده بود و بسیار ممتاز و عتیقه بودند غارت کردند و شبکه مقدسه را هم کندند و آن درگاه را معبر عمومی قرار دادند و بعد از آن قبور هفتاد و دو تن شهدا سلام الله علیهم را لگد مال کرده و الآن هم هنوز به همان صورت است و اجازه نمی دهند که آن درگاه مسدود شود. ولی بدیهی است که اهل معرفت و ادب احترام و احتراز میکنند و هیچ و قت از آن در وارد حرم مطهر نمی شوند و قبور شهدا را لگد نمی
گذارند (با ورود از این در رواق است و بعد رواق قبور شهدا است)
اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

2- «ملا عبدالصمد همدانی» صاحب كتاب نفيس = بحر المعارف = راهنماى سيد بحرالعلوم در معرفت و سلوك
راهنمای سید بحر العلوم به میرزا محمدعلی اصفهانی بوده است
علامه امینی در کتاب شهدای راه فضیلت می نویسد: «همدانی از پرچم داران علم، فقیهی محقق، محدثی حکیم و عقیده شناسی لغت دان بود. به همه رشته های علمی زبردست بود. دانشمندی خوش مشرب، عارفی زاهد و نیکو طریقه، از شاگردان وحید بهبهانی و سید علی (صاحب ریاض) بود... ملا عبدالصمد همدانی در روز ۱۸ ذیحجه (عید غدیر) سال ۱۲۱۶ هجری، در حمله ناگهانی وهابیها به کربلا، مظلومانه به شهادت رسید».
كتاب بحر المعارف ايشان را مطالعه نماييد
اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

3- شیخ یوسف بحراني صاحب کتاب «الحدائق الناضره»، (مثل کتاب جواهر الکلام مفصل است و از منابع مرجع در درسهاى خارج و تفقه در احاديث را اهتمام داشته است) که در این رواق مدفون است
اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

4- - سیدمرتضی بحرالعلوم (متوفای ۱۲۰۸ ه. ق) پدر علامه سیدمهدی بحرالعلوم.

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

رواق شمالي = رواق پشت سر = رواق سلاطين
رواق غربي = بالاسر مبارك = بين مرقد ابراهیم مجاب و حبيب = رواق العلماء

========
صحن صغیر و مشخصات آن:
مناره عبد
در ضلع جنوب شرقى صحن؛ سمت چپ باب الشهدا مناره اى بود بنام مناره العبد
در گذشته، افزون بر دو گلدسته موجود در دو طرف ایوان اصلی حرم امام حسین (علیه‌السّلام)، مناره سومی نیز در ضلع شرقی آستان مقدس وجود داشته که از نظر هنر و معماری اسلامی، بسیار ارزشمند و بااهمیت بوده است. این گلدسته که به نام «مناره عبد» شناخته‌ می‌شد، در سال ۷۶۷ ه. ق، به دست مرجان بن عبدالله، حاکم عراق، در دوره سلطان اویس جلایری، ساخته شد. قطر قاعده آن، حدود بیست متر و ارتفاع آن، چهل متر بود و نمای آن با کاشی‌های زیبا، تزیین یافته بود
این مناره نفیس و ارزشمند که به مدت شش قرن، صحیح و سالم پابرجا مانده بود، متأسفانه در سال ۱۳۵۴ ه. ق- ۱۹۳۵ م، به دستور یاسین الهاشمی، نخست‌وزیر وقت عراق، خراب گردید. بهانه دولت عراق برای تخریب مناره، فرسودگی و کج شدن آن بود؛ اما گویا هدف اصلی آنها از این کار، دست گذاشتن بر اوقاف فراوانی بود که بانی مناره برای آن، تعیین کرده بود. به هر حال این اقدام، موجب ناراحتی و تأسف اهالی کربلا شد و شعرای شیعه عراق نیز در اشعاری که بدین مناسبت سرودند، نارضایتی خود را ابراز کردند.

پشت اين مناره العبد بيرون صحن فعلي
صحن كوجكي ديگر بود متصل به اين صحن بنام
صحن کوچک یا الصحن الصغیر،
که یکی از صحن‌های حرم امام حسین(علیه السلام) بود که در ضلع شرقی صحن بزرگ قرار داشت و یکی از آثار تاریخی و هنری ارزشمند به شمار می‌آمد. ساخت این صحن، به سده‌های چهارم و پنجم قمری بازمی‌گشت. این بنا، در سال ۱۳۶۸ق. توسط شهرداری کربلا تخریب شده و اعتراضاتی را در پی داشت. اکنون از این صحن، اثری وجود ندارد.
صحن کوچک، با مساحت ۴۸ مترمربع از آثار تاریخی و هنری نفیس و ارزشمند به شمار می‌آمد. این صحن کوچک، دیوارهای بلندی داشت و آن‌ها را کاشی‌کاری‌هایی که ممتاز و با نقش‌های گیاهی توصیف شده‌اند، زینت می‌داد.[۱] سقف ورودی‌ها، دارای مقرنس‌هایی بود، که برخی، آن‌ها را به صورت استوانه‌های هندسی‌شکل، با زوایه‌ها و ضلع‌های متنوع و بهم درآمیخته، بسیار ظریف، چشم‌نواز، کم‌یاب و گرانبها توصیف کرده‌اند.

صحن بزرگ و صحن کوچک با راهرویی دراز و عریض به یکدیگر راه می‌یافت. ویژگی‌های هنری راهرو را مانند صحن کوچک، ولی از نوع بهتر و استوارتر و نیز با سنگ گرانیت و کاشی قدیمی توصیف کرده‌اند. برخی، عناصر معماری این راهرو را تحفه‌هایی دانسته‌اند که موزه‌های دنیا، جهت به دست آوردن مانند آن‌ها، از یکدیگر سبقت می‌گیرند.

این صحن، دو دروازه داشت؛ یکی دروازه شمالی که «دَرِ صحن کوچک» نامیده می‌شد و دیگری دروازه شرقی که «باب الصّافی» نام داشت. در صحن کوچک، دو مناره کوچک مزین به آیات قرآن وجود داشت که در سال ۱۲۶۲ق. به دستور نجیب پاشا، والی عثمانی، ساخته شده بود. این دو مناره، در سمت شمالی صحن و کنار دو مقبره ساخته شده بود که در آن دو مقبره سید ابراهیم قزوینی حائری و سید محمدمهدی بن علی طباطبایی دفن شده بودند. این دو اتاق را ناصرالدین شاه در سفرنامه خود، وقتی از صحن حرم امام حسین(علیه السلام)، به سوی حرم حضرت عباس(علیه السلام) در حرکت بوده، گزارش کرده است. به گفته او، در اتاق دست چپ، فاضل دربندی و سید مهدی طباطبایی دفن شده و در اتاق دست راست، سید ابراهیم قزوینی، برادرش سید مهدی، محمدحسین قروینی و محمدحسین اصفهانی صاحب فصول دفن شده‌اند.

ساخت
تاریخ ساخت این بنا، به دوران خلافت بنی‌عباس در قرن چهارم و پنجم هجری و روزگار آل بویه برمی‌گردد.

دو مناره کوچک مزین به آیات قرآن در سال ۱۲۶۲ق. به دستور نجیب پاشا، والی عثمانی، در این صحن، ساخته شده بود.

کاربرد
برخی بر این باورند که زمامداران آل بویه، این قسمت از حائر مقدس را آرامگاه خود قرار داده بودند تا قبرهای آنان در بین‌الحرمین، زیر پای زائران قرار گیرد. از همین روی، این ساختمان را فنی و مهندسی، محکم و در عین حال چشم نواز ساختند.

تخریب
این اثر تاریخی، توسط شهرداری کربلا، در سال ۱۳۶۸ق. (۱۹۴۸م) به طور کامل تخریب شد. دلیل تخریب، احداث خیابان در گرداگرد حرم امام حسین(ع)، اعلام شد. برخی این دلیل را بهانه‌ای برای ویران کردن این صحن دانسته‌اند. روحانیان شیعه نیز در اعتراض به این اقدام، از برگزاری نماز جماعت در صحن حرم امام حسین(ع) خودداری کردند.

محل صحن صغير فعلا در فضاى سمت چپ خروجي باب الشهداء واقع است

مرقد بانو مهتدیه روسی که بوسیله ملائکه انتقال دهنده از روسیه به مرقدى در جنب راهرو باب الشهداء ناحيه شرقی صحن حسینی (علیه السلام) انتقال یافته است
سالهاي آغاز قرن سيزدهم بود، مرجع بزرگ تقليد آيت الله وحيد بهبهاني» (مؤسس مكتب اصوليون) در كربلا سكونت داشت و داراي حوزة درسي بود و شاگردان بسياري داشت.
از شنيدنيها در اين عصر اين كه: يكي از شاگردان برجستة او به نام«مولا محمد كاظم هزار جريبي» نقل مي كند:
من در مجلس درس آيت الله وحيد بهبهاني در مسجد پايين باى صحن مقدس كربلا حضور داشتم،
ناگاه مردي كه از زوّار غريب بوده، نزد آيت الله بهبهاني آمد و نشست و دست ايشان را بوسيد
و يك دستمال بسته كه در ميان آن، طلاهاي زنانه بود نزد آيت الله بهبهاني نهاد و عرض كرد،
اين طلاها را در هر جا كه صلاح ديدند، به مصرف برسانيد.
آيت الله وحيد بهبهانى: اين طلاها از كجا به دست آمده، ماجرايش چيست؟
زاير غريب: اين طلاها، داستان عجيبي دارد، اگر اجازه بفرماييد، بيان كنم.
آيت الله وحيد بهبهانى: بيان كن.
زاير غريب: من از اهالي شيروانِ دربند (قفقاز) هستم،
به يكي از بلاد روسيّه مسافرت كردم، و در آن جا تجارت و بازرگاني مي نمودم و ثروت كلاني به دست آوردم،
در آن جا چشمم به دختري زيبا افتاد، شيفتة جمال او شدم و سر انجام از او خواستگاري كردم.
او گفت من مسيحي هستم، و تو مسلمان، اگر تو مسيحي شوي، حاضرم با تو ازدواج كنم.
بسيار غمگين شدم، حيران بودم كه چه كنم،
كارم به جايي رسيد كه تجارت و شغلم را رها ساختم و آن چنان پريشان بودم كه نزديك بود هلاك گردم.
سرانجام تصميم گرفتم به آن دختر اعلام كنم كه مسيحي شده ام،
نزد خانوادة آن دختر رفتم و رسماً مسيحي شدم و از اسلام برائت جستم و آنها پذيرفتند و سرانجام با آن دختر ازدواج نمودم.
مدّتي از اين ماجرا گذشت، ناگاه از عمل زشت خود پشيمان شدم و خودم را سرزنش مي كردم كه اين چه كاري بود كه نموده ام،
به ميتوانستم به وطن بازگردم
و نه برايم ممكن بود كه به دستورهاي آيين مسيحيّت عمل كنم.
در اين بحران، به ياد مصائب امام حسين ميافتادم و گريه ميكردم و از اسلام چيزي جز حسين(عليه السلام) و رنجهاي او در اسلام در قلبم جاي نداشت،
زار زار ميگريستم،
همسرم با تعجب زياد از من مي پرسيد: چرا گريه مي كني؟
من به توكل به خدا حقيقت را به او مي گفتم؛ كه در مذهب اسلام باقي هستم،
و گريه ام به خاطر مصائب آقا امام حسين است.
همسرم همينكه نام شريف امام حسين را شنيد، نور اسلام در قلبش پرتو افكند و همان دم مسلمان شد،
و با من در مورد مصائب آن حضرت مي گريست.
روزي به او گفتم: «بيا مخفيانه با هم به كربلا كنار قبر امام حسين برويم تا در حرم آن حضرت آشكارا اظهار اسلام كني»،
او موافقت كرد، و با هم به فراهم كردن لوازم سفر پرداختيم،
در اين ميان او بيمار شد و در همان بيماري از دنيا رفت،
بستگان او جمع شدند و او را مطابق آيين مسيحيّت همراه همة طلاها و زيورهايي كه داشت؛ در قبرستان مسيحيان روسيّه به خاك سپردند.
از فراق آن زن ، بسيار محزون گشتم، تصميم گرفتم كه جسد او را از قبر بيرون آورده و به شهري ببرم و در قبرستان مسلمين دفن كنم، وقتي كه مخفيانه در دل شب قبر او را شكافتم، ديدم مردي با ريش تراشيده و سبيل كلفت، در آنجا مدفون است!!!،
بسيار پريشان شده تعجب كردم،
در همان حال، خواب مرا فرا گرفت،
در عالم خواب ديدم شخصي به من ميگويد:
«شادمان باش كه فرشتگان(انتقال دهنده اجساد) جسد همسرت را به كربلا بردند
و در آنجا در ميان صحن، طرف پايين پا، نزديك مناره كاشي (مناره العبد = مناره بزرگي که بزرگتر از مناره هاى فعلى اينجا بود و در قرن اخير تخريب شد و تصاويرش هنوز هست) دفن كردند
و اين جسد را كه در اين قبر مي بيني جسد فلان رباخوار است كه امروز آن را در آنجا دفن كردند
و فرشتگان (انتقال دهنده اجساد) آن جسد را به اين جا آورده اند
و زحمت حمل و نقل جنازة عيالت، از تو برداشته شد!».
بسيار خوشحال شدم
و بي درنگ بار سفر بستم و به كربلا آمدم،
و به توفيق الهي براي زيارت قبر شريف امام حسين(عليه السلام) وارد حرم شدم، در آنجا از دربانان صحن پرسيدم: «آيا فلان روز(نام همان روز دفن همسرم را به زبان آوردم) در پاي منارة كاشي؛ چه كسي را دفن كرديد؟
گفتند: فلان رباخوار را.
من قصه خود را براي آنها بازگو كردم
آنها همان قبر را شكافتند
من وارد قبر شدم، ديدم عيالم در ميان لحد خوابيده است!!،
همان دم زيورهاي او را كه طبق مذهب نصاري با او دفن شده بود بيرون آوردم و به حضور شما رسيدم و تقديم مي كنم تا در آن چه صلاح دانستيد به مصرف برسانيد!!
آيت الله بهبهاني آنها را گرفت و در راه تامين زندگي فقراي كربلا به مصرف رسانيد.

مناره كاشي (العبد) در بائين پاى مبارك بين صحن بزرگ و كوچک (صحن صغیر حسینی) و مشرف بر صحن كوچك بوده است؛ مناره کاشی به آن می گفتند چون کاشی کاری شده بوده و مطلا نبوده است.
مناره العبد 90 سال قبل

مرقد بانوی روسی مهتدیه به مذهب حق
بائن مناره العبد در قديم ومجاور باب الشهدء امروز در قسمت زنانه

==========================

مرقد مرحوم سيدقريش قزويني (استاد مرحوم امامقلى نخجواني استاد مرحوم سيدحسين قاضي استاد آیت الله سيد علی قاضي)
محل دفن:در صحن صغیر حسینی
در اين صحن مقبره اى بود معروف به مقبره ركن الدوله كه مرحوم سید قریش قزوینی مدفون بوده اند
محل صحن صغير فعلا در فضاى باز سمت چپ خروجي باب الشهداء واقع است

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ
============================

جد امام خميني مدفون به حرم حسینی علیه السلام
مرحوم آیت الله سید احمد كينتوري هندي فرزند عالم شهید سید دین علی شاه موسوی كشميري نیشابوری رضوان الله عليهم اجمعين
اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ

=========================
مرحوم آيت الله شيخ محمود عراقی (از شاكردان مرحوم شيخ انصارى) در كتاب دارالسلام نقل كرده است:
حاج میرزا مهدی آشتیانی حكایت كرد كه شخصی بنام محمود كه خادم حرم امام حسین علیه السلام بود این قضیه را نقل كرد:
شبی نوبت من بود كه همراه با عده ای از رفقای كشیك، از حرم امام حسین علیه السلام محافظت كنیم.
مردم بیرون رفتند و همه درها را قفل زدیم و خدام خوابیدند.
شب به نیمه رسیده بود و من به صورت اتفاقی بیدار بودم!
ناگهان دیدم دو نفر از باب معروف به «زینبیه»، به صحن داخل شدند
و بالای قبر تازه ای كه در همان روز، شخصی در آن دفن شده بود؛ آمدند.
قبر را شكافتند و میت مدفون در آن قبر را بیرون آوردند!
در این هنگام دیدم كه آن میت به آن دو نفر استغاثه و التماس می كند
و آنها به حرفش گوش نمی دهند و به او ترحم نمی كنند.
سپس او را گرفتند و خواستند (جسد او را برده و) از همان درب «زینبیه» بیرون بروند.
چون صاحب قبر از ترحم آنها مأیوس شد، روی خود را به طرف حرم مطهر نمود و عرض كرد:
اهكذا یُفعل بجارك یا اباعبدالله؟!
آیا چنین رفتاری با همسایه يا (پناه آورده) شما انجام می شود، ای اباعبدالله؟!
ناگهان صدایی از حرم مطهر شنیدم،
كه از هیبت آن دیوارها و قندیلها به لرزه درآمد و فرمود:
«رُدّوه، رُدّوه!
او را برگردانید، او را برگردانید!»
آن دو نفر با عجله، جنازه را به جای خود برگرداندند و رفتند!
صبح روز بعد، كنار آن قبر آمدم و دیدم اثر شكافتن و تغییر در آن (قبر) ظاهر است!

===================

طلب رخصت از پیشگاه نورانی معصوم (علیه السلام)

رخصت برای بازگشت و وداع با حضرت (علیه السلام)

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:56 pm

مرحوم سيدمحمد مجاهد در زمان حمله روس‌ها به خاک ایران فتوای جهاد داد و خودش نیز اول به تهران و بعد به تبریز رفت. اما در این جنگ به خاطر بی کفایتی فَتَليشاه قاجار و برخی علل دیگر ايران شکست خورد. سیدمحمد در راه برگشت از تبریز، در قزوین از دنیا رفت و جسدش برای دفن به کربلا منتقل گردید.
مقبره ایشان در حاشیه شمالی بین‌الحرمین واقع شده و بنای کوچکی با گنبد کاشی‌کاری‌شده بر روی آن وجود دارد. مقبره شامل اتاق هشت‌ ضلعی کوچکی است . نمای بیرونی مقبره، دارای پوششی از سنگ مرمر است و بالای دیوارهای آن، گرداگرد مقبره، کتیبه‌هایی حاوی قصیده‌ای به زبان عربی در مدح سیدمجاهد، به چشم می‌خورد.
تصاويرامروز مرقد دربين الحرمين
https://mk.iq/phnews/$11

محل مشهد اثر مهدوی بین الحرمین در راه کنار سمت چپ بین الحرمین بوده است
آن موقع مغازه ها در این محدوده بوده اند یعنی از بین الحرمین و منطقه مسقف سمت چپ
(راهرویی که مرقد آیت الله سید محمد طباطیایی مجاهد در سمت چپ و شمالی آن قرار می گیرد چون مرقد ایشان در سمت شمالی بازار بین الحرمین بوده)

مسیر حضرت از حرم امام حسین به حرم ابوالفضل علیه السلام در واقعه تشرف سیدی از اصفهان:
مسیر حضرت از بازار بین الحرمین در آن زمان بوده؛ و مرقد آیت الله سید محمد مجاهد در سمت شمالی بازار واقع بوده فلذا در مسیری هست که مرقد سید محمد مجاهد در سمت چپ مسیر به سمت حرم ابوالفضل علیه السلام واقع شود که امروزه در مسقف شماره 2 می باشد

البته همه مواضع حرمين، مشهد مهدوي است اما ذكر آن به مناسبت وقايع ثبت شده توجه مضاعفي مي آورد
هم ذكر حضرت است موجب تذكر در آن مواضع و امكنه و توجه عميقتر است

در مطالب منتشره واقعه تشرف سيدي از اصفهان علاوه برنكاتش؛
حاوي معرفي چند مشهد مهدوي بالاسر - ايوان مبارك - صحن شريف - بين الحرمين - صحن و حرم ابوالفضل ووو می باشد
و با تصاوير بسيار قديم و جديد که در ادامه معرفي می شود

شماره يك سبز مرقد ابوالفضل عليه السلام
شماره دو قرمز مرقد امام حسين عليه السلام
شماره سه خيمه گاه معروف

محل مرقد ايشان نشانه مسير بازار بين الحرمين قديم نيز هست
مرقد ايشان در ضلع شمالي بازار بين الحرمين قديم بوده است

بنابرضلع شمالى بازاربين الحرمين بودن قبر مجاهد
موضع بازار قديم در همان فاصله ميان طريق 1و 2 است كه مقدار كمي ازآن در طريق 2 است
و كسي كه بخواهد درباقيمانده احتمالي مسير بازار قديم راه برود بايد كنار نرده سمت چپ طريق2 برود

اين صلوات برايش فضيلت بسيار نقل شده است ثواب آن هر دفعه‌اش؛ معادل ده هزار بار صلوات است
اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلی سَیِّدنا مُحَمَّدٌ وآله مَا اخْتَلَفَ الْمَلَوان وَ تَعاقَبَ الْعَصْرانِ وَ کَرَّ الْجَدیدانِ وَ اسْتَقْبَلَ الْفَرْقدانِ وَ بَلَّغْ رُوحَهُ وَ اَرْواحَ اَهْلِ بَیْتِهِ مِنّا التَّحِیَّهَ وَ السَّلامُ
=========================

تصاوير بين الحرمين كربلا بازار بين الحرمين قديم تخريب در دهه هفتاد ميلادي براى توسعه تخريب و كشتار انتقامى صداميان از شيعيان كربلا

منطقه واقعه بين الحريمن قبل از تخريب به محله باب النحف معروف بود و
در آن كوچه ها و خانه ها و محله ها و مقبره ها و بازارهايي بود از جمله كوچه ها كه به لهجه عراقي به آن "عگد" مى گفتند:
عگد الدماد وتأج الدماد
عگد سيد عبد الوهاب توما وتاج سيد هاشم توما
عگد الجلجاويين
عگد شير فضا
عگد الشراخ
عگد الطباطبائي وتاج الطبطبائي
عگد حمزة بحر
عگد عابدين
ازاهالي آنجا بسياري از درويشيان بكتاشيه مولويه بودند، كه در ايام حج هم مناسك و در ميان فاصله حرمين هم سعي بجا مى آوردند، برخي از آنها هم دوره كردي مدح با آواز بلند براى اهل بيت عليهم السلام داشتند
از جمله بازارها: سوق الصياغ ، وسوق الطيار ، وسوق الساعشية ، وسوق العباس، سوق الخياطين

نماى بين الحرمين در دهه شصت ميلادي قرن گذشته كه سقف بازار بطور برجسته در آن ميان امتداد دارد
پارچه فروشان عمدتا در اين بازار بودند ولذا مطاف ايرانيان زائر بود در وقتي كه عتبات راه باز بود و پيوسته مي شد ايرانيان را ديد تا اينكه آخرين مغازه ها بسته شود

درسال 1979 اين ناحيه (كوچه ها و خانه ها و بازرها و مقبره ها) به عنوان توسعه تخريب شد و تدريجا بعد از آن عنوان بين الحرمين پيدا كرد

قبل از تخريب به اسم توسعه

بعد از تخريب به اسم توسعه در 1979

اما در 1991 و حمله صداميان به كربلا اين منطقه بيشتر تخريب شد

سردرب باب القبلة حرم اما حسين عليه السلام

ديوارهاى صحن شريف

گنبد حرم حضرت ابوالفضل عليه السلام

تخريب بيشتر در بين الحرمين

كشته هاى شيعيان كربلا براى دفن جمعي و زني كه دنبال جنازه عزيزش مي گردد

فضاى وسيع بين الحرمين كه مي شد يك صحن عظيم يكبارچه بشود كه بعدا با باغچه ها و نخلهاى فلزي به سه راهرو تبديل شد

صداميان تخريبهايي هم در ناحيه شارع قبله حرم ابوالفضل انجام دادند و منطقه را هم مسدود كردند

در همان سال صداميان برخي مزارات مثل مسجد راس الحسين عليه السلام (كه هزار سال برقرار بود) در نزد باب السدرة هم تخريب كردند

=======================

مرحوم آیت الله بهجت از مرحوم آیت الله قاضی نقل کرده اند که: قدم برداشتن در بین الحرمین بالاتر از قدم برداشتن در بین صفا و مروه است

فاصله بین میان مرقد امام حسین علیه السلام تا میان مرقد ابوالفضل علیه السلام برابر با فاصله میان صفا و مروه است

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:57 pm

دعای اللهم یا شاهد کل نجوی ... که در شبهای جمعه خوانده می شود:
اَللّـهُمَّ يا شاهِدَ كُلِّ نَجْوى، وَمَوْضِعَ كُلِّ شَكْوى، وَعالِمَ كُلِّ خَفِيَّة، وَمُنْتَهى كُلِّ حاجَة، يا مُبْتَدِئًا بِالنِّعَمِ عَلَى الْعِبادِ، يا كَريمَ الْعَفْوِ، يا حَسَنَ التَّجاوُزِ، يا جَوادُ يا مَنْ لا يُواري مِنْهُ لَيْلٌ داج، وَلا بَحْرٌ عَجّاجٌ، وَلا سَمآءٌ ذاتُ اَبْراج، وَلا ظُلَمٌ ذاتُ ارْتِتاج، يا مَنِ الظُّلْمَةُ عِنْدَهُ ضِيآءٌ،
اسئلك بِنوُرِ وَجْهِكَ الْكَريمِ الَّذي تَجَلَّيْتَ بِهِ لِلْجَبَلِ فَجَعَلْتَهُ دَكًَّا وَخَرَّ موُسى صَعِقًا،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي رَفَعْتَ بِهِ السَّماواتِ بِلا عَمَد، وَسَطَحْتَ بِهِ الاَْرْضَ عَلى وَجْهِ ماء جَمَد،
وَبِاِسْمِكَ الَْمخْزوُنِ الْمَكْنوُنِ الْمَكْتوُبِ الطّاهِرِ الَّذى اِذا دُعيتَ بِهِ اَجَبْتَ، وَاِذا سُئِلْتَ بِهِ اعَطْيَتْ،
وَبِاِسْمِكَ السُّبوُحِ الْقُدُّوسِ الْبُرْهانِ الَّذى هُوَ نوُرٌ عَلى كُلِّ نُور وَنوُرٌ مِنْ نوُر يُضييُ مِنْهُ كُلُّ نوُر، اِذا بَلَغَ الاَْرْضَ انْشَقَّتْ، وَاِذا بَلَغَ السَّماواتِ فُتِحَتْ، وَاِذا بَلَغَ الْعَرْشَ اهْتَزَّ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذى تَرْتَعِدُ مِنْهُ فَرائِصُ مَلائِكَتِكَ،
وَاسئلك بِحَقِّ جَبْرَئيلَ وَميكائيلَ وَاِسْرافيلَ، وَبِحَقِّ مُحَمَّد الْمُصْطَفى (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ) وَعَلى جَميعِ الاَْنْبِيآءِ وَجَميعِ الْمَلائِكَةِ،
وَبِالاِْسْمِ الَّذي مَشى بِهِ الْخِضْرُ عَلى قُلَلِ الْمآءِ كَما مَشى بِهِ عَلى جَدَدِ الاَْرْضِ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي فَلَقْتَ بِهِ الْبَحْرَ لِموُسى، وَاَغْرَقْتَ فِرْعَوْنَ وَقَوْمَهُ وَاَنْجَيْتَ بِهِ موُسَى بْنَ عِمْرانَ وَمَنْ مَعَهُ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي دَعاكَ بِهِ موُسَى بْنُ عِمْران مِنْ جانِبِ الطُّورِ الاَْيْمَنِ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ وَاَلْقَيْتَ عَلَيْهِ مَحَبَّةً مِنْكَ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي بِهِ اَحْيى عيسَى بْنُ مَرْيَمَ الْمَوْتى، وَتَكَلَّمَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا وَاَبْرَأَ الاَْكْمَهَ وَالاَْبْرَصَ بِاِذْنِكَ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي دَعاكَ بِهِ حَمَلَةُ عَرْشِكَ وَجَبْرَئيلُ وَميكآئيلُ وَاِسْرافيلُ وَحَبيبِكَ مُحَمَّدٌ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ) وَمَلائِكَتُكَ الْمُقَرَّبوُنَ وَاَنْبِيآؤُكَ الْمُرْسَلوُنَ وَعِبادُكَ الصّالِحوُنَ مِنْ اَهْلِ السَّماواتِ وَالاَْرَضينَ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذى دَعاكَ بِهِ ذوُ النُّونِ اِذْ ذَهَبَ مُغاضِبًا فَظَنَّ اَنْ لَنْ يُقَدِّرُ عَلَيْهِ فَنادى فِي الظُّلُماتِ اَنْ لا اِلـهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَك اِنّى كُنْتُ مِنَ الظّالِمينَ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ وَنَجَّيْتَهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذلِكَ نُنْجِى الْمُؤْمِنينَ،
وَبِاِسْمِكَ الْعَظيمِ الَّذي دَعاكَ بِهِ داوُدُ وَخَرَّ لَكَ ساجِدًا فَغَفَرْتَ لَهُ ذَنْبَهُ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي دَعَتْكَ بِهِ آسِيَةُ امْرَأَةَ فِرْعَوْنَ اِذْ قالَتْ رَبِّ ابْنِ لى عِنْدَكَ بَيْتًا فِي الْجَنَّةِ وَنَجِّنى مِنْ فِرْعَوْنَ وَعَمَلِهِ، وَنَجِّنى مِنَ الْقَوْمِ الظّالِمينَ، فَاسْتَجَبْتَ لَها دُعآءَها
وَبِاِسْمِكَ الَّذي دَعاكَ بِهِ اَيُّوبُ اِذْ حَلَّ بِهِ الْبَلاءُ فَعافَيْتَهُ وَآتَيْتَهُ اَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدَكَ وَذِكْرى لِلْعابِدينَ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي دَعاكَ بِهِ يَعْقوُبُ فَرَدَدْتَ عَلَيْهِ بَصَرَهُ وَقُرَّةَ عَيْنِهِ يوُسُفَ وَجَمَعْتَ شَمْلَهُ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي دَعاكَ بِهِ سُلَيْمانُ فَوَهَبْتَ لَهُ مُلْكًا لا يَنْبَغى لاَِحَد مِنْ بَعْدِهِ اِنَّكَ اَنْتَ الْوَهّابُ،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي سَخَّرْتَ بِهِ الْبُراقَ لُِمحَمَّد (صلى الله عليه وآله وسلم) اِذْ قالَ تَعالى: سُبْحانَ الَّذى اَسْرى بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحرامِ اِلَى الْمَسْجِدِ الاَْقْصى، وَقَوْلُهُ: سُبْحانَ الَّذي سَخَّرَ لَنا هذا وَما كُنّا لَهُ مُقْرِنينَ وَاِنّا اِلى رَبِّنا لَمُنْقَلِبوُنَ، وَبِاِسْمِكَ الَّذي تَنَزَّلَ بِهِ جَبْرَئيلُ عَلى مُحَمَّد (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ)،
وَبِاِسْمِكَ الَّذي دَعاكَ بِهِ آدَمُ فَغَفَرْتَ لَهُ ذَنْبَهُ وَاَسْكَنْتَهُ جَنَّتَكَ،
وَاسئلك بِحَقِّ الْقُرْآنِ الْعَظيمِ، وَبِحَقِّ مُحَمَّد خاتِمَ النَّبِيّينَ، وَبِحَقِّ اِبْراهيمَ، وَبِحَقِّ فَصْلِكَ يَوْمَ الْقَضآءِ، وَبِحَقِّ الْمَوازينَ اِذا نُصِبَتْ، وَالصُّحُفِ اِذا نُشِرَتْ، وَبِحَقِّ الْقَلَمِ وَما جَرى، وَاللَّوْحِ وَما اَحْصى، وَبِحَقِّ الاِْسْمِ الَّذي كَتَبْتَهُ عَلى سُرادِقِ الْعَرْشِ قَبْلَ خَلْقِكَ الْخَلْقَ وَالدُّنْيا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ بِاَلْفَي عام، وَاَشْهَدُ اَنْ لا اِلـهَ اِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ، وَاَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسوُلُهُ،
وَاسئلك بِاِسْمِكَ الَْمخْزُونِ فى خَزآئِنِكَ الَّذى اسْتَأثَرْتَ بِهِ في عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ لَمْ يَظْهَرْ عَلَيْهِ اَحَدٌ مِنْ خَلْقِكَ لا مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَلا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ وَلا عَبْدٌ مُصْطَفىً،
وَاسئلك بِاِسْمِكَ الَّذى شَقَقْتَ بِهِ الْبِحارَ، وَقامَتْ بِهِ الْجِبالُ، وَاخْتَلَفَ بِهِ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ، وَبِحَقِّ السَّبْعِ الْمَثاني، وَالْقُرْآنِ الْعَظيمِ،
وَبِحَقِّ الْكِرامَ الْكاتِبينَ، وَبِحَقِّ طاها وَياسين وَكاف ها يا عين صاد وَ حا ميم عين سين قاف، وَبِحَقِّ تَوْراةِ موُسى وَاِنْجيلِ عيسى وَزَبوُرِ داوُدَ وَفُرْقانِ مُحَمَّد (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ) وَعَلى جَميعِ الرُّسُلِ وَِباهِيًّا شَراهِيًّا،
اَللّـهُمَّ اِنّى اسئلك بِحَقِّ تِلْكَ الْمُناجاةِ الَّتي كانَتْ بَيْنَكَ وَبَيْنَ موُسَى بْنِ عَمْرانَ فَوْقَ جَبَلِ طوُرِ سَيْنآءَ،
وَاسئلك بِاِسْمِكَ الَّذي عَلَّمْتَهُ مَلَكَ الْمَوْتِ لِقَبْضِ الاَْرْواحِ،
وَاسئلك بِاِسْمِكَ الَّذي كُتِبَ عَلى وَرَقِ الزَّيْتوُنِ فَخَضَعَتِ النّيرانُ لِتِلْكَ الْوَرَقَةِ فَقُلْتَ يا نارُ كوُني بَرْدًا وَسَلامًا،
وَاسئلك بِاِسْمِكَ الَّذي كَتَبْتَهُ عَلى سُرادِقِ الَْمجْدِ وَالْكَرامَةِ يا مَنْ لا يُحْفيهِ سآئِلٌ، وَلا يَنْقُصُهُ نآئِلٌ، يا مَنْ بِهِ يُسْتَغاثُ، وَاِلَيْهِ يُلْجَأُ،
اسئلك بِمَعاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِكَ وَمُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ كِتابِكَ، وَبِاِسْمِكَ الاَْعْظَمِ وَجَدِّكَ الاَْعْلى وَكَلِماتِكَ التّآمّاتِ الْعُلى،
اَللّـهُمَّ رَبَّ الرِّياحِ وَما ذَرَتْ، وَالسَّمآءِ وَما اَظَلَّتْ، وَالاَْرْضِ وَما اَقَلَّتْ، وَالشَّياطينِ وَما اَضَلَّتْ، وَالْبِحارِ وَما جَرَتْ، وَبِحَقِّ كُلِّ حَقٍّ هُوَ عَلَيْكَ حَقٌّ، وَبِحَقِّ الْمَلائِكَةِ الْمُقَرَّبينَ وَالرَّوحانِيّينَ وَالْكَروُبِيّينَ وَالْمُسَبِّحينَ لَكَ بِاللَّيْلِ وَالنَّهارِ لا يَفْتَروُنَ، وَبِحَقِّ اِبْرهيمَ خَليلِكَ، وَبِحَقِّ كُلِّ وَلِىٍّ يُناديكَ بَيْنَ الصَّفا وَالْمَرْوَةِ وَتَسْتَجيبُ لَهُ دُعآءَهُ يا مُجيبُ اسئلك بِحَقِّ هذِهِ الاَْسْماءِ وَبِهذِهِ الدَّعَواتِ اَنْ تَغْفِرَ لَنا ما قَدَّمْنا وَما اَخَّرْنا وَما اَسْرَرْنا وَما اَعْلَنّا وَما اَبْدَيْنا وَما اَخْفَيْنا وَما اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ مِنّا اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ بِرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ،
يا حافِظَ كُلِّ غَريب، يا موُنِسَ كُلِّ وَحيد، يا قُوَّةَ كُلِّ ضَعيف، يا ناصِرَ كُلِّ مَظْلوُم يا رازِقَ كُلِّ مَحْروُم، يا موُنِسَ كُلِّ مُسْتَوْحِش، يا صاحِبَ كُلِّ مُسافِر، يا عِمادَ كُلِّ حاضِر، يا غافِرَ كُلِّ ذَنْب وَخَطيئَة، يا غِياثَ الْمُسْتَغيثينَ، يا صَريخَ الْمُسْتَصْرِخينَ، يا كاشِفَ كَرَبِ الْمَكْروُبينَ، يا فارِجَ هَمِّ الْمَهْموُمينَ، يا بَديعَ السَّماواتِ وَالاَْرَضينَ، يا مُنْتَهى غايَةِ الطّالِبينَ، يا مُجيبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرّينَ، يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ، يا رَبَّ الْعالَمين، يا دَيّانِ يَوْمِ الدّينِ، يا اَجْوَدَ الاَْجْوَدينَ، يا اَكْرَمَ الاَكْرَمِينَ، يا اَسْمَعَ السّامِعينَ، يا اَبْصَرَ النّاظِرينَ، يا اَقْدَرَ الْقادِرينَ،
اِغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تُغَيِّرُ النِّعَمَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي توُرِثُ النَّدَمَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي توُرَثُ السَّقَمَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تَهْتِكُ الْعِصَمَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تَرُدُّ الدُّعآءَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تَحْبِسُ قَطْرَ السَّمآءِ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تُعَجِّلُ الْفَنآءَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تَجْلِبُ الشَّقآءَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تُظْلِمُ الْهَوآءَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي تَكْشِفُ الْغِطآءَ، وَاغْفِرْ لِيَ الذُّنوُبَ الَّتي لا يَغْفِرُها غَيْرُكَ يا اَللهُ، وَاحْمِلْ عَنّي كُلَّ تَبِعَةٍ لاَِحَد مِنْ خَلْقِكَ، وَاجْعَلْ لي مِنْ اَمْري فَرَجًا وَمَخْرَجًا وَيُسْرًا، وَاَنْزِلْ يَقينَكَ فى صَدْري، وَرَجآءَكَ في قَلْبي حَتّى لا اَرْجُوَ غَيْرَكَ،
اَللّـهُمَّ احْفَظْني وَعافِني في مَقامي وَاصْحَبْني في لَيْلي وَنَهاري وَمِنْ بَيْنِ يَدَيَّ وَمِنْ خَلْفي وَعَنْ يَميني وَعَنْ شِمالي وَمِنْ فَوْقي وَمِنْ تَحْتي، وَيَسِّرْ لِيَ السَّبيلَ، وَاَحْسِنْ لِيَ التَّيْسِيرَ، وَلا تَخْذُلْني فِي الْعَسيرِ، وَاهْدِني يا خَيْرَ دَليل، وَلا تَكِلْني اِلى نَفْسي فِي الاُْموُرِ، وَلَقِّني كُلَّ سُروُر، وَاقْلِبْني اِلى اَهْلي بِالْفَلاحِ وَالنَّجاحِ مَحْبوُرًا فِي الْعاجِلِ وَالاَْجَلِ اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيء قَديرٌ، وَارْزُقْني مِنْ فَضْلِكَ، وَاَوْسِعْ عَلَىَّ مِنْ طَيِّباتِ رِزْقِكَ، وَاسْتَعْمِلْني في طاعَتِكَ، وَاَجِرْني مِنْ عَذابِكَ وَنارِكَ، وَاقْلِبْني اِذا تَوَفَّيْتَني اِلى جَنَّتِكَ بِرَحْمَتِكَ،
اَللّـهُمَّ اِنّي اَعوُذُ بِكَ مِنْ زَوالِ نِعْمَتِكَ، وَمِنْ تَحْويلِ عافِيَتِكَ، وَمِنْ حُلوُلِ نَقِمَتِكَ وَمِنْ نُزوُلِ عَذابِكَ، وَاَعوُذُ بِكَ مِنْ جَهْدِ الْبَلاءِ، وَدَرَكِ الشِّقآءِ، وَمِنْ سُوءِ الْقَضآءِ، وَشَماتَةِالاَْعْدآءِ، وَمِنْ شَرِّ ما يَنْزِلُ مِنَ السَّمآءِ، وَمِنْ شَرِّ ما فِي الْكِتابِ الْمُنْزَلِ، اَللّـهُمَّ لا تَجْعَلْني مِنَ الاَشْرارِ، وَلا مِنْ اَصْحابِ النّارِ، وَلا تَحْرِمْني صُحْبَةَ الاَخْيارِ، وَاَحْيِني حَياةً طَيِّبَةً وَتَوَفَّني وَفاةً طَيِّبَةً تُلْحِقُني بِالاَبْرارِ، وَارْزُقْني مُرافَقَةِ الاَنْبِيآءِ فى مَقْعَدِ صِدْق عِنْدَ مَليك مُقْتَدِر،
اَللّـهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلى حُسْنِ بَلائِكَ وَصُنْعِكَ، وَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى الاِْسْلامِ وَاتِّباعِ السُّنَةِ يا رَبِّ كَما هَدَيْتَهُمْ لِدينِكَ وَعَلَّمْتَهُمْ كِتابَكَ فَاهْدِنا وَعَلِّمْنا،
وَلَكَ الْحَمْدُ عَلى حُسْنِ بَلائِكَ وَصُنْعِكَ عِنْدي خآصَّةً كَما خَلَقْتَني فَاَحْسَنْتَ خَلْقي، وَعَلَّمْتَني فَاَحْسَنْتَ تَعْليمي، وَهَدَيْتَني فَاَحْسَنْتَ هِدايَتي، فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى اِنْعامِكَ عَلَيّ قَديمًا وَحَديثًا، فَكَمْ مِنْ كَرْبٍ يا سَيِّدى قَدْ فَرَّجْتَهُ، وَكَمْ مِنْ غَمٍّ يا سَيِّدي قَدْ نَفَّسْتَهُ، وَ كَمْ مِنْ هَمّ يا سيِّدي قَد كَشَفتَه، وَكَم مَنْ بَلاءٍ يا سيِّدي قَد صَرفَتَه وَكَمْ مِنْ عَيْبٍ يا سَيِّدي قَدْ سَتَرْتَهُ، فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى كُلِّ حال في كُلِّ مَثْوىً وَزَمان وَمُنْقَلَب وَمَقام، وَعَلى هذِهِ الْحالِ وَكُلِّ حال
اَللّـهُمَّ اجْعَلْني مِنْ اَفْضَلِ عِبادِكَ نَصيبًا في هذَا الْيَوْمِ مِنْ كلِّ خَيْر تَقْسِمُهُ اَوْ ضُرٍّ تَكْشِفُهُ اَوْ سُوء تَصْرِفُهُ اَوْ بَلاءٍ تَدْفَعُهُ اَوْ خَيْر تَسوُقُهُ اَوْ رَحْمَةٍ تَنْشُرُها اَوْ عافِيَةٍ تُلْبِسُها، فَاِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ وَبِيَدِكَ خَزآئِنُ السَّماواتِ وَالاَْرْضِ، وَاَنْتَ الْواحِدُ الْكَريمُ الْمُعْطِي الَّذي لا يُرَدَّ سآئِلُهُ، وَلا يُخَيَّبُ آمِلُهُ، وَلا يَنْقُصُ نآئِلُهُ، وَلا يَنْفَدُ ما عِنْدَهُ بَلْ يَزْدادُ كَثْرَةً وَطَيِّبًا وَعَطآءً وَجوُدًا،
وَارْزُقْني مِنْ خَزآئِنِكَ الَّتي لا تَفْنى، وَمِنْ رَحْمَتِكَ الْواسِعَةِ اِنَّ عَطآءَكَ لَمْ يَكُنْ مَحْظوُرًا، وَاَنْتَ عَلى كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ بِرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ

دعاي شب عرفه
يا شاهد كل نجوى ... که در شبهای جمعه هم وارد شده است (فايل صوتي)
http://aelaa.net/110.aspx?id=117

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:58 pm

.
.
{مشهد آثار مهدوي ایوان حرم ابوالفضل علیهما السلام}

از توفيقات آية اللَه سيد جمال الدين گلپايگاني كه شرح احوالشان در زيارتهاى وادى السلام (در زیارت مقبره ایشان) متعددا مطرح شده است:
يك بار كه ايشان به كربلا براي زيارت عيد فطر و يا عيد أضحي مشرّف شده بودند و آن عيد با ابتداي حَمَلْ (نوروز) يك روز بود،
از كثرت جمعيّت كه در صحن و در رواق مطهّر حضرت سيّد الشّهداء عليه السّلام بود نتوانستند داخل شوند و لذا به صحن مطهّر حضرت ابا الفضل عليه السّلام آمدند؛
و چون در آنجا هم جمعيّت فوق العاده بود در گوشه ايوان نشستند و نتوانستند داخل حرم شوند؛
در اين حال مردي آمد و گفت برخيز برويم زيارت كنيم!
من برخاستم و او جلو مي‌رفت و من به دنبال او،
رفتيم و از رواق هم عبور كرديم تا رسيديم به ضريح مطهّر و زيارت مي‌كرديم
و آن مرد يك سكّه كف دست من گذارد و گفت اين هم عيدي شما! و رفت.
من ناگاه به خود آمدم ديدم عجيب است؛
حرم و رواق كماكان شلوغ و مملوّ از ازدحام جمعيّت است و اين خلوت فقط در معيّت آن شخص بوده است؛
نگاه كردم به كف دست خود، ديدم سكّه موجود است؛ و در روي آن نقش يا صاحب الزّمان است.
آن سكّه را محترم مي‌داشتم و پيوسته آن را در دستمالي مي‌پيچيدم
و فقط بعد از وضوء‌هائي كه مي‌گرفتم آن را به چشمان خود مي‌ماليدم؛
و هر وقت كسي مريض مي‌شد آن را در آب مي‌زدم و آن آب را مي‌دادم بخورد، فوراً خوب مي‌شد.
و يا آن سكّه را به چشم و يا به محلّ درد او مي‌ماليدم فوراً خوب مي‌شد.
در سفري (ديكر) كه به كربلا مي‌رفتم در راه يكي از همراهان كه شيخي بود، مريض شد؛ و به دل درد سختي مبتلا شد.
من سكّه را از دستمال در‌آوردم و در نصف استكان آب زدم و به آن مرد دادم آشاميد و فوراً افاقه پيدا‌كرد و بعداً به من گفت آن چه بود كه اين طور اثر فوري داشت؟،
من از دادن سكّه و گفتن امتناع كردم؛
و او اصرار ورزيد؛ و من بر انكار افزودم؛
و او بالاخره گفت نمي‌شود، بايد من ببينم
من سكّه را به او نشان دادم.
به دست گرفت، و انداخت!!!، و گفت:
اين كه چيزي نيست.
من سكّه را برداشتم و در دستمال پيچيدم و چند گره معمولي را بر آن زدم؛
گذشت تا وقت ديگر چون گره‌ها را بازكردم كه آن را بردارم؛ ديدم در دستمال چيزي نيست.
----------------------
محل اين واقعه در ايوان حضرت ابوالفضل بوده است

درس از اين واقعه
انكار اين آيت الهى و بى احترامى به آن سبب فقدان آن شده است و آموزنده است كه به شخصي كه منكر است و يا احتمالا تحمل ندارد به هيچ وجه نبايد به انها چيزي گفت و افشاي آن به آنها سبب محروميت مي شود

مثل عوام كه مثل كودكان هستند و فورا چيزي برايشان جالب است نقل و تکرار مي كنند = نباشيد
كه محروم مي شويد از توفيقات بيشتر
و يكي از علتهاى شايع كه چيزي بيان نمي شود همين روحيه غالب است
ولذا بخاطر شيوع بي ظرفيتي موجب مي شود سالها مطالب بسياری باشد و براى كسي بيان نشود
مثل برخي زنها كه مطلع شدن را براى واگو كردن مي خواهند نه براى چيزياد گرفتن
فورا هنوز عمل يا توسلي ياد گرفته و نگرفته به اين و آن مي گويد چقدر خوب است بجا بياورید؛ در حاليكه خودش اصلا عمل نكرده است
و اصلا نمی داند اين شخص جقدر تحمل دارد و چقدر احترام نگه داشته و اهل عمل است
براى همين است كه مي بينم حرفها و دستورهاى عوامي مرتبا براى هم ديگر پخش مي كنند و حتى نسخه صحيح بيان مي شود مي آيد نسخه صحيح را با غلط خودش تصحيح كند

خيلي وقتها بخاطر همين مقدار افشاي مطالب كه تصور غلط مي كند كه نشر معارف است = سبب مي شود كه از اثر آن عمل محروم شود
يعني فلان توسل را بجا مي آورد اما اثري ندارد
و يكي از علتهايش مي تواند همين واگو كردن به اين و آن يا اطلاع ديگران از عمل او باشد

شرح احوال آیت الله سید جمال الدین گلپایگانی
viewtopic.php?f=2481&t=12257&p=73754#p73716

عمل اينجا = بيان واقعه + سلام به حضرت صاحب الزمان عليه السلام + دعاى براى خاتمه يافتن آنى دوران ستر و غيبت و ظهور جهانى فورى

سلام الله على مولانا صاحب الأمر والعصر و الزمان محمد بن الحسن المهدي القائم بأمر الله
و قطع الله غَيبته وسَتره بظُهوره الفَورى على طواغيت العالَم و وفقنا الله للإتصال بحضرته و صُحبته مع رضايته، ونُصرته وخدمته

==================
متن زیارت:

توجه: فقرات سلام الله ... تا آخر؛ براى دربي است كه ضريح پيداست و اگر درب ديگري وارد بشويد مي توانيد اذن دخولهاى عمومي حرمها را بخوانيد و وقتي روبروي ضريح قرار گرفتيد سلام الله وو رابخوانيد

شیخ اجّل، جعفر بن قولویه قمى به سند معتبر از ابو حمزه ثمالى روایت کرده:
امام صادق علیه السّلام فرموده: هرگاه قصد کردى که قبر عبّاس بن على علیه السّلام را زیارت کنى که در کنار فرات برابر حایر است، بر در روضه مى ‏ایستى و مى‏ گویى:

سَلامُ اللهِ وَسَلامُ مَلائِكَتِهِ الْمُقَرَّبينَ وَاَنْبِيائِهِ الْمُرْسَلينَ وَعِبادِهِ الصّالِحينَ وَجَميعِ الشُّهَداءِ وَالصِّدّيقينَ، وَالزَّاكِياتُ الطَّيِّباتُ فيـما تَغْتَدي وَتَرُوحُ عَلَيْكَ يَا أبا الفضل العباس بْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ،
اَشْهَدُ لَكَ بِالتَّسْليمِ وَالتَّصْديقِ وَالْوَفاءِ وَالنَّصيحَةِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ الْمُرْسَلِ، وَالسِّبْطِ الْمُنْتَجَبِ، وَالدَّليلِ الْعالِمِ، وَالْوَصِيِّ الْمُبَلِّغِ، وَالْمَظْلُومِ الْمُهْتَضَمِ، فَجَزاكَ اللهُ عَنْ رَسُولِهِ وَعَنْ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ وَعَنِ الْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ اَفْضَلَ الْجَزاءِ بِما صَبَرْتَ وَاحْتَسَبْتَ وَاَعَنْتَ فَنِعْمَ عُقْبَى الدّارِ، لَعَنَ اللهُ مَنْ قَتَلَكَ وَلَعَنَ اللهُ مَنْ جَهِلَ حَقَّكَ وَاسْتَخَفَّ بِحُرْمَتِكَ، وَلَعَنَ اللهُ مَنْ حالَ بَيْنَكَ وَبَيْنَ ماءِ الْفُراتِ، اَشْهَدُ اَنَّكَ قُتِلْتَ مَظْلُوماً، وَاَنَّ اللهَ مُنْجِزٌ لَكُمْ ما وَعَدَكُمْ،
جِئْتُكَ يَا أبا الفضل العباس بْنَ اَميرِ اْلُمْؤْمِنينَ وَافِداً اِلَيْكُمْ، وَقَلْبي مُسَلِّمٌ لَكُمْ وَتابِعٌ، وَاَنَا لَكُمْ تابِـعٌ وَنُصْرَتي لَكُمْ مُعَدَّةٌ حَتّى يَحْكُمَ اللهُ وَهُوَ خَيْرُ الْحاكِمينَ، فَمَعَكُمْ مَعَكُمْ لا مَعَ عَدُوِّكُمْ اِنّي بِكُمْ وَبِإيابِكُمْ مِنَ الْمُؤْمِنينَ، وَبِمَنْ خالَفَكُمْ وَقَتَلَكُمْ مِنَ الْكافَرينَ، قَتَلَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتْكُمْ بِالاَْيْدي وَ الاَْلْسُنِ.

سپس وارد روضه شو، و خود را به ضریح بچسبان و بگو:

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا أبا الفضل العباس
اَيُّهَا الْعَبْدُ الصّالِحُ الْمُطيعُ للهِ وَلِرَسُولِهِ وَلاَِميرِالْمُؤْمِنينَ وَالْحَسَنِ والْحُسَيْنِ ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ وَرَحْمَةُ اللهِ وَبَرَكاتُهُ وَمَغْفِرَتُهُ وَرِضْوانُهُ وَعَلى رُوحِكَ وَبَدَنِكَ،
اَشْهَدُ و اُشْهِدُ اللهَ اَنَّكَ مَضَيْتَ عَلى ما مَضى بِهِ الْبَدْرِيُّونَ وَالُْمجاهِدُونَ فِي سَبيلِ اللهِ الْمُناصِحُونَ لَهُ فِي جِهادِ اَعْدائِهِ الْمُبالِغُونَ فِي نُصْرَةِ اَوْلِيائِهِ الذّابُّونَ عَنْ اَحِبّائِهِ
فَجَزاكَ اللهُ اَفْضَلَ الْجَزاءِ، وَاَكْثَرَ الْجَزاءِ، وَاَوْفَرَ الْجَزاءِ، وَاَوْفى جَزاءِ اَحَد مِمَّنْ وَفى بِبَيْعَتِهِ وَاسْتَجابَ لَهُ دَعْوَتَهُ وَاَطاعَ وُلاةَ، اَمْرِهِ
اَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ بالَغْتَ فِي النَّصيحَةِ، وَاَعْطَيْتَ غايَةَ اْلَْمجْهُودِ، فَبَعَثَكَ اللهُ فِي الشُّهَداءِ، وَجَعَلَ رُوحَكَ مَعَ اَرْواحِ السُّعَداءِ، وَاَعْطاكَ مِنْ جِنانِهِ اَفْسَحَها مَنْزِلًا وَاَفْضَلَها غُرَفًا، وَرَفَعَ ذِكْرَكَ فِي عِلِّيّينَ، وَحَشَرَكَ مَعَ النَّبِيّينَ وَالصِّدّيقينَ وَالشُّهَداءِ وَالصّالِحينَ وَحَسُنَ اُولئِكَ رَفيقًا،
اَشْهَدُ اَنَّكَ لَمْ تَهِنْ وَلَمْ تَنْكُلْ، وَاَنَّكَ مَضَيْتَ عَلى بَصيرَة مِنْ اَمْرِكَ مُقْتَدِيًا بِالصّالِحينَ، وَمُتَّبِعًا لِلنَّبِيّينَ، فَجَمَعَ اللهُ بَيْنَنا وَبَيْنَكَ وَبَيْنَ رَسُولِهِ وَاَوْلِيائِهِ فِي مَنازِلِ الُْمخْبِتينَ، فَاِنَّهُ اَرْحَمُ الرّاحِمينَ.

مؤلف گوید: خوب است این زیارت را، پشت سر قبر، به طرف قبله بخوانى، چنان‏که شیخ در «تهذیب» چنین فرموده: سپس وارد شو. و خود را با رو به قبر بیانداز، و چنین بگو درحالى ‏که رو به جانب قبله ‏اى:
السّلام علیک ایّها العبد الصّالح....
و بدان که زیارت قمر بنى هاشم موافق روایت مذکور، همین بود که ذکر شد،
ولى سید ابن طاووس و شیخ مفید و دیگران پس از این زیارت فرموده ‏اند که:

به سمت بالا سر برو، و دو رکعت نماز بخوان، و بعد از آن هرچه خواهى نماز بجا آور، و بسیار خدا را بخوان و پس از نماز بگو:

اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَلا تَدَعْ لي فِي هذَا الْمَكانِ الْمُكَرَّمِ وَالْمَشْهَدِ الْمُعَظَّمِ ذَنْبًا اِلّا غَفَرْتَهُ، وَلا هَمّاً اِلاّ فَرَّجَتَهُ، وَلا مَرَضًا اِلاّ شَفَيْتَهُ، وَلا عَيْبًا اِلاّ سَتَرْتَهُ، وَلا رِزْقًا اِلاّ بَسَطْتَهُ، وَلا خَوْفًا الاّ آمَنْتَهُ، وَلا شَمْلًا اِلاّ جَمَعْتَهُ، وَلا غائِبًا اِلاّ حَفَظْتَهُ وَاَدْنَيْتَهُ، وَلا حاجَةً مِنْ حَوائِجِ الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ لَكَ فيها رِضىً وَلِيَ فيها صَلاحٌ اِلاّ قَضَيْتَها يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ.

بعد به جانب ضریح بازگرد، و نزد پاهاى مبارک بایست و بگو:

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبَا الْفَضْلِ الْعَبّاسَ ابْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ سَيِّدِ الْوَصِيّينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ اَوَّلِ الْقَوْمِ اِسْلامًا وَاَقْدَمِهِمْ ايمانًا وَاَقْوَمِهِمْ بِدينِ اللهِ، وَاَحْوَطِهِمْ عَلَى الاِْسْلامِ،
اَشْهَدُ لَقَدْ نَصَحْتَ للهِ وَلِرَسُولِهِ وَلاَِخيكَ فَنِعْمَ الاَْخُ الْمُواسي، فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتْكَ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً ظَلَمَتْكَ، وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً اسْتَحَلَّتْ مِنْكَ الَْمحارِمَ، وَانْتَهَكَتْ حُرْمَةَ الاِْسْلامِ،
فَنِعْمَ الصّابِرُ الُْمجاهِدُ الُْمحامِي النّاصِرُ وَالاَْخُ الدّافِعُ عَنْ اَخيهِ، الُْمجيبُ اِلى طاعَةِ رَبِّهِ، الرّاغِبُ فيـما زَهِدَ فيهِ غَيْرُهُ مِنَ الثَّوابِ الْجَزيلِ وَالثَّناءِ الْجَميلِ، وَاَلْحَقَكَ اللهُ بِدَرَجَةِ آبائِكَ فِي جَنّاتِ النَّعيمِ،
اَللّـهُمَّ اِنّي تَعَرَّضْتُ لِزِيارَةِ اَوْلِيائِكَ رَغْبَةً فِي ثَوابِكَ وَرَجاءً لِمَغْفِرَتِكَ وَجَزيلِ اِحْسانِكَ،
فَاسئلك اَنْ تُصَلِّيَ عَلى مُحَمَّد وَآلِهِ الطّاهِرينَ، وَاَنْ تَجْعَلَ رِزْقي بِهِمْ دارّاً وَعَيْشي بِهِمْ قارّاً، وَزِيارَتي بِهِمْ مَقْبُولَةً وَحَياتي بِهِمْ طَيِّبَةً، وَاَدْرِجْني اِدْراجَ الْمُكْرَمينَ، وَاجْعَلْني مِمَّنْ يَنْقَلِبُ مِنْ زِيارَةِ مَشاهِدِ اَحِبّائِكَ مُفْلِحًا مُنْجِحًا، قَدِ اسْتَوْجَبَ غُفْرانَ الذُّنُوبِ وَسَتْرَ الْعُيُوبِ وَكَشْفَ الْكُرُوبِ، اِنَّكَ اَهْلُ التَّقْوى وَاَهْلُ الْمَغْفِرَةِ .

فقرات زیارت حضرت ابوالفضل علیه السلام در عید فطر و قربان:
سپس به مشهد عباس بن علی(علیه‌السلام) برو و نزد ضریح شریف آن جناب بایست و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يا أبا الفضل العباس أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ وَالصِّدِّيقُ الْمُواسِي، أَشْهَدُ أَنَّكَ آمَنْتَ بِاللّٰهِ، وَنَصَرْتَ ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، وَدَعَوْتَ إِلَىٰ سَبِيلِ اللّٰهِ، وَواسَيْتَ بِنَفْسِكَ، فَعَلَيْكَ مِنَ اللّٰهِ أَفْضَلُ التَّحِيَّةِ وَالسَّلامِ.

سپس خود را به قبر بچسبان و بگو:
بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي يَا ناصِرَ دِينِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ناصِرَ الْحُسَيْنِ الصِّدِّيقِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ناصِرَ الْحُسَيْنِ الشَّهِيدِ، عَلَيْكَ مِنِّي السَّلامُ مَا بَقِيتُ وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ.

و در زیارت قمر بنی‌هاشم نزد آن جناب ایستاده بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابا الفضل ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ الْمُطِيعُ لِلّٰهِ وَ لِرَسُولِهِ، أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ جاهَدْتَ وَ نَصَحْتَ وَصَبَرْتَ حَتَّىٰ أَتَاكَ الْيَقِينُ، لَعَنَ اللّٰهُ الظَّالِمِينَ لَكُمْ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ وَأَلْحَقَهُمْ بِدَرْكِ الْجَحِيمِ.

سید ابن طاووس و شهید فرموده اند: در محلّ شهادت جناب عباس (رضوان الله عليه) بگو:
السَّلامُ عَلَیک یا أَبَا الْفَضْلِ الْعَبَّاسَ بْنَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ سَیدِ الْوَصِیینَ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ أَوَّلِ الْقَوْمِ إِسْلاماً، وَأَقْدَمِهِمْ إِیماناً، وَأَقْوَمِهِمْ بِدِینِ اللّهِ، وَأَحْوَطِهِمْ عَلَی الْإِسْلامِ،
أَشْهَدُ لَقَدْ نَصَحْتَ لِلّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَلِأَخِیک فَنِعْمَ الْأَخُ الْمُواسِی، فَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً قَتَلَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً ظَلَمَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً اسْتَحَلَّتْ مِنْک الْمَحارِمَ، وَانْتَهَکتْ فِی قَتْلِک حُرْمَةَ الْإِسْلامِ، فَنِعْمَ الْأَخُ الصَّابِرُ الْمُجاهِدُ الْمُحامِی النَّاصِرُ، وَالْأَخُ الدَّافِعُ عَنْ أَخِیهِ، الْمُجِیبُ إِلی طاعَةِ رَبِّهِ، الرَّاغِبُ فِیمَا زَهِدَ فِیهِ غَیرُهُ مِنَ الثَّوَابِ الْجَزِیلِ وَالثَّنَاءِ الْجَمِیلِ، وَأَلْحَقَک اللّهُ بِدَرَجَةِ آبائِک فِی دارِ النَّعِیمِ إِنَّهُ حَمِیدٌ مَجِیدٌ.

پس خود را به قبر بیفکن و بگو:
اللّهُمَّ لَک تَعَرَّضْتُ، وَلِزِیارَةِ أَوْلِیائِک قَصَدْتُ، رَغْبَةً فِی ثَوَابِک، وَرَجَاءً لِمَغْفِرَتِک، وَجَزِیلِ إِحْسَانِک، فَأَسْأَلُک أَنْ تُصَلِّی عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَأَنْ تَجْعَلَ رِزْقِی بِهِمْ دارَّاً، وَعَیشِی بِهِمْ قَارَّاً، وَزِیارَتِی بِهِمْ مَقْبُولَةً، وَذَنْبِی بِهِمْ مَغْفُوراً، وَاقْلِبْنِی بِهِمْ مُفْلِحاً مُنْجِحاً مُسْتَجاباً دُعائِی بِأَفْضَلِ مَا ینْقَلِبُ بِهِ أَحَدٌ مِنْ زُوَّارِهِ وَالْقَاصِدِینَ إِلَیهِ، بِرَحْمَتِک یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

در مشهد عباس بن علی(علیه‌السلام) نزد ضریح شریف آن جناب نيز بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ یا أَبَا الْفَضْلِ الْعَبَّاسَ بْنَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ وَالصِّدِّيقُ الْمُواسِي،
أَشْهَدُ أَنَّكَ آمَنْتَ بِاللّٰهِ، وَنَصَرْتَ ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، وَدَعَوْتَ إِلَىٰ سَبِيلِ اللّٰهِ، وَواسَيْتَ بِنَفْسِكَ، فَعَلَيْكَ مِنَ اللّٰهِ أَفْضَلُ التَّحِيَّةِ وَالسَّلامِ.

سپس خود را به قبر بچسبان و بگو:
بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي يَا ناصِرَ دِينِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ناصِرَ الْحُسَيْنِ الصِّدِّيقِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ناصِرَ الْحُسَيْنِ الشَّهِيدِ، عَلَيْكَ مِنِّي السَّلامُ مَا بَقِيتُ وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ.

پس بالای سَرِ آن حضرت دو رکعت نماز بخوان و دعای «اللّٰهُمَّ إِنِّی صَلَّیْتُ الی آخره» را که بالای سر حضرت امام حسین(علیه‌السلام) بعد از دو رکعت نماز زیارت خواندی، در اینجا هم بخوان.

خوبست در حرم ابوالفضل عليه السلام در آخر سلامها و زيارتها اين فقره زيارت حضرتش كه از ناحيه مقدسه رسيده در زيارت شهداء را اينجا هم بخوانيد:

السلام على أبي الفضل العباس بن أمير المؤمنين؛ المواسي أخاه بنفسه، الاخذ لغده من أمسه، الفادي له، الواقي الساعي إليه بمائه، المقطوعة يداه، لعن الله قاتليه يزيد بن الرقاد الحيتي (الجَنبي) وحُكَيم بن الطفيل الطائي.
السلام على أبى الفضل العباس وعلى والدته فاطمة ام البنين وعلى اخوته المستشهدين و من دفن معه من اصحاب الحسين الشهداء والسلام عليكم جميعا ورحمة الله وبركاته

چون بخواهى آن حضرت را وداع کنى، به نزد قبر شریف برو، و این جملات را که در روایت ابو حمزه ثمالى‏ است، و علما هم ذکر کرده ‏اند بگو:
اَسْتَوْدِعُكَ اللهَ وَاَسْتَرْعيكَ وَاَقْرَأُ عَلَيْكَ اَلسَّلامَ،
آمَنّا بِاللهِ وَبِرَسُولِهِ وَبِكِتابِهِ وَبِما جاءَ بِهِ مِنْ عِنْدِ اللهِ، اَللّـهُمَّ فَاكْتُبْنا مَعَ الشّاهِدينَ،
اَللّـهُمَّ لا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ زِيارَتي قَبْرَ ابْنِ اَخي رَسُولِكَ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ، وَارْزُقْني زِيارَتَهُ اَبَداً ما اَبْقَيْتَني وَاحْشُرْني مَعَهُ وَمَعَ آبائِهِ فِي الجِنانِ، وَعَرِّفْ بَيْني وَبَيْنَهُ وَبَيْنَ رَسُولِكَ وَاَوْلِيائِكَ،
اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَتَوَفَّني عَلَى الاْيمانِ بِكَ وَالتَّصْديقِ بِرَسُولِكَ وَالْوِلايَةِ لِعَليِّ بْنِ اَبي طالِب وَالاَْئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ عَلَيْهِمُ السَّلامُ وَالْبَراءَةِ مِنْ عَدُوِّهِمْ، فَاِنّي قَدْ رَضيتُ يا رَبِّي بِذلِكَ، وَصَلَّى اللهُ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد.

پس براى خود، و براى پدر و مادر و مؤمنان و مسلمانان دعا کن، و از دعاها هر دعایى را که می خواهى اختیار کن

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 12:59 pm

1- نماز حضرتش كه در حوايج مجرب است
نماز حضرت ابوالفضل عليه السلام را مي توان بجاي نماز زيارت حضرتش هم خواند و به حضرتش اهدا نمود و ضمن اينكه وسيله توسل و عرض حاجت به حضرتش نيز باشد
دو ركعت نماز به هر سوره كه بخواهد
بعد نماز سر به سجده بگذارد و 133 مرتبه بگويد:

يا كاشف الكــَرْب عَنْ وَجْهِ أَخيهِ الحُسَيِن اِِكشِفْ كــَرْبي بِحقِّ أَخيكَ الحسين

در لفظ فوق دقت شود آنچه در رايج متداول است مغلوط است و متن فوق صحيح است

==============================

2- عبـدالله أبا الفضل دخیلک

مرحوم علامه بزرگوار (حاج شـیخ محمـدباقر بیرجنـدي در (کتاب کبریت الاحمر) نقل کرده:

در عالم خواب گوینـده اي را دیـدم که می گفت: (هرکس با این عبارت (عبـدالله ابا الفضل دخیلک) یعنی اي بنده خدا يا ابوالفضـل دستم به دامنت پناهم بده .
متوسل به حضرت اباالفضل العباس (علیه السلام) شود حاجتش برآورده می شود. من بارها با این عبارت، به (حضـرت عباس) متوسل شده ام و به نتیجه رسـیده ام و از راهی که گمان نمی کردم ، مشـکلاتم حل می شد.
از آنجمله وجهی لازم داشـتم وخیلی هم برایم گران بودکه از لئام خلق قرض کنم، به (آقا حضـرت اباالفضل (علیه السلام)) متوسـل شـدم بی فاصـله یکیاز برادران دینی که از او چنین کـاري معهـود نبود، بیست تومـان براي حقیر فرسـتاد و مهم من (به برکت توسل به حضرت باب الحوائج اباالفضل العباس (علیه السلام)) برطرف شد و نظیر آن زیاد مشاهده کردم.

3- يا اباالغوث ادركنى
مرحوم آيت الله مرعشى نجفى نقل فرمودند:
يكى از علماى نجف اشرف ، كه مدّتى در قم آمده بود، براى من چنين نقل كرد كه :
من مشكلى داشتم
به مسجد جمكران رفتم
درد دل خود را به محضر حضرت بقية الله حجةّ بن الحسن العسكرى امام زمان (عجل الله تعالى فرجه الشريف )عرضه داشتم
و از وى خواستم كه نزد خدا شفاعت كند تا مشكلم حل شود.
براى همين منظور بكرّات به مسجد جمكران رفتم ولى نتيجه اى نديدم
. روزى هنگام نماز در مسجد جمكران دلم شكست و عرض كردم :
مولاجان ، آيا جايز است كه در محضر شما و در منزل شما باشم و به ديگرى متوسل شوم ؟ شما امام من مى باشيد،
آيا زشت نيست با وجود امام حتّى به علمدار كربلا قمربنى هاشم (عليه السلام ) متوسل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم ؟!
از شدت تاثر بين خواب و بيدارى قرار گرفته بودم . ناگهان با چهره نورانى قطب عالم امكان حضرت حجّت بن الحسن العسكرى (عجل الله تعالى فرجه الشريف) مواجه شدم .
بدون تامل به حضرتش سلام كردم .
حضرت با محبت و بزرگوارى جوابم را دادند و فرمودند: ((نه تنها زشت نيست و نه تنها ناراحت نمى شوم به علمدار كربلا متوّسل شوى،
بلكه شما را راهنمائى هم مى كنم كه به حضرتش چه بگويى .
چون خواستى از حضرت ابوالفضل (عليه السلام ) حاجت بخواهى ، اين چنين بگو:
"((يا اباالغوث ادركنى ))
اى صاحب فريادرسى مرا درياب."

در قسمت مخطوطات كتابخانه‌ مرحوم‌ آیة ‌الله مرجع آقای حاج‌ سیّد محمد رضا گلپایگانی‌ «رحمة الله عليه‌» خطّی از بیاض‌ (نسخه خطى نسخه باريك شبيه قطع جيبي كه صفحاتش از بالا ورق مي خورد به راست)، موجود است که
طریقه‌ ختم‌ و توسّلی به‌ حضرت‌ عباس‌ (علیه السلام) را این‌ چنین‌ نوشته‌ است‌:
از شب‌ جمعه‌ یا شب‌ دوشنبه‌، قبل‌ از نماز صبح‌ (بقدرفرصت خواندن ختم زير) شروع‌ کند که تا وقت‌ نماز صبح‌ تمام‌ شود،
دوازده‌ روز،
وهر روز یك صد و سی‌ وسه‌ مرتبه‌ بخواند:

ای ماه‌ بنی‌ هاشم‌، خورشیدْلقا عبّاس ‌
ای نور دل‌ حیدر، شمع‌ شهدا عبّاس‌
از درد و غم‌ ایام‌ ما رو به‌ تو آوردیم ‌
دست‌ من‌ مسكین‌ گیر از بهر خدا عباس

133 بار با حال توجه و اضطرار
اين ختم 12 روز انجام دهد
محل انجامش در هر جاي تميز و محترم و خانه اى قابل نجام است
در زيارت حضرت عباس = در حرمش در هر وقتي = چه قبل زيارت و چه در انتهاى زيارت هم = با حال توسل مي خوانيم = ولو چند بار معدود = 3 يا 7 يا 12

===================
شیخ عبدالرحیم شوشتری یکی از شاگردان شیخ انصاری قدس سره
در نجف مشکل مسکن داشت،
برای حل این مشکل گاهی می آمد حرم حضرت علی علیه السلام و گاهی حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام.
روزی در حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام، عربی بیابانی را دید که بچه فلجش را آورد کنار ضریح
و گفت: یا ابوالفضل بچه ام را خوب کن،
بچه شفا پیدا کرد و خوب شد و رفت.

شیخ عبدالرحیم شوشتری گفت:
یا ابوالفضل پس ما چه؟
این عرب دیر آمد و زود رفت!!!،
من که دیگر به حرمت نمی آیم.
این حرف را زد و در حالی که هیچ کس از حاجت او اطلاعی نداشت، راهی نجف شد.
وارد جلسه درس شیخ انصاری شد، بعد درس او را خواست
شیخ دو کیسه پول به او داد و گفت:
این پول را بگیر و برای خود خانه ای بخر، امّا با ابوالفضل قهر نکن!
سلام الله على ابي الفضل العباس كهصاحب كرم و جود و نكران زائرانش است
و رضوان الله على شيخ انصارى كه واسطه فيض و موجب حاجت روايي شخص حاجتمند بوده
و رحمت الله على شیخ عبدالرحیم شوشتری كه اين واقعه را براى سايرين نقل كرده و هم نكات معرفتي به سايرين آموخته هم برخي ظرايف به متوسلين

تذكر:
اقدام آن عرب و آن شيخ = آمد نيامد دارد
و هميشه جواب نمى دهد
وآن موارد ولو حاجتشان را گرفته اند
اما قطعا چيزي هم از دست داده اند
و نبايد اينها مجوزكلي براى آن نوع رفتارها باشد
هرچند همانطور كه تذكر شد نكاتي هم دارد

والحمدلله رب العالمين

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 1:01 pm

حضرت أباالفضل العبّاس علیه السّلام كعبه اولياء است

مرحوم قاضی پس از سیر مدارج و معارج و التزام به سلوک و مجاهدۀ نفس و واردات قلبیّه و کشف بعضی از حجاب‌های نورانی، براى فتح نهايى چهل سال مجاهده كرده بودند اما این حجاب نهايي گشوده نمی‌شد.
تا هنگامی که ایشان از نجف به کربلا برای زیارت تشرّف پیدا کرده و رسمشان بود اول مي رفتند حرم ابوالفضل براى استشفاع در اذن خواستن نزد حضرت امام حسين بعد زيارت حرم امام حسين بعد دوباره طبق روش ماثور به زيارت حضرت عباس مشرف مي شدند
در اين نوبت اول زيارت
پس از عبور از خیابان عباسیّه (خیابان شمالی صحن مطهّر) و عبور از درب صحن،
در آن دالانی که میان در صحن و خود صحن است و نسبةً قدری طویل است، شخص باظاهر دیوانه‌ای كه انوقتها در صحن و اطراف بوده ميايد و به ایشان می‌گوید:
امروز کعبۀ أولیاء ابوالفضل است!.
مرحوم قاضی همین که وارد رواق مطهّر می‌شود در وقت دخول در حرم، آن باب نهايي مطلوبشان مفتوح شده
و حال توحیدى به ايشان دست می‌دهد و تا ده دقیقه باقی می‌ماند؛
و سپس که به حرم حضرت سیّدالشّهداء علیه السّلام مشرّف می‌گردد در حالی‌که دست‌های خود را به ضریح مقدّس گذاشته بود، باز و براى بار دوم آن حال قدری قوی‌تر دست می‌دهد و مدّت یک ساعت باقی می‌ماند؛
و درنوبت دوم زيارت حضرت عباس هم بعد از زيارت كه در ايوان نشسته بودند باز ان شخص متظاهر به ديوانگي مي آيد و مي كويد ابوالغضل كعبه اولياء است و بعد دقايقي باز ان حال مبارك و براى سومين بار رخ مي دهد
تا اينكه شب به خانه (ظاهرا سيدهاشم نعلبند) مي ايند
به پشت بام مي روند و باز آن حال منور براى بار چهارم تكرار مي شود
و بعد از ان دیگر از آن به بعد مرتّباً و متناوباً و سپس متوالیاً آن حال كه مشتمل بر تجرد و توحید بوده برای ایشان باقى وماندگار بوده است.
ولذا مرحوم قاضي تكرار مي كردند اين جمله را كه حضرت أباالفضل العبّاس علیه السّلام كعبه اولياء است

توسط **pejuhesh232** » پنج شنبه آپريل 11, 2024 1:02 pm

زیارت رجبیه
جناب ابوالقاسم حسين‌بن‌روح كه نايب خاصّ حضرت صاحب‌الامر عليه السلام است روايت كرده كه آن‌ حضرت فرمود: در ماه رجب در هر زيارتگاهي از زيارتگاه‌هاي شريف كه باشي به اين زيارت صاحبِ ‌مزار را زيارت كن:
الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي أَشْهَدَنَا مَشْهَدَ أَوْلِيَائِهِ فِي رَجَبٍ وَ أَوْجَبَ عَلَيْنَا مِنْ حَقِّهِمْ مَا قَدْ وَجَبَ وَ صَلَّى اللهُ عَلَى مُحَمَّدٍ الْمُنْتَجَبِ وَ عَلَى أَوْصِيَائِهِ الْحُجُبِ اللهُمَّ فَكَمَا أَشْهَدْتَنَا مَشْهَدَهُمْ [مَشَاهِدَهُمْ‏] فَأَنْجِزْ لَنَا مَوْعِدَهُمْ وَ أَوْرِدْنَا مَوْرِدَهُمْ غَيْرَ مُحَلَّئِينَ عَنْ وِرْدٍ فِي دَارِ الْمُقَامَةِ وَ الْخُلْدِ وَ السَّلامُ عَلَيْكُمْ إِنِّي [قَدْ] قَصَدْتُكُمْ وَ اعْتَمَدْتُكُمْ بِمَسْأَلَتِي وَ حَاجَتِي وَ هِيَ فَكَاكُ رَقَبَتِي مِنَ النَّارِ وَ الْمَقَرُّ مَعَكُمْ فِي دَارِ الْقَرَارِ مَعَ شِيعَتِكُمُ الْأَبْرَارِ وَ السَّلامُ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ
أَنَا سَائِلُكُمْ وَ آمِلُكُمْ فِيمَا إِلَيْكُمُ التَّفْوِيضُ وَ عَلَيْكُمُ التَّعْوِيضُ فَبِكُمْ يُجْبَرُ الْمَهِيضُ وَ يُشْفَى الْمَرِيضُ ، وَ مَا تَزْدَادُ الْأَرْحَامُ وَ مَا تَغِيضُ إِنِّي بِسِرِّكُمْ مُؤْمِنٌ [مُؤَمِّمٌ‏] وَ لِقَوْلِكُمْ مُسَلِّمٌ وَ عَلَى اللهِ بِكُمْ مُقْسِمٌ فِي رَجْعِي بِحَوَائِجِي وَ قَضَائِهَا وَ إِمْضَائِهَا وَ إِنْجَاحِهَا وَ إِبْرَاحِهَا [إِيزَاحِهَا] وَ بِشُئُونِي لَدَيْكُمْ وَ صَلاحِهَا وَ السَّلامُ عَلَيْكُمْ سَلامَ مُوَدِّعٍ وَ لَكُمْ حَوَائِجَهُ مُودِعٍ [مُودِعٌ‏] يَسْئلُ اللهَ إِلَيْكُمُ الْمَرْجِعَ وَ سَعْيَهُ [سَعْيُهُ‏] إِلَيْكُمْ غَيْرَ [غَيْرُ] مُنْقَطِعٍ وَ أَنْ يَرْجِعَنِي مِنْ حَضْرَتِكُمْ خَيْرَ مَرْجِعٍ إِلَى جَنَابٍ مُمْرِعٍ وَ خَفْضِ عَيْشٍ مُوَسَّعٍ وَ دَعَةٍ وَ مَهَلٍ إِلَى حِينِ [خَيْرِ] الْأَجَلِ وَ خَيْرِ مَصِيرٍ وَ مَحَلٍّ فِي النَّعِيمِ الْأَزَلِ وَ الْعَيْشِ الْمُقْتَبَلِ وَ دَوَامِ الْأُكُلِ وَ شُرْبِ الرَّحِيقِ وَ السَّلْسَلِ [السَّلْسَبِيلِ‏] وَ عَلٍّ وَ نَهَلٍ لا سَأَمَ مِنْهُ وَ لا مَلَلَ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَكَاتُهُ وَ تَحِيَّاتُهُ عَلَيْكُمْ حَتَّى الْعَوْدِ إِلَى حَضْرَتِكُمْ وَ الْفَوْزِ فِي كَرَّتِكُمْ وَ الْحَشْرِ فِي زُمْرَتِكُمْ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَكَاتُهُ عَلَيْكُمْ وَ صَلَوَاتُهُ وَ تَحِيَّاتُهُ وَ هُوَ حَسْبُنَا وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ

زیارت امام حسین (علیه السلام) در اول و نیمه رجب و نیمه شعبان
از ابن‌ابی‌نصر روایت شده است: که از حضرت رضا(علیه‌السلام) پرسید، در کدام وقت بهتر است امام حسین(علیه‌السلام) را زیارت کنیم؟ ایشان فرمود: در نیمه رجب و نیمه شعبان.
شیخ مفید و سید ابن طاووس گفته‌اند: این زیارت که ذکر می‌شود، برای روز اول رجب و شب نیمه شعبان است، ولی شهید، شب اول رجب و شب و روز نیمه رجب و روز نیمه شعبان را بر آن افزوده است. پس بنا به فرموده شهید، این زیارت برای شش وقت است.
کیفیت این زیارت چنین است:
هرگاه در این اوقات خواستی ابو عبدالله الحسین(علیه‌السلام) را زیارت کنی، غسل کن و پاکیزه‌ترین جامه‌های خود را بپوش و بر در بارگاه آن حضرت به طرف قبله بایست و سلام کن به جناب رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و به امیرمؤمنان و به حضرت فاطمه و به امام حسن و امام حسین و به دیگر امامان، پس از این در اذن دخول «زیارت عرفه»، کیفیت سلام کردن بر این بزرگواران خواهد آمد.
سپس وارد شو و نزد ضریح مقدّس بایست و صد مرتبه بگو: «اللّٰهُ أَکْبَرُ» آنگاه بخوان:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ خاتِمِ النَّبِيِّينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ سَيِّدِ الْمُرْسَلِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ سَيِّدِ الْوَصِيِّينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبا عَبْدِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ اللّٰهِ وَابْنَ وَلِيِّهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا صَفِيَّ اللّٰهِ وَابْنَ صَفِيِّهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللّٰهِ وَابْنَ حُجَّتِهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حَبِيبَ اللّٰهِ وَابْنَ حَبِيبِهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا سَفِيرَ اللّٰهِ وَابْنَ سَفِيرِهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا خازِنَ الْكِتابِ الْمَسْطُورِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ التَّوْراةِ وَالْإِنْجِيلِ وَالزَّبُورِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَمِينَ الرَّحْمٰنِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا شَرِيكَ الْقُرْآنِ؛
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا عَمُودَ الدِّينِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا بابَ حِكْمَةِ رَبِّ الْعالَمِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا بابَ حِطَّةٍ الَّذِي مَنْ دَخَلَهُ كانَ مِنَ الْآمِنِينَ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا عَيْبَةَ عِلْمِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْضِعَ سِرِّ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ثارَ اللّٰهِ وَابْنَ ثارِهِ وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، السَّلامُ عَلَيْكَ وَعَلَى الْأَرْواحِ الَّتِي حَلَّتْ بِفِنائِكَ وَ أَناخَتْ بِرَحْلِكَ، بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي وَنَفْسِي يَا أَبا عَبْدِ اللّٰهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الْمُصِيبَةُ وَجَلَّتِ الرَّزِيَّةُ بِكَ عَلَيْنا وَعَلَىٰ جَمِيعِ أَهْلِ الْإِسْلامِ، فَلَعَنَ اللّٰهُ أُمَّةً أَسَّسَتْ أَساسَ الظُّلْمِ وَالْجَوْرِ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ، وَلَعَنَ اللّٰهُ أُمَّةً دَفَعَتْكُمْ عَنْ مَقامِكُمْ، وَأَزالَتْكُمْ عَنْ مَراتِبِكُمُ الَّتِي رَتَّبَكُمُ اللّٰهُ فِيها؛
بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي وَنَفْسِي يَا أَبا عَبْدِ اللّٰهِ، أَشْهَدُ لَقَدِ اقْشَعَرَّتْ لِدِمائِكُمْ أَظِلَّةُ الْعَرْشِ مَعَ أَظِلَّةِ الْخَلائِقِ، وَ بَكَتْكُمُ السَّماءُ وَالْأَرْضُ وَسُكَّانُ الْجِنانِ وَالْبَرِّ وَالْبَحْرِ، صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْكَ عَدَدَ مَا فِي عِلْمِ اللّٰهِ، لَبَّيْكَ داعِيَ اللّٰهِ، إِنْ كانَ لَمْ يُجِبْكَ بَدَنِي عِنْدَ اسْتِغاثَتِكَ وَ لِسانِي عِنْدَ اسْتِنْصارِكَ، فَقَدْ أَجابَكَ قَلْبِي وَسَمْعِي وَبَصَرِي، ﴿سُبْحٰانَ رَبِّنٰا إِنْ كٰانَ وَعْدُ رَبِّنٰا لَمَفْعُولاً﴾ أَشْهَدُ أَنَّكَ طُهْرٌ طاهِرٌ مُطَهَّرٌ مِنْ طُهْرٍ طاهِرٍ مُطَهَّرٍ، طَهُرْتَ وَطَهُرَتْ بِكَ الْبِلادُ، وَطَهُرَتْ أَرْضٌ أَنْتَ بِها وَطَهُرَ حَرَمُكَ . أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَمَرْتَ بِالْقِسْطِ وَالْعَدْلِ وَدَعَوْتَ إِلَيْهِما، وَأَنَّكَ صادِقٌ صِدِّيقٌ صَدَقْتَ فِيما دَعَوْتَ إِلَيْهِ وَأَنَّكَ ثارُ اللّٰهِ فِي الْأَرْضِ؛
وَأَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ بَلَّغْتَ عَنِ اللّٰهِ، وَعَنْ جَدِّكَ رَسُولِ اللّٰهِ، وَعَنْ أَبِيكَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، وَعَنْ أَخِيكَ الْحَسَنِ، وَنَصَحْتَ وَجاهَدْتَ فِي سَبِيلِ اللّٰهِ، وَعَبَدْتَهُ مُخْلِصًا حَتَّىٰ أَتَاكَ الْيَقِينُ، فَجَزاكَ اللّٰهُ خَيْرَ جَزاءِ السَّابِقِينَ، وَصَلَّى اللّٰهُ عَلَيْكَ وَسَلَّمَ تَسْلِيمًا . اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَصَلِّ عَلَى الْحُسَيْنِ الْمَظْلُومِ، الشَّهِيدِ الرَّشِيدِ، قَتِيلِ الْعَبَراتِ، وَأَسِيرِ الْكُرُباتِ، صَلاةً نامِيَةً زاكِيَةً مُبارَكَةً يَصْعَدُ أَوَّلُها وَلَا يَنْفَدُ آخِرُها أَفْضَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَىٰ أَحَدٍ مِنْ أَوْلادِ أَنْبِيائِكَ الْمُرْسَلِينَ، يَا إِلٰهَ الْعالَمِينَ.

آنگاه قبر مطهّر را ببوس و طرف راست صورت خود را بر قبر بگذار و پس از آن طرف چپ را، سپس دور قبر بگرد و چهار جانب قبر را ببوس؛
شیخ مفید فرموده است: آنگاه به سوی قبر علی بن الحسین(علیه‌السلام) برو و نزد قبر آن‌جانب بایست و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ الطَّيِّبُ الزَّكِيُّ الْحَبِيبُ الْمُقَرَّبُ وَابْنَ رَيْحانَةِ رَسُولِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ مِنْ شَهِيدٍ مُحْتَسِبٍ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ، مَا أَكْرَمَ مَقامَكَ وَأَشْرَفَ مُنْقَلَبَكَ، أَشْهَدُ لَقَدْ شَكَرَ اللّٰهُ سَعْيَكَ، وَأَجْزَلَ ثَوابَكَ، وَأَلْحَقَكَ بِالذِّرْوَةِ الْعالِيَةِ حَيْثُ الشَّرَفُ كُلُّ الشَّرَفِ وَفِي الْغُرَفِ السَّامِيَةِ كَمَا مَنَّ عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَجَعَلَكَ مِنْ أَهْلِ الْبَيْتِ الَّذِينَ أَذْهَبَ اللّٰهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَطَهَّرَهُمْ تَطْهِيراً، صَلَواتُ اللّٰهِ عَلَيْكَ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ وَرِضْوانُهُ، فَاشْفَعْ أَيُّهَا السَّيِّدُ الطَّاهِرُ إِلىٰ رَبِّكَ فِي حَطِّ الْأَثْقالِ عَنْ ظَهْرِي وَتَخْفِيفِها عَنِّي، وَارْحَمْ ذُلِّي وَخُضُوعِي لَكَ وَ لِلسَّيِّدِ أَبِيكَ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْكُما.

پس خود را به قبر بچسبان و بگو:
زادَ اللّٰهُ فِي شَرَفِكُمْ فِي الْآخِرَةِ كَمَا شَرَّفَكُمْ فِي الدُّنْيا، وَأَسْعَدَكُمْ كَما أَسْعَدَ بِكُمْ، وَأَشْهَدُ أَنَّكُمْ أَعْلامُ الدِّينِ، وَنُجُومُ الْعالَمِينَ، وَالسَّلامُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ.

سپس به جانب شهدا رو کن و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا أَنْصارَ اللّٰهِ، وَأَنْصارَ رَسُولِهِ، وَأَنْصارَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طالِبٍ، وَأَنْصارَ فاطِمَةَ، وَأَنْصارَ الْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ، وَأَنْصارَ الْإِسْلامِ، أَشْهَدُ أَنَّكُمْ لَقَدْ نَصَحْتُمْ لِلّٰهِ وَجاهَدْتُمْ فِي سَبِيلِهِ فَجَزاكُمُ اللّٰهُ عَنِ الْإِسْلامِ وَأَهْلِهِ أَفْضَلَ الْجَزاءِ، فُزْتُمْ وَاللّٰهِ فَوْزًا عَظِيمًا، يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِيمًا، أَشْهَدُ أَنَّكُمْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّكُمْ تُرْزَقُونَ، أَشْهَدُ أَنَّكُمُ الشُّهَداءُ وَالسُّعَداءُ وَأَنَّكُمُ الْفائِزُونَ فِي دَرَجاتِ الْعُلىٰ، وَالسَّلامُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ.

پس از آن بازگرد و نزدیک سر مبارک آن حضرت بیا و نماز زیارت بخوان و برای خود و پدر و مادر و برادران مؤمن دعا کن.

سید ابن طاووس برای حضرت علی اکبر و دیگر شهدا (قدّس الله ارواحهم) زیارتی مشتمل بر اسامی آنان روایت کرده است (که مشهور است)
======================

به جز «زیارت اول» که گذشت زیارت دیگری است که شیخ مفید در کتاب «مزار» نقل کرده و از زیارات ویژۀ نیمه رجب است، نیمه رجبی که آن را «غفیله» می‌گویند، به سبب غفلت عموم مردم از مزیت و برتری آن؛

چون در این وقت زیارت آن حضرت را قصد کردی، وارد حرم مطهّر شو و «سه مرتبه» بگو:
السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا آلَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا صَفْوَةَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا خِيَرَةَ اللّٰهِ مِنْ خَلْقِهِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا سادَةَ السَّاداتِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا لُيُوثَ الْغاباتِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا سُفُنَ النَّجاةِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبا عَبْدِ اللّٰهِ الْحُسَيْنِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ عِلْمِ الْأَنْبِياءِ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ آدَمَ صَفْوَةِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ نُوحٍ نَبِيِّ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ إِبْراهِيمَ خَلِيلِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ إِسْماعِيلَ ذَبِيحِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ مُوسىٰ كَلِيمِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ عِيسىٰ رُوحِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ مُحَمَّدٍ حَبِيبِ اللّٰهِ؛
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفىٰ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ عَلِيٍّ الْمُرْتَضىٰ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ خَدِيجَةَ الْكُبْرَىٰ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا شَهِيدُ ابْنَ الشَّهِيدِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا قَتِيلُ ابْنَ الْقَتِيلِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ اللّٰهِ وَابْنَ وَلِيِّهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللّٰهِ وَابْنَ حُجَّتِهِ عَلَىٰ خَلْقِهِ، أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاةَ، وَآتَيْتَ الزَّكاةَ، وَأَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ، وَنَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَرِ، وَرُزِئْتَ بِوالِدَيْكَ، وَجاهَدْتَ عَدُوَّكَ، وَأَشْهَدُ أَنَّكَ تَسْمَعُ الْكَلامَ، وَتَرُدُّ الْجَوابَ، وَأَنَّكَ حَبِيبُ اللّٰهِ وَخَلِيلُهُ وَنَجِيبُهُ وَ صَفِيُّهُ وَابْنُ صَفِيِّهِ؛
يَا مَوْلايَ وَابْنَ مَوْلايَ زُرْتُكَ مُشْتاقًا فَكُنْ لِي شَفِيعًا إِلَى اللّٰهِ يَا سَيِّدِي، وَأَسْتَشْفِعُ إِلَى اللّٰهِ بِجَدِّكَ سَيِّدِ النَّبِيِّينَ، وَبِأَبِيكَ سَيِّدِ الْوَصِيِّينَ، وَبِأُمِّكَ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِينَ، أَلا لَعَنَ اللّٰهُ قاتِلِيكَ، وَلَعَنَ اللّٰهُ ظالِمِيكَ، وَلَعَنَ اللّٰهُ سَالِبِيكَ وَمُبْغِضِيكَ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ، وَصَلَّى اللّٰهُ عَلَىٰ سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ.

سپس قبر مطهّر را ببوس و رو به جانب علی بن الحسین(علیه‌السلام) کن و در زیارت آن جناب بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلايَ وَابْنَ مَوْلايَ، لَعَنَ اللّٰهُ قاتِلِيكَ، وَلَعَنَ اللّٰهُ ظالِمِيكَ، إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَى اللّٰهِ بِزِيارَتِكُمْ وَبِمَحَبَّتِكُمْ، وَأَبْرَأُ إِلَى اللّٰهِ مِنْ أَعْدَائِكُمْ، وَالسَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلايَ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ.

بعد برو تا نزد قبور شهدا(رضوان الله علیهم) قرار گیری، آنجا بایست و بگو:
السَّلامُ عَلَى الْأَرْواحِ الْمُنِيخَةِ بِقَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللّٰهِ الْحُسَيْنِ (عَلَيْهِ السَّلاٰمُ)، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا طَاهِرِينَ مِنَ الدَّنَسِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا مَهْدِيُّونَ ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا أَبْرارَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ وَعَلَى الْمَلائِكَةِ الْحَافِّينَ بِقُبُورِكُمْ أَجْمَعِينَ، جَمَعَنَا اللّٰهُ وَ إِيَّاكُمْ فِي مُسْتَقَرِّ رَحْمَتِهِ وَتَحْتَ عَرْشِهِ إِنَّهُ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ، وَالسَّلامُ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ.

زیارت امام حسین (علیه السلام)در شبهای قدر
بدان که احادیث در مزیت و برتری زیارت امام حسین(علیه‌السلام) در ماه مبارک رمضان به ویژه شب اوّل و نیمه و آخر و در خصوص شب قدر بسیار است.
از امام جواد(علیه‌السلام) نقل‌شده: هر که امام حسین(علیه‌السلام) را در «شب بیست‌وسوم» ماه رمضان زیارت کند - و آن شبی است که امید می‌رود شب قدر باشد و در آن شب هر امر محکمی جدا و مقدّر می‌گردد - روح بیست‌وچهار هزار پیغمبر و فرشته که همه از خدا در این شب برای زیارت آن حضرت اجازه می‌گیرند، با او مصافحه کنند؛
و در حدیث معتبر دیگری از امام صادق(علیه‌السلام) روایت شده است: چون شب قدر می‌شود، منادی از آسمان هفتم از پشت عرش ندا سر می‌دهد: حق‌تعالی آمرزید هرکه را به زیارت قبر حسین(علیه‌السلام) آمده است؛
و در روایت دیگری است: هر که شب قدر نزد قبر آن حضرت باشد و دو رکعت نماز یا آنچه ممکن می‌شود نزد آن حضرت بخواند و از خدا بهشت درخواست کند و از آتش پناه ببرد، حق‌تعالی خواهش او را به او عطا فرماید و از آتش پناهش دهد.
ابن قولویه از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده: هر که در ماه رمضان قبر امام حسین(علیه‌السلام) را زیارت کند و در راه زیارت بمیرد برای او حادثه و اتفاق و حسابی نخواهد بود و به او بگویند بدون ترس و بیم وارد بهشت شو.
اما متنی که در شب قدر امام حسین(علیه‌السلام) به آن زیارت می‌شود چنان است که شیخ مفید و محمّد بن مشهدی و ابن طاووس و شهید (رحمهم الله) در کتاب‌های زیارت ذکر کرده‌اند و آن زیارت را مختص به این شب و روزهای عید فطر و قربان قرار داده‌اند و شیخ محمّد بن مشهدی به اسناد معتبر خود آن را از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده و گفته که آن حضرت فرمودند:
وقتی خواستی ابوعبدالله الحسین(علیه‌السلام) را زیارت کنی به مشهد آن حضرت برو البته بعد از آنکه غسل کرده و پاکیزه‌ترین جامه‌های خود را پوشیده باشی، چون نزد قبر آن حضرت ایستادی، روی خود را به جانب آن حضرت کن و قبله را میان دو کتف خود قرار ده و بگو:

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ الصِّدِّيقَةِ الطَّاهِرَةِ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلايَ يَا أَباعَبْدِاللّٰهِ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ، أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاةَ، وَآتَيْتَ الزَّكاةَ، وَأَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ، وَنَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَرِ، وَتَلَوْتَ الْكِتابَ حَقَّ تِلاوَتِهِ، وَجاهَدْتَ فِي اللّٰهِ حَقَّ جِهادِهِ، وَصَبَرْتَ عَلَى الْأَذىٰ فيْ جَنْبِهِ مُحْتَسِبًا حَتَّىٰ أَتَاكَ الْيَقِينُ، أَشْهَدُ أَنَّ الَّذِينَ خالَفُوكَ وَحارَبُوكَ وَالَّذِينَ خَذَلُوكَ وَالَّذِينَ قَتَلُوكَ مَلْعُونُونَ عَلَىٰ لِسانِ النَّبِيِّ الْأُمِيِّ وَقَدْ خابَ مَنِ افْتَرىٰ، لَعَنَ اللّٰهُ الظَّالِمِينَ لَكُمْ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ وَضاعَفَ عَلَيْهِمُ الْعَذابَ الْأَلِيمَ . أَتَيْتُكَ يَا مَوْلايَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ زائِرًا عارِفًا بِحَقِّكَ، مُوالِيًا لِأَوْلِيائِكَ، مُعادِيًا لِأَعْدائِكَ، مُسْتَبْصِرًا بِالْهُدَى الَّذِي أَنْتَ عَلَيْهِ، عارِفًا بِضَلالَةِ مَنْ خالَفَكَ، فَاشْفَعْ لِي عِنْدَ رَبِّكَ.

آنگاه خود را به قبر بچسبان و صورت خویش را بر آن گذار، سپس به سوی بالاسر مقدس رفته و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللّٰهِ فِي أَرْضِهِ وَسَمائِهِ، صَلَّى اللّٰهُ عَلَىٰ رُوحِكَ الطَّيِّبِ وَجَسَدِكَ الطَّاهِرِ، وَعَلَيْكَ السَّلامُ يَا مَوْلايَ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ.

پس خود را به قبر مبارک بچسبان و آن را ببوس و صورت خود را بر آن بگذار و به سوی سر مبارک بازگرد، آنگاه دو رکعت نماز زیارت بخوان و پس از آن به هر اندازه‌ای که توانستی نماز بخوان، پس از آن به سمت پایین پا برو و علی بن الحسین(علیه‌السلام) را زیارت کن و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلايَ وَابْنَ مَوْلايَ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ، لَعَنَ اللّٰهُ مَنْ ظَلَمَكَ، وَلَعَنَ اللّٰهُ مَنْ قَتَلَكَ، وَضاعَفَ عَلَيْهِمُ الْعَذابَ الْأَلِيمَ.

به آنچه می‌خواهی دعا کن، سپس شهدا را درحالی‌که متمایل می‌شوی از سمت پا به طرف قبله، زیارت کن و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكُمْ أَيُّهَا الصِّدِيقُونَ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ أَيُّهَا الشُّهَداءُ الصَّابِرُونَ، أَشْهَدُ أَنَّكُمْ جاهَدْتُمْ فِي سَبِيلِ اللّٰهِ، وَصَبَرْتُمْ عَلَى الْأَذىٰ فِي جَنْبِ اللّٰهِ، وَنَصَحْتُمْ لِلّٰهِ وَ لِرَسُولِهِ حَتَّىٰ أَتَاكُمُ الْيَقِينُ، أَشْهَدُ أَنَّكُمْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّكُمْ تُرْزَقُونَ، فَجَزاكُمُ اللّٰهُ عَنِ الْإِسْلامِ وَأَهْلِهِ أَفْضَلَ جَزاءِ الْمُحْسِنِينَ، وَجَمَعَ بَيْنَنا وَبَيْنَكُمْ فِي مَحَلِّ النَّعِيمِ.

پس به زیارت قمر بنی‌هاشم می‌روی، همین که آنجا رسیدی و نزد آن جناب ایستادی بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابا الفضل ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ الْمُطِيعُ لِلّٰهِ وَ لِرَسُولِهِ، أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ جاهَدْتَ وَ نَصَحْتَ وَصَبَرْتَ حَتَّىٰ أَتَاكَ الْيَقِينُ، لَعَنَ اللّٰهُ الظَّالِمِينَ لَكُمْ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ وَأَلْحَقَهُمْ بِدَرْكِ الْجَحِيمِ.

زیارت امام حسین (علیه السلام) در روز عرفه
شیوۀ زیارت آن حضرت، چنان است که علمای بزرگوار و رؤسای مَذهب و ملّت فرموده اند: چون خواستی حضرت را در این روز زیارت کنی، اگر توانستی از فرات غُسل کن وگرنه از هر آبی که برایت ممکن شد و پاکیزه ترین جامه های خود را بپوش و زیارت آن حضرت را قصد کن، درحالی که با آرامی و وقار و تیزبینی باشی، چون به در حائر رسیدی بگو: «اللّهُ أَکْبَرُ» و بخوان:
اللّهُ أَکبَرُ کبِیراً، وَالْحَمْدُ لِلّهِ کثِیراً، وَسُبْحانَ اللّهِ بُکرَةً وَأَصِیلاً، وَ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی هَدانا لِهذا وَ ما کنّا لِنَهْتَدِی لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللّهُ، لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ، السَّلامُ عَلی رَسُولِ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَآلِهِ، السَّلامُ عَلی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، السَّلامُ عَلی فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَیدَةِ نِساءِ الْعالَمِینَ، السَّلامُ عَلَی الْحَسَنِ وَالْحُسَینِ، السَّلامُ عَلی عَلِی بْنِ الْحُسَینِ، السَّلامُ عَلی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی، السَّلامُ عَلَی جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، السَّلامُ عَلَی مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ، السَّلامُ عَلَی عَلِی بْنِ مُوسی، السَّلامُ عَلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی، السَّلامُ عَلَی عَلِی بْنِ مُحَمَّدٍ، السَّلامُ عَلَی الْحَسَنِ بْنِ عَلِی، السَّلامُ عَلَی الْخَلَفِ الصَّالِحِ الْمُنْتَظَرِ، السَّلامُ عَلَیک یا أَبا عَبْدِاللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ رَسُولِ اللّهِ، عَبْدُک وَابْنُ عَبْدِک وَابْنُ أَمَتِک، الْمُوالِی لِوَلِیک، الْمُعادِی لِعَدُوِّک، اسْتَجارَ بِمَشْهَدِک، وَتَقَرَّبَ إِلَی اللّهِ بِقَصْدِک. الْحَمْدُلِلّهِ الَّذِی هَدَانِی لِوِلایتِک، وَخَصَّنِی بِزِیارَتِک، وَسَهَّلَ لِی قَصْدَک.

پس داخل روضه شو و بالای سر بایست و بگو:
السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ آدَمَ صَفْوَةِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ نُوحٍ نَبِی اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ إِبْراهِیمَ خَلِیلِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ مُوسی کلِیمِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ عِیسی رُوحِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ مُحَمَّدٍ حَبِیبِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، السَّلامُ عَلَیک یا وارِثَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفی، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ عَلِی الْمُرْتَضی، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ خَدِیجَةَ الْکبْری، السَّلامُ عَلَیک یا ثارَ اللّهِ وَابْنَ ثارِهِ وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، أَشْهَدُ أَنَّک قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاةَ، وَآتَیتَ الزَّکاةَ، وَأَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ، وَنَهَیتَ عَنِ الْمُنْکرِ، وَأَطَعْتَ اللّهَ حَتَّی أَتَاک الْیقِینُ؛

فَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً قَتَلَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً ظَلَمَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِک فَرَضِیتْ بِهِ، یا مَوْلای یا أَبا عَبْدِاللّهِ، أُشْهِدُ اللّهَ وَمَلائِکتَهُ وَأَنْبِیاءَهُ وَرُسُلَهُ أَنِّی بِکمْ مُؤْمِنٌ، وَبِإِیابِکمْ مُوقِنٌ، بِشَرایعِ دِینِی، وَخَواتِیمِ عَمَلِی، وَمُنْقَلَبِی إِلَی رَبِّی، فَصَلَواتُ اللّهِ عَلَیکمْ، وَعَلی أَرْواحِکمْ وَعَلی أَجْسادِکمْ، وَعَلی شاهِدِکمْ وَعَلی غائِبِکمْ، وَظاهِرِکمْ وَباطِنِکمْ. السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ خاتَمِ النَّبِیینَ، وَابْنَ سَیدِ الْوَصِیینَ، وَابْنَ إِمامِ الْمُتَّقِینَ، وَابْنَ قائِدِ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِینَ إِلی جَنَّاتِ النَّعِیمِ، وَکیفَ لَاتَکونُ کذلِک وَأَنْتَ بابُ الْهُدی، وَ إِمامُ التُّقی، وَالْعُرْوَةُ الْوُثْقی، وَالْحُجَّةُ عَلَی أَهْلِ الدُّنْیا، وَخامِسُ أَصْحابِ الْکساءِ، غَذَتْک یدُ الرَّحْمَةِ، وَرَضَعْتَ مِنْ ثَدْی الْإِیمانِ، وَرُبِّیتَ فِی حِجْرِ الْإِسْلامِ، فَالنَّفْسُ غَیرُ راضِیةٍ بِفِراقِک، وَلَا شَاکةٍ فِی حَیاتِک، صَلَواتُ اللّهِ عَلَیک وَعَلَی آبائِک وَأَبْنائِک؛

السَّلامُ عَلَیک یا صَرِیعَ الْعَبَرَةِ السَّاکبَةِ، وَقَرِینَ الْمُصِیبَةِ الرَّاتِبَةِ، لَعَنَ اللّهُ أُمَّةً اسْتَحَلَّتْ مِنْک الْمَحارِمَ، وَانْتَهَکتْ فِیک حُرْمَةَ الْإِسْلامِ، فَقُتِلْتَ صَلَّی اللّهُ عَلَیک مَقْهُوراً، وَأَصْبَحَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَآلِهِ بِک مَوْتُوراً، وَأَصْبَحَ کتابُ اللّهِ بِفَقْدِک مَهْجُوراً. السَّلامُ عَلَیک وَعَلَی جَدِّک وَأَبِیک، وَأُمِّک وَأَخِیک، وَعَلَی الْأَئِمَّةِ مِنْ بَنِیک، وَعَلَی الْمُسْتَشْهَدِینَ مَعَک، وَعَلَی الْمَلائِکةِ الْحافِّینَ بِقَبْرِک، وَالشَّاهِدِینَ لِزُوَّارِک الْمُؤَمِّنِینَ بِالْقَبُولِ عَلَی دُعاءِ شِیعَتِک، وَالسَّلامُ عَلَیک وَرَحْمَةُ اللّهِ وَبَرَکاتُهُ؛

بِأَبِی أَنْتَ وَأُمِّی یا ابْنَ رَسُولِ اللّهِ، بِأَبِی أَنْتَ وَأُمِّی یا أَبا عَبْدِاللّهِ، لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیةُ وَجَلَّتِ الْمُصِیبَةُ بِک عَلَینا وَعَلَی جَمِیعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ، فَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً أَسْرَجَتْ وَأَلْجَمَتْ وَتَهَیأَتْ لِقِتالِک، یا مَوْلای یا أَبا عَبْدِاللّهِ، قَصَدْتُ حَرَمَک، وَأَتَیتُ مَشْهَدَک أَسْأَلُ اللّهَ بِالشَّأْنِ الَّذِی لَک عِنْدَهُ، وَبِالْمحَلِّ الَّذِی لَک لَدَیهِ أَنْ یصَلِّی عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَنْ یجْعَلَنِی مَعَکمْ فِی الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ بِمَنِّهِ وَجُودِهِ وَکرَمِهِ

آنگاه ضریح را ببوس و بالای سر دو رکعت نماز، به هر سوره که بعد از سوره «حمد» خواستی بخوان و چون فارغ شدی بگو:
اللّهُمَّ إِنِّی صَلَّیتُ وَرَکعْتُ وَسَجَدْتُ لَک وَحْدَک لَاشَرِیک لَک، لِأَنَّ الصَّلاةُ وَالرُّکوعَ وَالسُّجُودَ لَاتَکونُ إِلّا لَک، لِأَنَّک أَنْتَ اللّهُ لَاإِلهَ إِلّا أَنْتَ. اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَبْلِغْهُمْ عَنِّی أَفْضَلَ التَّحِیةِ وَالسَّلامِ، وَارْدُدْ عَلَی مِنْهُمُ التَّحِیةَ وَالسَّلامَ. اللّهُمَّ وَهَاتَانِ الرَّکعَتانِ هَدِیةٌ مِنِّی إِلی مَوْلای وَسَیدِی وَ إِمامِی الْحُسَینِ بْنِ عَلِی عَلَیهِمَا السَّلامُ. اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَتَقَبَّلْ ذلِک مِنِّی، وَاجْزِنِی عَلَی ذلِک أَفْضَلَ أَمَلِی وَرَجائِی فِیک وَفِی وَلِیک، یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

سپس به سوی پایین پای مبارک حضرت امام حسین(علیه السلام) رفته و علی بن الحسین(علیه السلام) را که قبرشان آنجاست زیارت کن و در زیارت حضرتش بگو:
السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ رَسُولِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ نَبِی اللّهِ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ الْحُسَینِ الشَّهِیدِ، السَّلامُ عَلَیک أَیهَا الشَّهِیدُ ابْنُ الشَّهِیدِ، السَّلامُ عَلَیک أَیهَا الْمَظْلُومُ ابْنُ الْمَظْلُومِ، لَعَنَ اللّهُ أُمَّةً قَتَلَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً ظَلَمَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِک فَرَضِیتْ بِهِ، السَّلامُ عَلَیک یا مَوْلای، السَّلامُ عَلَیک یا وَلِی اللّهِ وَابْنَ وَلِیهِ، لَقَدْ عَظُمَتِ الْمُصِیبَةُ وَجَلَّتِ الرَّزِیةُ بِک عَلَینا وَعَلَی جَمِیعِ الْمُؤْمِنِینَ، فَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً قَتَلَتْک، وَأَبْرَأُ إِلَی اللّهِ وَ إِلَیک مِنْهُمْ فِی الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ.

بعد به سوی دیگر شهدا رو کن و ایشان را به این صورت زیارت کن:
السَّلامُ عَلَیکمْ یا أَوْلِیاءَ اللّهِ وَأَحِبَّاءَهُ، السَّلامُ عَلَیکمْ یا أَصْفِیاءَ اللّهِ وَأَوِدَّاءَهُ، السَّلامُ عَلَیکمْ یا أَنْصارَ دِینِ اللّهِ، وَأَنْصارَ نَبِیهِ، وَأَنْصارَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، وَأَنْصارَ فاطِمَةَ سَیدَةِ نِساءِ الْعالَمِینَ، السَّلامُ عَلَیکمْ یا أَنْصارَ أَبِی مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ الْوَلِی النَّاصِحِ، السَّلامُ عَلَیکمْ یا أَنْصارَ أَبِی عَبْدِاللّهِ الْحُسَینِ الشَّهِیدِ الْمَظْلُومِ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِمْ أَجْمَعِینَ، بِأَبِی أَنْتُمْ وَأُمِّی طِبْتُمْ وَطَابَتِ الْأَرْضُ الَّتِی فِیها دُفِنْتُمْ وَفُزْتُمْ وَاللّهِ فَوْزاً عَظِیماً، یا لَیتَنِی کنْتُ مَعَکمْ فَأَفُوزَ مَعَکمْ فِی الْجِنانِ مَعَ الشُّهَداءِ وَالصَّالِحِینَ وَحَسُنَ أُولَئِک رَفِیقاً، وَالسَّلامُ عَلَیکمْ وَرَحْمَةُ اللّهِ وَبَرَکاتُهُ.

آنگاه به جانب بالای سر امام حسین(علیه السلام) برگرد و برای خود و اهل و عیال و برادران با ایمانت بسیار دعا کن.
سید ابن طاووس و شهید فرموده اند: سپس به محلّ شهادت جناب عباس (رضی الله عنه) برو، همین که به آنجا رسیدی، نزد قبر آن حضرت بایست و بگو:
السَّلامُ عَلَیک یا أَبَا الْفَضْلِ الْعَبَّاسَ بْنَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ سَیدِ الْوَصِیینَ، السَّلامُ عَلَیک یا ابْنَ أَوَّلِ الْقَوْمِ إِسْلاماً، وَأَقْدَمِهِمْ إِیماناً، وَأَقْوَمِهِمْ بِدِینِ اللّهِ، وَأَحْوَطِهِمْ عَلَی الْإِسْلامِ، أَشْهَدُ لَقَدْ نَصَحْتَ لِلّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَلِأَخِیک فَنِعْمَ الْأَخُ الْمُواسِی، فَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً قَتَلَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً ظَلَمَتْک، وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً اسْتَحَلَّتْ مِنْک الْمَحارِمَ، وَانْتَهَکتْ فِی قَتْلِک حُرْمَةَ الْإِسْلامِ، فَنِعْمَ الْأَخُ الصَّابِرُ الْمُجاهِدُ الْمُحامِی النَّاصِرُ، وَالْأَخُ الدَّافِعُ عَنْ أَخِیهِ، الْمُجِیبُ إِلی طاعَةِ رَبِّهِ، الرَّاغِبُ فِیمَا زَهِدَ فِیهِ غَیرُهُ مِنَ الثَّوَابِ الْجَزِیلِ وَالثَّنَاءِ الْجَمِیلِ، وَأَلْحَقَک اللّهُ بِدَرَجَةِ آبائِک فِی دارِ النَّعِیمِ إِنَّهُ حَمِیدٌ مَجِیدٌ.

پس خود را به قبر بیفکن و بگو:
اللّهُمَّ لَک تَعَرَّضْتُ، وَلِزِیارَةِ أَوْلِیائِک قَصَدْتُ، رَغْبَةً فِی ثَوَابِک، وَرَجَاءً لِمَغْفِرَتِک، وَجَزِیلِ إِحْسَانِک، فَأَسْأَلُک أَنْ تُصَلِّی عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَأَنْ تَجْعَلَ رِزْقِی بِهِمْ دارَّاً، وَعَیشِی بِهِمْ قَارَّاً، وَزِیارَتِی بِهِمْ مَقْبُولَةً، وَذَنْبِی بِهِمْ مَغْفُوراً، وَاقْلِبْنِی بِهِمْ مُفْلِحاً مُنْجِحاً مُسْتَجاباً دُعائِی بِأَفْضَلِ مَا ینْقَلِبُ بِهِ أَحَدٌ مِنْ زُوَّارِهِ وَالْقَاصِدِینَ إِلَیهِ، بِرَحْمَتِک یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

پس ضریح را ببوس و نزد آن حضرت نماز زیارت بخوان و نیز آنچه خواسته باشی از دعا و قرآن و ذکر انجام ده و چون خواستی آن حضرت را وداع کنی، آنچه را که پیش از این بیان کردم، در «وداع» آن حضرت بگو.

---------------
تکمیل مرکز آموزش
زيارت روز عرفه همان وارث شبهاى جمعه است
فقط دوسه فقره اضافه دارد
اين فقرات بعد از وعلى باطنكم است و قبل از دعاى بوسيدن و خود را روي قبر انداختن:
السلام عليك يا بن خاتم النبيين ، وابن سيد الوصيين ، وابن امام المتقين ، وابن قائد الغر المحجلين إلى جنات النعيم ، وكيف لا تكون كذلك ، وأنت باب الهدى وامام التقى والعروة الوثقى ، والحجة على أهل الدنيا ، وخامس أصحاب الكساء . غذتك يد الرحمة ورضعت من ثدي الايمان ، وربيت في حجر الاسلام ، والنفس غير راضية بفراقك ، ولا شاكة في حياتك ، صلوات الله عليك وعلى آبائك وأبنائك . السلام عليك يا صريع العبرة الساكبة ، وقرين المصيبة الراتبة ، لعن الله أمة استحلت منك المحارم ، فقتلت صلى الله عليك؛ مقهورا ، وأصبح رسول الله صلى الله عليه وآله بك موتورا ، وأصبح دين الله لفقدك مهجورا .
-----------------
يك كلمه در اين فقره هست كه عامه اشتباه مي خوانند
صحيح خواندنش:
المؤمنين على دعاء شيعتك
ؤ مفتوح
م مشدد
= معنا = آمين گويان
مؤمنان نيست

زیارت امام حسین (علیه السلام) در عید فطر و قربان
بدان که علما برای این دو عید شریف، دو زیارت نقل کرده‌اند: یکی زیارتی که برای «شب‌های قدر» ذکر شده و دیگر این زیارت است که ذکر می‌شود و از کلمات ایشان ظاهر می‌گردد که زیارتی که گذشت برای روزهای عید فطر و عید قربان است و زیارتی که ذکر می‌شود برای شب‌های عید فطر و قربان؛
در هر صورت فرموده‌اند:

چون در این دو شب زیارت آن حضرت را اراده کنی بر در بارگاه بایست و به سوی قبر نظر کن و برای اذن دخول بگو:
يا مَوْلايَ يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ، يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ عَبْدُكَ وَابْنُ أَمَتِكَ الذَّلِيلُ بَيْنَ يَدَيْكَ، وَالْمُصَغَّرُ فِي عُلوِّ قَدْرِكَ، وَالْمُعْتَرِفُ بِحَقِّكَ جاءَكَ مُسْتَجِيرًا بِكَ قاصِدًا إِلىٰ حَرَمِكَ، مُتَوَجِّهًا إِلىٰ مَقامِكَ، مُتَوَسِّلًا إِلَى اللّٰهِ تَعالىٰ بِكَ، أَأَدْخُلُ يَا مَوْلايَ ؟ أَأَدْخُلُ يا وَلِيَّ اللّٰهِ؟ أَأَدْخُلُ يَا مَلائِكَةَ اللّٰهِ الْمُحْدِقِينَ بِهٰذَا الْحَرَمِ، الْمُقِيمِينَ فِي هٰذَا الْمَشْهَدِ؟

پس اگر دلت فروتن و افتاده شد و دیده‌ات گریان گشت، وارد شو و پای راست را بر پای چپ مقدّم بدار و چنین بگو:
بِسْمِ اللّٰهِ، وَبِاللّٰهِ، وَفِي سَبِيلِ اللّٰهِ، وَعَلَىٰ مِلَّةِ رَسُولِ اللّٰهِ . اللّٰهُمَّ أَنْزِلْنِي مُنْزَلًا مُبارَكًا وَأَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلِينَ.

سپس بگو:
اللّٰهُ أَكْبَرُ كَبِيرًا، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ كَثِيرًا، وَسُبْحانَ اللّٰهِ بُكْرَةً وَأَصِيلًا، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الْفَرْدِ الصَّمَدِ، الْمَاجِدِ الْأَحَدِ، الْمُتَفَضِّلِ الْمَنَّانِ، الْمُتَطَوِّلِ الْحَنَّانِ، الَّذِي مِنْ تَطَوُّلِهِ سَهَّلَ لِي زِيارَةَ مَوْلايَ بِإِحْسانِهِ، وَلَمْ يَجْعَلْنِي عَنْ زِيارَتِهِ مَمْنُوعًا، وَلَا عَنْ ذِمَّتِهِ مَدْفُوعًا، بَلْ تَطَوَّلَ وَمَنَحَ.

پس وارد شو، چون به میان روضه رسیدی با حال خضوع و گریه و زاری، برابر قبر مطهّر بایست و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ آدَمَ صَِفْوَةِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ نُوحٍ أَمِينِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ إِبْراهِيمَ خَلِيلِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ مُوسىٰ كَلِيمِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ عِيسىٰ رُوحِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ مُحَمَّدٍ (صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ) حَبِيبِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ عَلِيٍّ حُجَّةِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْوَصِيُّ الْبَرُّ التَّقِيُّ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ثارَ اللّٰهِ وَابْنَ ثارِهِ وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاةَ، وَآتَيْتَ الزَّكاةَ، وَأَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ، وَنَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَرِ، وَجاهَدْتَ فِي اللّٰهِ حَقَّ جِهادِهِ حَتَّى اسْتُبِيحَ حَرَمُكَ، وَقُتِلْتَ مَظْلُومًا.

پس با دلی خاشع و چشمی گریان نزد سر مقدس بایست و بگو:
سَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبا عَبْدِاللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ سَيِّدِ الْوَصِيِّينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا بَطَلَ الْمُسْلِمِينَ، يَا مَوْلايَ أَشْهَدُ أَنَّكَ كُنْتَ نُورًا فِي الْأَصْلابِ الشَّامِخَةِ وَالْأَرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ، لَمْ تُنَجِّسْكَ الْجاهِلِيَّةُ بِأَنْجَاسِها، وَلَمْ تُلْبِسْكَ مِنْ مُدْلَهِمَّاتِ ثِيابِها، وَأَشْهَدُ أَنَّكَ مِنْ دَعائِمِ الدِّينِ، وَأَرْكانِ الْمُسْلِمِينَ، وَمَعْقِلِ الْمُؤْمِنِينَ، وَأَشْهَدُ أَنَّكَ الْإِمامُ الْبَرُّ التَّقِيُّ الرَّضِيُّ الزَّكِيُّ الْهادِي الْمَهْدِيُّ، وَأَشْهَدُ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِكَ كَلِمَةُ التَّقْوىٰ، وَأَعْلامُ الْهُدىٰ، وَالْعُرْوَةُ الْوُثْقىٰ، وَالْحُجَّةُ عَلَىٰ أَهْلِ الدُّنْيا.

پس خود را به قبر بچسبان و چنین بگو:
﴿إِنَّا لِلّٰهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ﴾، يَا مَوْلايَ، أَنَا مُوالٍ لِوَلِيِّكُمْ، وَمُعادٍ لِعَدُوِّكُمْ، وَأَنَا بِكُمْ مُؤْمِنٌ، وَبِإِيابِكُمْ مُوقِنٌ، بِشَرايِعِ دِينِي، وَخَواتِيمِ عَمَلِي، وَقَلْبِي لِقَلْبِكُمْ سِلْمٌ، وَأَمْرِي لِأَمْرِكُمْ مُتَّبِعٌ، يَا مَوْلايَ، أَتَيْتُكَ خائِفًا فَآمِنِّي، وَأَتَيْتُكَ مُسْتَجِيرًا فَأَجِرْنِي، وَأَتَيْتُكَ فَقِيرًا فَأَغْنِنِي، سَيِّدِي وَمَوْلايَ أَنْتَ مَوْلايَ حُجَّةُ اللّٰهِ عَلَى الخَلْقِ أَجْمَعِينَ، آمَنْتُ بِسِرِّكُمْ وَعَلانِيَتِكُمْ، وَبِظاهِرِكُمْ وَباطِنِكُمْ، وَأَوَّلِكُمْ وَآخِرِكُمْ، وَأَشْهَدُ أَنَّكَ التَّالِي لِكِتابِ اللّٰهِ وَأَمِينُ اللّٰهِ الدَّاعِي إِلَى اللّٰهِ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ، لَعَنَ اللّٰهُ أُمَّةً ظَلَمَتْكَ، وَأُمَّةً قَتَلَتْكَ، وَلَعَنَ اللّٰهُ أُمَّةً سَمِعَتْ بِذٰلِكَ فَرَضِيَتْ بِهِ.

سپس دو رکعت نماز، بالای سر آن حضرت بخوان و چون سلام دادی بگو:
اللّٰهُمَّ إِنِّي لَكَ صَلَّيْتُ، وَلَكَ رَكَعْتُ، وَلَكَ سَجَدْتُ، وَحْدَكَ لَاشَرِيكَ لَكَ فَإِنَّهُ لا تَجُوزُ الصَّلاةُ وَالرُّكُوعُ وَالسُّجُودُ إِلّا لَكَ لِأَنَّكَ أَنْتَ اللّٰهُ الَّذِي لَا إِلٰهَ إِلّا أَنْتَ، اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَبْلِغْهُمْ عَنِّي أَفْضَلَ السَّلامِ وَالتَّحِيَّةِ، وَارْدُدْ عَلَيَّ مِنْهُمُ السَّلامَ . اللّٰهُمَّ وَهاتانِ الرَّكْعَتانِ هَدِيَّةٌ مِنِّي إِلىٰ سَيِّدِي الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (عَلَيْهِمَا السَّلاٰمُ ). اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَعَلَيْهِ وَتَقَبَّلْهُما مِنِّي وَاجْزِنِي عَلَيْهِما أَفْضَلَ أَمَلِي وَرَجائِي فِيكَ وَفِي وَلِيِّكَ، يَا وَلِيَّ الْمُؤْمِنِينَ.

پس خود را به قبر بچسبان و آن را ببوس و بگو:
السَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ الْمَظْلُومِ الشَّهِيدِ، قَتِيلِ الْعَبَراتِ، وَأَسِيرِ الْكُرُباتِ. اللّٰهُمَّ إِنِّى أَشْهَدُ أَنَّهُ وَ لِيُّكَ وَابْنُ وَلِيِّكَ وَصَفِيُّكَ الثَّائِرُ بِحَقِّكَ، أَكْرَمْتَهُ بِكَرامَتِكَ، وَخَتَمْتَ لَهُ بِالشَّهادَةِ، وَجَعَلْتَهُ سَيِّدًا مِنَ السَّادَةِ، وَقائِدًا مِنَ الْقادَةِ، وَأَكْرَمْتَهُ بِطِيبِ الْوِلادَةِ، وَأَعْطَيْتَهُ مَوارِيثَ الْأَنْبِياءِ، وَجَعَلْتَهُ حُجَّةً عَلَىٰ خَلْقِكَ مِنَ الْأَوْصِياءِ، فَأَعْذَرَ فِي الدُّعاءِ، وَمَنَحَ النَّصِيحَةَ، وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فِيكَ حَتَّى اسْتَنْقَذَ عِبادَكَ مِنَ الْجَهالَةِ، وَحَيْرَةِ الضَّلالَةِ، وَقَدْ تَوازَرَ عَلَيْهِ مَنْ غَرَّتْهُ الدُّنْيا، وَباعَ حَظَّهُ مِنَ الْآخِرَةِ بِالْأَدْنىٰ، وَتَرَدَّىٰ فِي هَواهُ، وَأَسْخَطَكَ وَ أَسْخَطَ نَبِيَّكَ، وَأَطاعَ مِنْ عِبادِكَ أُولِي الشِّقاقِ وَالنِّفاقِ، وَحَمَلَةَ الْأَوْزارِ، الْمُسْتَوْجِبِينَ النَّارَ، فَجاهَدَهُمْ فِيكَ صابِرًا مُحْتَسِبًا، مُقْبِلًا غَيْرَ مُدْبِرٍ، لَا تَأْخُذُهُ فِي اللّٰهِ لَوْمَةُ لائِمٍ حَتَّىٰ سُفِكَ فِي طاعَتِكَ دَمُهُ وَاسْتُبِيحَ حَرِيمُهُ . اللّٰهُمَّ الْعَنْهُمْ لَعْنًا وَبِيلًا، وَعَذِّبْهُمْ عَذابًا أَلِيمًا.

بعد به جانب علی بن الحسین(علیه‌السلام) برگرد و آن جناب در طرف پای مبارک حضرت حسین(علیه‌السلام) است، آنگاه بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ خاتِمِ النَّبِيِّينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ فاطِمَةَ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْمَظْلُومُ الشَّهِيدُ، بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي عِشْتَ سَعِيدًا، وَقُتِلْتَ مَظْلُومًا شَهِيدًا.

پس به سوی قبر سایر شهدا (رضوان الله علیهم) رو کن و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكُمْ أَيُّهَا الذَّابُّونَ عَنْ تَوْحِيدِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ، بِأَبِي أَنْتُمْ وَأُمِّي، فُزْتُمْ فَوْزًا عَظِيمًا.

سپس به مشهد عباس بن علی(علیه‌السلام) برو و نزد ضریح شریف آن جناب بایست و بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ وَالصِّدِّيقُ الْمُواسِي، أَشْهَدُ أَنَّكَ آمَنْتَ بِاللّٰهِ، وَنَصَرْتَ ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ، وَدَعَوْتَ إِلَىٰ سَبِيلِ اللّٰهِ، وَواسَيْتَ بِنَفْسِكَ، فَعَلَيْكَ مِنَ اللّٰهِ أَفْضَلُ التَّحِيَّةِ وَالسَّلامِ.

سپس خود را به قبر بچسبان و بگو:
بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي يَا ناصِرَ دِينِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ناصِرَ الْحُسَيْنِ الصِّدِّيقِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ناصِرَ الْحُسَيْنِ الشَّهِيدِ، عَلَيْكَ مِنِّي السَّلامُ مَا بَقِيتُ وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ.

پس بالای سَرِ آن حضرت دو رکعت نماز بخوان و دعای «اللّٰهُمَّ إِنِّی صَلَّیْتُ.... الی آخره» را که بالای سر حضرت امام حسین(علیه‌السلام) بعد از دو رکعت نماز زیارت خواندی، در اینجا هم بخوان.
آنگاه به جانب مشهد حسین(علیه‌السلام) بازگرد و آنچه خواهی نزد آن حضرت بمان، جز اینکه مستحب است آنجا را خوابگاه خود قرار ندهی و چون بخواهی آن حضرت را وداع کنی، بالای سر بایست و گریه کن و چنین بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلايَ سَلامَ مُوَدِّعٍ لَا قالٍ وَ لَا سَئِمٍ، فَإِنْ أَنْصَرِفْ فَلَا عَنْ مَلالَةٍ، وَ إِنْ أُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنٍّ بِمَا وَعَدَ اللّٰهُ الصَّابِرِينَ، يَا مَوْلايَ، لَا جَعَلَهُ اللّٰهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّي لِزِيارَتِكَ، وَرَزَقَنِي الْعَوْدَ إِلَيْكَ، وَالْمَُقَامَ فِي حَرَمِكَ، وَالْكَوْنَ فِي مَشْهَدِكَ، آمِينَ رَبَّ الْعالَمِينَ.

پس ضریح را ببوس و تمام بدنت را به آن بمال که باعث امان و حفظ است و از بالای سر آن حضرت بیرون برو، به طوری که رویت به جانب قبر باشد و تا بیرون رفتن از حرم پشت به قبر مکن و در همان حال بگو:
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا بابَ الْمَقامِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا شَرِيكَ الْقُرْآنِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ الْخِصامِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا سَفِينَةَ النَّجاةِ، السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا مَلائِكَةَ رَبِّي الْمُقِيمِينَ فِي هٰذَا الْحَرَمِ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَبَدًا مَا بَقِيتُ وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ .

و بگو:
إِنَّا لِلّٰهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ، وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلّا بِاللّٰهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ.
آنگاه بیرون رو؛
سید بن طاووس و محمّد بن مشهدی گفته‌اند: وقتی که این‌گونه اعمال را انجام دادی، همانند کسی هستی که خدا را در عرش زیارت کرده باشد.

توسط **إشراف** » چهارشنبه فبريه 26, 2025 3:52 pm

متون متعدده اى براى بيرون رفتن از محضر معصوم عليه السلام وارد شده است
از متون مختصره كه در ضمن متون زيارتى است
و از متون مفصله كه مستقلا توصيه شده مانند متون زير
كه زائر برحسب فرصت و توفيق بهره مند مى شود:

طلب رخصت براى بيرون آمدن از پیشگاه نورانی معصوم (علیه السلام)

رخصت برای بازگشت به وطن و وداع با حضرت (علیه السلام)

توسط **إشراف** » جمعه مارس 14, 2025 1:15 am

آيات الهى ظاهره از حضرت امام حسين
و بركات زيارت و توسل و خدمت به راه امام حسين عليه السلام

=========================
دکتر محمد هادی امینی (فرزند علامه امینی) نقل كرده است:
پس از گذشت چهارسال از فوت پدرم در شب جمعه ای قبل از اذان صبح، پدرم (علامه اميني) را در خواب دیدم.
او بسیار شاداب و خرسند بود،
جلو رفتم و پس از سلام و دست بوسی گفتم:
پدر جان! در آنجا چه عملی بيشتر ازساير اعمال باعث سعادت و نجات (از عقبات قبر و برزخ و نيل به مراتب عاليه) شما گردید؟
پدرم گفت: چه می گویی؟
دوباره عرض کردم: آقا جان! در آنجا که اقامت دارید کدام یک از اعمال تان بيشتر از ساير اعمال موجب نجات (از عقبات قبر و برزخ و نيل به مراتب عاليه) شما شد؟ کتاب الغدیر یا سایر تألیفات شما یا تأسیس بنیاد و کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام؟
پدرم پاسخ داد: نمی دانم چه می گویی؟ قدری روشن تر بگو.
گفتم: آقا جان! شما اکنون از میان ما رخت بربسته ای و به جهان دیگر منتقل شده اید، آنجا کدامین عمل از ميان ساير اعمال بيشتر باعث نجات(از عقبات قبر و برزخ و نيل به مراتب عاليه) شما گردید؟
مرحوم علامه امینی تأملی نمود، سپس فرمود:
فقط زیارت ابا عبدالحسین علیه السلام.
عرض کردم: شما می دانید اکنون روابط ایران و عراق تیره شده و راه کربلا بسته است، برای زیارت چه کنیم؟
فرمود: در مجالس و محافلی که جهت عزاداری امام حسین علیه السلام بر پا می شود شرکت کنید تا ثواب زیارت امام حسین علیه السلام را به شما بدهند.
سپس فرمود: پسر جان! در گذشته بارها به تو یادآور شدم و اکنون نیز توصیه میکنم که زیارت عاشورا به هیچ عنوان ترک مکن. زیارت عاشورا بخوان و آن را وظیفه خودت بدان. این زیارت دارای آثار، برکات و فواید بسیاری است که موجب نجات و سعادتمندی تو در دنیا و آخرت می شود.
فرزند مرحوم علامه امینی ادامه می دهد: علامه امینی با کثرت مشاغل و تألیفات و مطالعات، بر این کار (مداومت بر زيارت عاشورا) مواظبت کامل داشت و به خواندن زیارت عاشورا سفارش می نمود، به همین دلیل خود من سی سال است که توفیق خواندن زیارت عاشورا را دارم.
توضيحات:
1- و از مصاديق بارز زيارت امام حسين (براى غير حاضرين در كربلا) همين زيارت شب جمعه اونلاين است
كه دانشجويان معارف الهى از دست ندهند
مگر خودشان بعدا متصل شوند جداگانه؛ با سايت كربلا و زيارت بخوانند
2- عدم ذكراعمال ديگرشان (از زيارت مولا و سایر معصومين عليهم السلام يا تحقيق و نوشتن كتاب عظيم الغدير و جمع نسخ مخطوط (مربوط به مذهب حق) و كتابخانه ارزشمند اميرالمؤمنين و...) به معنى مقبول نبودن يابي نتيجه بودن آنها نيست
بلكه به معنى تفوق عمل زيارت امام حسين عليه السلام بر سايراعمال ايشان است

در زیارت کربلا شب 24 رجب؛ در بالاسر مبارک قبل بيان مشاهد آثار مهدوی (علیه السلام) اين ويديو پخش شد:
https://drive.google.com/file/d/1MWUlkq ... sp=sharing

ادامه اش بيان شد:

این واقعه چند نكته آموزنده داشت:
1- از مزيتهاى زيارت شب جمعه كربلا حضور در وقتی است که حضرت زهرا (علیها السلام) درحرم مطهر هستند

2- ارزش وخاصيت فورى زيارت حضرت امام حسين (علیه السلام)
بخصوص در شب جمعه
وعلى الاخص آنانكه خودشان را با هر خستگی بوده درشب جمعه به كربلا رسانده
و بويژه آنانكه فورا تا به كربلا رسيده عليرغم خستگی وكوفتگی به زيارت رفته اند
و عليرغم آنكه در رفتن به كربلا پياده هم بوده و يا همراه با قافله هاى قديم و ثواب پياده و زحمات سير قديم
اينها موجب شده حضرت فورا به ديدن آنها بيايند

3- و آن ملاعباس چاووش هم كه زيارت و روضه خوان قافله بوده
و مشوق حركت و موجب رساتندن قاقله در شب جمعه براى زيارت بوده
افتخار رؤيت حضرت را داشته وپيغام حضرت را رسانيد

4- فضیلت زيارت منفاوت است مراتبی دارد
شامل مي شود آنكه
پياده مشرف شده
یا با سختي ها
تا
حتى سلام از راه دور
همه آنها پاسخ و به ديدن آمدن حضرت را دارد
وقتي از سلام دور بدون حرم ديدن مستحق ديدار امام حسين علیه السلام است
و اگر كسی زيارتش حتى از دور بدون رؤيت حرم شريف باشد فضيلت دارد
مثل آن بانويي كه شبها از بام خانه اش در يزد به حضرت سلام مي فرستاده و حضرت چندين بار به زيارتش درشب اول قبر آمده اند
چه برسد زائر اونلاين كه هم بخشي از حضور دارد و رؤيت حرم را دارد
زيارت اونلاين كه هم از راه دور است هم زيارت بصري همراهش هست
پس با توجه زيار ت اونلاين را برگزار كنيد.

5- در زيارت؛ ارزش خدمت رسانان خودش فضيلتی على حده است
و از جمله زيارتهاى از دور و اونلاين
هيچ كارى و خدمتی در راه برگزاری زيارات از چشم حضرات دور نمی ماند
بلكه شنيديم كه حضرت سلام مخصوص به آن كسي كه كفشهاى متوسلين را مرتب مي كند داده اند تا چه برسد كارهاى بزرگتر
فلذا ارزش مشوقان و ساعيان در برگزاری برنامه زيارت
از برگزار كنندگان و مجريان و پذيرايى كنندگان و ديگر ساعيان علی حده است

6- چاووشی عنوانى بود براى كسى كه براى بدرقه و استقبال كاروانهاى زيارتي اشعاري مي خواند
مردم صدايش مي شنيدند مطلع مي شدند دنبالش راه افتاده و حاجي و زائر را با احترام بدرقه يا استقبال مي كردند
در مواسم زيارت هم جلو مي افتاد در مسير عتبات و كربلا
مردم باخواندنش مطلع شده به دنبالش راه افتاده
ده به ده و شهر به شهر تا كربلا مي رفتند

7- با توجه به اين نكات
زيارت شب جمعه کربلا را برگزار كنيد
خصوصا در وقتي كه علاوه بر ملائكه و انبياء؛ حضرت زهرا علیها السلام هم در کربلا تشريف دارند.

رحمت و رضوان الهی بر ناقلین این واقعه مرحوم شیخ مهدی مازندارنی و ملا عباس چاووشی و شهید کافی

================================================
توسل به امام حسین علیه السلام
نكنه مهم براى استجابت دعا:
قبل توسل و ختم و هنگام دعاكردن و در خواندن دعاها و عرض جاجات = به اين تذكر توجه داشته باشد
در وقت دعا كردن
متوسل براى استجابت دعايش
اين شروط را قلبا رعايت كنيد
1- نااميد نباشد
2- بخاطر مشكلات و ابتلاءاتش؛ سوءظن به خداوند و حضرات نداشته باشد
4- دعايش از صميم قلب و با تضرع باشد
5- دستورالعمل ختم و توسل تعليمى امشب:
در هر وقت و هرجا
و الان بهتر از همه جا
در حرم امام حسين اين ختم را در تحت القبه بگويد
برای گشایش کارها و رفع غم، و همه حوائج مهم
به تعداد ۱۲۸ مرتبه
(که عدد ابجد نام مبارک امام حسین عليه السلام بوده)،
صلوات (اللهم صل على محمد وعلي وآلهما الطیبین الطاهرين) بفرستد
و به حضرتش هدیه کند.
و اين دعا را بخواند
«بِحَقِ یس و القرآنِ‌ الحَکیم و بِحَقِ طه و القرآنِ العَظیمِ یَا مَن یَقدِرُ عَلَی حَوائجِ السائِلینَ یَا مَن یَعلَمُ مَا فِی الضَّمیرِ یَا مُنَفِّسًا عَنِ المَکرُوبِینَ یَا مُفَرِّجًا عَنِ المَغمُومِینَ یا راحِمَ الشَّیخِ الکَبیرِ یَا رازِق الطَفلِ الصَّغیرِ یا مَن لایَحتاجُ الَی التَّفسِیرِ صلَّ عَلی مُحمَّدٍ وَ آلِ مُحمَّدٍ وَ افعَل بِی ....
حاجات بگوييد
ودر سرلوحه حاجات براى اتمام آنى دوران غيبت و بنهانى حضرت صاحب الامرمنه السلام و غلبه جهانى برطواغيت و دشمنان آئين الهى دعا كند
وساير حاجات عمومى مواليان آل محمد (در بلاد مضظرين: غزه و فلسطين و مصر و بحرين و عربستان و كشمير و هند و افغانستان و باكستان و يمن و ايران و قفقاز وعراق وشام و لبنان)
با دفع و هلاك و ظالمين و طواغيت بلاد و اسرائيل و ناتو و تكفيريان
و رفع ابتلاءات و برآورده شدن حاجات شخصي. از جمله ثبات قدم بر مسير الهى
آمين رب العالمين

========خدمت============

چند مطلب مقدمتا بيان مي كنيم
كه همه در درسهاى معرفتی به حضرات آموزنده است
اما مطلب سوم مقصود اصلى در بيان مطالب زيارت اونلاين امشب است

مطلب اول:
عنايت و امداد و بزرگواری از حضرت امام حسين عليه السلام
به مرحوم حسام الواعظين
كه از خطباى شهير صدسال قبل اصفهان را بودند را امشب بيان مي كنيم
احوالات عمومي ايشان معروف است و اينجا به تفصيل ان نمي پردازيم
اما اجمالا مي گوييم
مرحوم حسام الواعظین در مسأله ولایت و تمسک به عترت طاهره نهایت اهتمام را داشتند
و اکثر مطالب منبرهاى او پیرامون مودّت و ولایت اهل‌ بیت ‌علیهم السلام دور مى ‌زد
که در دوره طاغوت و تبلیغات ضد دینى آن رژیم و خصوصا ممنوعيت روضه خواني و...، تا حدّى کمرنگ شده بود و ایشان در احیاء این فریضه بسیار کوشا بود.
وى ارادت زایدالوصفى نسبت به سادات و فرزندان حضرت زهرا علیها السلام داشت
و نهایت احترام به آنها ابراز مى ‌کرد.

از آن مرحوم نقل شده است
پیرمردى از سادات، همه ساله در ایام عاشورا در خانه خود مجلس عزاى مختصري برپا مى‌ داشت.
شبى طبق معمول مرحوم حسام‌ الواعظین پس از انجام منبرهایى که در سطح شهر داشت
براى حضور در آن مجلس و ذکر مصیبت حرکت کرد.
در مسیر رسیدن به آن محل چند نفر در دفعات متوالى به او مى‌ رسیدند و مى‌ گفتند:
جناب آقاى حسام تشریف نبرید، مستمعین وقتى از آمدن شما مأیوس شدند متفرق شدند و اکنون کسى در جلسه نیست.
من هر قدر جلوتر رفتم این سخن را از عده‌‌اى دیگر شنیدم
بس ناچار به منزل خود بازگشتم. در آن حال(از شدت خستكي) به خواب رفتم
و در خواب حضرت صدیقه کبرى ‌علیها السلام را دیدم که
به لحنى توأم با گلایه و ملامت به من خطاب فرمودند که
چرا امشب در خانه آن سید ذکر مصیبت نکردى؟
گفتم: بى‌‌بى‌‌جان! مستمعى نبود.
حضرت زهرا عليها السلام فرمودند: من که بودم!
من خجالت ‌زده از خواب پریدم.
ولى خوشحال بودم که آن جلسه بى‌‌ریا و ذکر مصیبت من مورد توجه خاص حضرت فاطمه زهرا علیها السلام قرار گرفته است.
وآن شبها شركت مي فرموده اند

مطلب دوم :
مرحوم حسام الواعظين
پدرشان و برادرشان همه ازاهل منبر و مرثيه خوان اهل بيت بودند؛
و مادر ايشان بيش از عنوان مادري و همسري پدرشان و امور فرزندان و خانواده
علاوه
به عنوان خادمان امام حسين عليه السلام خدمتگزاري اين سه نفر را مي كردند
در اينجا مطلبي را ويديويی در اين باره نقل مي كنيم
https://drive.google.com/file/d/1RIZk3C ... drive_link

مطلب سوم:
مرحوم حسام الواعظين درباره فوت و دفن والده شان نقل كرده بودند
از بيان مرحوم حاج شيخ مهدي مظاهري (كه دعاى ابوحمزه شان در اونلاين وسايت پخش شده است) بشنويد
https://drive.google.com/file/d/1VVpBJO ... drive_link

مرحوم حسام الواعظین بیماری داشتند
که باید برای درمان آن هر روز دارویی را مصرف می کرد ند و كمياب بود،
اتفاقاً یکی – دو روز آن دارو به دستشان نرسید،
پس به حضرت سیدالشهدا علیه السلام توسل پیدا کردند؛ ولی اثری ندیدند.
یک شب که فشار ناشی از بیماری ايشان را سخت عصبانی می کند
به حرم سیدالشهدا علیه السلام رو می کنند
و چنین گستاخانه می گوید:
شما که نمی توانید نوکر نگه داری،
پس چرا نوکر قبول می کنی؟!
اتفاقاً در همان شب حاج شیخ محمدعلی که خود از بزرگان روزگار بود،
حضرت سیدالشهدا علیه السلام را در عالم رؤيا می بیند،
حضرت به او می گوید: برو نزد حسام و ما را با او آشتی بده.
او با هیجان از خواب بلند می شود.
وقتی به ساعت نگاه می کند می بیند دیر وقت است،
دوباره به خواب می رود،
باز همان خواب را می بیند و بیدار می شود،
اما به علت دیر وقت بودن می خوابد.
برای بار سوم حضرت به او تندی کرده که
باید هر چه زودتر نزد حسام بروی.
به ناچار از بستر بلند می شود و به سرعت به سوی منزل حسام می رود.
در راه یکی از دوستان (حسام) را می بیند که به او می گوید:
اگر حسام را دیدی این پاکت را به او بده.
بيننده رؤيا که از بیماری حسام خبری نداشته،
آن پاکت را می گیرد و به خانه حسام می آورد
و با عذرخواهی فراوان
پیام حضرت سیدالشهدا علیه السلام را به او ابلاغ می کند.
ناگهان حسام سخت منقلب می شود.
در همان هنگام پاکت آن فرد را نيز به دست حسام می دهد.
وقتی پاکت را باز می کند می بیند داروی دردش در همان پاکت است،
پس به گریه می افتد.
مرحوم حسام از آن مقدار ظاهرا محدود داروی فرستاده شده حضرت
تا پایان عمر استفاده کرد
به صوری که دیگر از خریدن آن دارو بی نیاز شد.
رضوان الله عليهم

وفقنا الله لحق معرفتهم و خدمتهم و رضايتهم و شفاعتهم و صحبتهم في الدنيا والأخرة

و اين است نتيجه در خدمت حضرات بی شرط و بي وقت بودن
و خدمت در برگزاری با توجه زيارت اونلاين و هرچه با شكوه تر = مثل منبر رفتن و خدمات حسينى است
و مثل همين نتايج را كه بعضا نقل شد دارد
اگر مخلصانه و از صميم قلب و بي توقع ووو انجام شود

توضيحات تكميلي:
مرحوم حسام الواعظين در سال 1381 قمري وفات كردند
و در تخت فولاد تكيه سيد العراقَين دفن شده اند (سيد العراقَين به فتح قاف يعني سرور دوعراق (عراق عرب و عراق عجم = اراك امروز)

سيدالعراقَين همان شخصيتي است كه تصويرش در كتاب آخر جمعه نشرشده و در تشرفات برخي شمايل حضرت (پيشاني و ابروان و چشمان و شكل صورت) به شمايل سيدالعراقين تشبيه شده است

مرحوم حسام الواعظين برادری داشتند از اهل منبر و ضمن اينكه خيلى بكاء بود و با كمترين نام بردن از حضرات اشكها از صورتش جاري بود
اما خيلي شوخ هم بودند
= مرحوم حاج شيخ مهدي حسام را
بنده آخرين بار ايشان در پنجاه و چندسال قبل كه براى زيارت عتبات آمده بودند
در خدمت مرحوم والد حرم نجف مشرف مي شديم
در مدخل باب قبله نجف اشرف كنار پنجره اول سمت راست (كه آن وقت اين مراقد جراغ نداشت و تاريك بود) ديدمشان
و ايشان خيلي به مرحوم والد علاقه داشتند و به بنده هم لطف داشتند
فرزندشان نيز همكلاسي دبيرستان بود
جزو شهداى اول جنگ هم بود
(چند قبر فاصله با قبر شهيد سعيد كافي دفن شده است جلوى مقبره مرحوم شمس آبادی)
والحمدلله رب العالمين

توسط **إشراف** » دوشنبه آپريل 28, 2025 7:40 am

بازبيني و رفع اشكالات و تكمييلات و ترتيبات شده است