تحولات اوکراین

[00343179]

جنك اوكراين به جاهاى باريك كشيد:

گنادی دروزنکو، رئیس پروژه اوکراینی "بیمارستان سیار" بیانیه کاملاً تکان دهنده ای را به طور زنده در کانال تلویزیونی "اوکراین 24" بیان کرد.
او در این بیانیه خواستار اخته کردن سربازان اسیر شده نیروهای مسلح روسیه شد.

https://ir.sputniknews.com/20220321/%D8 ... 75879.html

[00343179]

چرا سياستمداران و دانشمندان غربي روابط بین‌الملل و نامدار جهان مانند کسینجر و مرشایمرو استیون والت ووو
غرب را در جنگ اوکراین سرزنش می‌کنند؟

هنری کسینجر (راست) و جان مرشایمر (چپ) هر دو از کسانی هستند که معتقدند ناتو نباید اوکراین را به عضویت بپذیرد

«سیاست خارجی، هنر شناخت اولویت‌هاست.»

هنری کسینجر، چهره تاریخی روابط بین‌الملل،
این جمله را در سال ۲۰۱۴ در نقد سیاست خارجی کشورش (آمريكا) در قبال روسیه و اوکراین نوشت!!!.
از نظر او طرح مساله عضویت اوکراین در ناتو، یک اشتباه استراتژیک بود که نباید بر آن پافشاری کرد.

وقتی کسینجر این جمله را نوشت، نه از الحاق کریمه به خاک روسیه خبری بود
و نه حتی جدایی‌طلبان شرق اوکراین با کمک مسکو علیه حکومت مرکزی کشورشان وارد جنگ شده بودند.
با این حال، کسی که در اوج جنگ سرد، وزیر خارجه آمریکا بود، با دیدن وقایع «یورومیدان» به این نتیجه رسیده بود که «غرب» راهی اشتباه در قبال مسکو انتخاب کرده است.

حالا که هشت سال بعد از مقاله معروف کسینجر، روسیه به اوکراین حمله کرده است،
نه فقط او، بلکه بسیاری از نظریه‌پردازان روابط بین‌الملل مقاله‌های مشابهی را منتشر کرده‌اند.
حتی چهره‌‌هایی مانند
دیوید اوون (وزیر خارجه بریتانیا در دهه ۷۰)،
رابرت اسکیدلسکی (مورخ بریتانیایی)
و نینا خروشچف (استاد روابط بین‌الملل در آمریکا)
در نامه‌ای سرگشاده، محتوای مقاله قدیمی کسینجر را به همه یادآوری کردند.

در میان نظریه‌پردازان معروف، جان مرشایمر و استیون والت
که هر دو به عنوان ستاره‌های «نئورئالیسم» شهرتی جهانی دارند،
بیش از هر چیز یادآوری می‌کنند که وقوع اتفاقی شبیه به جنگ اوکراین را پیش‌بینی کرده بودند
و درباره عواقب سیاست‌های گسترش‌طلبانه ناتو هشدار داده بودند.

حرف حساب صاحب‌نظرانی مانند هنری کسینجر یا نظریه‌پردازانی مانند مرشایمر و والت چیست؟
اصولا در چارچوب نظریه «رئالیسم» در روابط بین‌الملل، جنگ اوکراین چگونه تحلیل می‌شود؟

رئالیسم و واقعكرايى در سياست بين الملل
نقطه آغاز مباحثه فعلی، فراتر از مساله اوکراین یا تصمیمات ولادیمیر پوتین،
در اختلاف نظری عمیق‌تر نهفته است که بین نظریه‌پردازان روابط بین‌الملل وجود دارد؛
اختلاف بر سر اینکه کشورها بر چه اساسی در عرصه بین‌المللی تصمیم می‌گیرند و اولویت‌های اصلی‌شان چیست.

نظریه‌پردازانی مانند كسينجر و مرشایمر معتقدند
مبنای روابط بین‌الملل، سیاست مبتنی بر قدرت یا «رئال پولتیک» است
و بی‌توجهی به این مساله، نتیجه نگاهی آرمانگرایانه به سیاست جهانی است.
بر اساس این نظریه، در سطح روابط بین‌الملل، وضعیت «آنارشی» حاکم است
و فراتر از حاکمیت ملی، هیچ نهادبالادستی در جهان، اختیار، قدرت و مشروعیت کافی برای حکمرانی ندارد.

از این زاویه، آنچه در اوکراین رخ می‌دهد، مثالی عالی است مبنی بر اینکه
نه قوانین بین‌المللی، نه عرف پذیرفته شده جهانی و نه حتی نهادهایی مانند شورای امنیت سازمان ملل، هیچ کدام نمی‌توانند کشورها را از حمله نظامی کشورهای دیگر در امان نگاه دارند
و به همین دلیل نیز «امنیت» برای همه کشورهای جهان، مهم‌ترین اولویت به شمار می‌رود.

اما آنچه این نظریه‌پردازان را در این روزها به مرکز توجه تبدیل کرده،
نه اصرار آنها بر وجود «آنارشی»، بلکه انتقادهایی است که متوجه «غرب» کرده‌اند.
آن هم در شرایطی که بسیاری، روسیه و شخص ولادیمیر پوتین را مسئول جنگ اوکراین می‌دانند

این دقیقا همان نکته‌ای است که جان مرشایمر و استیون والت با آن مخالفند.
و البته هر دوی این نظریه‌پردازان تاکید کرده‌اند که تردیدی درباره مسئولیت اخلاقی پوتین یا روسیه در این جنگ ندارند و آنچه را این روزها در اوکراین رخ می‌دهد، تایید نمی‌کنند.
اما از نگاه این صاحب‌نظران، روایت «غرب» از جنگ اوکراین دقیق نیست.

این نظریه‌پردازان، همگی در مقاطع مختلف پیش از این تاکید کرده‌اند که رفتار غرب در قبال روسیه، سیاستی تنش‌زاست (ايجاد كننده تنش و تشنج است)
که می‌تواند عواقبی دشوار مانند جنگ جهاني (آن هم هسته اى) در پی داشته باشد.
مشخصا جان مرشایمر از جمله کسانی است که به اشکال مختلف،
پیش از وقوع جنگ اوکراین تاکید کرده بود که اصرار بر عضویت اوکراین در ناتو، جهان را با خطر جنگ هسته‌ای روبه‌رو می‌کند.

بر اساس این روایت، برخلاف آنچه توسط برخی سیاستمداران غربی گفته می‌شود،
ولادیمیر پوتین یک رهبر «غیرمنطقی» نیست
و حتی پیش‌بینی اتفاقی شبیه به جنگ اوکراین نیز دشوار نبوده است.
هم مرشایمر و هم والت (و البته دیگر کارشناسان معتقد به رئالیسم در روابط بین‌الملل)،
آنچه را در نشست ناتو در سال ۲۰۰۸ میلادی رخ داد، زمینه‌ساز وضعیت فعلی می‌دانند.

در آن سال ناتو اعلام کرد که
اوکراین و گرجستان می‌توانند به عضویت این ائتلاف نظامی در بیایند.
مسکو خیلی زود به این تصمیم ناتو واکنشی تند نشان داد
و چنین اتفاقی را تهدیدی برای موجودیتش توصیف کرد.
منتقدین سیاست خارجی غرب می‌گویند که رهبران غربی، مطلقا به نگرانی مسکو توجهی نکردند و راهشان را برای گسترش ناتو ادامه دادند.

تنها چند ماه بعد از نشست ناتو در سال ۲۰۰۸، روسیه به گرجستان حمله کرد و کنترل «اوستیای جنوبی» و «آبخازیا» را از دست تفلیس خارج کرد. در این مناطق، جدایی‌طلبانی که از حمایت مسکو برخوردار بودند اعلان استقلال کردند و پوتین به غرب نشان داد که در زیرپاگذاشتن عرف و قوانین بین‌المللی، با آنها تعارف ندارد.

پنج سال بعد، انقلابهاى رنكى به اسم اعتراض‌های مردم اوکراین،
بار دیگر روسیه و غرب را رودرروی هم قرار داد.
این بار، مخالفان (اقليت) اوکراینی موفق شدند با حمایت غرب - به ویژه آمریکا - ویکتور یانوکوویچ، رئیس‌جمهور (اكثريت) طرفدار مسکو را ساقط کنند.
واکنش روسیه از سال ۲۰۰۸ هم شدیدتر بود. این بار مسکو نه فقط بخش‌هایی از استان‌های «دونتسک» و «لوهانسک» را از اوکراین جدا کرد، بلکه شبه‌جزیره استراتژیک کریمه (كه قبلا بخشي از روسيه بوده است) را نیز به خاک خود ضمیمه کرد.

هیچ کدام این اتفاقات موجب نشد تا غرب در برابر روسیه عقب‌نشینی کند.
این همان انتقادی است که جان مرشایمر و باقی رئالیست‌ها از غرب و ناتو بیان می‌کنند.
آنها می‌گویند که واکنش روسیه به گسترش ناتو، رفتاری «منطقی» است
و غرب بایست به هنگام تصمیم‌گیری برای عضویت کشورهایی مانند اوکراین در ناتو،
واکنش احتمالی کرملین و وقایع ویرانگری مانند جنگ اوکراین را نیز در نظر می‌گرفت.

معمای امنیت
یکی از مفاهیم اساسی برای درک موضع رئالیست‌ها در مساله اوکراین،
نظریه «معمای امنیت» است
که در کنار نظریه «توازن قوا» اهمیتی قابل توجه در فهم سیاست خارجی،
در چارچوب این پاردایم کلیدی روابط بین‌الملل دارد.

بر اساس مفهوم «معمای امنیت»،
وقتی کشور الف به شکل فزاینده‌ای بر قدرتش بیفزاید، کشور ب نیز مجبور می‌شود تا با تدابیری مانند خریدهای نظامی یا عضویت در ائتلاف‌ها و … بر قدرتش بیفزاید.
این مساله کشور الف را نگران می‌کند و این کشور نیز به افزایش قدرت ادامه می‌دهد. و در مقابل کشور ب نیز همین مسیر را دنبال می‌کند.

در جریان رویارویی غرب با روسیه،
یکی از هشدارهای همیشگی نظريه‌پردازان رئالیست، توجه به «معمای امنیت» بوده؛
سناریویی که برمبنای آن، مسکو به جز تلاش برای افزایش قدرت، گزینه دیگری ندارد
و این اقدام روسیه در نهایت به نفع غرب نیست.

علاوه بر این، مساله برهم خوردن «توازن قوا» و سلطه یک طرف بر دیگری،
یکی دیگر از موضوعاتی بوده که موجب شده تا رئالیست‌ها،
سیاست گسترش ناتو را، سیاستی تنش‌آفرین توصیف کنند
که می‌تواند «توازن قوا» را برهم‌ بزند و زمینه‌ساز جنگی تازه شود.

آنها حالا می‌گویند که همه پیش‌بینی‌هایشان بر پایه این دو مفهوم درست از آب درآمده
و پوتین همانطور رفتار کرده که هر رهبری در روسیه در چنین موقعیتی رفتار می‌کرد.
چرا که رئیس‌جمهور روسیه نگران «امنیت» کشورش است
و برای تامین این امنیت، تلاش کرده از طرق مختلف (از جمله حمله به گرجستان یا جمع کردن نیروهایش در پشت مرزهای اوکراین)، جلوی افزایش قدرت ناتو و نفوذ رقیبش را بگیرد.

در میان نظریه‌پردازان روابط بین‌الملل، جان مرشایمر از جمله کسانی است که به طور مشخص بر روی اهمیت مفاهیم ریشه گرفته از «رئال پالتیک» در میان «قدرت‌های بزرگ» اصرار دارد
و می‌گوید که بر خلاف کشورهای کوچک که به دلیل تنوع موقعیت و اولویت‌ها، رفتارهای گوناگونی از خود نشان می‌دهند،
مشخصا سیاست‌های «قدرت‌های بزرگ»، بازتاب‌دهنده الگوهای مشابهی است که نظریه رئالیسم را تایید می‌کند.

به همین دلیل نیز او می‌گوید که زودتر از روسیه، غرب نیز باید به دلیل جنگ اوکراین سرزنش شود،
چرا که نه تنها واکنش مخاصمه‌جویانه روسیه در برابر سیاست گسترش ناتو قابل پیش‌بینی بوده،
بلکه اصرار غرب بر افزایش قدرتش در برابر روسیه
و تلاش غرب برای سلطه بر سراسر اروپا و عقب‌راندن مسکو،
جهان را با خطر جنگ هسته‌ای روبه‌رو کرده است.
خصوصاكه غرب با انقلابهاى رنكى اقليت رؤساى جمهور منتخب را در اروباى شرقى ساقط كرده
و آزمايشكاههاى ميكروبى و ويروسهاى كشنده در مرزهاى روسيه داير ركده
داير كرده
و بابكاركرفتن نئونازيستها و قوميتكرايان افارطي كشتارهاى قومى به راه انداخته است
و در حال تجهيز دولت اقليت حاكم بر اوكراين به سلاح هسته اى بوده است
و اكر روسيه عمليات نظامى بازدارنده در اوكراين نكرده بود
معلوم نبود امروز غرب و ناتو جهان را به كجا كشانده بود

حتی اگر جنگی خانمانسوز دامن جهان را نگیرد،
تا همین‌جا، ویرانی و کشتار توسط نئونازيستها و افراطيون مورد حمايت ناتو در اوکراین
از جمله مسایلی است که در نگاه نظریه‌پردازان رئالیست، قابل پیش‌گیری توصیف می‌شود.
از نظر آنها تنها کاری که غرب بایست می‌کرد تا این جنگ رخ ندهد این بود که
به مسکو تضمین بدهد اوکراین عضو ناتو نمی‌شود.

عدم عضویت اوکراین در ناتو، یکی از چهار پیشنهاد سال ۲۰۱۴ هنری کسینجر بود
که برای حل مساله اوکراین پیشنهاد کرده بود؛
پیشنهادی که هرگز به مذاق رهبران غربی خوش نیامد.
بهانه سیاستمداران غربی همواره این بود که عضویت یا عدم عضویت اوکراین در ناتو، تصمیمی است که باید توسط مردم اوکراین گرفته شود، نه قدرت‌های بزرگ.
ولو اين مردم اكثريت مردم اوكراين نباشند و اقليت تحت تبليغات غرب باشند

رئالیست‌ها در دفاع از نظرياتواقعكرايانه خود، همواره تاکید دارند که
با دموکراسی در اوکراین مخالفتی ندارند.
چه هنری کسینجر و چه مرشایمر یا والت، همگی تاکید کرده‌اند که
برعکس، همگی علاقه‌مند هستند که اوکراین - و البته کشورهای دیگر - نظام‌هایی دموکراتیک و با ثبات داشته باشند.

اما بر اساس نظریات آنها، تصمیمات دموکراتیک یک کشور لزوما دلیلی برای پذیرش آنها از سوی دیگر کشورها نیست. کمااینکه به عنوان مثال اگر همین حالا ترکیه به شکلی دموکراتیک تصمیم بگیرد که عضو اتحادیه اروپا شود، این اتحادیه لزوما با این تصمیم موافقت نمی‌کند.

اوکراین می‌تواند در ارتباط با عضویت در ائتلاف‌های نظامی یا چگونگی تنظیم روابطش با مسکو هر تصمیمی بگیرد.
و در عین حال ناتو نیز بر اساس نیازها، اولویت منافع و خواسته‌هایش، کشوری مانند اوکراین را در جمع خود بپذیرد یا نه.
وقتی ناتو تاکید دارد که به رغم مخالفت روسیه، دنبال عضویت اوکراین است،
نه فقط دغدغه امنیتی این کشور را نادیده می‌گیرد، بلکه خود را در موقعیتی تهاجمى نسبت به مسکو قرار مى دهد؟
وضعیت امروز اوکراین
عليرغم اينكه رويكرد ناتو و غرببيشتر قلدري به اسم دموكراسى است
اما یکی از مهم‌ترین انتقادهایی که از نظریه‌پردازان رئالیست در ارتباط با جنگ اوکراین مطرح می‌شود این است که روش‌های مورد نظر آنها از سوی نظریه‌پردازان لیبرال، «کوتاه آمدن در برابر قلدری» توصیف می‌شود.
واقعیت این است که رئالیست‌ها، مشکل ایدئولوژیک یا اخلاقی با این مساله ندارند.
آنها می‌گویند اصولا دنیای امروز بخصوص توسط غرب به همین شکل اداره می‌شود
و غرب نیز بارها تلاش کرده که با «قلدری» خواسته‌هایش را به دیگران تحمیل کند.

بر اساس استدلال جان مرشایمر و استیون والت،
این نخستین بار نیست که سیاست‌گذاران غربی با رویکردی «قلدرمآبانه و به اسم آرمان‌گرایانه» به سیاست بین‌الملل نگاه می‌کنند
و در موارد قبلی - مانند جنگ‌های ویتنام و عراق (۲۰۰۳) - همین رویکرد، نتایج ویرانگری به جا گذاشته است.
آنها می‌گویند این‌بار نیز چشم‌انداز مثبتی برای رفتار «خودخواهانه به اسم مردم اوكراين»
غرب در دفاع از «حق» دیده نمی‌شود.

این در حالی است که به نظر غربيها
تا همین‌ جای کار، شرایطی که برای روسیه در اوکراین پیش آمده، چندان به ضرر غرب به نظر نمی‌رسد.
چهره‌های مطرح نظریه‌پردازی لیبرال مانند دنیل درزنر می‌گویند که برخلاف آنچه رئالیست‌ها می‌گویند،
غرب تا امروز از اتخاذ رویکردی تهاجمی در برابر روسیه ضرر نکرده
و در جریان جنگ اوکراین نیز، تا امروز شرایط بیشتر به ضرر مسکو بوده تا غرب.
بر مبنای این تحلیل، مسکو تا امروز با ضربه‌ای قابل ملاحظه در سطح افکار عمومی جهان روبه‌رو شده،
تحریم‌های کمرشکن دست‌هایش را بسته و حتی موفق نشده حمایت همه جانبه متحد مهمی مانند چین را جلب کند.
علاوه بر اینها، پوتین در محاسبه میزان مقاومت اوکراین و همچنین سطح واکنش غرب نیز سو‌ءمحاسبه کرده و به همین دلیل، تا همین جا، جز ضرر چیزی عایدش نشده است.
اما اين تحليل نشان مى دهد كه ليبرالها و غربيها عليرغم اشك تمساح ريختن براى اوكراين
ولى در باطن برايشان ويران شدن اوكراين و كشتار مردم و تفرقه بين آنهابرايشان مهم نيست

اما تحليل ليبرالها و غربيها و استدلال‌هایی از این دست؛ همچنان به شواهد بیشتری نیاز دارند.
جنگ اوکراین هنوز به پایان نرسیده
و فعلا روشن نیست که چه پایانی در انتظار روسیه، اوکراین و اعضای ناتو خواهد بود.
استیون والت می‌گوید که حتی شرایط نامناسب روسیه در این جنگ در حال حاضر،
لزوما چیزی از خطرات این جنگ برای غرب و جهان کم نمی‌کند.

او در تشریح این تحلیل به نظریه‌ «قمار بر سر رستاخیز» اشاره می‌کند که
بر مبنای تفاوت رفتار رهبران قدرتهاى جهانى خودکامه (جه امريكا جه اروبا جه روسيه) با رهبران دموکراتیک؛تنها در زمان جنگ شکل گرفته است.
بر اساس این نظریه، جنگ ممکن است برای رهبران خودکامه به بازی مرگ و زندگی تبدیل شود
و به همین دلیل نیز این امکان وجود دارد که آنها به رغم شکست‌های متوالی، به امید رستاخیز یا معجزه‌ای ناگهانی به آب‌و‌آتش بزنند.
در چنین وضعیتی این امکان وجود دارد که سرنوشت آن رهبر مانند آدولف هیتلر یا معمر قذافی به شکست و مرگ ختم شود. اما هستند رهبرانی مانند امريكائيها در زمان حمله اتمي به زابن يا ويتنام يا عراق به «قمار برای رستاخیز» تن دادند و به رغم ویرانی‌های بسیار و عواقب گسترده انسانی، به «معجزه‌ای» که می‌خواستند تش كرده تا دست یابند.

به بیان دیگر، اگرچه سیاستمداران غربی هنوز اصرار دارند که مقصر اصلی جنگ اوکراین، ولادیمیر پوتین است،
اما دست‌کم تا امروز روشن نیست که آیا موفق خواهند شد که او را به عقب برانند
یا در پایان این پوتین خواهد بود که بعد از جنگی پرهزینه،
اوکراین را به یکی از کشورهای اقماری روسیه تبدیل خواهد کرد.

اگر پوتین موفق شود که «اوکراین غربزده با اقليت حاكم» را به کشوری اقماری با حکومتی شامل اقشار مخالف غرب تبدیل کند و غرب نتواند جلویش را بگیرد،
نظریه‌پردازان رئالیست تا مدت‌ها می‌توانند به نمونه رفتار غرب در برابر مسکو به عنوان یکی از مستندات مهم نظریه‌هایشان اشاره کنند.
و البته اگر روسيه موفق نشود، بازهم کم نخواهند بود واقعكرايان در سياست بين الملل كه بر خلاف لیبرال‌ها
از پافشاری بر عرف و قوانین بین‌المللی و تکیه بر نهادها و قواعد پذیرفته‌شده حکمرانی جهانی، به عنوان روشی اصولی، دفاع خواهند کرد.

اقتباس از تحليل بى بى سى

[00343179]

ناتو مربي داعشيها و نئونازيها اوكراين

مشاور رییس جمهور اوکراین و تمحيد از خردمندی فرماندهان و روش‌های کارآمد داعش!!؟
تبليغات اوكرايني: زنان جلّاد داس به دست، آماده‌ سر بریدن

https://www.mashreghnews.ir/news/1362072/

[00343179]

طلوع خورشيد سياه از اوكراين

https://www.mashreghnews.ir/news/1363563/

[00343179]

در اوكراين جمعى از مسلمانان توسط نيروهاى اوكراينى به كروكان كرفته شده بودند  كه با درخواست تركيه، روسيه حمله نموده و عاملان كشته و مسلمانان آزاد شدند 

به گزارش اسپوتنیک، سرلشکر ایگر کوناشنکوف، سخنگوی وزارت دفاع روسیه روز یکشنبه گفت: نیروهای ویژه روسیه مسلمانانی را که در یکی از مساجد ماریوپل گروگان گرفته شده بودند را آزاد کردند.وی افزود: در جریان اقدامات برای آزادسازی شهر ماریوپل، بنا به درخواست رئیس جمهور ترکیه، رجب طیب اردوغان، در 16 آوریل، عملیات ویژه ای در منطقه پریمورسکی برای آزادسازی گروگان های که توسط نازی های اوکراین در یکی از مساجد ترکیه نگهداری می شدند، انجام شد.کوناشنکوف خاطرنشان کرد که در نتیجه این عملیات، مسجد آزاد شد و 29 شبه نظامی از جمله مزدوران خارجی کشته شدند.این ژنرال افزود: گروگان‌ها که شهروندان یکی از کشورهای مشترک المنافع هستند، آزاد و به مکان امنی منتقل شده‌اند.

توجه تركيه به اين امور
و بيكيري از طريق روسيه و انعكاس رسانه اي ان مهم است
= اما عليرغم وجود روابط ايران و روسيه
آيا جنيين بيكيريهايي توسط ايران براى حفظ يا نجات مسلمانان اوكراين انجام مي شود؟

[00343179]

پیشنهاد اسرائيل به دولت اوکراین برای «تسلیم شدن» به روسیه

یک مقام رسمی دولت اوکراین روز جمعه خبر داد که نخست ‌وزیر اسرائیل در تماس‌های میانجی‌گرانه خود رئیس جمهور اوکراین را زیر فشار قرار داده تا «پیشنهادهای رهبر روسیه را بپذیرد». اسرائیل گفته مقام اوکراینی را رد کرد.
وب‌سایت آمریکایی اکسیوس و رسانه‌های اسرائیلی جمعه شب، ۲۰ اسفند، به نقل از این مقام رسمی دولت اوکراین نوشتند که نفتالی بنت، نخست‌ وزیر اسرائیل، در تماس تلفنی روز سه‌شنبه گذشته با ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، به او گفته است «بهتر است بر اساس شروطی عمل کند» که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، برای پایان جنگ اعلام کرده است.
به گفته این مقام اوکراینی که به نامش اشاره نشده، در آن تماس که به درخواست نفتالی بنت انجام شد، پس از آن‌که آقای زلنسکی به گفتن جمله «حرف‌تان را شنیدم، متشکرم» اکتفا کرد، نخست ‌وزیر اسرائیل باز در صدد اقناع او برآمد و گفت: «اگر من جای شما بودم، به مردم خود فکر می‌کردم و پیشنهاد را می‌پذیرفتم.»
به گفته مقام دولت اوکراین، اوکراین از این توصیه نفتالی بنت آزرده‌خاطر شده و پیشنهاد او را «تسلیم شدن» به مسکو تعبیر کرده است.
تا روز سه‌شنبه هفته گذشته دست‌کم پنج تماس تلفنی میان ولودیمیر زلنسکی و نفتالی بنت از آغاز یورش نظامی روسیه به اوکراین گزارش شده بود، اما از آن روز به بعد، دیگر خبری درباره تماس بعدی منتشر نشده است.
نفتالی بنت شنبه گذشته، در سفری مخفیانه به مسکو، به مدت سه ساعت در کرملین با ولادیمیر پوتین دیدار کرد. سفر او هنگامی افشا شد که کرملین ورود آقای بنت به مسکو را تایید کرد.
به گزارش رسانه‌های اسرائیلی، آقای زلنسکی در جریان سفر غیرمترقبه نفتالی بنت به مسکو قرار گرفته و بلافاصله در پایان دیدار او با ولادیمیر پوتین، نخست‌ وزیر اسرائیل در تماس تلفنی مجدد با رئیس جمهور اوکراین، وی را از ماحصل ملاقات آگاه کرده است.

مقام اوکراینی که اکسیوس و رسانه‌های اسرائیلی به گفته‌های او استناد کرده‌اند افزوده است که طرف میانجی‌گر در یک بحران نباید فقط نقش «صندوق پست» پیام‌ها را بازی کند، بلکه باید از خود طرحی ارائه کند.
در هر حال، این مقام اوکراینی افزوده است که اسرائیل به منافع خود در قبال روسیه توجه دارد و هدفش از میانجی‌گری، حفظ این منافع بوده است. این مقام یادآوری کرده است که آقای بنت علیه تجاوز روسیه به اوکراین سخنی بیان نکرده، به اوکراین سلاح نمی‌دهد و روسیه را نیز تحریم نکرده است.
از آغاز احتمال لشگرکشی روسیه به نزدیکی مرزهای اوکراین، مقامات اسرائیل تاکید داشتند که روسیه به دلیل حضور نظامی خود در سوریه، «عملا همسایه شمالی اسرائیل» شده و لذا، اسرائیل در موضع‌گیری در قبال بحران روسیه- اوکراین، منافع اسرائیل در سوریه را مد نظر قرار می‌دهد. وزیر خارجه اسرائیل گفته بود که آمریکا نیز این موضع اسرائیل را «درک می‌کند».
منافع اسرائیل در سوریه اشاره‌ای به صدها عملیات هوایی منتسب به اسرائیل علیه نظامیان و شبه‌نظامیان اعزامی از سوی جمهوری اسلامی ایران و متحدان تهران در سوریه است. از آغاز جنگ روسیه در اوکراین، سه حمله هوایی منتسب به اسرائیل در سوریه صورت گرفته که در آخرین آن، در روز ۱۶ اسفند، دو سرهنگ سپاه پاسداران کشته شدند.

شترسواری دولا دولای اسرائیل در مواجهه با جنگ اوکراین
حتی قبل از اینکه جنگ اوکراین آغاز شود، تنش فزاینده میان مسکو و کی‌یف، برای اسرائیل یک سردرد اضافی محسوب می‌شد. اما نه تنها در نهایت این جنگ آغاز شد و کار به اتهاماتی مانند «جنایت جنگی» کشید، بلکه گرفتاری‌های این درگیری نظامی برای اسرائیل روز به روز بیشتر هم شد.
اگر در آغاز این درگیری، مساله اصلی برای اسرائیل موضع‌گیری در برابر حمله روسیه بود، حالا این کشور گرفتار مجادله‌ای لفظی با مسکو شده‌ که در آن از «یهودستیزی» و نظرات درباره رگ و ریشه هیتلر، تا حتی این اتهام که «مزدوران اسرائیلی» همین حالا در اوکراین در حال نبرد هستند، شنیده می‌شود.
روز چهارشنبه، ماریا زاخارووا، سخنگوی وزارت خارجه روسیه به رادیو دولتی اسپوتنیک گفت که «مزدوران اسرائیلی» در کنار گروه بدنام «آزوف» در اوکراین هستند. گروه اوکراینی «آزوف» متهم است که عقاید نژادپرستانه درباره برتری سفیدپوست‌ها را تبلیغ می‌کند.
حرفهای خانم زاخارووا در واقع آخرین دور تنش لفظی مسکو و تل‌آویو است که از اظهارنظر اخیر سرگی لاوروف آغاز شد. آقای لاوروف روز یکشنبه، در پاسخ به سوالات یک خبرنگار ایتالیایی ادعا کرد که آدولف هیتلر، رهبر آلمان نازی در دهه ۳۰ و ۴۰ میلادی «خون یهودی» داشته.
ادعای آقای لاوروف یکی از گزاره‌های محبوب گروه‌های راست‌ افراطی ضد یهودی در اروپا و آمریکاست که بر اساس آن جنایات جنگ جهانی دوم و به ویژه کشته شدن یهودیان در جریان هولوکاست، توطئه‌ای از سوی یهودیان برای تشکیل کشور اسرائیل خوانده می‌شود

چنین اظهارات کم‌سابقه‌ای از سوی وزیر خارجه روسیه موجب شد تا اسرائیل به شدت واکنش نشان دهد. یائیر لاپید وزیر خارجه اسرائیل روز دوشنبه این حرفها را «اشتباهاتی نابخشودنی» توصیف کرد که به قصد کمرنگ کردن ابعاد کشتار یهودیان در جریان جنگ جهانی دوم گفته می‌شود.
اما وزارت خارجه روسیه کوتاه نیامد و روز سه‌شنبه با انتشار بیانیه‌ای، اسرائیل را به حمایت از «نئونازی‌ها» متهم کرد؛ اتهامی که مسکو علیه ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهوری یهودی اوکراین نیز بیان می‌کند. و البته در همین روز گزارش‌هایی تایید نشده از احتمال حمایت نظامی اسرائیل از اوکراین نیز منتشر شد.
شترسواری دولا دولا
در ظاهر موضع اسرائیل در جریان جنگ اوکراین با ابهامات مهمی همراه هست. این کشور که خود را یک «دموکراسی غربی» توصیف می‌کند، برخلاف تمامی دیگر کشورهای «غرب» حاضر نشد که از روز اول با صراحت روسیه را محکوم کند، به تحریم‌های غرب علیه روسیه بپیوندد یا حتی مانند بسیاری از کشورهای غربی به اوکراین تسلیحات بفرستد.
حتی سخنرانی ولودیمیر زلنسکی در پارلمان اسرائیل یا یهودی بودن او نیز موجب نشد تا کسی در تل‌آویو به درخواست او برای کمک تسلیحاتی پاسخ مثبت بدهد. اسرائیل حتی در سطح بین‌المللی در برابر فشار آمریکا نیز مقاومت کرد و نامش را به فهرست حامیان بیانیه محکومیت روسیه در مجمع عمومی سازمان ملل اضافه نکرد.
عوامل مختلفی دست به دست هم دادند تا موجب شدند که اسرائیل در جدال غرب در برابر روسیه، دست به عصا باشد و تلاش کند با سیاست یک بام و دو هوا، از این مهلکه دیپلماتیک سلامت عبور کند؛ یکی از مهم‌ترین آنها، بافت جمعیتی این کشور.
اگرچه رابطه تاریخی امپراتوری روسیه با یهودیان هرگز خوب نبود و بعدتر در دوران اتحاد جماهیر شوروی نیز، اسرائیل هرگز در جنگ سرد به کشور قابل اعتمادی برای مسکو تبدیل نشد، اما بعد از فروپاشی شوروی، رابطه مسکو و تل‌آویو آرام آرام تغییر کرد.
به طور ویژه، در دوران ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین و به دلیل اعتقادات شخصی او درباره «روس‌زبان‌ها» و حضور قابل توجه آنها در اسرائیل، روابط دو کشور وارد دورانی تاریخی از نزدیکی و همکاری‌های اقتصادی و نظامی شد. از نظر آقای پوتین، «روس‌زبان‌ها» همه جای دنیا سرمایه‌های روسیه محسوب می‌شوند.
و البته تعداد این «روس‌زبان‌ها» در اسرائیل کم نیست. در حال حاضر ۱۵٪ جمعیت اسرائیل کسانی هستند که یا بعد از فروپاشی شوروی از این کشور به اسرائیل مهاجرت کرده‌اند یا از بازماندگان مهاجران هستند. عمده این گروه از دو کشور روسیه و اوکراین به اسرائیل رفته‌اند و اکثریت آنها زبان‌های مادری‌شان روسی یا اوکراینی است.
این جمعیت بزرگ همچنین از طریق احزاب مخصوص خود مانند حزب «اسرائیل خانه ما» بر ساختار قدرت سیاسی اسرائیل اثر می‌گذارند و البته از حمایت الیگارش‌های یهودی روسیه که بسیاری‌شان پاسپورت اسرائیلی دارند نیز برخوردارند. در سال‌های اخیر دهها تن از این الیگارش‌ها به اشکال مختلف تابعیت اسرائیل را به دست آورده‌اند.
رومن آبراموویچ، میخائیل فریدمن، پتر آون و ویکتور وکسلبرگ تنها تعدادی از این افراد هستند که همگی با تحریم‌های بین‌المللی نیز روبه‌رو شده‌اند. چرا که آنها عموما روابط بسیار نزدیکی با کرملین و شخص ولادیمیر پوتین دارند. اما بر اساس قوانین اسرائیل از آنجا که این افراد یهودی بوده‌اند، به شکل خودکار شهروندی اسرائیل به آنها اهدا شده است.
پای ایران هم وسط است
منبع تصویر،GETTY IMAGES
توضیح تصویر،
در حال حاضر آسمان سوریه در کنترل روسیه است و همزمان، سالهاست که حملات اسرائیل به نیروهای ایرانی و لبنانی در سوریه ادامه دارد
علاوه بر این بافت جمعیتی که حساسیت‌های مساله اختلاف بین روسیه و اوکراین را به شکل قابل توجهی در اسرائیل افزایش می‌دهد، در سال‌های اخیر رابطه مسکو و تل‌آویو، ابعاد حساس‌تری نیز پیدا کرده است. چرا که با ورود ارتش روسیه به بحران سوریه، مسکو عملا به پشت مرزهای اسرائیل رسیده است.
اگرچه ورود روسیه به سوریه با هدف جلوگیری از سقوط بشار اسد (دشمن اسرائیل) انجام شد و در ظاهر جز ضرر برای اسرائیل چیز دیگری نداشت، اما از نگاه برخی ناظران اسرائیلی، این مساله میزان نفوذ و قدرت ایران را در سوریه محدود کرد. و یکی از بازیگران قدرتمند جهان را که با اسرائیل روابط خوبی داشت، وارد منطقه کرد.
اسرائیل از این مساله حداکثر بهره را برد و در جریان توافقی با روسیه اجازه پیدا کرد که به حملاتش علیه نیروهای ایرانی در سوریه ادامه دهد. این در حالی است که آسمان سوریه توسط روسیه کنترل می‌شود و طبیعتا اگر این هماهنگی نبود، ضربات گسترده‌ای که اسرائیل به سپاه پاسداران در سوریه وارد کرد، غیرممکن می‌شد.

[00343179]

نئونازيها در اوكراين

جنبش نوین نئونازی نه تنها با یهودیان اسراییلی، از منظر نژادی مشکلی ندارد، که نوک تیز دشمنی آن‌ها متوجه مسلمانان و نژادهایی چون نژاد روسی است که از نظر ایشان، نژاد پست‌تر «آسیایی» هستند.
نئونازی‌ها و نئوفاشیست‌هایی که امروز در خط مقدم علیه روسیه می جنگند و مورد پشتیبانی همه‌جانبه‌ی جریان «نظم نوین جهانی» قرار دارند، تحت‌الحمایه اعقاب «یهودیان خزری» هستند. یهودیان خزری که در واقع هیچ ارتباط اعتقادی با شریعت موسوی ندارند، جملگی با همه ادیان ابراهیمی دشمن خونی هستند.

https://www.mashreghnews.ir/news/1370715/

[00343179]

هنری کسینجر، وزیر خارجۀ پیشین ایالات متحدۀ آمریکا، روز دوشنبه در اجلاس داووس پیشنهاد کرد که

اوکراین به واگذاری اراضی شرقی‌اش به روسیه رضایت دهد تا جنگ خاتمه یابد.

کیسینجر در این اجلاس گفت: «به لحاظ ایده‌آل، نقطۀ تعیین‌کننده و حد فاصل باید بازگشت به وضعیت پیشین باشد. دنبال کردن جنگ فراتر از آن مرحله، دربارۀ آزادسازی اوکراین نخواهد بود، بلکه به معنای جنگ جدیدی علیه خود روسیه است... برای غرب مرگبار خواهد بود که در حال‌وهوای همین لحظه غرق شود و موقعیت و قدرت روسیه در اروپا را به دست فراموشی بسپارد. روسیه برای بیش از چهار قرن بخش اساسی اروپا بوده و رهبران اروپایی نباید از روابط بلندمدت غافل شوند چون در غیر این صورت خطر قرار دادن روسیه در یک اتحاد دائمی با چین را ایجاد می‌کنند.»
وی نهایتا افزود: «امیدوارم اوکراینی‌ها شجاعتی را که به نمایش گذاشته‌اند، با خِرد همراه کنند.»

اما یک روز بعد از سخنان کیسینجر، جرج سوروس سرمایه‌دار مشهور آمریکایی در همین اجلاس داووس گفت: «جنگ اوکراین بخشی از مبارزۀ گسترده بین جوامع باز غربی و جوامع بستۀ شرقی است و بهترین و شاید تنها راه برای حفظ تمدن ما شکست دادن پوتین در سریع‌ترین زمان ممکن است.»
تفاوت نگاه کیسینجر و سوروس به مسئله و نتیجۀ جنگ اوکراین، ناشی از این است که هنری کیسینجر یک واقع‌گرای کلاسیک است که موازنۀ قدرت در نظام بین‌الملل را برای حفظ ثبات در این نظام مهم می‌داند.
کیسینجر البته مخالف ارزش‌های دموکراتیک نیست ولی اصراری هم ندارد که این ارزش‌ها با فشار جهان غرب در کشورهای توتالیتر یا اقتدارگرا تحقق یابند.
کیسینجر سیاست بین‌الملل را در قالب دو مدل باثبات و انقلابی تشریح می‌کند. به نظر او نظام بین‌الملل انقلابی، نظامی است که در آن یک قدرت نظامی مهم از وضع موجود عمیقا ناراضی و در پی دگرگون کردن آن است. نظام باثبات هم نظامی است که بازیگران عمده‌اش آن را مشروع می‌دانند و قواعد حفظ آن را رعایت می‌کنند.
البته کیسینجر چون واقع‌گرا است، منازعه را امری محتوم می‌داند و معتقد است منازعه در نظام بین‌الملل باثبات هم رخ می‌دهد اما شدت آن در حدی نیست که منجر به تغییر نظام شود. کیسینجر با تزریق ایدئولوژی به سیاست بین‌الملل مخالف است و دیپلماسی را راه حفظ مناسبات و ثبات بین‌المللی می‌داند.
او توان نظامی، میل به بقای ملی و ارادۀ هدایت عقلایی منابع برای کسب منافع ملی در عین حفظ ثبات بین‌المللی را بسیار مهم می‌داند و معتقد است هر چه منافع بازیگران در چارچوب نظام بین‌الملل موجود بیشتر حفظ شود، تلاش آن‌ها برای حفظ این نظام بیشتر خواهد بود.
هنری کیسینجر بر اساس چنین نگاهی مذاکرات مربوط به محدودسازی سلاح‌های استراتژیک میان آمریکا و شوروی را به سرانجامی قابل قبول رساند (پیمان سالت) و رابطۀ آمریکا و چین را با اجرای "دیپلماسی پینگ‌پنگ" در 1972 برقرار کرد و با مشارکت له دوک تو، ارتشبد ویتنامی، به بحران ویتنام پایان داد و جایزۀ نوبل صلح را مشترکاً با له دوک تو در 1973 دریافت کرد.

سوروس به بسط لیبرال‌دموکراسی در جهان می‌اندیشد و حذف پوتین را زمینه‌ساز این امر می‌داند. هم از این رو می‌گوید «اگر پوتین را شکست ندهیم تمدن غرب شکست می‌خورد.» اما کیسینجرِ رئالیست، حرکت در مسیر شکست پوتین را ریسک بزرگی می‌داند که ممکن است به شکست تمدن غرب و حتی نابودی تمدن روی کرۀ زمین منتهی شود.
رویکرد

کیسینجر در قبال چین و شوروی مانع وقوع جنگ جهانی و جنگ اتمی شده است
و اگر واقع‌گرایی او نبود، چیزی از تمدن روی کرۀ زمین باقی نمی‌ماند که حالا بخواهیم دربارۀ دموکراتیک بودن یا نبودنش بحث کنیم.
همچنین کیسینجر با پایان دادن به جنگ ویتنام، به تلفات گستردۀ کشور ویتنام و ارتش آمریکا در آن جنگ طولانی پایان داده است.
« آمریکا و اتحادیۀ اروپا نباید برای حفظ تمامیت ارضی یک کشور نیمه‌دموکراتیک ناپیشرفته مثل اوكراين، سطح تنش با روسیه را چنان بالا ببرند که کلیت جهان دموکراتیک به سمت جنگ جهانی سوم حرکت کند.»

[00343179]

ايده حذف زلنسكي توسط غربيها براى امام غائله اوكراين

«کشورهای غربی به این نتیجه رسیدند که پایان دادن به رویارویی مسلحانه در خاک جمهوری شوروی سابق به نفع آنهاست و حذف فیزیکی زلنسکی سریع‌ترین وسیله برای چنین تحولی خواهد بود».
http://fna.ir/1pf30f

[00343179]

وسايل بشتيباني و امداد خطوط نظامى نبرد در هر شرايط حتى برف و بارانى بى تلفات انسانى و بطور مخفى و غير قابل رصد

https://www.asriran.com/fa/news/843243/