شگفت

[pejuhesh232]

شهری که مردمش 100 سال عمر می کنند

تنها موزه‌ مردمان صدساله زنده در جهان نزدیک ایران قرار دارد و رکورد طولانی‌ترین عمر انسان در دو قرن اخیر مربوط به همین منطقه است
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،«لریک»شهری که مردمش بیش از صدسال عمر می‌کنند، در جمهوری آذربایجان، بزرگ‌ترین کشور منطقه‌ی قفقاز در گذرگاه اروپا و آسیای شمال غربی و همسایه‌ باختری دریای خزر قرار دارد و می‌تواند یکی از به یادماندنی‌ترین سفرهایعمرتان باشد!

کشور آذربایجان به خاطر تنوع آب‌وهوایی و آثار تاریخی گوناگون، چندی است که به مقصدی جذاب برای بسیاری از مسافران و جهانگردان تبدیل شده است. مسافرانی که دوست دارند چند روزی را به دور از هیاهوی شهرنشینی و مشکلات آن سپری کنند.

در این نوشته قصد داریم یکی از شهرهای عجیب این کشور را به شما معرفی کنیم. شهر لریک در جنوب جمهوری آذربایجان؛ شهری که به خاطر طول عمر مردمانش در جهان شهرت دارد. گفته می‌شود طول عمر اهالی این منطقه بی‌ارتباط با آب‌وهوای منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنند نیست.


برای رفتن به لریک می توانید زمینی به این شهر زیبا سفر کنید. در صفحه‌ی تور آذربایجان کافه گردش هر از گاهی تور زمینی لریک را هم می توان پیدا کرد اما اگر دوست دارید تنهایی و با هواپیما به این شهر سفر کنید می توانید بلیط هواپیما را به صورت آنلاین خریداری کنید.

لریک کجاست؟
قبل از هر چیز باید بگویم لریک کوهستان باشکوهی است با منظره‌های تازه و چشم‌اندازهای هیجان‌انگیز. کوه‌هایی که رودخانه‌ها و آبشارهای سریع از کمرکش آن به زیر می‌ریزند و صدای چهچهه‌ی پرندگان لای شرشر این آبشارها گم می‌شود.

اگر دوست دارید تالش شمالی را ببینید باید به لریک بروید. لریک شهری کوچک در جنوب جمهوری آذربایجان واقع در شمال گردنه‌ی حیران خودمان است. این شهرستان با بیش از ۱۰۰۰ کیلومترمربع مساحت از شمال کوههای تالش پا گرفته و از شرق به زمین‌های پست و جلگه‌ای لنکران ختم می‌شود. همسایه‌ی شمالی آستارا بر بام تالش نشسته و طبیعت بکر و دست‌نخورده‌اش آن را به مقصدی جذاب و دیدنی برای گردشگران تبدیل کرده است.

آب‌وهوای لریک
می‌گویند در لریک می‌توانید آسمان را با دست لمس کنید. قرار گرفتن در ارتفاعات تالش و هوای تمیز لریک در این تعریف و تمجیدها بی‌تأثیر نبوده است. آب‌وهوای معتدل کوهستانی و طبیعت سرسبز و زیبای لریک زبانزد خاص و عام است. آب‌وهوایی که بی‌شباهت به آب‌وهوای ارتفاعات گیلان نیست؛ اما فاصله‌ی بیشتر لریک از دریا به نسبت شهرهای گیلان هوای آن را خواستنی‌تر کرده است. این شهر زیبای جمهوری آذربایجان در تابستان هوایی خنک دارد و میزبان مسافران و گردشگرانی از ایران و دیگر نقاط جهان است.

جاذبه‌های لریک
در کنار طبیعت زیبا و دست‌نخورده‌ی لریک همچون کوهستان‌های سرسبز، جنگل‌ها و آبشارها و... چشمه‌های آب گرم لریک از دیگر جاذبه‌های این شهر هستند. بیش از ۳۰ خاصیت درمانی برای آب این چشمه‌ها ذکر شده است.

در جنگل‌های لریک و در امتداد رودخانه‌ی زیبای این منطقه حیواناتی چون گراز وحشی، خرگوش، روباه، اردک و سیاه خروس زندگی می‌کنند. عمق جنگل که منطقه‌ای حفاظت‌شده است نیز زیستگاه گربه‌سانان نادری همچون پلنگ و گربه‌ی وحشی است.
از آثار تاریخی لریک می‌توان به غار عصر حجر «گیز یوردو» اشاره کرد که در نزدیک روستای میستان در ارتفاع 2430 متری از سطح دریا قرار دارد. کتیبه‌های سنگی نیز از دیگر یافته‌های باستان شناسان در منطقه‌ی کوهستانی اورند است.

علاوه بر این‌ها می‌توان به آثار تاریخی لریک نیز اشاره کرد. مجسمه‌ی قوچ، مجسمه‌ای که مردمان این منطقه به‌خوبی آن را می‌شناسند. مجسمه‌هایی نظیر این در نقاط دیگر آذربایجان همچون نخجوان و بخش‌هایی از آذربایجان ایران نیز به چشم می‌خورد. مجسمه‌ی قوچ مجسمه‌ای بوده که مادران با نذر مشتی گندم از او می‌خواستند فرزندشان را از چنگ هیولای سرخه و دیگر بیماری‌ها برهاند. هنوز می‌توان صدای ضجه‌ی مادران کودک مرده را پای این مجسمه‌های سنگی شنید.



علت شهرت لریک چیست؟
لریک بیش از هر چیز دیگری به خاطر عمر طولانی مردمش در دنیا مشهور شده است. شاید اینجا تنها موزه‌ی مردمان صدساله در جهان باشد. رکورد طولانی‌ترین عمر انسان در دو قرن اخیر مربوط به همین منطقه است. گفته می‌شود شیرعلی مسلم اف در زمان مرگ ۱۶۸ سال عمر داشت. این یعنی چوپان لریکی -مسلم اف- ۴۶ سال مسن‌تر از پیرترین انسان روی زمین بوده است. در آن زمان یعنی در سال ۱۹۷۳ که شیرعلی مُرد، ۱۲۲ سالگی زن فرانسوی، ژان کالمان، تائید شده بود و وی را به‌عنوان پیرترین فرد روی کره‌ی زمین می‌شناختند. شیرعلی مسلم اف طبق ادعای محلی‌ها تا ۱۶۷ سالگی به‌سختی کار می‌کرد. سیگار نمی‌کشید و الکل نمی‌نوشید. غذای وی متشکل از میوه، سبزی، نان کامل و ماست و پنیر کم‌چرب بوده است. مسلم اف در طول زندگی‌اش چند زن داشته. او سرانجام در ۱۶۷ سالگی دچار بیماری ذات‌الریه می‌شود و یک سال بعد در سن ۱۶۸ سالگی می‌میرد.

هنوز هم قدیمی‌ترین ساکنان آذربایجان در این منطقه زندگی می‌کنند. ده‌ها تن از ساکنان این منطقه در حال حاضر بیش از یک قرن عمر دارند و هنوز هم سخت کار می‌کنند. پیرترین آن‌ها با بیش از ۱۱۵ سال سن ۸ فرزند، ۸۰ نوه، ۶۰ نتیجه و ۸ ندیده دارد.

[pejuhesh232]

زن هندی که ۶۰ سال غذا نخورده است!

جهت عبرت براى خوراك به اندازه و عدم وحشت در بنده شكم نبودن

ساراسواتی، زن ۷۵ ساله هندی است که در ۶۰ سال گذشته یک دانه برنج یا هیچ غذای جامد دیگری نخورده است و روزانه بنج ساعت در مزرعه كار مي كند.


ساراسواتی، زن ۷۵ ساله هندی است که ادعا می‌کند در ۶۰ سال گذشته یک دانه برنج یا هیچ غذای جامد دیگری نخورده است.
او به جز گاهی اوقات که هفته‌ای یک عدد موز می‌خورد، تنها با آب و چای زنده است.

ساراسواتی قبل از اینکه ۶۰ سال پیش اولین پسرش به دنیا بیاید و حصبه بگیرد رژیم غذایی معمولی داشت.
از آن به بعد او نتوانست چیزی بخورد، زیرا دل درد شدید می‌گرفت بنابراین غذاخوردن را کاملا ترک کرد.

هرچه بیماریش بهبود می‌یافت شروع به خوردن مقدار کمی چای کرد، اما اشتهای او هرگز بازنگشت.
شوهرش که نگران سلامتی او بود سعی کرد او را متقاعد به غذاخوردن کند، اما نتوانست؛ و ساراسواتی تا به امروز با آب و چای زندگی می‌کند.
او پنج بچه بزرگ کرد و در کنار همسرش در مزرعه کار کرد. باوجود رژیم غذایی عجیبی که دارد همیشه انرژی زیادی دارد و حتی تا به امروز که ۷۵ ساله است ۵ ساعت در روز را در زمین‌های خانوادگیشان می‌گذراند.

بسیاری از مردم باور نمی‌کنند او تن‌ها با آب و چای ۶۰ سال دوام آورده باشد، اما همسایگانش نیز این موضوع را تایید می‌کنند

[najm134]

ازدواج پسری نوجوان با زنی هفتاد و چند ساله در اندونزی

پسری نوجوان در اندونزی بر خلاف همه رسوم و قوانین کشور با زنی هفتاد و چند ساله ازدواج کرده است. این خبر پس از آنکه ویدیویی از مراسم ازدواج این دو در شبکه‌های اجتماعی پخش شد، توجه همگان را به خود جلب کرد.
داماد ۱۶ ساله هنوز زیر سن قانونی است اما پس از آنکه این زوج تهدید به خودکشی کردند، مقامات روستا به ازدواج آنها بدون "ثبت عقد رسمی" رضایت دادند.
سن قانونی ازدواج در اندونزی برای زنان دست کم ۱۶ و برای مردان ۱۹ سال است.
طبق گزارش رسانه‌های محلی این زوج در طول مدتی که پسر به خاطر بیماری مالاریا بستری بود و این زن از او مراقبت می‌کرد، به یکدیگر علاقه پیدا کردند.
سیک آنی، رئیس روستای سوماترا در جنوب غربی اندونزی به خبرگزاری فرانسه گفت "از آنجایی که پسر هنوز زیر سن قانونی است ما تصمیم گرفتیم که مراسم عروسی را خصوصی برگزار کنیم".
او همچنین گفت مراسمی که روز دوم ژوییه برگزار شد برای جلوگیری "بروز گناه" بین سلامت و روهایا، عروسی که حدودا بین ۷۱ تا ۷۵ سال سن دارد، صورت گرفت.
گفته می‌شود پدر داماد سالها پیش درگذشته و مادرش با فردی دیگر ازدواج کرده است.
این سومین ازدواج روهایا است و از دو ازدواج قبلی خود دارای چند فرزند است.
ینی ایزی، یکی از فعالان مرکز بحران زنان در اندونزی که سال‌هاست برای پایان دادن به ازدواج افراد زیر سن فعالیت می‌کند به بی‌بی‌سی گفت که این "مورد کمیابی" است زیرا همیشه این دختران خردسال هستند که بر خلاف میلشان ازدواج می کنند.
"اما این پسر نه برای مسائل اقتصادی ازدواج کرده و نه برای مسائل دیگر، بلکه برای آنکه این زن به او عشق می ورزد و توجه می‌کند."

[pejuhesh232]

تصميمگيري بوسيله راي اكثريت حتى ميان سگهاى وحشي افريقا
سگ های وحشی آفریقا 'با عطسه رای می گیرند'

یک مطالعه تازه نشان داده است که سگ های وحشی آفریقا با عطسه کردن برای تصمیم های جمعی رای گیری می کنند.
تحقیقات مشترک دانشگاهیان در ولز، استرالیا و آمریکا سگ های در معرض خطر را در مرکزی در بوتسوانا (Botswana Predator Conservation Trust) زیر نظر گرفت.
این مطالعه نشان داد که سگ ها از عطسه برای تصمیم گیری درباره زمان شروع شکار پس از "گردهمایی های اجتماعی" استفاده می کنند.
دکتر اندرو کینگ، از دانشگاه سوانسیا در ولز، گفت که سگ ها از عطسه به عنوان یک "حد نصاب" استفاده می کنند.
این مطالعه توسط جانورشناسان از دانشگاه نیو سات ولز در سیدنی استرالیا، دانشگاه بران در آمریکا و سوانسیا در ولز انجام شد.

قبلا تصور می شد که این سگ های وحشی که یکی از در معرض خطرترین گونه های جهان هستند، با عطسه فقط می خواهند راه تنفس خود را باز کنند.
اما درحالی که جانورشناسان جزییات ۶۸ گردهمایی اجتماعی سگ ها را ثبت می کردند متوجه شدند که هرچه تعداد عطسه ها بیشتر است گله سگ ها بیشتر برای شکار به حرکت در می آید.
دکتر کینگ گفت: "عطسه نقش نوعی حد نصاب را بازی می کند و شمار عطسه ها باید به تعداد مشخصی برسد تا بر فعالیت گروه اثر بگذارد."
"بعضی دیگر از جانوران اجتماعی گوشتخوار مثل میرکت ها هم از حد نصاب استفاده می کنند."
با این حال این مطالعه حاکیست که عطسه همه سگ ها یکسان نیست.

رینا واکر، از دانشگاه بران، گفت: "ما متوجه شدیم که وقتی نر و ماده برتر گروه در تجمع حضور دارند، اعضای گروه فقط با چند عطسه راهی شکار می شوند."
"اما اگر جفت برتر حاضر نباشند، به عطسه های بیشتری - حدود ده عطسه - نیاز است تا گله راه بیافتد."
نتایج این مطالعه قرار است در نشریه علمی "اقدامات انجمن رویال بی" منتشر شود.

[pejuhesh232]

رسم الخط مخصوص زنان كه مردان نمي توانند بخوانند

با عجیب ترین دستخط جهان آشنا شوید

به گزارش باشگاه خبرنگاران،«نوشو» که در لغت به معنای «نوشتار بانوان» است، خطی رازآمیز بوده که زنان روستایی در منطقه ی کوچکی از استان هونان و بین قرن نوزدهم و بیستم از آن استفاده می کردند. نوشو تنها مختص زنان بوده و هیچ گاه به مردان آموزش داده نمی شده؛ جالب است بدانید که وجود این خط تا دهه ی 80 میلادی برای عموم ناشناخته بوده است. اما چه زنانی از نوشو استفاده کرده و چرا نوشتار مخفی خودشان را ابداع کرده اند؟ در این مطلب نگاهی به این بخش شگفت انگیز از تاریخ چین می اندازیم.

چه کسانی از نوشو استفاده می کردند؟
همانگونه که گفته شد این دست خط توسط زنان روستایی شهرستان جیانگیونگ، استان هونان استفاده می شد. دانش این دست خط از مادر به دختر انتقال داده شده و هیچ مردی قادر به خواندن آن نبود، هرچند مردان از وجود این زبان آگاهی داشتند.



استفاده از این دست خط برای ارتباطات میان بستگان و دوستان صمیمی زنان در جامعه ای به شدت مردسالار رواج داشت. پشت این داستان در حقیقت یک جنبه ی فرهنگی وجود دارد که همان «خواهران سوگند خورده» یا laotong است. ارتباطات لائوتانگ در زمان بچگی و بین دختران یک روستا بسته می شد. هرچند که این دختران از نظر بیولوژیکی با هم ارتباطی نداشتند اما این سوگند آنها را تا پایان عمر به همدیگر وابسته می کرد، حتی اگر این دختران ازدواج کرده و به خانه ی خانواده ی همسران خود نقل مکان می کردند.
این زنان روستایی متاهل زندگی بسیار محدودی داشتند و معمولا در داخل خانه ها محبوس و مشغول کارهای دستی و وظایف خانه می شدند، در نتیجه روابط لائوتانگ که با رد و بدل کردن نامه هایی با دست خط نوشو زنده و پویا باقی می ماند، برای زندگی آنها حیاتی بود



کشف و مطالعه ی نوشو
تا دهه ی 60 میلادی کسی خارج از استان هونان از وجود «نوشو» خبر نداشت تا اینکه پیرزنی در یک ایستگاه قطار از حال رفته و توجه پلیس را به خود جلب کرد؛ در میان متعلقات او، اسنادی پیدا شد که به صورت رمزی و با دست خطی کاملا ناآشنا نوشته شده بود و همین موضوع باعث ایجاد سوظن شده و در نهایت منجر به بازداشت او به جرم جاسوسی شد.
تنها پس از هرج و مرج انقلاب فرهنگی بود که این دست خط در نهایت مطالعه و مستندسازی شد که از جمله شاخص ترین افراد در این زمینه می توان به Zhou Shuoyi اشاره نمود یعنی اولین مردی که این دست خط را به خوبی یاد گرفت. این شخص در دهه ی 80 میلادی شروع به مطالعه ی «نوشو» کرده و اولین لغت نامه ی کاراکترهای نوشو را در سال 2003 منتشر نمود.
سابقه ی خطاطی نوشو را می توان در پارچه های گلدوزی شده مانند دستمال ها، لحاف ها، بادبزن ها، نامه ها و متون شرح حال نیز یافت. یکی از رایج ترین این اسناد Sanzhaoshu می باشد، این سند کتاب محرمانه ای است که در سومین روز ازدواج به عروس می دادند و در حقیقت توسط مادر عروس، بستگان و دوستان مونث نوشته می شده و حاوی پیام هایی بوده که امید به آینده ای سرشار از شادی را برای عروس بازگو کرده و ناراحتی خود را از رفتن او اعلام می کنند.



این دست خط چگونه است؟
ضربه هایی که نوشو را ایجاد می کنند از نقطه ها، خطوط عمودی و قوس ها تشکیل شده اند. مانند متون چینی سنتی، نوشو نیز از بالا به پایین نگارش شده و ستون های نوشته شده از راست به چپ قرار می گیرند. اما در حالیکه کاراکترهای استاندارد زبان چینی hanzi بیشتر حاوی معانی هستند تا تلفظ ها، نیمی از کاراکترهای نوشو آوایی هستند و بقیه ی آنها نیز همان کاراکترهای hanzi هستند که اطلاح شده اند.

هرچند «نوشو» را با عنوان «زبان بانوان» می شناسند اما در حقیقت یک دست خط است و زنانی که از نوشو استفاده می کردند، در حین نوشتار از قواعد و کلمات گویش محلی خود استفاده می کردند.

چگونه نوشو افول کرد؟

در دهه ی 80 میلادی و زمانی که محققان شروع به بررسی «نوشو» کردند، این دست خط در معرض نابودی قرار داشت. در آن زمان تنها 10 خانم می توانستند متونی را با دست خط نوشو نوشته و آن را بخوانند.

تغییرات اجتماعی و فرهنگی قرن بیستم در چین، فرصت ها و آزادی های زیادی از جمله دسترسی به آموزش را در اختیار زنان چینی قرار داد. بدین ترتیب بود که دختران منطقه ی جیانگیونگ به جای نوشو شروع به یادگیری هانزی کرده و همین موضوع نیاز آنها را به استفاده از دست خط مادرها و مادربزرگ هایشان کمرنگ نمود.

آخرین شخصی که در این نوشتار مهارت داشت ( به غیر از محققانی که به قصد مطالعه ی نوشو آن را یاد گرفتند) خانمی به نام Yang Huanyi بود که در شهرستان جیانگیونگ زندگی می کرد و در سال 2004 و در سن 98 سالگی از دنیا رفت!

[najm134]

ماهیت حیوان دریائی عجیب آمریکا معلوم شد

کاربران توئیتر پیشنهاد کردند که پریتی دسای با کِنِث تای دانشمند زیست شناس موزه تاریخ طبیعی همکاری کند . کنث تای اعلام می کند که این حیوان ناشناس یک نوع مارماهی با دندان های نیش است و نام علمی اش " اپلاتوفیس شائولیودوس" است.
ماهی عجیبی که در سواحل یکی از ایالت های آمریکا پیدا شده بود ، شناسائی شد.

چند روز پس از پیدا شدن یک موجود دریائی ناشناس در ساحل ایالت تگزاس آمریکا ، دانشمندان سرانجام به ماهیت این حیوان آبزی عجیب پی بردند حیوانی که توفان هاروی آن را در ساحل این ایالت انداخته است و بدنی کشیده و دندان هائی بزرگ دارد.

پس از پیدا شدن این موجود دریائی عجیب ، پریتی دِسای مدیر شبکه های اجتماعی در انجمن ملی اودوبون که یک مرکز حفاظت از محیط زیست است ، در صفحۀ توئیتری خود خواستار همکاری دانشمندان با همدیگر برای شناسائی این موجود شد.



کاربران توئیتر پیشنهاد کردند که پریتی دسای با کِنِث تای دانشمند زیست شناس موزه تاریخ طبیعی همکاری کند . کنث تای اعلام می کند که این حیوان ناشناس یک نوع مارماهی با دندان های نیش است و نام علمی اش " اپلاتوفیس شائولیودوس" است.

مجله تایم چاپ آمریکا به نقل از دسای گزارش داد : باور کردنی نبود.این موجود حیوانی نیست که مردم در دریا دیده باشند.

دسای افزود : احتمالاً این ماهی در اعماق دریا زندگی می کرد که آب آن را به ساحل انداخته است .

طول مارماهی نیشدار معمولاً حدود یک متر است و اکثر وقت خود را در عمق 30 تا 90 متری زیر آب می گذراند.

منبع:العالم

[pejuhesh232]

نجات مرغ مادر و جوجه‌هایش پس از ۶ روز از زیر آوار

یک مرغ مادر و جوجه هایش بعد از گذشت ۶ روز صحیح و سالم از زیر آوار های زلزله با کمک یکی از کارشناسان اداره کل دامپزشکی استان کرمانشاه نجات پیدا کرد.
یکی از کارشناسان اداره کل دامپزشکی استان به نام خلیل پیشدار در حین آواربرداری و جمع آوری لاشه دام های تلف شده موفق به نجات یک مرغ مادر و جوجه هایش از زیر آوار شد.



این مرغ خوش شانس به همراه ۱۰ جوجه خود بعد از گذشت ۶ روز ماندن زیر آوار و بدون آب و غذا در حین عملیات آواربرداری در روستای کلانه محرابی از توابع دهستان دشت ذهاب شهرستان سرپل ذهاب نجات یافتند.
گفتنی است، روزگذشته نیز توسط اکیپ های دامپزشکی، یک راس گوساله که تمام دارایی یک پیرزن روستایی بود را زنده و سالم از زیر آوار نجات دادند.

[najm134]

اولين صدای ضبط شده در ايران از: مظفرالدين شاه قاجار

صدای ضبط شدۀ مظفرالدين شاه قاجار كه قديمی ترين سند صوتی تاریخ ايران است،
جملات وی كه خطاب به اتابك اعظم گفته شده است را می توانید در زیر بشنوید و بخوانید .
زمان : 1 دقیقه ساختار : mp3

http://www.mehremihan.ir/dadeh/sokhanra ... ozafar.mp3



نخستین صدای حبس شده ایرانی
نقل صدای ضبط شده مظفرالدین شاه
در دورانی که دستگاه فونوگراف را «حافظ الصوت» و «حبس الصوت» شناخته شد .
اما نخستین صدای شکار شده ایرانی متعلق به شخص اول مملکت در عصر خود است .

گویند شنیدن صدا لطف دیگری دارد . پس شاید با شنیدن صدای مظفرالدین شاه به درون روح او راه یابید اگر هم نتوانستید لااقل به حوزه ادبیات کلامی آن موقع واقف می شوید.
شنیدن صدای واقعی نخستین پادشاهی که صداو تصویر آن بدست نسل فعلی رسیده حتما منحصر به فرد است.
همانگونه که گفته شد صدای ارایه شده متعلق است به پنجمین شاه دوره قاجارـ مظفرالدین شاه قاجار است فرمایش ایشان در حضور اتابک اعظم و وزیر امور خارجه وقت گفته شده است . برای فهمیدن بهتر شما از سخنان شاه قاجار علاوه بر آنکه کیفیت صدا را بهره گیری از تکنیک های جدید بهتر کرده ام ، متن آن را نیز تقدیمتان می کنم.

دانلود صدای مظفرالدین شاه با کیفیت مناسب

http://www.persiangig.com/pages/downloa ... inshah.zip

متن سخنان مظفر الدین شاه قاجار

"...تا حالا كه... جناب اتابك اعظم
از خدمات صادق و لايق شما كه تا به حال چهل سال است خدمت می كنيد
از همۀ خدمات شما راضی هستيم
به خصوص از خدمات اين سه چهار ساله ای كه در صدارت خودتان کار مي كنيد
و ان شاء الله عوض اينها را همه را به شما مرحمت خواهيم فرمود
و شما هم ابدا ذره ای در خدمات خودتان ان شاء الله قصور نخواهيد داشت
و مرحمت ما را به اعلا درجه نسبت به خودتان بدانيد
انشاء الله الرحمن بعد چهار صد سال كه خدمت بكنيد اميدوار هستيم كه هميشه خوب باشيد
و اين خدماتی كه به من می كنيد و به مملكت ايران می كنيد
البته از خداوند او را بی........بی ...... عوض نخواهد گذاشت
ان شاءالله عوض او را هم خدا و هم سايۀ خدا كه خودمان باشیم [!] به شما خواهیم داد
و از خدمات همۀ وزرا هم راضی هستيم
و شما خدمات همه را حقيقتا خوب عرض می كنيد
و همه را به موقع عرض می كنيد.
=============
حابس الصوت يا دستكاه ضبط مزبور سوغات آخرين سفر فرنكستان بود

آخرین سفر مظفرالدین شاه به فرنگ


فرادید- میثم رضوانی؛ شاه قاجار با این‌که دوبار پیش از این، جهت مداوای امراض در آب‌های معدنی فرنگ و آشنایی با فرهنگ و صنعت آن دیار ـ و نه چیز دیگری ـ عازم اورپا شده بود، بااین‌حال شوق و ذوقش را در خاطرات آخرین سفرش به فرنگ پنهان نکرده و روز ـ به روایت خود ـ "نزول"اش را این‌گونه ثبت می‌کند: "عموم مردم از ورود ما زیاده اظهار شعف می‌نمودند. ما هم به همه اظهار مهربانی می‌کردیم و با دستمال تعارف می‌نمودیم. حقیقتا خیلی خوب از ما پذیرایی کردند."
مظفرالدین شاه قاجار علاوه بر تاج‌وتخت شاهی و علاقه به تفریح و خوش‌گذرانی، عشق سفر به فرنگ را هم از شاه شهید به ارث برده بود. او در طول دوران ده‌ساله‌ی سلطنتش در فواصلی نزدیک به هم به اورپا مسافرت کرد. در عصری که خزانه‌ی مملکت خالی‌تر از هر دوران دیگری بود و امور جاریه‌ی کشور ازطریق استقراض از بانک‌های روس و انگلیس درقبال اعطای امتیازات فراوان انجام می‌شد، در16 خرداد 1284، شاه جماعتی 50نفره از خدم‌وحشم دربار را راهی سفری صدروزه کرد، که به شهادت تاریخ، دستاوری به‌جز "هیچ" برای ایرانیان نداشت. سفری پرخرج که منابع مالی آن ازطریق وامی به ارزش 290 هزار ليره از بانك شاهي انگليس تأمین شد.


مظفرالدین شاه در سفر آخر به اورپا از اتریش، فرانسه، بلژیک و روسیه دیدن کرد. او در این سفر دستاوردهای اندکی ـ آن هم فقط برای دربار ـ به همراه آورد. ازآن‌جمله چند دستگاه تلفن برای دربار، سیناتوگراف برای دربار، فنوگراف (دستگاه ضبط و پخش صدا) برای دربار و لانترن مژیک (دستگاه نمایش تصاویر غیرمتحرک یا جهان‌نما) باز هم برای دربار. و البته بدهی چندصدهزار لیره‌ای برای مردم که کشورشان ازپس جنگ روس و ژاپن، بیش از گذشته گرفتار تورم و گرانی شده و به نان شب محتاج بودند. در طرف دیگر اما، شاه و رفقا، در فرنگستان گشت‌وگذار می‌کردند، در جشن‌های باشکوه حاضر می‌شدند، به سیرک و اپرا و مراسم حرکات موزون می‌رفتند، در فروشگاه‌های پرزرق‌وبرق خرید می‌کردند و جایی نوشته آمده که گویا به بانوان فرنگی به دیده‌ی حسرت می‌نگریسته‌اند. مظفرالدین شاه هم‌چنین به تجویز پزشکی انگلیسی دارویی برای تقویت قوه‌ی باه همراه خود به ایران آورد که گفته می‌شود تأثیر همان دارو بر کلیه‌ها، باعث مرگش شد.

تاریخ به نکویی از مظفرالدین شاه نام نمی‌برد. او را مردی بیمار، بی‌سواد، بی‌کفایت و در پی مسخره‌بازی معرفی می‌کند. خاطرات سفرهای او به فرنگ نیز مملو از این ظرائف است. در بخشی از خاطره‌ی سفرش به بلژیک نوشته: "یک مرد که یک طرف سبیلش بلند بود، یک طرف کوتاه... [آمد]. از ریشش به سبیلش درست کرده بود. خیلی خندیدیم. اسماعیل‌خان فراش خلوت پیش ما بود، به او نشان دادیم. حیف که فخرالملک نبود که نشان بدهیم و درست خنده کنیم." تاج‌السلطنه خواهرش در خاطره‌ای از سفرهای برادر به فرنگ می‌نویسد: "... گردي از انگلستان با خود آورده بود كه به قدر بال مگسي اگر در بدن كسي يا رختخواب كسي مي‌ريختند تا صبح نمي‌خوابيد و مجبور بود اتصال بدن خودش را بخاراند. دو من از اين گرد آورده و اتصال در رختخواب عمله خلوت مي‌ريخت، آنها به حركت آمده، حركات مضحك مي‌كردند و او مي‌خنديد."
علی‌اصغر شمیم در کتاب «ایران در دوره سلطنت قاجار» در توصیف پنجمین شاه قاجار می‌‌نویسد: «تاریخ او را فردی ساده‌لوح، سهل‌القبول، متلون‌المزاج، مسخره و مضحکه‌پسند به خلوت می‌شناسد که از لحاظ فکر، کودکی سالخورده بیش نبود. در دوره او امور سلطنت با میل عمله‌جات خلوت با وزرای خودغرض اداره می‌شد. خلوتیان پادشاه گویا از پست‌فطرتان و پست‌نژادان و بی‌تربیت و بداخلاقان انتخاب شده بودند. از این رو وضع دربار ملاعبه بود. پادشاه شخصا با آن همه تعلیم و تربیت دارای هیچ علم نبود و از اطلاعات سیاسی و تاریخی و غیره که لازمه جهانداری است، بی‌بهره بود و از این رو مال‌بینی و عاقبت‌اندیشی، حتی برای خود و اخلاف خویش، هم به خاطرش خطور نمی‌کرد."

بزرگ‌ترین افتخار شاه علیل قاجار، امضای سند مشروطه بود. بعید به نظر می‌رسد پادشاهی که به گواهی تاریخ، به سختی می‌توانست تا صد بشمارد و با سواد و معلومات کاملا بیگانه بود، از آگاهی به فواید دموکراسی و مشروطه و حکومت قانون، تن به امضای سند مشروطه داده باشد، محتمل آن است که فرمان مشروطه امضا شد از ترس گرفتار شدن مظفرالدین شاه به غضب عامه و مرگی مانند پدرش. به دیگر سخن، شاید صدور فرمان مشروطه، دلجویی پادشاهی علیل و پرخرج از مردمی فقیر و نجیب بوده‌باشد. چراکه سند مشروطه، اندکی بعداز آخرین سفر شاه به فرنگ که باعث بروز نارضایتی‌های عمومی شد، به امضای شاه رسید.

[pejuhesh232]

رودخانه عظیم دست ساز بشر در صحراى افريقا!

یکی از بزرگترین پروژه های توسعه غیرنظامی که معمر قذافی رئیس جمهور پیشین لیبی در دوران 42 ساله ی حکمرانی خود به سرانجام رساند، پروژه ی ساخت رودخانه ی عظیم انسان ساخت بوده است. رویای قذافی فراهم آوردن آب آشامیدنی برای همگان و تبدیل بیابان به مکانی سرسبز بود تا بدین وسیله بتواند لیبی را در تولید غذا خودکفا کند. برای محقق نمودن چنین رویایی، قذافی یک پروژه ی مهندسی عظیم را شروع کرد؛ این پروژه شامل شبکه ای از لوله های زیرزمینی بود که آب های تازه را از ذخایر آب زیرزمینی در عمق صحرا به سوی شهرهای لیبی می کشاند؛ شهرهایی که از خشکسالی در رنج و محنت بودند. قذافی این پروژه را عجایب هشتم دنیا نامید..
لیبی یکی از پر آفتاب ترین و خشک ترین کشورهای جهان است. در این کشور مکان هایی وجود دارند که ممکن است دهه های متوالی حتی رنگ یک قطره باران را نیز به خود نبینند؛ حتی در ارتفاعات نیز بارندگی به ندرت ( هر 5-10 سال یکبار) اتفاق می افتد. کمتر از 5% مساحت این کشور میزان کافی بارندگی برای کشاورزی دریافت می کنند. مقدار زیادی از آب مصرفی لیبی در گذشته از نیروگاه های آب شیرین کن واقع در خطوط ساحلی این کشور می آمد که فرایندی گران بوده و به همین دلیل تنها در مصارف خانگی مورد استفاده قرار می گرفت. مقدار بسیار کمی از این آب برای آبیاری مزارع باقی می ماند.
در سال 1953، در حال جست و جوی میدان های نفتی جدید در جنوب لیبی، مقادیر زیادی از ذخایر آب های زیرزمینی باستانی در این کشور کشف شدند. تیم اکتشافی موفق به یافتن 4 حوزه ی بزرگ با ظرفیت تخمینی هر کدام بین 4800 تا 20000 کیلومتر مکعب آب شد. مقادیر زیادی از این آب 38 تا 14 هزار سال پیش یعنی در پایان آخرین عصر یخبندان که این منطقه دارای آب و هوایی معتدل بوده، در اینجا ذخیره شده اند.



بعد از اینکه قذافی و افسران یگان ویژه آزاد توانستند در کودتایی بدون خون و خونریزی قدرت را به دست بگیرند، دولت جدید بلافاصله شرکت های نفتی را ملی کرده و شروع به استفاده از عواید آنها برای حفر صدها چاه و رساندن این آب های تازه از اعماق صحرا کرد. در ابتدا قذافی قصد داشت که در صحرا ( همان مکانی که آب در آن یافت شده بود، پروژه های کشاورزی بزرگ مقیاس راه اندازی کند، اما زمانی که مردم از نقل مکان به صحرا سر باز زدند او به این فکر افتاد که آب را به مردم برساند.



در آگوست سال 1984، معمر قذافی سنگ اول کارخانه تولید لوله را در برگا Brega بر زمین نهاد و بدین ترتیب پروژه رودخانه ی عظیم دست ساز بشر آغاز شد. حدود 1300 چاه در خاک بیابان (برخی حتی تا عمق 500 متری) حفر شدند تا بتوانند آب های موجود در اعماق بیابان را به بیرون پمپ کنند؛ سپس از طریق شبکه ای از لوله های زیرزمینی به طول 2800 کیلومتر این آب به 6.5 میلیون نفر که در شهرهای تریپولی، بنغازی، سیرته و شهرهای دیگر زندگی می کردند، منتقل می شد. زمانی که فاز پنجم و نهایی پروژه تکمیل شد، طول لوله های این شبکه 4000 کیلومتر بود که می توانست کشاورزی روی 155هزار هکتار را فراهم کند. حتی با وجود اینکه دو فاز آخر این پروژه هنوز تکمیل نشده اند، رودخانه ی عظیم دست ساز بشر، بزرگترین پروژه ی آبیاری دنیا است.
پایان فاز یک، این خط لوله اولین بار در سال 1996 به تریپولی رسید. امکان دسترسی به آب آشامیدنی تاثیری بی نهایت شگرفت بر روی مردمان این شهر داشت.
آدام کووایری یکی از چهره های مهم این پروژه می گوید: «آب، زندگی ها را تغییر می دهد. برای اولین بار در تاریخ لیبی ما در شبکه لوله کشی خانه هایمان آب برای شست و شو، دوش گرفتن و ... داشتیم، کیفیت زندگی همینک خیلی بهتر است و این موضوع روی کل کشور تاثیر گذاشته است.»
پس از موفقیت این پروژه، آنچنان در جوامع بین المللی به رسمیت شناخته شد که در سال 1999 یونسکو، پیشنهاد لیبی برای اعطای جایزه ی بین المللی آب را به این پروژه قبول کرد؛ جایزه ای که به تحقیقات علمی برای استفاده از آب در مناطق خشک ارتباط دارد.
کمی قبل تر، در سال 1991 و در مراسم افتتاح اولین فاز این پروژه، معمر قذافی در مورد بزرگترین سرمایه گذاری مهندسی عمران در جهان گفت:
«پس از این دستاورد، تهدیدهای آمریکا علیه لیبی دو برابر خواهد شد. ایالات متحده بهانه می آورد، اما دلیلی واقعی توقف این دستاورد این است که مردم لیبی سرکوب شوند.»







رسانه های غربی به ندرت از این پروژه نامی برده اند و زمانی هم که اینکار را کرده اند آن را به باد تمسخر گرفتند اما حقیقت این است که این پروژه یک سیستم آبرسانی بسیار شگفت انگیز بوده که زندگی مردمان لیبی را در سراسر کشورشان دستخوش تغییر و تحولی چشمگیر نموده است
در جولای سال 2011، ناتو شبکه ی لوله های این رودخانه ی عظیم دست ساز بشر را در نزدیکی برگا بمباران کرد؛ لازم به ذکر است که کارخانه ی تولید لوله نیز از این بمباران بی نصیب نماند. ناتو ادعا کرده بود که از این کارخانه به عنوان انبار مهمات ارتشی استفاده می شده و راکت ها از اینجا شلیک می شدند. حمله ی ناتو به این سیستم باعث شد که 70% جمعیتی که برای ادامه ی زندگی و کشاورزی به این آب وابسته بودند از آن محروم شوند. امروز در این کشور جنگ داخلی برقرار است و آینده ی این پروژه ی حیاتی نیز در خطر است.
حسادت اروبا و امريكا و غربيها (ناتو) نسبت به ليبي و كشورهاي جهان سوم حتى در بيشرفت و انجام بروزه هاى بزرك و منابع عظيم آب سبب شد تا ليبي مورد هجوم و تخريب قرار كيرد از جمله تاسيسات اين بروزه عظيم و ليبي تبديل شود به ويرانه و محل دركيري و لانه هاى تكفيري
منبع: amusingplanet

توضيح:
هدف از نقل اين گزارش توجه به تجارب و استفاده از آنهاست،
اينكه حكومت يا دولت مجري چه سرنوشتي داشت و چرا و مستحق بود يا نبود بيرون اين مبحث است،
قذافي ملعون كه ازثمره ازدواج يك افسر ايتاليايي با يك زن ليبيايي بوده و ضد خداوند و ضد رسول الله و از طواغيت عصر خودش بود
و از جرائم غير قابل توصيفش ربودن و سر به نيست كردن امام موسى صدر در وقت پيروزي انقلاب و منع از حضور او در چيشرفت و تحكيم جمهوري اسلامي و نيز توسعه دوستي كشورهاى عربي و اسلامي با انقلاب اسلامي بود

نظرات كاربران:
مهدی شنبه، 7 مرداد 96 ساعت 12:45
معمر قذافی کارهایی کرد که در ایران در حد آرزو هست ، تحقیق کنید لطفا ( از وام های با سود صفر درصد تا خانه های مخصوص زوج های جوان در ابتدای زندگی که بصورت رایگان برای 3 سال واگذار میشد ، تا آبرسانی گسترده در یکی از خشک ترین مناطق جهان) ضمن اینکه واقعا نمیتونیم از یاد ببریم که چه کمک بزرگی به ایران در زمان جنگ کرد ، 750 میلیون دلار سلاح رو بصورت رایگان برای ایران ارسال کرد که مهمترینشون سامانه های موشکی ضد هوایی بود که ایران شدیدا در این قسمت ضعف داشت و بعد رسیدن این سلاح ها بود که هواپیماهای عراقی در آسمان ایران دچار مشکل شدند
حسن پنجشنبه، 2 شهریور 96 ساعت 06:57
ایران یک دریا بالاسر دارد یک دریا و اقیانوس زیر پا مرکز کشور هم چاله های شور زار فراوان اگر فقط ده درصد همت قذافی را انجام دهند و چاله های شور زار گویر از حوض سلطان گرفته تا شرق یزد و جنوب سمنان در فصل بارندگی پر از آبشان کنند به ارتفاع تا دومتر آن فقط انقلاب بارش در فلات مرکزی ایران رخ خواهد داد به این گونه که جریان سرد سیبری وقتی از شمال شرق وارد فلات مرکزی ایران می شود رطوبت لازم را جذب و در ارتفاعات مرکزی فلات ایران و شرقی زاگراس صعود و بارش فراوان از پائیز رخ می دهد و با جریان بارشی غربی مخلوط شده بارش فراوان رخ می دهد
عارف
جمعه، 24 شهریور 96 ساعت 03:01
بیمه درمانی و جراحی صد درصد رایگان حتی جراحی هایی که در لیبی وجود نداشت و نیاز به اعزام به خارج بود هم رایگان بود/تحصیلات از کودکستان تا پایان دانشگاه رایگان/حقوق بیکاری متناسب با مدرک تحصیلی تا زمانی که برای فرد کار مناسبی پیدا شود./ 50 هزار دلار برای مسکن در اولین ازدواج/ پرداخت حقوق ماهیانه به اندازه ی 75 درصد میانگین درآمد به خانومهای خانه دار بعلاوه ی 5هزار دلار برای تولد هر بچه/بالاترین ذخیره

[najm134]

فارسي زبانهايي در بام دنيا

در بامير كوجك بلندترين نقطه مسكوني زمين
اينها یکی از اقلیت‌های قومی افغانستان هستند که در دامنه کوه‌های پامیر زندگی می‌کنند. آخرین نقطه در شما‌ل‌شرق این کشور با ارتفاع بیش از ۴ هزار متر از سطح دریا.
افزایش مرگ و میر مادران هنگام زایمان در سال‌های اخیر، آنها را نگران انقراض نسل‌شان در این کشور کرده است.


ناگفته‌های زندگی فارسي زبانهاى بام دنياا
پس از پرواز از کابل به اشکاشم ولایت بدخشان در شمال‌شرق افغانستان، بعد از یک روز سفر با خودرو به ولسوالی واخان رسیدیم و پس از یک روز سفر دیگر به منطقه "بروغیل" ورودی سفر به پامیر کوچک. حالا رونده شمال‌شرقی‌ترین منطقه این ولسوالی مشهور به بام دنیا هستیم.
برنامه‌ریزی برای سفر به ارتفاعات پامیر، آسان نبود. ما جایی می‌رفتیم که دسترسی به ابتدایی‌ترین امکانات در آن‌جا ناممکن است. ناگزیر بودیم از "الف" تا "یا" وسایل مورد نیازمان را با خود به این منطقه ببریم.
من و همکارم برای این‌که وسایل زیادی با خود داشتیم، پنج اسب کرایه کردیم و صبح زود با کاروان هفت نفره از راهنمایان و راه بلدها، از واخان به سوی پامیر خُرد/کوچک راه افتادیم.
پنج روز راه پیاده و کوه‌ها و کتل‌های دشوارگذری برای رسیدن به این منطقه در پیش داشتیم. اما ما تنها مسافران این راه نبودیم، در این مسیر با بیش از ده گردشگر برخوردیم که دلیل سفرشان به واخان و پامیر را، طبیعت زیبای این منطقه می‌گفتند.

در روز پنجم سفر در منطقه "ایرغه‌ایل" میان گروهی از مردان و زنان قرقیز بودیم. مردمی با فرهنگ و زندگی متفاوت و شگفت‌انگیز.
راه‌های باریک منتهی به پامیر کوچک به دلیل بارندگی،‌ تنها چند ماه در سال باز است.
از نظر نژادي قرقیز هستند اما فارسي صحبت مي كنند اقلیت حدود ۱۵۰۰ نفری هستند که در کوه‌پایه‌های پامیر زندگی می‌کنند. اينها پس از انقلاب كمونيستي روسیه (براى حفظ دين و ايمان خود) به این منطقه مهاجر شده‌اند. عده‌ای هم پس از فروپاشی شوروی به پامیر آمده‌اند. این گروه سنی مذهبند و به زبان قرقیزی و فارسی صحبت می‌کنند.


مالداری زندگی مردم این منطقه را می‌چرخاند. زنان هم نیروی اصلی کار هستند.
خانه‌های آنان خیمه‌های پارچه‌ای از جنس پشم دام‌ها است که به آن می‌گویند "خِرگاه". درون خیمه‌ قرقیزها رنگین است، اما سفره‌های‌شان نه! آنها مردمی فقیر هستند.

"قَتَمه" غذای خاص قرقیزهاست که با ترکیب شیر، آرد و روغن حیوانی تهیه می‌شود. مهمانی را که برایشان عزیز است با قتمه پذیرایی می‌کنند.
برخلاف اکثریت اهالی افغانستان، این مردم دغدغه ناامنی را ندارند و با صدای انفجار و خبر انتحار بیگانه‌اند، اما با دردهای بسیار دیگری آشنا هستند.
این اقلیت قومی از بی‌مهری دولت افغان گلایه دارند.
تینگش از باشندگان این منطقه می‌گوید: "دولت افغانستان به ما هیچ توجهی نکرده است. وعده‌هایی به ما داده شد که برایتان سرک (جاده) می‌سازیم، شفاخانه می‌سازیم؛ اما هیچ کدام عملی نشد."
سال گذشته نمایندگان قرقیزها برای رساندن پیام این مردم به کابل سفر کردند و از مشکلات‌شان به اشرف غنی، رئیس جمهوری گفتند.



خطر انقراض نسل فارسي زبانهای پامیرنشین
کودکانشان به آموزش رسمي دسترسی ندارند. تنها مکتبی که در پامیر کوچک ساخته شده، به دلیل نبود معلم، سرد بودن هوا و نرسیدن مواد خوراکی غیرفعال است.
گینجه، بانوی میان‌سالی که مادر پنج کودک است، از مشکلات زنان قرقیز می‌گوید: "کارهای شاقه در اینجا به عهده ما زن‌هاست. از مالداری گرفته تا سوزن دوزی و کارهای خانه. از سوی دیگر زنان زیادی در هنگام زایمان تلف می‌شوند. کودکان خردسال و نوزادان ما را هم سرما از ما می‌گیرد."
افزایش مرگ و میر مادران هنگام زایمان، قرقیزها را نگران انقراض نسل‌شان در افغانستان کرده است.
از سوی دیگر کم شدن شمار زنان در جامعه قرقیز، ازدوج را هم برای مردان دشوار کرده.
مردان باید کم از کم صد بز و گوسفند بدهند تا کسی برایشان دختر بدهد. آنهایی که دست‌شان زیر سنگ فقر و ناداری است، گره بخت شان تا آخر عمر باز نمی‌شود؛ مثل حبیب که تا ۵۷ سالگی موفق به ازدواج نشده است.
می‌گوید: "۵۷ ساله هستم. هنوز ازدواج نکرده‌ام. اینجا تا گاو و گوسفند زیاد نداشته باشی، کسی دخترش را نمی‌دهد. زن کم است."


تریاک؛ دوای درد مرد و زن و کودک
برای قرقیزها، تریاک مثل آب و غذا، بخشی از زندگی زیر خیمه‌ها است؛ ماده‌ای که با کاروان کوچک تجاری، از ولسوالی‌های دوردست بدخشان، راهش را تا اینجا باز می‌کند.
نه تنها مردان، زنان و کودکان هم دلبسته این دود اند. برای تسکین دردهایشان.
عبدالرحمان که با خانم و دختر خردسالش یکجا تریاک دود می‌کند، می‌گوید: "تریاک دود می‌کنیم چون اینجا شفاخانه نداریم، دارو نداریم. تریاک مسکن دردهای ما است. هم خود ما می‌کشیم هم وقتی کودکان ما مریض می‌شوند، به آنها می‌دهیم."


سردی تجارت در گرم‌ترین مسیر تجارت جهان
تجارت هم اینجا از رونق افتاده است. ساکنان پامیر در نزدیکی مرز چین که روزگاری مسیر کاروان‌های بزرگ راه ابریشم بود، حالا چشم به راه چند فروشنده می‌ماند تا مگر‌ مواد مورد نیازشان را بیاورند.
اینجا مردم پول را نمی‌شناسند و گاه در برابر یک جفت کفش، یک گوسفند می‌دهند.
اما زندگی آنها با وجود دور بودن از شهر و زندگی عصری، کم کم به سوی مدرن شدن می‌رود. در تمام منطقه در خانه بزرگ محل، تلویزیون و ماهواره را هم می‌توان یافت. برق هم در این خانه تامین می‌شود آنهم به وسیله سولر/سیستم برق آفتابی که از طریق این کاروان‌ها به دست‌شان رسیده است.
اینجا تلفن و موبایلی وجود ندارد، اما مردم محل برای ارتباط با یکدیگر از مخابره استفاده می‌کنند. سیستمی که تا فاصله کمتر از پنجصد متری کار می‌دهد و هر کدامش در بدل یک بزغاله خریداری شده است.
با وجود تمام این مشکلات، قرقیزها لحظات خوش و آرامی را می‌گذرانند اما بام دنیا حالا به قفس سنگی می‌ماند که در قعر مشکلات گیر مانده و فریاد مردمانش به گوش کسی نمی‌رسد.
در بشت كوه مجاور در همين كوهستان از همين قرقيزها مردماني شيعه اسماعيلي زندكي مي كنند
در سمت ديكر بام دنيا جاده و جود دارد
طبیعت زیبا وبکر واخان؛ گردشگران خارجی را به 'بام دنیا' کشاند

طبیعت زیبا و منابع طبیعی سرشار، سه سال پیش لقب دومین پارک ملی افغانستان را به واخان داد. منطقه بکر در انتهای شمال‌شرق افغانستان که به "بام دنیا" معروف است.
موجودیت نمونه‌های متنوع و کمیاب از حیات وحش، جذب گردشگران از شرق و غرب و وجود امنیت، از دیگر امتیازهای واخان است.
پلنگ برفی، بز کوهی/وحشی، آهوی مارکوپولو و برخی از انواع نادر پرندگان در واخان پیدا می‌شوند.
غلام محمد ملکیار، معاون فنی اداره ملی محیط زیست افغانستان می‌گوید: "اداره ملی حفاظت از محیط زیست تا سال ۱۴۰۹ خورشیدی برنامه دارد ده درصد خاک افغانستان را ساحات حفاظت اعلان کند. اعلان واخان به عنوان پارک ملی افغانستان بخشی از این برنامه بود که علت آن اهمیت بیولوژیکی این منطقه است."
دهلیز واخان با مساحت ده هزار کیلومتر در کنار دریای پنج، در مرز بین افغانستان و تاجیکستان قرار دارد.
ولسوالی مرزی اشکاشم ولایت بدخشان دروازۀ ورودی دهلیز واخان است.
اکثر گردشگرانی که از کشورهای اروپایی به این منطقه می‌آیند، از تاجیکستان وارد اشکاشم می‌شوند و از آنجا راه واخان در پیش می‌گیرند.
تابلوهای راهنما برای گردشگران در ولسوالی اشکاشم در آغاز دهلیز واخان توسط موسسه حفاظت از حیات وحش(WCS) نصب شده‌است.


تقریباً در بیشتر قریه‌های واخان مهمان‌خانه‌های شخصی با همآهنگی اداره گردشگری بدخشان، برای سکونت گردشگران ساخته شده‌است. هزینه یک شب اقامت در این مهمان‌خانه‌ها از ۲۰ تا ۳۰ دلار است.
در کنار این برخی نهادهای خیریه مثل بنیاد آغاخان برای رونق گردشگری در این منطقه، افرادی را برای راهنمایی گردشگران آموزش داده‌است. راهنماها در بدل همراهی گردشگران به ویژه آنهایی که به پامیر سفر می‌کنند، روزانه دست‌کم پنجاه دلار دریافت می‌کنند. خودرو/موتر، راننده و آشپز کرایی هم در این منطقه پیدا می‌شود.
گردشگرانی که به واخان می‌آیند باید به اداره‌های مختلف در این منطقه مراجعه و ثبت نام کنند. بیشترشان از این بروکراسی پیچیده گلایه دارند اما از امکانات اندکی که برای سهولت گردشگران فراهم شده، راضی هستند.
با کریستینا و بینو، دو دانشجوی جوان رشته پزشکی که هر دوتبعه آلمان بودند، در دومین روز سفر به واخان برخوردم، تازه از کوه‌های پامیر به منطقه مرزی بروغیل رسیده بودند. از آنها دلیل آمدن شان را به واخان و حسی که از دیدن این منطقه دارند را پرسیدم.
پاسخ بینو این بود که از آلمان اینجا آمده و افزود "من یک مقاله درباره واخان خواندم برایم جالب بود. کریستینا هم با من همراه شد. اول تاجیکستان آمدیم، از آنجا وارد خاک افغانستان شدیم. طبیعت و مردم خوب اینجا، شگفت زده‌ام کرده است."
کریستینا درباره علت سفرش گفته که برای خانواده و دوستانش باورنکردنی بوده که او تصمیم گرفته در تعطیلاتش به افغانستان سفر کند.
او گفت: "ما ده روز اینجا هستیم. جالب است که می‌بینم زنان آزادی‌های خود را دارند. من هم احساس راحت می‌کنم. مردم بسیار مهربان و مهمان نواز هستند. ما در آلمان با کسانی که نمی‌شناسیم این‌قدر گرم برخورد نمی‌کنیم."
وزارت زراعت، اداره محیط زیست و موسسه حفاظت از حیات وحش طرحهای را برای بهبود وضعیت منطقه ریخته‌اند. گسترش مناطق حفاظت شده، ایجاد پناهگاه‌ها برای حفاظت از دام‌های/ مواشی مردم در برابر سرما و همچنین از حیوانات درنده، برنامه‌های آگاهی‌دهی برای جلوگیری از شکار از جمله این برنامه‌ها است.
به گفته مسئولین این تلاشها نتایج خوبی را نیز در پی داشته است.
با تمام کارهای که انجام شده نگرانی‌هایی هم وجود دارد. واخان یکی از مناطق افغانستان است که علاوه بر داشتن مناطق بکر، بزرگترین یخچالها طبیعی افغانستان را نیز در خود جا داده‌است.
رفیع قاضی‌زاده، رئیس منابع طبیعی وزارت زراعت و مالداری افغانستان می‌گوید:"تغییر اقلیم یکی از چالش‌های این منطقه است که می‌تواند باعث ذوب شدن یخچال‌های طبیعی شود. در کنار این پروژه‌های اقتصادی و معیشت بدیل باید برای مردم فراهم شود تا آنها از شکار دست بردارند."
ماموران حفاظت از حیات وحش و محیط زیست ۹ ماه در سال وضعیت را در نقاط مختلف واخان زیر نظر دارند.

محمد صابر، یکی از محافظان منابع طبیعی واخان می‌گوید:"معاش‌ (حقوق) ما ده هزار افغانی در ماه است. اما تنها ۹ ماه معاش دریافت می‌کنیم. در سه ماه زمستان بی‌کار هستیم و کسی از منابع طبیعی مواظبت نمی‌کند. بیشتر شکار در همین فصل صورت می‌گیرد و جنگلات هم قطع می‌شود."
در کنار محافظانِ منابع طبیعی در واخان، فناوری نیز به کمک حیات وحش این منطقه آمده است. دوربین‌هایی خودکار برای حفظ حیات وحش در گوشه و کنار واخان هر از گاهی کارگذاری می‌شود. دوربین‌های‌ حس‌گری که در مقابل حرکت حساسند،درصورتیکه حرکتی را حس کنند شروع به ضبط آن می‌کنند.
شنبه شیرزاد، کارمند موسسه حفاظت از حیات وحش که برای کارگذاری این دوربین‌ها به یکی از دره‌ها در واخان آمده، می‌گوید: "ما به کوه‎ها و دره‌ها می‌رویم. جاهایی که در آن نشانه‌ای از رفت و آمد حیات وحش را ببینیم. دوربین‌ها را کارگذاری می‌کنیم. دوربین‌ها خودکار هستند. وقتی حرکتی را در مقابل شان می‌بینند شروع به ضبط آن می‌کنند."
تصاویری که این دوربین‌ها برداشته‌اند، نمونه‌های‌ نادر حیات وحش را در واخان نشان می‌دهد. این تصاویر تا اندازه زیادی در معرفی نمونه‌های حیات وحش واخان کمک کرده است.
علاوه بر آن برنامه دیگری که موسسه حفاظت از حیات وحش دارد، کارگذاری دام است که با شکار حیوانات کمیاب آنان را در دام انداخته و بعد وسایل ردیاب در گردن آنها کار می‌گذارند. این تلاشها برای شناسایی و ردیابی این حیوانات نتیجه مطلوب داشته است.

كلان بودن مهريه دختران (100 بز) ازدواج مرد واخی با دختر پاکستانی

ازدواج با دختران پاکستانی در واخان چند سالی‌ است، رسم شده است. دختران و پسران دو سوی مرز فارغ از جنجال‌های سیاسی بین دو کشور، با هم ازدواج می‌کنند.
ولسوالی واخان کم از کم، ده عروس پاکستانی دارد که بیشتر اهل گلگیت این کشور هستند. منطقه گلگیت در جنوب ولسوالی واخان ولایت بدخشان افغانستان واقع شده است.
در راه برگشت از واخان به سوی اشکاشم، به دیدار خانواده‌ای در منطقه ارگند رفتم که دو عروس پاکستانی دارد. خانه فقیرانه دولت‌نظر از خنده‌های این زوج گرم است.
بی‌بی ناز، پیرزن هشتاد ساله با پسر و عروس کوچکش یکجا زندگی می‌کند. زرینه‌بیگم عروس خانواده در حالی ‌که کودک دو ساله‌اش را در آغوش دارد، مشغول بافندگی است. دولت‌نظر، شوهرش مشغول ترمیم چراغ شارژی است که شب‌ها خانه را روشن می‌کند.
است
پیوند این زوج سه سال پیش گره خورد. زمانی‌ که دولت نظر از ازدواج با خویشان و نزدیکان ناامید شد، پیشنهاد خانم برادرش را پذیرفت و با دختر همسایه ازدواج کرد.
"پروین زن برادر کلانم (بزرگم) از پاکستان است. او گفت اگر می‌خواهی من از پاکستان برایت همسری پیدا می‌کنم که با پول کم همراهت ازدواج کند. من هم پذیرفتم. در واخان هزینه‌های ازدواج بلند است. بارها به جاهایی خواستگاری رفتیم اما شرایطی که می‌گذاشتند سخت بود و من نتوانستم از مردم خودم زن بگیرم."


برای زرینه‌بیگم، همسر دولت‌نظر ازدواج با یک افغان، تصمیم ساده‌ای نبوده است. این زوج پیش از ازدواج همدیگر را ندیده بودند.
او گفت: "پروین از آشناهای خانوادگی ما در پاکستان بود. او روزی آمد و از من برای برادرشوهرش خواستگاری کرد. پروین از زندگی در افغانستان راضی بود و من هم به همین دلیل قبول کردم و اینجا آمدم."
هرچند پروین در آغاز برای زرینه بیگم گفته بوده خانواده شوهرش زمین‌دار و ثروتمند است اما پس از ازدواج مشخص شده که اینطوری نیست. با این حال او از زندگی‌اش راضی است.
مجلس مختصری برای عروسی‌شان در پاکستان برگزار کرده‌اند و برای زندگی به افغانستان آمده‌اند.
پروین عروس کلان این خانواده حالا مسئول شورای انکشافی روستای ارگند در واخان است و به مردم این منطقه خدمت می‌کند.
او می‌گوید: "زندگی در این‌جا برایم خوش‌آیند است، حالا مردم همه مرا می‌شناسند و مثل عضو فامیل‎شان (خانواده‌شان) برخورد می‌کنند. من وقتی به خواستگاری زرینه رفتم، مطمئن بودم او با این‌جا و مردمش احساس بیگانگی نخواهد کرد."
دولت‌نظر وقتی ازدواج کرد، حتی یک اتاق برای خودش نداشت اما حالا زیر سقف خانه‌ای با همسر و کودکش زندگی می‌کند که پس از ازدواج بنا کرده است.

شبنم، دختر دو ساله افغانستانی- پاکستانی هم حاصل ازدواج آنهاست.
بین خانه زرینه‌بیگم در ولسوالی واخان ولایت بدخشان و خانه پدری‌اش در منطقه گلگیت پاکستان، یک کوه فاصله ایجاد کرده‌است؛ کوهی که مرز بین افغانستان و پاکستان است اما از نظر سیاسی سنگ‌ها و کوه‌های زیادی پیش‌ روی رابطه بین دو کشور وجود دارد.
این زوج فارغ از سیاست و جغرافیا در دامنه همین کوه، خانه‌شان را با خاک و گِل مهر و محبت بنا کرده‌اند.
در افغانستان مردانی که همسر غیرافغان دارند کم نیستند و بخش عمده این ازدواج‌ها در مهاجرت شکل گرفته است.

کودکستان سیار واخان؛ سفری برای آموزش زنان و کودکان

ترانه مشهور "قو قو قو برگ چنار" از کامیونی که کنار جاده ایستاده ‌است، به گوش می‌رسد. زنان می‌خوانند و کودکان تکرار می‌کنند: "کاش که کفتر می‌بودم، کاش که کفتر می‌بودم؛ ده هوا پر می‌زدم، ده هوا پر می‌زدم..."
بیرون کامیون با عکس‌های کودکان، طرح‌های شاد و نقش‌های رنگین تزئین شده ‌است. درون آن، صنفی/کلاسی هست با امکانات آموزشی مدرن که نظیر آن در شهرهای بزرگ افغانستان هم کم پیدا می‌شود.
اینجا کودکستان سیار واخان است. بیش از ده زن با کودکان خردسال در برابر دو آموزگار جوان نشسته‌اند و گوش به درس هستند.
آموزگاران از حروف الفبا گرفته تا نام رنگ‌ها، میوه‌ها و حیوانات را در انگلیسی و فارسی به آن‌ها آموزش می‌دهند.

شفیقه یکی از این آموزگاران است که تا صنف دوازده درس خوانده و حالا آموخته‌هایش را با کودکان و مادرانی در میان می‌گذارد که با کتاب و قلم بیگانه‌اند.
او می‌گوید: "ما در پنج قریه در ولسوالی واخان درس داریم. تعداد کودکان و مادرانی که در این کودکستان سیار آموزش می‌بینند به ۱۵۸ نفر می‌رسد. این برنامه برای مادران و کودکان زیر سه سال شان طراحی شده است. ما این‌جا موضوعات متفاوت را برای آن‌ها آموزش می‌دهیم."
این کودکستان سیار با آغاز هر روز از این روستا به آن روستا و از این کوچه به آن کوچه برای آموزش زنان و کودکان سفر می‌کند. مادران و کودکان در ایستگاه‌های آموزشی که برای هر منطقه در نظر گرفته‌ شده‌است، برای رسیدن آن لحظه‌شماری می‌کنند.
این کودکستان مجهز با وسایل دیداری-شنیداری، برای نخستین بار مادران وخی را با دنیای بیرون از قریه آشنا می‌کند.

بی‌بی اصلی یکی از این مادران که با شبنم، دختر بچه دو ساله‌اش با اشتیاق به صفحه نمایشی که فیلم آموزشی پخش می‌کند، زل زده‌ است، می‌گوید: "در چهار ماه چیزهای زیادی آموخته‌ام. این‌جا خیلی برای من و دخترم خوش می‌گذرد. من نام رنگ‌ها را به انگلیسی آموخته‌ام. به زرد میگویند یلو، به سرخ، رِد به سبز گرین و..."
نظام آموزشی افغانستان برنامه مشخص برای آموزش کودکان زیر پنج‌سال و آگاهی‌دهی به مادران شان ندارد. طرح کودکستان سیار از سوی یک موسسه خیریه به نام "بنیاد روپانی" در واخان اجرا شده‌ است.
عنایت‌ علی، مسئول این موسسه در افغانستان استقبالی که مردم واخان از این طرح کرده‌اند را فراتر از انتظار می‌خواند.
او می‌گوید: "این اولین کودکستان سیار در افغانستان است. امکان این وجود نداشت که برای هر روستا یک ساختمان می‌‍ساختیم و آن‌ها را تجهیز می‌کردیم. برای همین صنف سیار را طراحی کردیم. حالا کشورهای دیگر هم از این طرح الگوبرداری کرده‌اند. آنچه برای ما جالب است در ۴ ماه گذشته که این کودکستان در واخان فعال شده‌ است، هیچ مادر و کودکی حتی یک روز غیبت نداشته‌اند."
در ولسوالی واخان که بیش از چهل قریه دارد، تنها ۱۶ مکتب فعال است. کودکان باید ساعت‌ها راه بپیمایند تا به مکتب برسند. اما این صنف درسی به درِ خانه‌های مردم می‌رود.

[pejuhesh232]

جلوه های شگفت آور از اجسام زیر میکروسکوپ

حتما همه این اجسام را در دنیای ماکرو دیده اید، اما حالا می‌خواهیم از منظره کاملا جدیدی زیر میکروسکوپ به آن‌ها نگاه کنیم.

به گزارش ایران خبر، همان طور که می‌بینیم دنیا جای زیبا و پیچیده‌ای است، اما وقتی زیر میکروسکوپ به آن نگاه می‌کنید دیوانه کننده‌تر هم می‌شود. حتما همه این اجسام را در دنیای ماکرو دیده اید، اما حالا می‌خواهیم از منظره کاملا جدیدی زیر میکروسکوپ به آن‌ها نگاه کنیم.

نخ دندان استفاده شده


مو خوره


گچ


زبان پروانه


موی ریش انسان


موز


نوک خودکار


نمک خوراکی


سطح توت فرنگی


پوست عنکبوت


سویا سس


ذرات برف


فلفل


نایلون


کرم هیدروترمال


دندان انسان

[pejuhesh232]

اسکلت ۱۵ سانتیمتری این دختر آدم فضایی نیست

پژوهشگران پس از ۵ سال تجزیه و پژوهش به این نتیجه رسیدند که آتا انسان است و به دلیل جهش ژنتیکی دچار بیماری‌های متعدد استخوانی بوده است.
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :

۱۵ سال پیش یک اسکلت کوچک مومیایی شده در بیابان آتاکاما در شیلی کشف شد. شکل عجیب استخوان جمجمه و حالت بدن این اسکلت شایعه آدم فضایی بودن آن را به راه انداخت.

به گزارش «انتخاب»؛ این اسکلت که آتا نامگذاری شده، تنها ۱۵ سانتیمتر قد دارد اما سن او تقریبا شش تا هشت ساله برآورد شده است. جمجه‌ای کشیده دارد و تعداد دنده‌هایش کمتر از تعداد معمول انسان‌ها است.

پژوهشگران پس از ۵ سال تجزیه و پژوهش به این نتیجه رسیدند که آتا انسان است و به دلیل جهش ژنتیکی دچار بیماری‌های متعدد استخوانی بوده است.

دانشمندان ژنتیک می‌گویند که مطالعه بر روی این اسکلت می‌تواند به تشخیص موارد جهش ژنتیکی و درمان بیماران کمک کند.

آتا در سل ۲۰۰۳ در معدن شهر لا نوریا در منطقه آتاکامای شیلی پیدا شد. در ابتدا تصور می‌شد اسکلتی بسیار قدیمی است اما با تحقیقات دانشمندان مشخص شد که متعلق به تقریبا ۴۰ سال پیش است و به همین خاطر استخراج دی‌ان‌ای‌ آن غیرممکن نبود.

تیم تحقیقاتی به رهبری گری نولان، استاد میکروبیولوژی و ایمنی‌شناسی دانشگاه استنفورد، از مغز استخوان آتا نمونه دی‌ان‌ای برای تحلیل ژنتیکی استخراج کردند.

این تیم دریافت که اسکلت متعلق به یک جنین دختر اصالتا شیلیایی است که به دلیل اختلال ناهنجاری ژنتیکی، استخوانهایش بزرگتر از سن خود بوده و ۶ تا ۸ ساله بنظر می‌رسد.

دلیل قد کوتاه آتا، جهش در ۷ ژن وی بوده است. که این جهش‌ها باعث تغییر شکل و ناهنجاری استخوان‌ها نظیر کوژپشتی و کوتولگی شده است.

متخصصان ژنتیک امیدوارند که با شناخت این جهش‌های ژنتیکی در مورد بیماری‌های جنینی و نوزادان اطلاعات بیشتری کسب کنند.

[pejuhesh232]

تلاش برای رمزگشایی اسرارآمیزترین کتاب دنیا

"دست‌نوشته‌های ووینیچ" عنوان کتاب مصوری است که به گمان عموم مردم به صورت رمزی نگاشته شده و تا به حال کسی نتوانسته پرده از راز آن بگشاید.
به گزارش دیلی‌میل، دو دانشمند و متخصص رایانه ادعا می‌کنند الگوریتمی ابداع کرده‌اند که می‌تواند نسخه خطی مرموز ووینیچ را رمزگشایی کند.




دست‌نوشته‌های ووینیچ (Voynich manuscript) به کتاب نقاشی شده اسرارآمیزی که در اروپا یافت شده است، گفته می‌شود. گمان می‌رود که این کتاب در خلال قرن‌های ۱۵ و ۱۶ میلادی نوشته شده باشد. با این حال نویسنده آن و همچنین زبان و الفبایی که این نوشتار به آن نوشته شده ناشناخته باقی مانده است.

این دست‌نوشته منبع تلاش‌های بسیاری در رمزنگاری برای پی بردن به مفهوم آن شده است و از معما‌های مشهور در رمزنگاری متن‌های کهن است.

رمزنگاران بسیاری در جنگ جهانی دوم برای رمزگشایی این نوشته‌ها دست به کار شدند، ولی به توفیقی دست نیافتند و این نوشته‌ها همچنان مرموز و ناشناخته‌اند.

شکست‌های پی در پی در دستیابی به معنای نوشتار‌های این دست‌نوشته عده‌ای از پژوهشگران را بر این باور انداخته است که این نوشته‌ها یک فریب تاریخی‌اند.

هم اکنون این کتاب جزو دارایی‌های کتابخانه دانشگاه ییل در ایالات متحده آمریکا است.

دو دانشمند کامپیوتر از دانشگاه "آلبرتا" ادعا می‌کنند که یک سری از الگوریتم‌هایی را ابداع کرده‌اند که می‌توانند متون نامشخص و ناخوانا را رمزگشایی کنند.


دست‌نوشته‌های ووینیچ که به نام فروشنده لهستانی کتاب در سال ۱۹۱۲ نامگذاری شده است، محل مناقشه بسیار زیادی طی قرن گذشته بوده است.

این دست‌نوشته در طول تاریخ صاحبان بسیاری به خود دید تا آنکه در سال ۱۹۱۲ "ویلفرد ووینیچ" پس از خرید آن در ایتالیا، آن را با خود به آمریکا برد. در پی مرگ وی و پس از مدتی این نوشته‌ها به دانشگاه ییل اهدا شد.

گفته می‌شود این دست‌نوشته در قرن پانزدهم میلادی به زبان ناشناخته نوشته شده است که بسیاری در طی سال‌ها تلاش کرده‌اند تا آن را رمزگشایی کنند.



این کتاب مرموز منبع الهام ده‌ها فرضیه مختلف بوده است.

تاریخ دقیق نگارش این دست‌نوشته معلوم نیست. از آنجا که زبان و الفبای نوشتار آن ناشناخته مانده، تنها راه پی بردن به تاریخ تقریبی نگارش آن نقاشی‌های موجود در کتاب است.

پژوهشگران با بررسی نوع پوشش و آرایش موی مردمی که در نقاشی‌ها به نمایش درآمده‌اند و همچنین تصویر‌هایی از چند دژ در کتاب، تاریخ پیدایش کتاب را بین سال‌های ۱۴۵۰ تا ۱۵۲۰ حدس می‌زنند.
مفهوم کلی که از صفحات به جا مانده از کتاب به دست می‌آید این است که کتاب یک دستور داروسازی قرون وسطی است. با این حال جزییات رمزآلود نگاره‌های کتاب دیدگاه‌های گوناگونی درباره منشأ پیدایش آن پدید آورده است.

الفبای به کار رفته در کتاب همانند هیچ‌کدام از متن‌های شناخته شده نیست، با این حال بررسی‌های آماری الگو‌های متن همانندی با الگو‌های به کار رفته در زبان‌های طبیعی را نشان می‌دهد. برای نمونه پراکندگی واژگان این کتاب همانند متن‌های لاتین و انگلیسی است. با این حال زبان به کار رفته در کتاب مانند هیچ‌کدام از زبان‌های اروپایی نیست.

ویژگی‌های بسیار اسرارآمیز این دست‌نوشته و محتوای شک‌برانگیز نگاره‌های آن باعث شده است که عده‌ای از پژوهشگران درباره صحت این نوشته‌ها تردید کنند و آن‌ها را فریب بخوانند.

از طرف دیگر، متن نوشته پیچیده‌تر و رازآلوده‌تر از یک فریب ساده است. با آن که نوشته‌های فریب کارانه آن دوران بیشتر مشوش و خدشه‌دار بودند، این دست‌نوشته دارای ویژگی‌هایی است که تنها با ابزار‌های نوین آماری می‌توان به آن پی برد.

پرسشی که مطرح می‌شود این است که چرا نویسنده‌ای باید برای ساختن چنان الگوریتم پیچیده‌ای به منظور فریب هم عصران خود تلاش کند.

در سال ۲۰۰۷ میلادی مقاله‌ای چاپ شده به دست پژوهشگر اتریشی "آندریاس شینر"، فرضیه فریب بودن دست‌نوشته‌های ووینیچ را پشتیبانی کرد. وی نشان داد که ویژگی‌های آماری دست‌نوشته بیشتر همانند متنی بی‌معنی ساخته شده با الگو‌های نیمه‌تصادفی است.

در همان سال "کلود مارتین" اعلام کرد که این دست نوشته‌ها بر پایه یک الگوریتم قلب‌سازی حلقوی اعداد، دروغین و ساختگی‌اند. برای نمونه عدد ۱۲۳۴ می‌تواند به گونه ۳۱۲۴ نوشته شود و متنی همانند ووینیچ با این روش بدست آید، ولی این که چرا چنین روشی باید در آن دوران به کار گرفته می‌شده، بی پاسخ می‌ماند.

به گفته خود "مارتین"، روش رمزشناسی آن‌ها با آنچه که در قرون وسطی مرسوم بوده و کسانی، چون "راجر بیکن" به کار می‌برده‌اند، تفاوت داشته است.
تقریبا هر سال کسی با یک فرضیه جدید درباره کتاب ووینیچ به کارزار می‌آید. سال گذشته یک پژوهشگر تاریخ با اظهار این که در نهایت این کتاب را رمزگشایی کرده است، جامعه بین‌الملل را متوجه خود کرد.

"نیکلاس گیبس" ادعا کرد که این دست‌نوشته در واقع به زبان اختصاری لاتین نوشته شده و یک راهنمای سلامت زنان است.
اما چندی نگذشت که کارشناسان دریافتند وی از ترکیب چند روش که قبلا استفاده شده بوده، استفاده کرده است و ادعایش صحت ندارد.

آخرین تلاش برای رمزگشایی این کتاب مرموز از جانب "گریگ کندراک" و "بردلی هویر" از دانشگاه آلبرتا صورت گرفته است.
این دو نفر از نمونه‌های ۴۰۰ زبان مختلف استفاده کردند تا الگوریتم زیربنایی زبان این دست‌نوشته را شناسایی کنند.

به رغم اینکه کارشناسان تصور می‌کردند که این دست‌نوشته به زبان عربی نوشته شده، الگوریتم‌ها به این نتیجه رسیدند که زبان عبری بیشترین احتمال را دارد.

"کندراک" می‌گوید: این موضوع تعجب‌آور بود و گفتن این که زبان کتاب عبری است، تازه اولین گام است. گام بعدی این است که چگونه آن را رمزگشایی کنیم.

فرضیه دست‌نوشته با استفاده از آلفاگرام (آناگرام‌ها یا قلب‌های مرتب‌شده به ترتیب حروف الفبا) کدگذاری شده است. این دو نفر سپس الگوریتمی را ایجاد کردند که بتواند متن را رمزگشایی کند.

"کندراک" افزود: معلوم شد که بیش از ۸۰ درصد از کلمات در فرهنگ لغت عبری موجود بود، اما ما نمی‌دانستیم که آیا آن‌ها در کنار یکدیگر می‌دهند یا خیر.

خروجی این سیستم این شد که خط اول دست‌نوشته ووینیچ، پس از چند اصلاح املایی به زبان انگلیسی این گونه ترجمه شد: «او توصیه‌هایی به کشیش، مرد خانه و من و مردم کرد.»

"کندراک" معتقد است که مورخین باستانی یهودی هنوز هم باید این ترجمه‌ها را تفسیر کنند، زیرا علم نحو آن کاملا غیرعادی و عجیب است.

به گفته "کندراک"، واکنش‌های اولیه کارشناسان قدیمی این دست‌نوشته به این کار مثبت نبوده است.

وی اخیرا در مصاحبه‌ای گفت: من فکر نمی‌کنم که نگاه آن‌ها به این نوع تحقیقات دوستانه و مثبت باشند.

شاید شگفتی بزرگی نیست که تحقیقات "کندراک و هویر" با درجه‌ای از شک و تردید مواجه است. محققان اعتراف می‌کنند که متن ووینیچ، به عنوان یک متن رمزنگاری شده ورودی برای الگوریتم آنها، برای ایجاد یک خروجی مناسب بیش از حد سنگین است.

این بدین معنی است که ارزش نهایی کار اساسا محدود به ترجمه تک کلمه است. یک بخش کوتاه که در این تحقیق مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است، نشان می‌دهد که کلمات عبری موجود در متن مانند "باریک"، "کشاورز"، "نور"، "هوا" و "آتش"، نشان می‌دهد این فرضیه که این کتاب یک راهنمای گیاهی قرون وسطی است، می‌تواند درست باشد.

با این حال، این‌ها ترجمه‌های قطعی نیستند و نویسندگان به طور منطقی در این مطالعه نتیجه گرفتند که این نتایج می‌تواند به عنوان سرنخ‌های مبهمی در زبان عبری در نظر گرفته شود.

این مطالعه جدید یک فرضیه دیگر به فهرست فرضیه‌ها درباره کتاب ووینیچ اضافه کرد. "کندراک و هویر"، قصد دارند الگوریتم خود را ارتقا دهند و امیدوارند که آن را روی سایر نسخه‌های باستانی آزمایش کنند.

این مطالعه در مجله "Transactions of the Association for Linguistics Computational" منتشر شده است.

ایسنا

[najm134]

اصفهاني جامانده در فلسطين در آرزوي بازگشت به وطن

شهروند ایرانی ساکن غزه: من را به ایران برگردانید


از آیت الله خامنه ای و رئیس جمهوری می خواهم کمک کنند/ خانواده این ایرانی در روستای دهسور در منطقه فریدون شهر اصفهان زندگی می کند.
یک ایرانی ساکن غزه دوست دارد پس از دهها سال به ایران برگردد.
سایت خبری "عرب پست" در گزارشی از غزه نوشت: این شهروند ایرانی که سال ها قبل برای مشارکت در مبارزه با اسرائیل به فلسطین رفت و امروز در غزه در فقر و بیماری زندگی سختی دارد از مقامات ایرانی تقاضا می کند زمینه بازگشت به زادگاه اش یعنی اصفهان را فراهم کنند.
به گزارش عصرایران، "محمد قاسم شیاسی" سال ها در کنار یاسر عرفات در مبارزه با اشغالگران اسرائیلی مشارکت داشت اما هم اکنون در منطقه محاصره شده غزه نمی تواند به ایران برگردد. او چون فلسطینی نیست نمی تواند از منطقه غزه خارج شود.

او گفته که دوست دارد از غزه خارج شود و به شهرش یعنی اصفهان بازگردد و در این شهر بمیرد.

وی از 23 سال قبل تاکنون در فلسطین زندگی می کند. محل زندگی این پیرمرد ایرانی هم اکنون در کنار فرزندان و 3 همسرش در بخش فقیر نشین غزه در کنار یکی از بزرگترین مکان های دپو زباله است. محل زندگی او به هنگام بارش باران به محل رفت و آمد مارها و حشرات تبدیل می شود.
این پیرمرد ایرانی در غزه به "شمشون الجبار" مشهور است.
وی در سال 1972 میلادی برای کار به کویت رفت. در این کشور با سازمان آزادیبخش فلسطین آشنا شد و همکاری با فلسطینی ها را آغاز کرد. سپس به جنوب لبنان رفت و از آنجا نیز برای آموزش نظامی، از طرف فلسطینی ها به یمن اعزام شد. وی از طرف فلسطینی ها در عمان نیز ماموریت نیز داشته است.

بعد از امضای قرارداد اوسلو به همراه دیگر مبارزان به فلسطین رفت و در شهر خان یونس ساکن شد. قطعه زمینی خریداری کرد و خانه ای ساخت اما خانه اش را اسرائیلی ها تخریب کردند. شرایط او به سختی گرایید و مجبور شد زمینش را بفروشد و به غزه برود.
او همچنان به زبان فارسی صحبت می کند البته در غزه جز فرزندان و یکی از سه همسرانش کسی آن را متوجه نمی شود.
این ایرانی که ابوقاسم خطاب می شود گفته که از سال 2000 میلادی تاکنون ارتباطش با خانواده اش در ایران قطع شده. چون ایرانی است نمی تواند از غزه خارج شود.
جذابيت اين اصفهاني فلسطيني در ميان مردم فلسطين بحدي بوده كه كنار مبارزه با صهينويستها؛ همجنين توانسته است؛ سه مزرعه انساني را احياء كند و بذر اصفهاني را در آن مزارع فلسطيني بكارد و برورش نمايد، و ي از هر يك از همسران خود فرزنداني دارد.

گفته می شود خانواده این ایرانی در روستای دهسور در منطقه فریدون شهر اصفهان زندگی می کند. 17 سال قبل تماس میان این ایرانی و خانواده اش در ایران برقرار می شود اما از آن تاریخ تاکنون هیچ تماس و ارتباطی میان دو طرف برقرار نشده است.
این ایرانی مقیم غزه از آیت الله خامنه ای و رئیس جمهوری درخواست کرده با نگاه انسان دوستانه، آرزویش را برآورده کنند و زمینه بازگشتش به ایران را فراهم سازند.
او گفت: می خواهم در کنار خانواده ام بمیرم. فقط می خواهم قبل از مرگ، برای آخرین بار آنها را نگاه کنم. می خواهم برای آخرین بار قبل از مرگ، آنها را در آغوش بگیرم.

[najm134]

زندگی در زیر زمین در تونس

‎
در دره های خشک و بی آب و علف منطقه جبل دهار در جنوب تونس، مردم محلی قرن هاست که در خانه هایی زیرزمینی زندگی می کنند که از آنها در برابر گرمای تابستان و سرمای زمستان محافظت می کند.

[najm134]

ممنوع بودن ۴ نقطه در دنیا برای مُردن!

همه می دانیم که مرگ یک اتفاق طبیعی و گریزناپذیر است اما همین پدیده طبیعی در بعضی از جاهای دنیا ممنوع شده است.
به گزارش شفقنا به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان،مطمئنا تعجب می کنید اگر بدانید در بعضی از مکان های دنیا مردن غیر قانونی است! البته انگار این قانون قدمت طولانی دارد چون اولین نمونه های ممنوعیت مرگ به قرن ۵ قبل از میلاد برمی گردد، زمانی که وجود بعضی از اعتقادات، مردن را درجزیره دلوس یونان ممنوع کرده بود.
حتما کنجکاو شدید تا بدانید چه دلیلی پشت این ممنوعیت عجیب و غریب وجود دارد در واقع دلایل زیادی مسئولان را وادار به ایجاد یک همچین قانونی کرده است، از فاکتورهای محیطی گرفته تا نبود فضای کافی برای دفن مرده ها.


جزیره ایتسوکوشیما (Itsukushima)، ژاپن


مردم ژاپن جزیره ایتسوکوشیما را مقدس می دانند و به شدت مراقب این هستند که پاکی و تقدس این جزیره خدشه دار نشود. مسئولان برای اینکه تقدس اینجا حفظ شود یک سری قوانین خاص به وجود آوردند که سال هاست همه آن ها را رعایت می کنند. یکی از این قوانین از نظر ما کمی عجیب است: هیچ مرگی نباید در این جزیره اتفاق بیفتد.
از سال ۱۸۷۸ هیچ مرگ و تولدی در این جزیره رخ نداده است حتما می گویید چطور همچین چیزی امکان دارد و اصلا مگر مردن دست خود آدم هاست؟ فکر همه چیز شده است؛ افرادی که خیلی پیر هستند و یا بیماری ناعلاج دارند باید هر چه سریع تر جزیره را ترک کنند از طرفی زنان باردار هم به محض اینکه به روزهای آخر بارداری می رسند دیگر اجازه ماندن در جزیره را ندارند. اما این جزیره با همه تقدسش یک بار روی مرگ و خونریزی را به خود دید: ماجرا به جنگ میاجیما در سال ۱۵۵۵ برمی گردد که اولین و تنها جنگی بوده که در این جزیره رخ داده. بعد از جنگ فرمانده پیروز دستور داد تا جزیره پاکسازی و سریعا اجساد کشته شدگان جنگ از جزیره خارج شود؛ خون همه مرده ها از جزیره پاک شد و حتی خاک هایی که آغشته به خون کشته شده ها بودند هم به جایی دیگر منتقل شدند.

شهر لانگیربین (Longyearbyen)، نروژ


شهر قطبی لانگیربین در مجمع الجزایر سوالبار نروژ هم یک همچین قانون عجیبی دارد. این شهر که بین آب های نروژ و قطب شمال قرار گرفته فقط ۳ هزار نفر جمعیت دارد و یکی از معدود نقاط دنیاست که دفن شدن در آن غیر قانونی است. وجود یک قبرستان در شهر نشان می دهد که این قانون قبلا وجود نداشته البته از ۷۰ سال پیش تا به حال دیگر کسی در این قبرستان دفن نشده است!
دلیل قانع کننده ای پشت این ماجراست؛ زمانی که قبرستان فعال بود در کمال تعجب مردم متوجه شدند که خاک قبرستان توانایی تجزیه مرده ها را ندارد اینجا بود که مسئولان خیلی سریع دفن مرده ها را در آن متوقف کردند. فکر می کنید خاک قبرستان چه ویژگی عجیبی داشته؟ ۶۰ درصد این شهر از یخچال های طبیعی و بقیه از لایه های منجمد تشکیل شده و همین شرایط محیطی خاص و آب و هوای سرد باعث شده که هیچ مرده ای در آن تجزیه نشود. تمام بدن هایی که تا به حال در این شهر خاک شده اند همگی کاملا سالم مانده اند و دلیل آن هم لایه های منجمد اعماق خاک است. در این شهر کسانی که خیلی مریض هستند و مرگشان به زودی فرا می رسد با هواپیما یا کشتی از شهر خارج و به دیگر نقاط نروژ می روند.

شهر فالچیانو دل ماسیکو (Falciano del Massico)، ایتالیا


در شهر فالچیانو دل ماسیکو در جنوب ایتالیا داستان کمی متفاوت است. در این شهر هم کسی حق مردن ندارد البته نه به دلایل محیطی یا مذهبی بلکه به دلیل اینکه هیچ جای خالی ای برای دفن مرده ها وجود ندارد! شاید تصور اینکه در شهر هیچ جایی برای ساخت قبرستان موجود نباشد کمی سخت باشد ولی این چیزی است که در این شهر ایتالیایی اتفاق افتاده است. چند سال قبل شهردار اعلام کرد که مردن در این شهر ممنوع شده و از آن زمان تا به حال همیشه بین این شهر و شهر کناری اش بر سر حق و حقوق قبرستان قدیمی دعواست! شهردار قصد دارد که قبرستان جدیدی درست کند اما تا آن زمان مرده ها باید به بیرون شهر برده شوند.
روستای تماشایی Sarpourenx
در روستای تماشایی Sarpourenx در جنوب غربی فرانسه هم مردن ممنوع است. این تصمیم وقتی گرفته شد که دادگاه، طرح گسترش قبرستان را رد کرد اما شهردار پا را فراتر گذاشته و نه فقط مردن را ممنوع کرده بلکه برای هر کس که جرئت کند بمیرد مجازات سختی در نظر گرفته است! البته هنوز مشخص نیست که این مجازات بر روی یک مرده چگونه اعمال می شود! این تصمیم شهردار شهروندان را حسابی نگران کرده آن ها مرتب از خود سوال می کنند که بعد از مرگ چه اتفاقی برایشان می افتد

[pejuhesh232]

لاشه یک موجود دریایی مرموز در ساحل ولز پیدا شد

لاشه یک موجود مرموز در ساحل راسیلی در جنوب ولز مشاهده شده و هنوز کسی سر در نیاورده که این موجود چیست.



اسکلتی که به ساحل آورده شده، یک و نیم متر است. سر دراز و آرواره بزرگی دارد و برخی بر این باورند که از راسته آب‌بازسانان و احتمالا دلفین، گرازماهی یا نهنگ است.

کتر دن فورمن، متخصص علوم زیستی در دانشگاه سوانزی می‌گوید: "وقتی برای بار اول به آن نگاه می‌کنی، فکر می‌کنی تمساح است اما این موجود قطعا تمساح نیست."

بت جانتا، ۴۱ ساله فردی بود که در حین قدم زدن با سگ‌هایش در ساحل، این لاشه را یافت.

یک مقام محلی گفته است لاشه پیدا شده احتمالا یک گراز ماهی است.

او گفته است لاشه گرازماهی اغلب با جریان آب به ساحل آورده می‌شود.

اما دکتر فورمن که متخصص علوم زیستی گفته است آرواره این حیوان نشان می‌دهد که این احتمالا لاشه نهنگ یا دلفین است.

[najm134]

منطقه زیارت پاکستان: جنگل های کهنسال سوزنی و فسیل های زنده آنها (برخي درختان هزاران سال عمر دارند)

جنگل های سوزنی ارس در استان بلوچستان پاکستان حاوی بعضی از بزرگترین و کهنسال ترین درختان جهان است.


براساس گزارشی که اداره باستان شناسی عمومی پاکستان در آوریل 2016 تسلیم یونسکو کرد، جنگل زیارت منطقه ای به وسعت حدود 110 هزار هکتار را می پوشاند. در این ناحیه تحقیقات درخت شناسی انجام نشده اما درختان قدیمی آن اغلب هزاران سال قدمت دارند که لقب "فسیل های زنده" را برایشان به ارمغان آورده است.
این جنگل کوهستانی از ارتفاع بالاتر از هزار متر از سطح دریا شروع می شود و تا ارتفاع تقریبا 3500 متری ادامه می یابد. قدمت حیرت انگیز این درختان امکان تحقیق درباره شرایط گذشته آب و هوایی آن را فراهم می کند. برای همین این درختان برای تحقیقات اقلیمی و اکولوژیکی اهمیت زیادی دارند.
این منطقه همچنین زیستگاه خرس های سیاه، گرگ، نوعی گوسفند وحشی به نام اوریال و بز وحشی سلیمان مارخور با شاخ های مارپیچی است. دانه ارس در آشپزی به کار می رود، به خصوص روغن آنها کاربردهای متعدد دارد.
جنگل زیارت در فاصله حدود 120 کیلومتری از کویته مرکز استان در میان توریست ها طرفدار دارد. محمد علی جناح بنیانگذار پاکستان تابستان سال 1948 که آخرین روزهای زندگی اش بود را در آنجا گذراند و از آن زمان به عنوان یک سیاحتگاه بهداشتی معروف شده است.


اما این روزها جنجال های ناحیه در حال انقباض است. شومیلا جفری خبرنگار بی بی سی می گوید بومیان از مقام های استانی به خاطر کم کاری در حفاظت از جنگل ها انتقاد می کنند. مردم منطقه از چوب درختان به عنوان هیزم استفاده می کنند چون منبع دیگر انرژی وجود ندارد. گاز لوله کشی ارزان تر خواهد بود اما هرگز تا زیارت کشیده نشده است. بلوچستان تولیدکننده اصلی گاز طبیعی پاکستان است اما در زمینه گاز لوله کشی محروم ترین استان است.
هرچند چوب بری غیرقانونی در جریان بوده اما به دلیل فعالیت سازمان های غیردولتی خسارت ناشی از آن محدود بوده است.

[najm134]

روستای زرگر بخش بشاریات شهرستان آبیک = بازماندگان طايفه أي از كولي هاي متنقل بين هند و اروپا

در اتوبان قزوین – کرج به حرکت درآمدیم . در روز ۲۹ فروردین ماه ۱۳۹۴ حدود ساعت ۰۸/۳۰ صبح آسمان غبارآلود بود . و به خوبی طبیعت اطراف جاده دیده نمی شد . با نمایان شدن تابلوی زیاران – طالقان از اتوبان خارج شدیم و به سمت جاده قدیم رفتیم .. نوری زاده تهیه کننده برنامه صدای روستا و حسینی راننده با من همراه بودند . با ورود به جاده قدیم قزوین – آبیک و طی مسافتی تابلوی روستای زرگر خودنمایی کرد . برای ورود به روستا باید از خط آهن قزوین – تهران عبور می کردیم . از دور خانه های روستا و مزارع کشاورزی خودنمایی می کرد . از کنار تپه ای بزرگ – مدرسه و قبرستان روستا گذشتیم تا وارد کوچه های روستای زرگر شدیم . وجود برخی از خانه ها با درهای آهنی بزرگ حکایت از این داشت که جلوه های معماری شهری بر معماری قدیم و سنتی روستا غلبه کرده و با احداث باغ – ویلاهای بزرگ حال و هوای روستای زرگر هم مانند دیگر روستاها در حال تغییر کردن است .
طبق هماهنگی قبلی قرار بود که با دهیار و مسوولان شورای اسلامی روستا ملاقات داشته باشیم که متأسفانه علی رغم پی گیری تهیه کننده تا پایان حضور ما در روستا یعنی حدود ۸ شب هم نیامدند .
روستای زرگر یا رومانو در ۵۱ کیلومتری قزوین از توابع بخش بشاریات شهرستان آبیک واقع شده حدود ۱۰۰۰ نفر جمعیت دارد معادل ۲۲۰ خانوار در آن سکونت دارند که به زبان زرگری – ترکی و فارسی صحبت می کنند نام فامیلی آنها نیز زرگر و احمدی است . فعالیت عمده مردم آن کشاورزی و دامداری است .




میهمان روستا

مردم روستای زرگر به میهمان نوازی معروف هستند وقتی وارد روستا می شوی نوع برخورد گرم و صمیمی اهالی به خوبی نشان می دهد که مردمان این روستا برای میهمان جایگاه خاصی قایل اند کنجکاو شدم تا راز این ویژگی بارزرا برای شنوندگان صدای روستا بیان کنم . از آقای بهنام زرگر که ۲۶ سال است در آموزش و پرورش آبیک در رشته تربیت بدنی فعالیت می کند .پرسیدم ریشه این میهمان نوازی در چیست ؟ گفت :
مردم روستا آمدن میهمان را برکت می دانند و این ویژگی تمام اهالی روستا ست و واقعاً آن را موجب دلگرمی و ایجاد روابط صمیمی می دانند .
بخاطر همین خصوصیت ما هر کجا که می رویم قبل از اینکه خودمان را معرفی کنیم طرف مقابل می گوید شما اهل روستای زرگر هستید . وقتی سووال می کنیم از کجا فهمیدی ؟ می گوید از نوع برخورد شما .
طبیعت روستای زرگر در ۴ فصل خوب است از تهران تا قزوین بهترین منطقه همین جاست و همین سرسبزی که خیلی اوقات شبیه روستاهای شمال کشور است . مردم را به روستای زرگر جذب می کند خانواده های روستایی از میهمان با امکانات و مواد طبیعی که خودشان تولید می کنند همانند شیر – ماست – پنیر - کره – عسل پذیرایی می کنند .

اوج تلاش زن روستایی

زن روستایی چون کار و فعالیت را با عشق و علاقه انجام می دهد . لذا سختی های کار برای او آسان است . خانم زرین تاج زرگر یکی از زنان روستایی که وقتی به محل زندگی و کار او وارد شدیم با وجود اینکه ۶۰ سال سن داشت مثل یک زن جوان آنقدر با انرژی و شور و حال صحبت می کرد که بلافاصله گزارش رادیویی صدای روستا را شروع کردم . او در یک اطاق با سقف شیروانی در گوشه حیاط خانه اش مشغول بود . از پنجره کوچک بخوبی گاوداری پشت اطاق دیده می شد . چند رأس گاو و گوسفند و تعدادی مرغ و بوقلمون و خروس هم داشت .
در قسمت ورودی اطاق یخچال ویترنی قرار داشت که در طبقات بالا و پایین آن پر از ظروف ماست ، کره و پنیر بود . در گوشه سمت راست اطاق روی کابینت فلزی بساط سماور و استکان چای و ظروف غذاخوری قرار داشت . در سمت دیگر ماشین برقی (مشک ) که با آن دوغ درست می کرد و اجاقی که شیر را می جوشاند . بخشی از اطاق با پرده ای بزرگ که عمودی نصب شده بود از قسمت ورودی جدا شده بود .
از خانم زرگر پرسیدم از صبح تا شب چه کار می کنی . گفت :
من ۵ تا بچه دارم ۳ تا پسر ۲ تا دختر بجز یک پسرم که ناشنواست بقیه ازدواج کردند . برای آنها خانه و ماشین خریدم آنها می روند سرکار من بعد از نماز صبح و دادن صبحانه شوهر و پسرم می آیم اینجا به گاو و گوسفند ها رسیدگی می کنم . شیر می دوشم .ماست ، کره و پنیر درست می کنم کارهای خانه را انجام می دهم کارم سخت است الان ۳۵ ساله دارم اینکار را می کنم . اما به آن خیلی علاقه دارم . می خواهم یک لقمه نان حلال دربیاورم .
وقتی از او درباره سختی ها و شیرینی های کار پرسیدم گفت :
من بعضی وقت ها تا ساعت ۲ بعد از نصف شب اینجا کار می کنم . ۳ تا از گاوها می خواستند بزایند . استراحت نداشتم . حتی النگوی دستم را هم یکی از گاوها شکست و خوشحالم چون گاوداری من را سالم نگه داشته است . من ۲۰۰ کیلو شیر گاوها را که خودم مصرف نمی کنم . سفارش از کرج – قزوین و آبیک زیاد دارم که محصول ماست و پنیر و کره را می خرند .
بچه ها خیلی کار من را یاد نگرفتند . افسوس . افسوس من نمی دانم کمردرد و آخ و اوخ چیست . نظرم با خداست .
در قسمت انتهای اطاق چشمم به یک سینی بزرگ و کیسه سفیدی که داخل آبکش فلزی گذاشته و روی آن یک قابلمه قرار داشت افتاد از خانم زرگر پرسیدم اینها چیست ؟ گفت :
این پنیر کوزه ای است که دارم درست می کنم . گوساله ها که شکم اول به دنیا می آیند به آن شیر می گویند کال آن قدیم می ریختند بیرون اما یاد گرفتم کال و شیر را با هم مخلوط می کنم پس از جوشاندن داخل کیسه می ریزم – نمک می زنم . ۲۰ روز تحت فشار می ماند سپس داخل کوزه می ریزم دارچین – زیره و مایانه برای خوش طعم شدن به آن می زنم .یکسال زیر خاک می ماند .
در حین گفتگو خانم زرگر یک کوزه سبزه رنگ را از داخل یخچال ویترینی بیرون آورد پر از پنیر کوزه ای بود مقداری از آن را خوردم بسیار شور اما خوش عطر و طعم بود . گفت این مشتاق زیاد دارد کیلویی ۵۰ تا ۸۰ هزار تومان فروخته می شود .با کره و شیره محلی و نان بربری عصرانه خوشمزه ای است .
وقتی این همه سخت کوشی و تلاش همراه با عشق را از خانم زرگر از صبح تا شب در روستای زرگر دیدم به او گفتم انصافاً شما کار را شرمنده کردید خانم زرگر . او خوشحال شد و با خنده بدرقه مان کرد .

غذاهای محلی

در روستای زرگر خانم ها با استفاده از امکانات موجود در روستا و البته کاملاً طبیعی به پخت و پز غذاهای محلی و غیر محلی می پردازند . برای گفتگو با یکی از این کدبانوها به خانه او رفتیم در قسمتی از حیاط خانه تعدادی مرغ – خروس و بوقلمون را پرورش می داد . وقتی وارد شدیم یکی از بوقلمون ها را که به خانه همسایه رفته بود به بغل گرفته و می خواست داخل محلی که با توری سیمی فلزی محصور شده بود بیندازد .بسیار گرم و صمیمی من و همراهان برنامه صدای روستا را پذیرفت و به داخل منزل دعوت کرد . در گوشه ای یکی از اطاق ها نشستیم و از او پرسیدم در روستای زرگر غیر از غذاهای معمولی چه غذاهای محلی درست
می کنند . گفت :
غذاهای اینجا یکی دم پختک است که برنج و سیب زمینی و پیاز و رشته که با هم مخلوط می کنیم یکی دیگر بلغور که به زبان ترکی به آن یارمه می گوییم و آش رشته که در فصل بهار با استفاده از سبزی یا قله تره – غازی آقی از کوه می چینند و نخود و لوبیا و عدس و رشته درست می کنند .
او در ادامه گفت:
من ۵۵ ساله است که در روستای زرگر سکونت دارم اصل من از قوم شاهسون است اما سالهاست که با قوم زرگر زندگی می کنم . ته چین درست کردن را از پدرم که به رحمت خدا رفته یاد گرفتم خیلی خوب درست می کرد . ما اینجا همه چیز از خودمان داریم . مثل سبزی کاری – گاو – گوسفند – مرغ و تخم مرغ و زمین کشاورزی به بچه ها می گویم اگر هفته ای یک بوقلمون و یا ماهی یک گوسفند سر ببریم هیچ احتیاجی به خرید گوشت نداریم و می توانیم به خوبی زندگی کنیم .

اعتماد و مهربانی در روستا

در روستای زرگر چیزی که بیش از همه نظر من را به خود جلب کرد این بود که وقتی در کوچه ها قدم می زدم برخی از خانه ها را دیدم بدون اینکه دری آنها را از هم جدا کند به راحتی می شد از حیاط خانه ای به خانه دیگر وارد شد و تنها حریمی که آنها را از هم جدا می کرد چند درخت و یا قطعه زمین کوچک سبزی کاری بود . وارد یکی از این خانه ها شدم تا گزارشی برای برنامه صدای روستا از این نوع ارتباط و سبک معماری و زندگی مردم روستای زرگر تهیه کنم کف حیاط ورودی را با سنگ ریزه پوشانده بودند ایوان بدون سقف بود و حوض آبی در وسط و چند باغچه گل در اطراف آن قرار داشت با صاحب خانه آقای صمد زرگر آشنا شدم . از او پرسیدم چرا برخی از خانه ها در ورودی ندارند . گفت :
روستای زرگر همه با هم فامیل هستند . برادر – عمو – خاله – عمه – دایی و.... چون کارشان به هم ارتباط دارد . و می خواهند از یکدیگر با خبر باشند نمی خواهند مانعی برای برقراری ارتباط بیشتر آنها باشد . به هم اعتماد دارند و اگر کسی خانه نباشد دیگران از خانه و اموال او مواظبت می کنند . در کارها به کمک هم می روند . اگر وسیله ای نیاز داشته باشند استفاده می کنند .و اگر اختلافی پیش بیاید زود به صلح و سازش می رسند . پرسیدم آیا نسل جدید روستا نیز به این شیوه عمل می کند . گفت : نه کم رنگ شده ولی نسبت به شهر خیلی بهتر است .
آقای زرگر با ۶۵ سال سن محاسنی سفید – هیکل و دستانی قوی . خیلی با انگیزه و روحیه بالا صحبت می کرد . در گوشه ای از حیاط بزرگ خانه اش اطاقی بود که روی سقف شیروانی آن تعداد زیادی پرس علف های خشک قرار داشت و در قسمت ورودی آن هم یک تراکتور پارک شده بود پرسیدم آذوقه حیوانات را روی پشت بام نگهداری می کنید ؟ گفت :
نه این پرس علف ها را برای جلوگیری از تابش آفتاب گذاشتیم تا داخل ساختمان گرم نشود و بچه ها با تراکتور کارهای کشاورزی را انجام می دهند . من بعد از بازنشستگی از طرح آبیاری قزوین یکسال بیکار بودم . از خودم بیزار شدم . آمدم مشغول کار کشاورزی شدم الان جوان های ۱۸ – ۲۰ ساله نمی توانند با من کار کنند . پسرم وقتی کنار من کار می کند و خسته می شود می گوید شما چون
خسته نمی شوی گناه من چیست . من هم می گویم .
پسرم : کاشتی بردی – نکاشتی نبردی
تنبلی آرد به چشمان تو خواب
می شود آینده ات یکسر خواب
از کنار باغچه حیاط خانه آقای صمد زرگر عبور کردم وارد خانه ای دیگر شدم اصطبل بزرگی که با چوب های بلند افقی که روی چند چوب کوتاه قد عمودی قرار داشت که روی محصور شده بود و اسبی بلند قد و خوش هیکل داخل آن این طرف و آن طرف می رفت چند پسر نوجوان هم در کنارش ایستاده بودند و آن را تیمار می کردند . صدای غازها و جوجه هایشان به گوش می رسید که در محوطه دنبال غذا می دویدند . مرغ شاخ دار و بوقلمون و چند عدد مرغ و خروس هم مدام زمین را نوک می زدند.
زنی میان سال به نام کبری داستار در حیاط مشغول زسیدگی به باغچه و حیوانات از جمله بزها بود . بعد از سلام و احوال پرسی با او در حین قدم زدن در حالیکه از درد پا گله داشت گفتگو کردم . پرسیدم چند تا بچه داری . گفت :
۹ تا بچه پسر ها رفتند الان آبیک . هشتگرد زندگی می کنند . دخترم نظرآباد است . و یکی از پسرها و عروسم پیش ما زندگی می کنند و آن خانه سقف شیروانی قرمز مال آنهاست . این هم اسبش است که ۱۵ میلیون تومان از تهران خریده . از بچه ها بپرسید من هیچوقت آنها را تنبیه نکردم . همیشه با اخلاق خوب با آنها رفتار کردم تا خوب تربیت شوند از خانم داستار خواستم تا یک روز کامل کار و فعالیت اش را برایم تعریف کند . گفت :
من برای نماز صبح که بیدار می شم تا غروب کار می کنم . اصلا نمی خوابم . آن موقع که جوان بودم تمام این حیاط بزرگ را جارو می کردم . الان سنگ ریزه ریختند که دیگر این کار را نکنم . من هیچوقت بیکار نبودم مادر شوهرم بچه ها را نگه می داشت تا من غذا درست کنم – نان می پختم . ما در حیاط زعفران هم کاشتیم . قسمت دیگر هم چند درخت میوه و انگور داریم .
در ایوان خانه شوهر خانم داستار روی فرش نشسته بود و نوه ها در کنارش بازی می کردند من و همکارانم را به صرف چای و شیرینی دعوت کرد .




زبان رومانو یا زبان زرگری

روی تابلوی فلزی نصب شده در ابتدای ورود به روستای زرگر . کلمه رومانو نظرم را به خود جلب کرد . فکر کردم برای شنوندگان صدای روستا نیز نکته جالبی باشد تا به آن بپردازم . در گشت و گذار در روستای زرگر با شخصی به نام عبدالله زرگر آشنا شدم که قبلاً مدیر یکی از شرکت های تولیدی واقع در روستا بوده است .
از او پرسیدم چرا به اهالی این روستا زرگر می گویند . گفت :
اینها از اقوام مهاجر هستند . اگرچه منشاء مهاجرت آنها هنوز معلوم نشده است . ولی پراکندگی آنها از شرقی ترین نقطه آسیا تا هند – پاکستان – افغانستان – ایران و ترکیه و حتی اروپا – اروپای شرقی – امریکای شمالی – جنوبی به چشم می خورد .
در گذشته شغل شان زرگری بود و چون مهاجر بودند و جای ثابتی نداشتند و تمام سرمایه آنها نیز داخل کیفی دستی بود . از این رو به آنها می گفتند زرگر .
پراکندگی قوم زرگر در ایران نیز زیاد است غیر از استان قزوین در استانهای خراسان شمالی (قوچان ) آذربایجان غربی (خوی) و تهران (شهریار ) نیز سکونت دارند .
از او پرسیدم آیا زبان زرگری یا رومانو ویژگی خاصی دارد . گفت :
زبان ما رومانوست که در ایران به آن زرگری می گویند و با آن گفتار ایزی – رزه که بین مردم مرسوم است کاملاً فرق می کند . در زبان فارسی لغات یک شناسه واحد دارند . مثل : گفتم – می گویم – خوردم – دیدم و می بینم که همگی به حرف میم ختم می شوند . اما در زبان زرگری چون زمان فعل عوض می شود آن شناسه متفاوت است . مثل : خالوم یعنی خوردم – دی کنم یعنی دیدم – گاما و دی کاو یعنی می خواهم ببینم . آوانه یعنی دارم می آیم و جنه یعنی دارم می روم .زبان زرگری یا رومانو به زبان ایتالیایی نزدیک است و حدود ۵ تا از لغات ما با آن مشترک است . و برای اینکه من کاملاً متوجه تفاوت آن با زبان فارسی شوم از عدد ۱ تا ۱۰ را به زبان زرگری اینگونه شمارش کرد .
یه یعنی یک شو یعنی شش
دوی یعنی دو افتا یعنی هفت
ترن یعنی سه اختو یعنی هشت
اشتار یعنی چهار انه یعنی نه
پان یعنی پنج دش یعنی ده

آقای زرگر در پایان گفتگو بار دیگر به تأثیرات فراوان تحمل سال ها سختی و مشکلات مهاجرت روی شعر و ادبیات قوم زرگر اشاره کرد و گفت :
یکی از اشعار معروف اهالی زرگر که حکایت از ناملایمات طبیعی و گله و شکایت آنها از روزگار دارد این است که می گوید .
از آسمان درنا می رود
به آنها نگاه نکن
افسوس آن را نخور

عمو کتاب

به طرف آلاچیق بزرگ چند ضلعی رفتم که در کنار جوی آب قرار داشت شاخ و برگ و سایه درخت قدیمی توت کاملاً سقف آن را پوشانده و به آن زیبایی خاصی بخشیده بود آلاچیق که با ستون های چوبی استوار شده بود چند سانت از زمین فاصله داشت و کف آن را با قلوه سنگ فرش کرده بودند روی قالیچه ای دو برادر از کهن سال ترین اهالی روستای زرگر کنار هم نشسته بودند . هر دو نفر کلاه بر سر یکی کلاه گرد قهوه ای و دیگری کلاه پشمی خاکستری رنگ داشتند در حالیکه هر دو به عصای خود تکیه داده بودند . از پشت عینک های ذره بینی به نقطه ای نامعلوم خیره شده بودند .یکی ساکت و کم حرف و دیگری شاداب و اهل سخن و شعر و موسیقی . به من گفته بودند پیرمردی معروف به عمو کتاب از گذشته های روستای زرگر خیلی اطلاعات دارد . لذا میکروفون صدای روستا را به سمت او بردم تا از قدیم و خاطرات آن زمان بگوید . وقتی اسمش را پرسیدم گفت :
من کتاب علی زرگر هستم . متولد ۱۳۰۵ اینجا همه با هم فامیل هستند . آن زمان ۱۷ خانوار بود الان گویا به ۲۰۰ خانوار رسیده . ما ۸ برادر و ۱ خواهر بودیم . دوتا برادرم به رحمت خدا رفتند و تعداد زیادی برادر زاده و خواهر زاده دارم . من برای همه عمو هستم بخاطر این به من می گویند عمو کتاب .
از عمو کتاب در مورد آداب و رسوم روستای زرگرپرسیدم . گفت :
در قدیم وقتی سال نو می شد مردان روستا نزد کدخدا می رفتند برای تبریک عید . در همان مکان تقسیم کار انجام می شد و هرکس مسوولیت معینی را بر عهده می گرفت . کشاورزی – دامداری – آبیاری و ..... و موظف بود آن را یکسال انجام دهد . و حق عوض کردن کارش را نداشت .
یکی دیگر از مراسم روستای زرگر عروسی بود . ابتدا خانمی روسری قرمز که ما می گوییم لاکی قرمز را جلوی خود می بست آن را پر از نقل و نبات می کرد در حالیکه ساز و دهل می زدند با یک چارپا (الاغ یا اسب ) که بارش کله قند بود می رفتند به در منازل اهالی و ساکن خانه چند تا نقل بر می داشت و می گفت مبارک است .بعد یک کله قند به او می دادند و می گفتند از فردا بیاید مراسم عروسی . این کار حکم همان کارت دعوت امروزی را داشت . برای دعوت از کدخدا بوقلمون می بردند . وقتی همه می آمدند ۳ شب و ۳ روز صاحب عروسی مراسم برگزار می کرد .
عمو کتاب که علی رغم سن بالایش خیلی شاداب و سرحال بود وقتی راز این سرحالی را از او پرسیدم . گفت :
سرحالی من بخاطر طبیعت سالم اینجاست . من ۳۴ سال تمام با ساز روستا به روستا با پای پیاده رفتم . در مراسم مختلف شرکت کردم و برای مردم ساز زدم و آواز خواندم آنها خیلی من را تشویق کردند . در جوانی صدای خوبی داشتم . الان دیگر صدایم نمی رسد . گریه ام می گیرد . من ۵ تا بچه دارم ۳ تا دختر ۲ دو تا پسر دلخوشی ام این است که برای نوه ها بخوانم .
و بعد از گفتگو عمو کتاب ساز چوگور را از داخل کیسه خارج کرد در حالیکه نفس تازه می کرد مضراب را به سیم های چوگور نزدیک کرد .و به زبان زرگری و ترکی شروع به خواندن شعرهای قدیمی کرد که شرح داستان کرم و اصلی را بازگو می کرد و ... .

جوان کارآفرین

جریان جوی آب بعد از عبور از چند خانه در روستای زرگر سرانجام به زمین های کشاورزی وارد می شود در کنار این جوی آب و همراه با آهنگ زیبای حرکت آب با جوانی به نام رامین زرگر برخورد کردم . جوانی پر انرژی و پر تحرک به نظر می رسید در حالیکه با هم قدم می زدیم بهترین فرصت بود که به عنوان یک جوان کارآفرین در برنامه صدای روستا با او گفتگو کنم اشاره کرد آخرین خانه ای که از این آب جوی استفاده می کند خانه آنهاست از او درباره کار و فعالیت اش در روستا پرسیدم گفت :
کارم کشاورزی – دامداری و پرورش قارچ است .
کم کم به مکانی با سقف شیروانی و چهاردیواری کوچک رسیدیم که محل نگهداری گاوها بود . پرسیدم چند رأس گاو اینجاست گفت :
سال ۱۳۷۶ چند تا بره داشتم فروختم به بابابزرگم با پول آن یک رأس گاو خریدم . بعد یکی یکی آنها زیاد شدند . الان فقط ۵ رأس گاو باقی مانده تعدادی از آنها را فروختم . می خواهم اینجا را بازسازی کنم و از سنتی به صنعتی تبدیل کنم . این گاوها روزانه ۴۰ تا ۵۰ لیتر شیر تولید می کنند . در روستا دو نفر قبل از من کار را شروع کردند .
این جوان کارآفرین از هر فرصت و امکانی در روستای زرگر بهره گرفته بود تا به خواسته های خود جامه عمل به پوشاند . قسمتی از مزرعه را با تور فلزی محصور کرده بود و در آن چند گوسفند نگهداری می کرد . هوا گرم بود در گوشه ای از جایگاه بره ای که تازه بدنیا آمده بود روی زمین خوابیده بود . مادرش بالای سرش ایستاده و مرتب با پایش به شکم بره می زد او را تکان می داد گویا می خواست سریعتر بلند شود تا آن را به سایه منتقل می کند . چند دقیقه این جدال مادر با بره طول کشید در همین وقت آقای رامین زرگر با بغلی از علف های تازه توری فلزی را به کناری زد . و علف ها را روی زمین ریخت تعدادی گوسفند از اتاقکی که در جوار همین جایگاه بود بیرون آمدند و حسابی مشغول خوردن شدند .از او پرسیدم . چند رأس گوسفند داری . گفت:
ریز و درشت ۲۳۰ تا ۲۴۰ رأس گوسفند دارم . که ۱۴۰ تای آنها مادر هستند . داخل سالن میشی دارم که برای سری دوم زایمان کرده تا الان ۱۸ بار بره زاییده . گله ما الان آن روبرو در زمین ها مشغول چرا هستند .از او پرسیدم با توجه به جاذبه های شهر چرا آمدی در روستا و این کار را زیر آفتاب سوزان انجام می دهی . گفت:
من به این کار علاقه دارم . یکی کارمندی و پشت میز نشستن را می پسندد من هم به طبیعت و موجود زنده علاقه دارم . و از کارم راضی هستم و می خواهم در آینده آن را توسعه دهم .
وقتی می گویم آقای رامین زرگر این جوان کارآفرین روستای زرگر بسیار پر تحرک است بی دلیل نیست چرا که در کنار کار کشاورزی و دامداری به پرورش قارچ هم مشغول است . در قسمت انتهای مزرعه خود چندین سالن که قرار بوده برای گاوداری استفاده شود ولی به دلیل سود کم با تغییراتی برای پرورش صنعتی قارچ آماده کرده بود خودنمایی می کرد . وقتی به محل رسیدیم عده ای کارگر مشغول تخلیه کمپوست های یکی از سالن ها بودند . هواکش سالن تاریک بود و با نورهای مخصوصی رطوبت و نوردهی آن تنظیم می شد .سازه های فلزی بزرگ در دو طبقه که از سطح زمین بالاتر بود از ابتدا تا انتهای سالن قرار داشت . از او پرسیدم اینها چکار می کنند ؟ گفت :
این همان کمپوست است که برای تولید قارچ استفاده کرده ایم . الان محصول را برداشت کردیم . دارند سالن را سریع تخلیه می کنند . این کمپوست ها و برخی قارچ های آلوده را در سیلو می ریزیم و به عنوان کود کشاورزی استفاده می کنیم . باید فوری سالن را ضدعفونی کنند تا آلودگی به سالن های دیگر سرایت نکند و بعد با ریختن کمپوست جدید تولید قارچ شروع می شود . از ابتدا تا انتهای سالن بعد از ریختن کمپوست دو ماه طول می کشد تا قارچ بدست آید .
از رامین زرگر پرسیدم چندنفر به او در این فعالیت اقتصادی کمک می کنند ؟ گفت :در کار قارچ چینی – حمل و نگهداری به طور مستقیم و غیرمستقیم ۱۷ نفر مشغول کار شده اند و در کار گاوداری و گوسفندداری هم ۲ نفر و پیش بینی می کنم با ایجاد سالن های جدید ۲۵ نفر دیگر به این جمع اضافه شوند.

ورزش در روستا

در روستای زرگر کنار جوی آب و زیر درخت بزرگی که سایه اش وسعت زیادی داشت . و گنجشک ها با سروصدای زیاد در لابلای شاخه های آن جابجا می شدند نشستم . نسیمی خنک صورتم را نوازش می کرد . منتظر یکی از اهالی بودم که بیاید تا برای برنامه صدای روستا با او درباره بازی های محلی و ورزش روستایی گفتگو کنم . چند دقیقه نگذشته بود که با یک سینی چای تازه دم و خوش رنگ آمد و کنار من نشست . منوچهر زرگر از افراد میان سال روستا بود از او پرسیدم بازی های محلی روستای زرگر کدامند . گفت :
ما در دوران کودکی چند نوع بازی سنتی داشتیم مثل ۷ سنگ – تخم مرغ بازی که به سبکی خاص انجام می شد بخصوص در سیزده بدر – بازی وسطی با توپ و الان که بیشتر فوتبال است .
پرسیدم در روستای زرگر سالن ورزشی وجود دارد . گفت :
الان گرفتاریها زیاد شده از ۲۴ ساعت ۱۶ ساعت مستقیم و غیرمستقیم درگیر کار هستیم وقت کمی برای بازی داریم . فقط هفته ای سه شب می ریم فوتبال سالنی به روستای همجوار یا آبیک . داخل روستا باشگاه بدنسازی داریم . در روستا قبلاً تیم فوتبال بود و با روستا های اطراف رقابت تنگاتنگی داشتیم . حتی چند بازیکن از همین روستا در تیم دسته ۳ استان بازی می کردند. یک زمانی که آقای فیروز کریمی مربی تیم تکاور و نیرومحرکه قزوین بود بچه های این روستا در تیم بازی می کردند .




زنبورداری

با توجه به کمبود آب بخشی از زمین های کشاورزی روستای زرگر به کشت دانه های روغنی کلزا اختصاص دارد . رنگ زرد آن جلوه ای زیبا به طبیعت روستا بخشیده است . وجود کلزا و سایر گیاهان و گلهای طبیعی و خوش عطر و طعم بیانگر این نکته است که در روستای زرگر زنبورداری هم باید از رونق خاصی برخوردار باشد .
یکی از زنبورداران روستا آقای حرمت زرگر بود که به ما معرفی کردند . در گوشه ای از متزلش و زیر سایه درختان مشغول آماده کردن کندو بود . کبریت را زد تا پیک نیک را روشن کند روی آن کتری گذاشت و مشغول بازکردن بسته ای بود که روزنامه پیچ شده بود . قبل از گفتگو میکروفون برنامه صدای روستا را جلوتر بردم تا بخشی از صدای فعالیت او و فردی که لباس سرتاسر سفیدی پوشیده بود را ضبط کنم .
در مورد کار زنبورداری پرسیدم . گفت :
این ورق های زرد رنگ داخل روزنامه موم است که ما قبلاً موم های زاید را به کارخانه دادیم پرس کرده و به این شکل آماده شده و داخل کتری دارم موم آب می کنم تا به عنوان چسب آنها را روی شانه های داخل کندو بچسبانم .
درقسمت دیگری زیر درختان چند کندوی زنبورعسل قرار داشت . برای نزدیک شدن به زنبورها علاوه بر لباس رنگ روشن لازم است . کلاه مخصوص که تمام اطراف آن به شکل تور است به سر کنی . تا از نیش زنبورها در امان باشی . وقتی در کنار آقای حرمت زرگر قرار گرفتم در کندو را که باز کرد . صدای وز وز وز زنبورها بلند شد و به سمت میکروفون و دست های من آمدند . از داخل کندو و یکی از شانه ها را بیرون آورد و با اشاره به قسمت های مختلف آن گفت :
این قسمت که روی آن بسته است تخم گذاری شده نقطه های بزرگتر زنبور نر است که می خواهند جلوی تولید آن را بگیرند تا بیشتر نشوند روی شانه برخی سوراخ ها باز و برخی بسته بود .حدود ۱۷ روز دیگر بچه ها به دنیا می آیند . زنبور جای که عسل هست را کاملاً با موم می بندد که حتی شانه را برگردانی عسل آن نمی ریزد .
او جمعاً ۳۵ کندوی عسل داشت که برای بالا بردن کیفیت محصول از تجربه جوانی به نام جواد سفارشی بهره گرفته بود . این جوان از کوچ نشینان اردبیل بود . از او در مورد تشخیص عسل طبیعی از عسل تقلبی پرسیدم گفت :
این دانه های زردرنگ کلزا بهترین گرده را دارند و زنبور آن را خیلی دوست دارد زنبور فوق العاده حساس است و نگهداری آن مشکل . هر کندو حدود ۲۰ کیلو عسل می دهد و آن بستگی به رسیدگی دارد . زنبور خودش طبیعی است و عسل طبیعی هم وقتی داخل یخچال قرار گیرد نباید شکرک بزند .
عسل خوب ۳ تا ۴ رنگ دارد . مثلاً عسل سفید بخاطر گل است .
و رنگ بنفش و قرمز بخاطر گل یونجه است که در اردبیل می روید .

روستای زرگر؛ هم ایرانی اند، هم اروپایی!

روستایی در ۱۰۰ کیلومتری غرب تهران، در شهرستان آبیک استان قزوین، روستایی عجیب که قصه خیلی جالبی دارد. اهالی این روستا به زبان لاتین می‌نویسند و به رومانو (زرگری) صحبت می‌کنند.
به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری صدا و سیما؛ هم ایرانی اند، هم اروپایی، هم فارسی می دانند، هم ترکی؛ صورتشان، هم شبیه آریایی هاست، هم شبیه گلادیاتورها و وایکنیگها، قدشان بلند است و مهربانی شان همچون محبت مردم ایل به مهمان ها. مسلمان شیعه اند، کارشان دامداری و کشاورزی؛ به سبک همه روستاییان، مرغ، خروس و غاز هم نگه می دارند.
روستایی در ۱۰۰ کیلومتری غرب تهران، در شهرستان آبیک استان قزوین. روستایی عجیب که قصه خیلی جالبی دارد. اهالی این روستا، به زبان لاتین می‌نویسند و به رومانو (زرگری) صحبت می‌کنند. بعضی زن ها که هنرمندتر از دیگرانند نیز خودشاننان می پزند و در مشک؛ دوغ و کره می گیرند و پنیر و ماست می بندند.

این مردم یک راز دارند، یک نکته مبهم تاریخی که مرموزشان می کند. مردم روستای «زرگر» زبان مادری شان «رومانو» است؛ به زبانشان زرگری هم می گویند. اما نه از آن زرگری هایی که بعد از هر حرف، «زن» می گذارند و زبانشان می شود «دزرزوز». داستان زبان رومانو بیشتر شبیه افسانه است.
زرگری ها خودشان هم دقیق نمی دانند متعلق به کجای جهان هستند و چه شد که به ایران آمدند و شدند رومانوی شیعه کشاورز ایرانی که به زبان ترکی هم مسلط هستند. قدیمی های روستا یادشان است که در زمان جوانی شان پیرمردی در زرگر بود که تمام حساب و کتاب هایشان را به زبان روسی می نوشت، اما بعد از مرگ او، نوشتن به زبان روسی ورافتاد؛ حالا این مردم همه شان به زبان رومانو حرف می زنند و به لاتین می نویسند.
جالب تر اینکه چند نفر از بچه های زرگر سالهای پیش چند لغت به زبان رومانو در اینترنت منتشر کردند و از تمام مردم دنیا خواستند که اگر این لغات را می شناسند به ایران بیایند. چند ماه، بعد سه مسافر از فرانسه و انگلیس به روستای زرگر آمدند و در حالی که شادی کنان، ساز و دهل می زدند از این که همزبان هایشان را در ایران پیدا کرده اند دست از پا نمی شناختند.
زرگرهای ایران، زبان رومانو را با زبان فارسی و ترکی آنچنان آمیخته اند که اصالت زبان به آن شکل در اروپا تلفظ می شود از بین رفته است. رومانوهای اروپاییخواستند که رومانوهای ایران مثل 18 هزار همزبان شناخته شده خود در اروپا، در نشست سالانه آنها حضور یابد.
رومانوها حتی آنها که تشکیلات منظمی دارند، آواره اند. این مردم معلوم نیست که از چه سرزمینی آمده اند و چه اتفاقی افتاد که در جهان پراکنده شدند.
اما روایتی هست که می گوید رومانوها طایفه ای هستند که قرن ها پیش از مرزهای شمال ایران وارد شده اند و چون زندگی عشایری داشته اند در بخش های مختلف ایران پخش شده اند و به تدریج یکجانشین شده اند و کشاورزی و دامداری را پیشه خود کرده اند.
روایتی دیگر اما می گوید رومانوها اصالتا ایرانی اند و به خاطر شجاعت شان، جزو سربازان قزلباش شاه عباس صفوی بوده اند. عده ای نیز معتقدند چون زرگرها جنگجو و دلیرند هیچ وقت با حکومت های وقت، سر سازش نداشته اند و برای این که حکومت ها از خطرشان مصون باشند آنها را در دنیا پخش کرده اند؛ هرچند این عده نمی گویند که چه حکومتی، در چه زمانی و از کدام سرزمین چنین تصمیمی گرفته است.
آنها گاه خودشان را مردمانی از کشور رومانی می دانند و گاه از یونان و گاه زبان رومانو را ملاک قرار می دهند تا بگویند ریشه در کشور ایتالیا دارند. معتقدان به این روایت می گویند که در جنگ ایران و روم، 400 نفر از رومانوها به دست پادشاه ایران اسیر شدند، اما چون اندام های ورزیده و قوی داشتند مورد عفو پادشاه قرار گرفتند و در نزدیکی قزوین ساکن شدند.
افسانه ها می گوید مردم روستای زرگر از بقایای کولی های اروپا هستند، اما چون ماهیت این افسانه ها روشن نیست، زرگرها خودشان را ایرانی می دانند؛ هرچند به زبان رومانو سخن می گویند. وقتی زرگرها به زبان رومانو با هم حرف می زننند فردی که شنونده است، حتی کلمات را هم تشخیص نمی دهد، چه رسد به معنی شان؛ اما اینها که مردمی با محت مردمان ایل اند، سرعت حرف زدنشان را کم و شمرده شمرده کلمات را ادا می کنند تا غیر رومانوها هم چیزی فهمند. مثلا؛ «قمیل» همان «کمل» انگلیسی ها و شتر ما فارسی زبان هاست که زرگرها «ک» آن را «ق» تلفظ می کنند
«فاملا» هم همان «فمیلی» انگلیسی زبان هاست که ما به آن خانواده می گوییم. زرگرها زبانشان را هم به حروف لاتین می نویسند؛ شاید برای همین است که اصرار دارند بگویند اجدادشان مردم از مردمان رم بوده اند.
زنی که شوهرش می میرد هرگز ازدواج نمی کند. مردی نیز که همسر دارد هرگز به سراغ زنی دیگر نمی رود و اگر کسی خلاف کند، از روستا طرد می شود. یعنی اگرچه جمسش در روستاست، اما کسی اعتنایی به او نمی کند. این رسم زرگرهاست که مردمش خیلی روی آن تعصب دارند. آنها نه اهل طلاق اند و نه اهل بی وفایی و خیانت؛ این هم یک رسم برآمده از ایل است.
با این که جوان های زرگر از لباس پوشیدن و آب و رنگ زندگی تهران ها تقلید می کنند، عقایدشان هنوز زرگری است. آنها به باورهای قومی شان احترام می گذارند و با این که کمتر از گذشته با هم روستاییان شان وصلت می کنند، اما از زبان، خط و اصالتشان همچنان دفاع می کنند.
جوان های زرگر چون از بیماری های ارثی و مادرزادی می ترسند کمتر با دختران و پسران هم روستا ازدواج می کنند اما حتی وقتی با غریبه ها وصلت می کنند باز هم از زبان رمانو حفاظت کرده و نسل به نسل منتقلش می کنند. زرگر تنها روستای رومانو زبان ایران است که زبان زرگری را زنده نگه داشته و سرنوشتش مثل نسل فراموش شده رومانو در شهریار، قوچان، بیله سوار و خوی نشده است.
با این که افسانه ها، زرگرها را به نقاطی از اروپا مربوط می کند، اما با این حال آنها عاشق ایرانند و خودشان را ایرانی می دانند (به طور حتم رمز ماندگاری آنها نیز همین است) اگرچه آنها صورتشان هم شبیه آریایی هاست و هم شبیه گلادیاتورها و وایکینگ ها، ولی آنها هرجا که باشند با همان خط لاتین شان می نویسند: meen iranisom (من ایرانی هستم). Kato dayatar oyolom (اینجا از مادر متولد شدم) و irani boot manga (و کشورم را دوست دارم).

منبع: سایت برترین
گزارشی خواندنی درباره زبان اروپایی مردم روستای زرگر

گزارشی خواندنی درباره زبان اروپایی مردم روستای زرگر = البته فقط جند كلمه اشتراك با لهجه رومانو زبان ايتاليايي دارند! تيترهاي ايراني اروبايي مال سايتها و افراد ذوق زده از بيوند با غرب و اروباست




مایکل و الکساندرا زوج مستند ساز لهستانی که از ماه ها پیش شروع به ساختن مستندی با موضوع مردم رومانو تحت عنوان راه سخت کرده‎اند پس از ماه ها انتظار با سفر به شهرستان آبیک از روستای زرگر دیدن کردند و از این که مردمان رومانو را به شکل یکپارچه در یک محل دیدند بسیار متعجب شدند .
به گزارش [ صدای آبیک ] در طول ماه‌های گذشته روستای زرگر میزبان چندین محقق و توریست بود که آمده بودند درباره زبان ، فرهنگ و آداب و رسوم این روستای نیمه ایرانی- اروپایی که به زبان " رومانو " صحبت می‌کنند، تحقیق و بررسی نمایند.
میثم راضی مترجم توانمند شهرمان و ابولفضل زرگر از فعالین شهرستان آبیک و روستای زرگر دو مستند ساز لهستانی را جهت بازدید و تهیه مستند در مورد مردم یونان به روستای زرگر کشاندند .
مایکل و الکساندرا زوج مستند ساز لهستانی که از ماه ها پیش شروع به ساختن مستندی با موضوع مردم رومانو تحت عنوان راه سخت کرده‎اند پس از ماه ها انتظار با سفر به شهرستان آبیک از روستای زرگر دیدن کردند و از این که مردمان رومانو را به شکل یکپارچه در یک محل دیدند بسیار متعجب شدند .
در ادامه درباره روستای زرگر و زبان مردمان آن گزارش زیر که در مجله همشهری سرنخ چاپ شده را حتما بخوانید:

روستای اروپایی در دل ایـران!
به علت این‌که به غیر از خودشان کسی نمی‌توانست از این زبان سردر بیاورد این زبان در بین اهالی روستا تا به حال زنده مانده. حالا در ایران تنها ۹۰۰ نفری که در این روستا زندگی می‌کنند ، به این زبان مسلط هستند
چهره‌ای آفتاب سوخته دارند، قد بلند و چهار شانه‌اند. شكل و شمایل روستای‌شان مثل دیگر روستاهای كشور است و در نگاه اول هیچ تفاوت و نكته قابل تاملی در چهره آنها دیده نمی‌شود.
زنان روستایی همچنان به سنت‌های قدیم ایران زمین وفادارند. پای مشك‌ها می‌ایستند و مشك می‌زنند، شیر دام‌ها را می‌دوشند، نان می‌پزند، از آن نان‌های تنوری كه عطرش كوچه‌های گِلی روستا را پر می‌كند.
مردها هم شغل اصلی‌شان دامداری است اما جوانتر‌ها تحصیلكرده‌اند و سرشان در درس و مشق. چهره‌ای كاملا عادی و معمولی از یك روستا كه این سوال را در ذهن به وجود می‌آورد كه اینها در صفحه شگفتی‌ها چه می‌كنند!؟
جواب این سوال یك كلمه است:« زبان»!؟ نكته پر ابهام و مرموزی در مورد تاریخ زبان مادری اهالی این روستا وجود دارد، نكته‌ای بس اسرارآمیز و شگفت‌انگیز.
روستایی كه درباره‌اش حرف می‌زنیم نامش «زرگر» است. در 40 كیلومتری شهر قزوین، 200 خانوار در این روستا به زبان عجیب و غریبی حرف می‌زنند كه چند سال پیش معلوم شد شاخه‌ای از زبان‌های اروپایی است.
در ادامه به زرگر سفر می‌كنیم، تا هم با مردم این روستا از نزدیك آشنا ‌شویم و هم بدانیم كه ماجرای این زبان عجیب و غریب چیست!؟ و زرگرها اهل كدام دیار هستند!؟

ماجراجویی در دنیای زبان‌ها
(Mush aien amaroo ghavous do) این جمله را «پرویز پوردشت» از اعضای شورای روستای زرگر به زبان می‌آورد. یعنی ( به روستای ما خوش آمدید)،جمله‌ای كه مطمئنا خواندنش برای شما هم سخت است.
آقای پوردشت اهل همین آبادی است و این زبان، زبان مادری اوست، او در این سفر، راهنما و البته در جاهایی مترجم ماست.
از همه عجیب‌تر لهجه خاصی است كه مردم این روستا دارند. لهجه شان نزدیك به لهجه ایتالیایی‌هاست. زیر تابلوی «خوش آمدید» روستای زرگر، آن بالا سمت چپ، با خط ریز نوشته شده «رومانو!». كلمه عجیبی است!
از آقای پوردشت معنای آن را می‌پرسم، در پاسخ لبخندی می‌زند و می‌گوید:« این نام، زبان مادری ماست. شاخه‌ای از یك زبان اروپایی. تا چند سال پیش در مورد این زبان هیچ اطلاعاتی نداشتیم تا این‌كه كنجكاوی جوان‌های روستا باعث شد كه دست به یك اقدام خلاقانه بزنند و ریشه زبان مادری‌شان را پیدا كنند.»
«مهران زرگر» یكی از جوان‌های ماجراجویی است كه چند سال پیش به تعبیر آقای پوردشت در آن اقدام خلاقانه دست داشت. خوشبختانه امروز آقا مهران در روستاست.
به اتفاق آقای پوردشت به سراغ او می‌رویم تا جزئیات كنجكاوی و ریشه‌یابی زبان رومانو را از زبان این جوان ماجراجو بشنویم.
مهران، دانشجوی سال آخر رشته مكانیك است.
در زرگر به دنیا آمده و عاشق آبادی آبا و اجدادی‌اش است. او از كنجكاوی‌های خود و دوستان همولایتی‌اش در مورد تاریخ زبان زرگر می‌گوید: « تنها چیزی كه از زبان مادری‌مان می‌دانستیم این بود كه شاخه‌ای از یك زبان اروپایی است و یكسری روایات مختلف از بزرگان روستا در مورد این‌كه چرا و چگونه این زبان را آموخته‌ایم.
این داستان‌ها بارها در دوران كودكی‌مان نقل شد و آنها را باور داشتیم.اما وقتی كه بزرگتر شدیم كنجكاوی و سوال‌های
بی پاسخ زیادی، به سراغمان آمد. این‌كه آیا واقعا زبان مادری‌مان اروپایی است یا نه؟
این مهم‌ترین سوالی بود كه ذهن من و دوستانم را به خود مشغول كرده بود. بزرگان ده می‌گویند نزدیك به یك قرن است كه ما به این زبان حرف می‌زنیم. اما اطلاعاتشان متفاوت، دست و پا شكسته و از همه مهمتر بدون دلیل و مدرك است.»

هم‌زبان‌هایی از دیاری دور
سال 88 بود كه مهران و دوستانش یك تصمیم بزرگ گرفتند تا شاید بتوانند معمای پیچیده روستای زرگر را حل كنند.
«در مورد زبان مادری‌مان تحقیق كردیم؛ كتاب‌های زیادی در مورد شاخه‌های مختلف زبان‌های اروپایی خواندیم اما چیزی عایدمان نشد. تا این‌كه یك روز فكری به ذهن‌مان رسید.
یكی از بچه‌ها پیشنهاد داد كه در شبكه‌های اجتماعی اینترنتی به زبان محلی خودمان متنی بنویسیم و از كاربران جهانی این شبكه‌ها بخواهیم اگر چیزی در مورد ریشه این زبان می‌دانند به ما اطلاع بدهند.
تا چند ماه هیچ خبری نشد اما بعد از 6 ماه چند مسافر انگلیسی و فرانسوی به روستای ما آمدند! آنها پیغام ما را دریافت كرده بودند.
زبان آنها درست مثل زبان ما بود منتها با لهجه‌ای غلیظ‌تر! وقتی به روستای زرگر آمدند اهالی زرگر به راحتی می‌توانستند با آنها صحبت كنند و معنای صحبت‌های آنها را می‌فهمیدند.
این برای همه ما هیجان‌انگیز بود. هم اهالی روستا و هم مسافران خارجی همه از این اتفاق به وجد آمده بودند. خیلی عجیب است.
فكرش را بكنید آدم بتواند با انسان‌هایی كه در یك قاره دیگر زندگی می‌كنند به راحتی ارتباط برقرار كند بی‌آنكه زبان آنها را آموخته باشد، یا به دیار آنها سفر كرده باشد و یا اصلا یكبار آن مردمان را در طول عمرش دیده باشد و بشناسدشان!
این اتفاق واقعا اتفاق هیجان‌انگیزی است.

ماجرای عجیب رومانوها
مسافران غریبه روستای زرگر كه اهالی توانسته بودند با آنها ارتباط برقرار كنند از «رومانو» حرف می‌زدند. رومانو شاخه‌ای است از زبان‌های اروپایی.» آنها می‌گفتند این نام از پایتخت ایتالیا شهر رُم برگرفته شده است.
گویا رومانوها اقوامی بوده‌اند كه در شهر رم می‌زیستند و به این زبان صحبت می‌كردند. به گفته آن مسافران انگلیسی و فرانسوی تبار، رومانو‌ها در سال‌های بسیار دور به دلایلی نامعلوم از شهر و دیارشان مهاجرت كردند و به سراسر اروپا رفتند.
هر قومی در كشور، شهر و ایالتی در اروپا ساكن شد، بعد از این مهاجرت بزرگ، جمعیت رومانو‌ها رفته رفته بیشتر شد و حالا در بیشتر كشورهای اروپایی عده‌ كمی هستند كه به این زبان صحبت می‌ كنند، منتها لهجه‌هایشان متفاوت است.»
به گفته مهران زرگر این اتفاق در دنیای زبان شناسی یك امر كاملا عادی به حساب می‌آید. هر زبان غیر بومی كه در میان عده‌ای از مردم رایج می‌شود تا حدودی دچار تحول می‌شود و از زبان اصلی آن منطقه، ناخودآگاه تاثیر می‌پذیرد.
ما اهالی روستای زرگر هم به زبان فارسی صحبت می‌كنیم و هم تركی. این امر كاملا بدیهی است كه زبان رومانویی زرگرها با لهجه‌ها و زبان بومی روستا، كمی آمیخته شود.
اما با این وجود هم ما و هم آن توریست‌های كنجكاو، حدود 90 درصد مكالمه‌ای كه بین‌مان رد و بدل می‌شد را متوجه می‌شدیم.
در واقع آن مسافر انگلیسی و آن توریست فرانسوی علاوه بر زبان اصلی و بومی‌شان به زبان رومانو هم مسلط بودند و مثل ما یك رومانو بودند.

زبانی مخصوص تنها برای 900 نفر!
بعد از این ملاقات غیر منتظره دیگر اهالی زرگر می‌دانستند كه زبان‌شان ریشه در كدام دیار و مردم دارد.اما با این وجود برای زرگر‌ها داستان چگونگی تسلط آنها بر زبان رومانو بیشتر شبیه به افسانه‌هاست.
آقای پوردشت در این باره می‌گوید: «عده‌ای بر این باورند كه اهالی زرگر هم از همان رومانو‌هایی هستند كه از ایتالیا سال‌ها پیش مهاجرت كردند و به آسیا آمدند و در ایران و در این روستا ساكن شدند.
با این وجود این فرضیه هیچ پایه و اساسی ندارد. یعنی هیچ پاسخی برای این سوالات مهم كه چه زمانی و از كدام مسیر، رومانوها وارد ایران شدند و مهمتر از همه چرا آنها در زرگر ساكن شدند وجود ندارد.
در رابطه با این‌كه چطور ما به زبان رومانو مسلط شدیم روایت دیگری هم نقل شده است. از بزرگان و اجدادمان. بیشتر اهالی روستا هم این روایت را تایید می‌كنند.
همه ما از پدر بزرگ و مادر بزرگ‌های‌مان این داستان را بار‌ها شنیده‌ایم كه در روزگاران نه چندان دور یعنی در زمان جنگ جهانی دوم، 3 سرباز به روستای زرگر پناه آوردند.
مردم روستا به این سربازهای فراری كه هر سه‌شان رومانو بودند كمك می‌كنند. فراری‌ها چند سال در زرگر می‌مانند، حدودا 10 سال و اهالی روستا زبان آنها را می‌آموزند، بعد ازآموختن این زبان، در میان مردم ده، رومانو تبدیل می‌شود به یك زبان درونی و رمزی.
به خاطر علاقه مردم زرگر به این زبان و به خصوص این‌كه به غیر از خودشان كسی نمی‌توانست از آن سر در بیاورد این زبان در بین اهالی روستا تا به حال زنده مانده و به نسل‌های بعدی انتقال داده می‌شود.
حالا در ایران تنها 900 نفری كه در این روستا زندگی می‌كنند ، به این زبان مسلط هستند.»

روایت‌های عجیب و غریب
بعد از شنیدن صحبت‌های مهران با او خداحافظی می‌كنیم و به اتفاق آقای پوردشت در روستا چرخی می‌زنیم. جالب است كه بچه‌های زرگر در كوچه پس كوچه‌های خاكی این روستا هنگام بازی وقتی چشم‌شان به ما می‌افتد با هم به زبان رومانویی صحبت می‌كنند.
آنطور كه پیداست اهالی این روستا تنها زمانی كه می‌خواهند خیلی خصوصی و به اصطلاح رمزی حرف بزنند زبان شان به رومانویی می‌چرخد، با این وجود، زرگرها هنوز هم كه هنوز است نمی‌دانند این زبان از كجا آمده است، عده‌ای از آنها خودشان را اهل رومانی، عده‌ای یونانی و عده‌ای هم اهل ایتالیا می‌دانند.
خانواده‌هایی در مورد سرگذشتشان بر این باورند كه در زمان جنگ ایران و روم، 200 سرباز رومانو به دست پادشاه ایران اسیر می‌شوند.
سربازان اسیر بسیار تنومند و ورزیده بودند به همین خاطر، مورد عفو پادشاه قرار می‌گیرند و در نزدیكی شهر آبیک قزوین در روستایی كه حالا نامش زرگر است ساكن می‌شوند.
نظر بعضی از زرگرها عجیبتر است آنها بر این باورند كه اجدادشان از زمان شاه عباس صفوی وارد كشور ایران شده و وارد سپاه قزلباش‌های صفویه می‌شوند.
با وجود این فرضیه‌ها و روایت‌های عجیب و غریب، باز آقای پور دشت و آن اهالی‌ای كه درباره پیشینه اجدادشان تحقیق و بررسی كرده‌اند معتقدند زرگرها اصالتا ایرانی هستند و تنها به خاطر آن سربازان رومانوی فراری جنگ جهانی دوم، به این زبان مسلط شده‌اند.
آقای پوردشت می‌گوید: شاید به خاطر عشق به وطن و عشق به ایران است كه زرگر‌ها تا به حال در احوال گذشته‌شان آنچنان كه باید كنجكاوی نكرده‌اند و تنها به روایت‌های شفاهی و فرضیه‌های نه چندان محكم بسنده كرده‌اند.
همه اهالی روستای ما شیعه هستند و در جنگ تحمیلی ایران و عراق، زرگر‌های بسیاری شهید، جانباز و اسیر شدند.
در جنگ، همه زرگرها بیسیمچی بودند! زرگرهای بیسیمچی با هم ارتباط بر قرار می‌كردند و به زبان رومانویی اطلاعات محرمانه را مخابره می‌كردند. به همین خاطر هیچ عراقی‌ای نمی‌توانست ‌بفهمد كه بیسیمچی زرگر چه می‌گوید.
زبان رومانویی بسیار پیچیده و سخت است. ما وقتی با این زبان صحبت می‌كنیم هر كسی كه در اطراف مان باشد با تعجب می‌پرسد این چه زبانی است حتی یك كلمه‌اش را متوجه نمی‌شوم!

[najm134]

در دستان رودخانه؛ پلی در ویتنام که خبرساز شد

ساخت یک پل در ویتنام سروصدای زیادی به پا کرده است.



به گزارش سرویس ترجمه شفقنا به نقل از خبرگزاری فرانسه، ویتنام به تازگی ساخت یک پل در مرکز این کشور را به پایان رسانده که در نوع خود طراحی جالبی دارد. در میان جنگلی انبوه، دو دست از وسط درختان بیرون آمده و پلی را نگه داشته است. نام آن، پل طلایی است. این موضوع شده عده‌ای نام دستان رودخانه را به این دست‌ها داده‌اند. اين دستها اضافه بر بايه هاى رسمي بل مي باشد .