توسط pejuhesh237 » سه شنبه نوامبر 05, 2013 4:35 pm
و محلل رياح و نفخ و ملطف و قابض طبع
و مصلح اغذيهء نفاخ و مدر بول و حيض و عرق و شير و هاضم
و مانع صعود بخارات به دماغ و محرك اروغ و اشتها
و مانع تخمه و ترش شدن غذا در معده
و جهة اخراج حب القرع و كرم معده و خفقان بارد و ضيق النفس
و رياح گرده و مثانه و درد معده و مغص و تقويه بدن و فربه كردن او
و تحليل بلغم و گزيدن عقرب نافع است
و خوردن او به قدر سه درهم با روغن زيتون كه به قدر يك وقيه باشد تا يك هفتة جهة اول استسقا مجرب
يكى از بذور اربعۀ بادشكن (بذور حاره اربعه) مىباشد و براى اين كار تخم انيسون، تخم زيرۀ كرمانى، تخم گشنيز،
تخم رازيانه را به نسبت مساوى مخلوط مىكنند و ٢٠ - ١۵ گرم از اين مخلوط را در ١٠٠٠ گرم آب جوش دم مىكنند
و صاف كرده بتدريج مىآشامند. زيره براى تحريك معده و دفع بادها بسيار نافع است
و خواص آن نفخ و گاز را تحليل مىبرد و لطيف مىسازد. قابض است.
براى تنگى نفس و خفقان سرد و سكسكه نفخى مفيد است، معده را گرم مىكند و مقوى آن است
و آروغ ايجاد مىكند و اشتها را تحريك مىنمايد.
مانع ترش شدن غذا مىشود و بادهاى كليه و مثانه را دفع مىكند.
مقوى بدن و چاقكننده است. كرم تنيا را دفع مىكند و قاطع اسپرم است.
اگر ١۴ گرم آن با ٣۵ گرم روغن زيتون تا يك هفته خورده شود، براى استسقا مفيد است
و در سركه پروردهء او موافق محرورين است
و قدر شربتش تا پنج درهم است
و مضر ريه و مصلح آن عسل و صعتر
و مضر گرده و مصلح او كثيرا
و بدلش قردماناست و انيسون و ريزه.کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص219
اگر در سركه خيسانده و خورده شود براى اشخاص گرممزاج نيز مفيد است و ضرر نخواهد داشت.
زيرا زيره بتنهايى براى اشخاص گرممزاج مضر است. اگر در دمكردۀ آن بنشينند براى تسكين دردهاى رحم نافع است.
مقدار خوراك زيرۀ سياه تا ٢٠ گرم است.
زيرۀ سياه براى ريه مضر است و در اين صورت بايد با عسل و صعتر خورده شود.
براى كليه نيز مضر است. و براى رفع عوارض آن بايد از كتيرا استفاده شود.
متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات:
اكتحال آن باعث حدت بصر و از جمله اجزاى ادويه عين است و اكثار آن مضعف
و مدر بول و دافع درد معده و مغص و قاطع منى و قاتل ديدان و حب القرع
و تخم آن مسكن مغص و مدر بول و قاطع منى و قاتل ديدان
و جلوس در طبيخ آن جهت اوجاع رحم و ضماد محرق تخم آن جهت قلع بواسير آويخته.کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 666