ماميران

[pejuhesh237]

بسم الله الرحمان الرحیم

[pejuhesh237]

ماميران

نام هاي ديگر:: ماميران-عروق الزعفران-ميرميران- زرده چاو-زرد چوب- حشيشه الخطاف-حشيشه الخطاطيف-

خليدونيون- بقله الخطايف-كليدون-كليدونيون-مرميران-عرق الصفر-پرستو-خليدونيون


فارسی: ماميران

عربی: عروق الصباغين ، ماميران کبير-

یونانی:

انگلیسی: Greater celandine

فرانسه: Grande-Eclaire-H.aux verrus-Herbe de saint claire-Chelidoine

آلمانی: Schoelkraut-Schwalbenkraut-Schollkraut

ایتالیائی:Cenerognola maggiore-Chelidonia-Erba do porri

[pejuhesh237]

قسمی از زرد چوبه است

و شاخهاى نبات او از زمين مرتفع

و برگش شبيه به لبلاب و مايل به استداره و سفيد مايل به زردى و با لزوجه

و بيخ او پر شعبه و كوچك و گره دار و غير مستقيم

و در گرههاى او ريشهاى باريكى شبيه به موى

و هندى او زرد مايل به سياهى و چينى زرد و زبونتر از هندى

و غير هندى و چينى مايل به سبزى می باشد

و تخمش شبيه به كنجد کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص239

متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات:

و بهترين آن زرد باريك صلب گره‏دار تازه چينى آنست کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 726

گياهي علفي ، پايا،به ارتفاع 30 تا 80 سانتيمتر و داراي برگهاي منقسم به 5 تا 7 قطعه پهن و دندانه دار است.

بروي ديوارها، نقاط متروک،اماکن سايه دار،حاشيه جاده ها و نواحي مجاور آباديها مي رويد.در تابستان گل مي دهد

گلهاي آن به رنگ زرد و مجتمع به صورت چتر ساده و ميوه اش باريک و دراز است.در تمام گياه شيرابه اي به رنگ زرد نارنجي جريان دارد.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد يك ص 157

[pejuhesh237]

و منبتش نزديك آبهاست کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص239

متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات:

و از هند و چين و خراسان آورند .کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 726



ماميران در نواحي شمالي ايران مانند گيلان: اطراف رشت -خليل نوائي، رودبار، عمار لو،گرگان: بندر گز.مازندران و نواحي ديگر مي رويد.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد يك ص 163

[pejuhesh237]

.کليه قسمتهاي گياه و شيرابه آن مصارف درماني دارد.ريشه آن موثر از ساير قسمتها بنظر مي رسد.

ماميران به مقادير درماني ،اثرمدر، مسهلي،آرم کننده،مخدر، ضد تشنج،پائين آوردنده فشار خون، صفرا بر، تصفيه کننده خون و دفع کرم در مصارف داخلي دارد.

در استعمال خارج ،قرمز کننده پوست بدن،تاول آور و بهبود دهنده زخم هاي سطحي بدن است

مقدار زياد ماميران در مصارف داخلي، سمي مي باشد و ممکن است حتي موجبات مرگ را فراهم سازد

از ماميران سابقا براي مصارف عديده آب آوردن، نقرس،سنگ کليه، ضعف مفرط،تب هاي نوبه،زردي،

التهاب کبد همره با زياد شدن حجم آن، انسداد کيسه صفرا و غدد لنفاوي استفاده بعمل آمده است

اثرضد تشنج ماميران ،موجب توصيه مصرف آن در آنژين دوپواترين،آسم،انقباضات الياف ماهيچه اي معده و اختلالات مربوط به تشنج ماهيچه هاي صاف گرديده است

مصرف آن در اگر همراه با رازک باشد در تسکين دردهاي سرطاني معده در حالات بحراني موثر ذکر شده است

ضمنا کليدونين را از نظر ترکيب شيميائي و اثر فيزيولژيکي بايد ماده اي مجاور پاپاورين دانست

مطالعات مختلف نشان داده است که ماميراندر رفع تحريکات مغزي،در مبتلايان به هيستري و اشخاص مبتلا به ضعف قواي دماغي که از بي خوابي،اضطراب و غيره رنج مي برند

و همچنين در تصلب شرائين مغزي،داروي خوبي بشمار مي آيد

د رموارد مذکور ،مصرف گرديا دم کرده 2 تا 2 گرم ماميران،هنگام شب توصيه شده است.براي ماميران،اثرات مفيد در درمان آنژين دوپواترين(خفقان صدري)ذکر شده است

در استعمال خارج،جوشانده برگ يا شيره تازه آن که به صورت بسيار رقيق در آب مقطر تهيه شده باشد در رفع ورم مزمن کره چشم،اثرات کفيد و خوب داده است

از قديم الايام مصرف آن براي رفع ورم پلک و بيماريهاي ديگر چشم بين مردم معمول بوده است

با ماليدن شيره ماميران به صورت خالص يا مخلوط در آب و همچنين با قرار دادن ريشه تازه و له شده آن بروي زخم هاي چرکين يا خنازيري

و يا زخم هايي که بر اثر فقدان ويتامين سي حاصل مي شود،حالت بهبود و التيام در آنها بوجود مي آيد

شيره گياه،اثر مفيد در رفع بيماريهاي جلدي نظير سودا دارد.اگر شيره گياه بروي ميخچه و يا زگيل ماليده شود موجب از بين رفت آنها مي گردد.

اين عمل دربين غالب مردم در طب عوام معمول است.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد يك ص 160-161

[pejuhesh237]

در آخر سيم گرم و خشك و قوتش تا بيست سال باقيست کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص239

متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود

[pejuhesh237]

.مسموميت ها
مصرف مقادير زياد عصاره گياه تازه و يا فراورردهاي ديگر ماميران،ايجادمسموميت مي نمايد و حتي ديده شده است که موجبات مرگ را فراهم مي آورد

قرار دادن مقدار زياد شيره له شده گياه بروي زخم هاي جلدي نيز مسموميت بوجود آورده است.از اين نظر ،در مصرف آن بايد نهايت احتياط بعمل آيد.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد يك ص 163

[pejuhesh237]

مفتح سدد و مفرح جلد و جالى و مدر و محلل

و شرب او جهة يرقان و پيچش و رياح غليظه

و طلاى او با عسل جهة برص ناخن و کلف و برص و جرب و آثار

و خوائيدن او جهة درد دندان

و سعوط او جهة تنقيهء دماغ

و اكتحال او جهة بياض و ظلمت بصر و ناخنه مفيد

و مضر گرده و مصلحش عسل

و شربتش نيم مثقال و بدلش به وزن او زرد چوبه و نصف او مرّ است.کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص239

متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات:

و محلل و مشقق ناخن.

و طلاى آن جهت انقلاب رحم و ورم بواسير بى ‏نظير کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 726

[pejuhesh237]

مفتح سدد و مفرح جلد و جالى و مدر و محلل

و شرب او جهة يرقان و پيچش و رياح غليظه

و طلاى او با عسل جهة برص ناخن و کلف و برص و جرب و آثار

و خوائيدن او جهة درد دندان

و سعوط او جهة تنقيهء دماغ

و اكتحال او جهة بياض و ظلمت بصر و ناخنه مفيد

و مضر گرده و مصلحش عسل

و شربتش نيم مثقال و بدلش به وزن او زرد چوبه و نصف او مرّ است.کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص239

متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات:

و محلل و مشقق ناخن.

و طلاى آن جهت انقلاب رحم و ورم بواسير بى ‏نظير کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 726

[pejuhesh237]

.

[pejuhesh237]

.صور داروئي
ماميران را بايد در نهايت احتياط در مصارف درماني بکار برد زيرا مصرف بي رويه آن ايجاد مسموميت مي نمايد.

از اين نظر جز به اندازه هايي که در مصارف درماني تعيين مي گردد نبايد بکار رود

جوشانده يا دم کرده 5 تا 30 در هزار برگ خشک شده ماميران،به مقدار يک فنجان قبل از هر غذا-

جوشانده 10 تا 15 در هزار آن به مقدار يک فنجان و چند مرتبه در 24 ساعت شيره تازه آن به مقدار 50ر0 تا 2 گرم مخلوط در شير يا شربت قند و يا در يک تيزان-

گرد ريشه به مقدار 2 تا 4 گرم مخلوط در عسل به صورت حب-

شراب حاصل از دم کرده 15 تا 50 گرم ريشه در يک ليتر شراب سفيد به مقدار يک ليوان صبح به عنوان مدر و ملين و تنطور شيره تازه آن که به تنطور

Radmacher موسوم است ،در رفع بيماريهاي کبدي و سينه بکار مي رود .

براي تهيه اين تنطور ،شيره تازه گياه را با مقدار مساوي الکل 33 درجه در يک ظرف به مدت 8 روز قرار مي دهند سپس آنرا صاف کرده در مواردي که بيمار مبتلا به شکم روش نباشد،

4 گرم اين تنطور را با 15 گرم صمغ عربي و 225 گرم آب مخلوط نموده به مقدار يک قاشق غذا خوري در هر ساعت به مريض مي دهند

ولي اگر حالت اسهالي در بيمار موجود باشد، يک گرم اين تنطور را با 30 گرم روغن خشخاش،30 گرم صمغ عربي و225 گرم آب مخلوط کرده، يک قاشق در هر ساعت به بيمار مي دهند

مقدار مصرف عصاره ماميران در مصارف داخلي 25ر0گرم تايک گرم در 24 ساعت است .که نبايد از آن مقدار تجاوز کند.به صورت کولير نيز، محلول 4 درصد آن در آب مقطر مصرف دارد

در استعمال خارج بيشتر شيره تازه گياه بکار مي رود.صور داروئي متعددي از ماميران به حالت خالص يا مخلوط با گياهان و فراوردهاي داروئي ديگر وجود دارد که به ذکر چند مورد از آنها مبادرت مي شود
الف-عصاره ماميران و گلسيرين به نسبت مساوي اگر مخلوط شود در رفع ميخچه انگشتان پا و زگيل ،به صورت ماليدن بر روي عضو،موثر واقع مي شود

ب-شيره تازه ماميران که رنگ زرد نارنجي دارد نيز براي از بين بردن ميخچه انگشتان پا، زگيل و همچنين درمان سوداءو نظاير آن،برروي عضو اثر داده مي شود

ج-کولير ماميران که از 4 گرم شيره تازه و 100 گرم آب مقطر گل سرخ تهيه مي شود،به صورت چکاندن 1-2 قطره در چشم ،

جهت درمان خراش و زخم پلک ها مي تواند مورد استفاده قرار گيرد

د-جوشانده گياه به صورت شستشوي چشم (حمام چشم)،جهت رفع ورم ملتحمه و بطور کلي رفع التهاب قسمت داخلي پلک ها
عصاره ماميران
غافث - شاه تره 50ر0گرم -5ر2گرم از هريک
حلبوب -سياه توسکا 3 گرم از هريک
گلسيرين 40 گرم
آب به مقدار کافي تا 200ميلي ليتر
به مقدار يک قاشق دسر خوري قبل از غذاي ظهر و شب جهت رفع اسپاسم عروق خوني که نتيجه اش نرسيدن و يا کم رسيدن خون به عضو و بالا رفتن فشار خون است و همچنين به منظور پائين آوردن فشار خون شرياني مي تواند مصرف شود.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد يك ص 161-163

[pejuhesh237]

.ماميران داراي الکالوئيدهايي است که بعضي از آنها اثر سمي دارند.

اين الکالوئيدها عبارت است از کليدونين، هموکليدونين،کله ريت رين، سانگينارين و پروتوپين است

مواد ديگري نظير موسيلاژ،مواد رزيني،پکتيکي،يک ماده رنگي به نام کليدوگرانيتن، بربرين ،اسيد کليدونيک،

اسيدهاي آلي ديگر، املاح معدني مخصوصا فسفاتهاي کلسيم منيزيوم و آمونيوم نيز در ماميران وجود دارد.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد يك ص 158