معرفت به زمان 17 ربیع الاخر 1440

[نبض زمان]

براى آنها كه سر زير لحاف كرده و ظريف را بخاطر صحبت از وجود پولشويي سرزنش كرده اند!! = 500 پرونده مختومه!!!!

احمد توکلی: پانصد پرونده مرتبط با پولشویی مختومه شده‌اند
احمد توکلی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام می‌گوید ۵۰۰ پرونده ظرف ده سال برای متهمان پولشویی تشکیل شده اما به خاطر مشکل قانونی، کسی مجازات نشد. او به مقاومت در عرصه مبارزه با پول‌های کثیف اذعان کرده است.


احمد توکلی، نماینده سابق مجلس، بررسی لایحه مبارزه با پولشویی را ضروری خوانده و به مقاومت‌هایی در عرصه مقابله با فساد اشاره کرده که ناشی از خلاء قانونی هستند. او به خبرگزاری ایسنا گفته است: «کسانی که منشاء درآمدشان ممنوع و خلاف قانون است برای این که مورد سوءظن قرار نگیرند، رد پول را با گرداندن آن در حساب‌های مختلف گم می‌کنند. به این وسیله پول کثیف را تمیز می‌کنند.»

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام به موانع قانونی موجود اشاره کرده که راه گریز برای عاملان پولشویی فراهم می‌کنند. او می‌گوید قانون مبارزه با پولشویی که در سال ۱۳۸۶ تصویب شد مشکلاتی داشت: «مثلا وقتی پرونده افراد تشکیل می‌شد با قوانین عام تعارضاتی پیدا می‌کرد که به رد تعقیب متهم منجر می‌شد.»
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
توکلی عنوان کرده که در ۵۰۰ پرونده ‌مربوط به پولشویی، حتی یک نفر هم مجازات نشد، بی آن که جزییاتی از متهمان و دایره فعالیت‌هایشان ارائه دهد. حرف‌های او اما تاییدی است بر آن چه وزیر خارجه ایران بیان کرد و با مقاومت و اعتراض و تهدید به استیضاح همراه شد.

محمد جواد ظریف، اواسط آبان ۹۷ در مصاحبه‌ای ویدئویی با اشاره به فضاسازی‌ها علیه لوایح مرتبط به گروه ویژه اقدام مالی، پولشویی در ایران را واقعیتی خواند که خیلی‌ها از آن سود می‌برند. گفته‌های ظریف با واکنش شدید طیف اصولگرایان روبرو شد تا آنجا که رئیس قوه قضاییه این سخنان را "خنجری در قلب نظام" توصیف کرد.
متهمان چه کسانی بودند؟

احمد توکلی که رئیس سازمان مردم نهاد "دیده‌بان شفافیت و عدالت" نیز هست، توضیح نداده که ۵۰۰ پرونده پولشویی به چه کسانی تعلق داشته و قوانین عام که با این پرونده‌ها تعارض داشته‌اند کدام هستند. مهم‌تر آن که توکلی از حجم پول‌های کثیف مربوط به این پرونده‌ها پرده برنداشته و منشاء پول‌ها را نیز مکتوم گذاشته است.
تصویب لوایح چهارگانه مرتبط با FATF برای خروج قطعی ایران از "لیست سیاه" گروه ویژه اقدام مالی و تسهیل مبادلات بین‌المللی بانکی جمهوری اسلامی ضروری است. اتحادیه اروپا نیز اجرایی شدن لوایح مبارزه با پولشویی و تأمین مالی تروریسم در ایران را از الزامات همکاری با جمهوری اسلامی برای نجات برجام عنوان کرده است. ایجاد "استانداردهای بین‌المللی" برای مقابله با پولشویی و تأمین مالی تروریسم در جهان یکی از وظایف اصلی گروه ویژه اقدام مالی است.

توکلی گفته که قانون مبارزه با پول‌شویی را از جهت فنی، سیاسی و حقوقی باید نگاه کرد: «از جهت فنی این قانون باید اصلاح شود. اگر قرار است قانون مبارزه با پول‌شویی بخشی از FATF محسوب شود، باید منافع خود را نگاه کنیم و از جهت حقوقی هم باید این اصلاح طوری انجام شود تا با قانون اساسی ما هم‌خوانی داشته باشد.»

موافقان و مخالفان کنوانسیون
پیوستن ایران به کنوانسیون مبارزه با پولشویی و تامین مالی تروریسم از سوی مخالفان، مغایر امنیت ملی و خلاف حیثیت کشور معرفی می‌‌شود. روزنامه کیهان پیوستن به لوایح چهارگانه را حراج اطلاعات بانکی جمهوری اسلامی خوانده است. حسن روحانی از مخالفان کنوانسیون خواسته شعارهایشان را که به معنای گرانی بیشتر است برای مردم ترجمه کنند.
فرماندهان سپاه پاسداران، مقام‌های مرتبط با زیرمجموعه‌های دفتر خامنه‌ای، برخی مقامات مجمع تشخیص مصلحت نظام، رسانه‌های اصولگرا و نمایندگان فراکسیون ولایی در مجلس، از مخالفان سرسخت عضویت ایران در کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم هستند.

مخالفان پیوستن به کارگروه اقدام مالی و کنوانسیون مقابله با تأمین مالی تروریسم (CFT) از جمله نگران مسدود شدن راه‌های کمک مالی جمهوری اسلامی به گروه‌های تندرو مانند حماس و حزب‌الله لبنان هستند. موافقان تصویب این لوایح اما طرف مقابل را به بیم از "شفافیت مالی" متهم کرده و ضمن اشاره به تأثیر تصویب این لوایح در "فسادستیزی" تأکید دارند که عدم تصویب آنها به انسداد مبادلات بانکی ایران خواهد انجامید.

محمد جواد ظریف، وزیر خارجه جمهوری اسلامی تاکید کرده که پیوستن به کنوانسیون مبارزه با تامین مالی تروریسم باعث دردسر اعضای بسیج و سپاه نخواهد شد.

تازه‌ترین اطلاعات توکلی از «متهمان پولشویی»
یک عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام توصیحاتی درباره علت اهمیت لایحه اصلاح‌قانون مبارزه با پولشویی که این روزها در مجمع بررسی می‌شود،‌ارائه داد و مدعی شد: از سال 1386 تاکنون 500پرونده برای متهمان پولشویی صادر شده که به دلیل تعارض با قوانین دیگر هیچ کدام از مجرمین مجازات نشده‌اند.
احمد توکلی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: آن‌چه که در مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره لایحه اصلاح قانون مبارزه با پولشویی مطرح شده است را آقای رضایی به عنوان دبیر مجمع گفته‌اند؛ ‌من نظر خودم را در این‌باره می ‌گویم.

وی ادامه داد: پولشویی اصطلاحی است که در ادبیات اقتصاد سیاسی مطرح شده و مقصود این است کسانی که منشا درآمدشان ممنوع و خلاف قانون است برای این‌که مورد سوءظن قرار نگیرند رد پول را با گرداندن آن در حساب های مختلف گم کنند. در واقع به این وسیله می‌خواهند پول کثیف را تمیز کنند تا با خیال راحت ظاهرا از مواهب پول خلاف خود بهره مند شوند.
وی با بیان این‌که «پولشویی یکی از مصادیق فساد است» گفت: به همین علت ما با این امر مخالف هستیم و مبارزه با آن را لازم می دانیم. کسانی که دچار فساد می شود برای مبارزه با آن راه حل هایی می‌اندیشد یکی از آن ها مبارزه با پولشویی بود که در سال 1386 قانونش تصویب شد.

این عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام خاطرنشان کرد: قانون مبارزه با پولشویی مشکلاتی داشت؛ مثلا وقتی پروند افراد تشکیل می‌شد با قوانین عام تعارضاتی پیدا می‌کرد که به رد تعقیب متهم منجر می‌شد. در 500 پرونده‌ای که تشکیل شد یک نفر هم مجازات نشد. این موضوع نشان می‌داد قانون ما اشکال دارد و اشکالاتش باید رفع شود.

وی افزود: دراین فاصله حوادثی در دنیا منجر شد تا در ادبیات اقتصاد سیاسی مسئله فساد و آثار منفی‌اش مورد توجه قرار بگیرد. کشورها سعی کردند باهم همکاری و با این موضوع مبارزه کنند. ضمنا وقتی نهادهای بین‌المللی تشکیل می‌شود، آمریکا سعی می‌کند تا جوری این نهاد تنظبم شود تا بتواند کشورهای مخالفش را به نفع خودش مهار کند. در نتیجه FATF دو قانون دارد که به زعم آنان باید در ایران اصلاح شود تا با ما خصومت نکنند. دو کنوانسیون هم هست که باید عضو آنان شویم.
وی تصریح کرد: اگر ما با نگاه به مسائل خودمان قوانین پولشویی را اصلاح کنیم به احتمال زیاد آنان نمی‌توانند ایراد بگیرند.

توکلی ابراز عقیده کرد: قانون مبارزه با پولشویی را از جهت فنی ، سیاسی و حقوقی باید نگاه کرد. از جهت فنی این قانون را ما باید اصلاح کنیم. اگر قرار است قانون مبارزه با پولشویی بخشی از FATF محسوب شود، باید منافع خود را نگاه کنیم و از جهت حقوقی هم باید این اصلاح طوری صورت بگیرد تا با قانون اساسی ما همخوانی داشته باشد.

دفاع وزارت خارجه از اظهارات ظریف درباره پولشویی در ایران
بهرام قاسمی گفت "واقعیت پولشویی قابل کتمان نیست" و سخنان وزیر خارجه ایران در این مورد "تنها بیان صادقانه یکی از مشکلات کشور" بوده است. هم‌زمان اعلام شد که ظریف درباره این موضوع به کمیسیون امنیت ملی مجلس "توضیح" می‌دهد.

بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت خارجه جمهوری اسلامی، روز چهارشنبه ۲۳ آبان (۱۴ نوامبر) از اظهارات اخیر محمدجواد ظریف درباره "واقعیت" پولشویی گسترده در ایران دفاع کرد و گفت که آنچه وزیر خارجه ایران بیان کرده و به گفته او "بخشی از آن مورد بهره‌برداری سوء و جناحی برخی افراد" قرار گرفته «تنها بیان صادقانه یکی از مشکلات و مسائل کشور است که پیش از این نیز بارها از سوی بسیاری از مقامات عالی‌‌‌‌رتبه کشور در قوای سه‌گانه و در دولت‌‌‌های مختلف، بیان شده و یافتن راه‌‌‌های قانونی برای مقابله با آن، همواره مورد تاکید نظام و ارکان عالی آن بوده است.»
محمدجواد ظریف در مصاحبه‌ای ویدیویی با "خبرآنلاین"، با اشاره به "فضاسازی‌ها" علیه لوایح مرتبط با گروه ویژه اقدام مالی (FATF)، پولشویی در ایران را "یک واقعیت" خوانده بود که به گفته او "خیلی‌ها" از آن "نفع می‌برند".

وزیر خارجه ایران افزوده بود: «کسانی که گردش مالی یکی از معاملا‌تشان ۳۰ هزار میلیارد تومان است، آن قدر توان مالی دارند که مبلغی برابر با کل بودجه وزارت خارجه را صرف یک مورد فضاسازی کنند.»

به گفته ظریف: «مجموع بودجه وزارت خارجه ١١٠٠ میلیارد تومان، یعنی کمتر از بودجه برخی دستگاه‌های فرهنگی است که با بعضی ارگان‌های قدرتمند کشور ارتباط دارند و ما نمی توانیم با آن فضاسازی مقابله کنیم.»

"استفاده از منابع نامشروع برای فضاسازی علیه دولت"
اظهارات ظریف با موجی از حملات شدید تندروها، از جمله روزنامه حکومتی کیهان و بعضی چهره‌های جریان موسوم به اصولگرا مواجه شد. برخی این اظهارات را "تهمتی بزرگ به نظام" و "بازی در زمین دشمن" خواندند و برخی دیگر ادعا کردند که ظریف به دلیل ناتوانی در برابر "استدلال‌های منطقی" مخالفان لوایح مرتبط با FATF، دست به این موضع‌گیری "مغرضانه" زده است.
سخنگوی وزارت خارجه ایران اما امروز گفت که سخنان ظریف درباره پولشویی گسترده در ایران "نه ادعایی جدید است و نه جنبه افشاگری داشته است"، «بلکه صرفا نگاهی واقع‌‌بینانه و آسیب‌‌‌شناسانه به یکی از آفات جانبی این پدیده یعنی استفاده برخی از منابع مالی نامشروع برای فضاسازی و فشار روانی در برابر اقدامات قانونی و تدابیر شفافیت‌‌‌ساز دولت است.»
بهرام قاسمی همچنین با اشاره به گزارش‌ها و آمارهای "برخی سازمان،های نظارتی و مسئول" در مورد "آسیب‌های اقتصادی کلان کشور" افزود: «به طور مثال روزانه ده‌‌‌‌‌ها میلیون‌لیتر انواع سوخت از کشور قاچاق می‌شود، همچنین آمارها و گزارش‌‌‌هایی از حجم قابل توجهی از قاچاق انواع کالا و ارز منتشر می‌‌‌شود که مراجع رسمی ارزش آن را ده‌‌‌‌ها میلیارد دلار برآورد می‌‌‌کنند؛ همچنین گفته می‌‌‌‌شود که سالانه حدود ۱۴ هزار میلیارد تومان فرار مالیاتی وجود دارد.»

قاسمی در ادامه با اشاره به اینکه ظریف در اظهارات خود "مطلقا به فرد یا ارگانی اشاره نداشته است"، گفت: «اما واقعیت پولشویی توسط باندهای تبهکار داخلی یا قاچاقچیان بین‌‌‌المللی قابل کتمان نیست و چه بسا همان‌‌‌‌‌ها برای جلوگیری از شفافیت و جرم‌‌‌انگاری این پدیده با پول‌‌‌‌های کثیف به فضاسازی و گل آلود کردن شرایط برای فرار از مسئولیت و مجازات روی آورند.»
وزیر خارجه ایران گرچه در گفت‌وگوی ویدیویی اخیر خود تلویحا برخی نهادهای حکومتی را در "فضاسازی‌ها" علیه لوایح مرتبط با پولشویی سهیم دانسته بود، اما هم‌زمان گفته بود که هیچ‌یک از ارگان‌های جمهوری اسلامی را متهم نمی‌کند. ظریف در عین حال در مقابل این پرسش که آیا "کُدی" هم برای ادعای خود مبنی بر پولشویی گسترده در ایران دارد یا نه، گفته بود: «اگر هم کدی داشته باشم، امکانش را ندارم که آن را علنی بگویم.»

سخنگوی وزارت خارجه ایران در نهایت "بهره‌برداری سیاسی و جناحی" از اظهارات "از روی حسن نیت" ظریف را امری "ناصواب و بی‌ثواب" عنوان کرد.

[نبض زمان]

پایان سود روزشمار در ایران؛ آیا سپرده‌گذاران ضرر می‌کنند؟

علی قدیمی
سپرده‌های کوتاه مدت در ایران، از آغاز بهمن،‌ سود ماهانه خواهند گرفت و پرداخت سود "روزشمار" ممنوع خواهد شد. این تصمیم شورای پول و اعتبار است که سیاست‌های پولی بانک‌ها و موسسات مالی ایران را تعیین می‌کند.
پرداخت سود ماهانه به سپرده‌ها‌ در نظر اول،‌ روال معمول پرداخت سود به نظر می‌رسد. شاید فکر کنید تعداد روزهای ماه ثابت است و فرقی نمی‌کند که بانک سود پول شما را ماهانه پرداخت کند یا روزانه یا سالانه.

اما ماجرا به این سادگی نیست. در ادامه این گزاش خواهید دید که پرداخت سود "روز شمار" به سپرده‌ها،‌ به نفع سپرده‌گذاران و به زیان بانک‌ها است.
یعنی ‌اگر پولتان را یک سال در بانک بگذارید و بانک به شما سود روزشمار بدهد، ‌در پایان سال، ‌سود بیشتری به شما خواهد رسید تا آنکه بانک به شما سود ماه‌شمار بدهد.

چرا سود روزشمار برای شما بهتر است؟
پاسخ این سوال،‌ در جبر است. فرمول ریاضی که بانک‌ها با آن سود سپرده شما را حساب می‌کنند،‌ طوری است که هرچه دفعات بیشتری به سپرده شما سود پرداخت شود،‌ در پایان دوره،‌ سود خالص پرداخت شده بیشتر خواهد بود. تصویر زیر را ببنید.

برای اثبات این گفته،‌ البته باید محاسباتی انجام شود که شاید در حوصله مخاطبان این گزارش نباشد. اما اینجا منطق ساده‌ای وجود دارد که شاید بدون فرمول قابل درک باشد.
فرض کنید،‌ به پول شما یک بار در سال سود تعلق بگیرد. در این حالت،‌ سود به اصل پول شما تعلق می‌گیرد. اما اگر سود دو بار به سپرده شما برسد،‌ در آن صورت، در نیمه سال،‌ نصف سودی که قرار است در پایان سال بگیرد را دریافت می‌کنید،‌ و در پایان سال، ‌نصف دیگر آن را. با این تفاوت که سودی که پایان سال می‌گیرید، هم شامل پول اولیه شما می‌شود و هم شامل سودی می‌شود که وسط سال دریافت کرده‌اید. یعنی بانک به سودی که خودش در وسط سال به شما پرداخت کرده هم سود می‌دهد.

تصویر زیر،‌ سود یک سپرده ۱۰۰ میلیون تومانی را در صورت پرداخت سود سپرده، یک بار،‌ دوبار،‌۱۲ بار و ۳۶۵ بار (روزشمار) مقایسه کرده است. همان طور که می‌بینید،‌ با افزایش تعداد دفعات پرداخت سود در طول سال،‌ در پایان دوره سود بیشتری به سپرده گذار می‌رسد.
در این مثال،‌ سود روزشمار از سود ماهانه،‌ تنها ۴۵ هزار تومان بیشتر است. شاید این رقم به نظر ناچیز برسد،‌ اما در ابعاد سپرده‌هایی که بانک‌ها دریافت می‌کنند، و سودی که به مشتریان پرداخت می‌کنند، رقم قابل توجهی می‌شود.



آیا پرداخت سود چند بار در روز هم داریم؟
پاسخ مثبت است. در موسسات مالی جهان، سود را نه تنها چند بار در روز بلکه چند بار در هر ثانیه هم پرداخت می‌کنند. اما ریاضیات حد و مرزی برای پرداخت سود تعیین می‌کند.
در فرمول ریاضیِ محاسبه سود،‌ هرچه تعداد دفعات پرداخت سود زیادتر شود،‌ افزایش مقدار سودی که سپرده‌گذار - با افزایش تعداد دفعات پرداخت سود - دریافت می‌کند کمتر می‌شود.

در مثال بالا هم دیدید که پرداخت سود، یک بار در سال و دو بار در سال، تفاوت زیادی در سرمایه شما دارد (۲۵۰ هزار تومان) اما با بیشتر شدن تعداد دفعات پرداخت‌ها، سود دریافتی رشد چندانی نمی‌کند.

به زبان ریاضی، با میل کردن تعداد دفعات پرداخت سود به سپرده‌ به بی‌نهایت،‌ ناگهان در فرمول محاسبه سود،‌ عدد شگفت‌انگیز نپر یا e ظاهر می‌شود که برابر با ۲/۷۱۸ است (این عدد البته بعد از ممیز نهایت ندارد). این عدد،‌ ادامه روند افزایش سود با افزایش دفعات پرداخت سود را متوقف می‌کند.

به همین دلیل در اقتصاد،‌ برای محاسبه سود سرمایه، دفعات پرداخت سود سپرده بی‌نهایت بار فرض می‌شود تا هم محاسبات ساده شود و هم رقابت برای پرداخت تعداد دفعات بیشتر سود در سال از بین برود.

اگر حوصله حساب و کتاب دارید، تصویر زیر فرمول ریاضی پرداخت سود سپرده را نشان می‌دهد.

[نبض زمان]

.

احوال چين و کره شمالى و جنوبى

.

[نبض زمان]

کیمیاگری مدرن سرانجام نتیجه داد و مس به طلا تبدیل شد

دانشمندان چینی متوجه شده اند که چگونه می توان مس را مجبور ساخت که با تغییر ساختار پوسته های الکترونی همان کارکرد شیمیایی در کاتالیزورهای طلا را انجام دهد .
به گزارش اسپوتنیک، روش « انتقال» مس به فلز گرانبها در مجله Science Advances منتشر شد.

دانشمندان می نویسند: « بمباران اتمی مس با کمک پلاسمای آرگون ضمن انجماد در شرایط فلزی ، با روشی خاص آنها را تغییر می دهد. آنها تعامل با گاز مونوکسید کربن و اکسیژن را قطع کرده و در کل طوری عمل می کنند که فلزات گرانبها انجام می دهند. در آینده مس جایگزین کاملی برای طلا در کاتالیزور است.»
طلا علی رغم شکنندگی شیمیایی و دسترسی کم در طبیعت ، امروزه به طور فعال به عنوان پایه ای برای بسیاری ازکاتالیزورهای شیمایی که تبدیل انواع مختلف مولکول های آلی را تسریع می بخشند، استفاده می شود.

دانشمندان مدت های مدیدی ست که سعی دارند فلزات ارزان تری را جایگزین طلا نمایند، اما نه شیمی دان ها و نه سایر متخصصین نتوانستند ماده مشابه بیابند که به خوبی عمل اکسیداسیون را انجام داده و واکنش را تسریع نماید.

[نبض زمان]

.

احوال اروپا

.

[نبض زمان]

فرانسه براى دفع شورش عمومي مردم و توسل به سلاح شيميايي و تجربيات منافقين در سركوب صدام شيعيان

كيهان بخاط روابط بنهان با منافقين اعلام كرده است : یک خبر موثق از پاریس حکایت از آن دارد که سازمان امنیت داخلی فرانسه- DGSI- که زیر نظر بخش ویژه وزارت کشور فرانسه است، چند تن از اعضای سازمان منافقین را احضار کرده و از آنها خواسته است تجربیات و مشاهدات خود از سرکوب قیام شیعیان عراق موسوم به انتفاضه شعبانیه را در اختیار DGSI قرار دهند.
این دعوت از آن جهت صورت گرفته که اعضای سازمان منافقین در جریان انتفاضه شعبانیه همراه گارد ویژه ریاست جمهوری صدام در قتل‌عام مردم عراق شرکت فعال داشته‌اند. گفتنی است بعد از حمله صدام به کویت و اشغال این کشور که با دخالت مستقیم ارتش آمریکا ناکام ماند، بین ارتش آمریکا و عراق اعلام آتش‌بس شد.

در این هنگام مردم که از ظلم و ستم صدام به تنگ آمده و تلفات فراوانی را متحمل شده بودند، فرصت را مغتنم شمرده و دست به قیام زدند. قیام مردم عراق (انتفاضه شعبانیه) در همان ساعات اولیه، دامنه گسترده‌ای پیدا کرد مخصوصا آنکه بیشترین نیروی نظامی صدام از جمله گارد ویژه ریاست جمهوری به علت آتش‌بس در کویت زمینگیر شده بود و مطابق قوانین بین‌المللی تا تعیین تکلیف جنگ، اجازه جابجایی نداشت.

بعد از آغاز انتفاضه مردم عراق، آمریکا که بیشتر از صدام نگران قدرت گرفتن ملت مسلمان عراق در این کشور بود، بر خلاف نص صریح قوانین بین‌المللی و صرفا برای سرکوب انتفاضه به گارد ریاست جمهوری عراق اجازه خروج از حلقه آتش‌بس داد. گارد ریاست جمهوری از بصره به کربلا و نجف و سایر شهرهای مرکزی عراق رفت و در مسیر خود به قتل عام گسترده‌ای دست زد.
بیشترین کشتار در بصره و نجف‌اشرف که کانون اصلی قیام بود صورت گرفت و قیام مردم عراق با وحشیانه‌ترین شکل ممکن سرکوب شد. آنگونه که اسناد به دست آمده از سازمان استخبارات- سازمان اطلاعات و امنیت- عراق و مشاهدات عینی مردم نشان می‌دهد، سازمان منافقین در این قتل عام وحشیانه شرکت فعال داشته است.

یک سند افشا شده از دفتر مخصوص صدام حکایت از آن دارد که یکی از ماموریت‌های منافقین گزارش تمردهای احتمالی گارد ریاست جمهوری به طارق عزیز و یا شخص رئیس‌جمهور عراق بوده است. فیلم و تصاویر متعددی از مشارکت منافقین در قتل‌عام مردم عراق منتشر شده است و از جمله آنها فیلمی است که منافقین را در حال پرتاب اجساد قربانیان انتفاضه به درون یک گور جمعی در بصره و اطراف نجف نشان می‌دهد.

بر اساس خبری که از مرکزیت سازمان منافقین در پاریس به بیرون درز کرده و به کیهان رسیده است، روز سه‌شنبه (‌۱۱ دسامبر/۲۰ آذرماه) سه تن از اعضای مرکزیت منافقین به سازمان امنیت داخلی فرانسه DGSI دعوت شده‌اند و از آنها خواسته شده تا تجربیات و مشاهدات خود را از سرکوب قیام شعبانیه۱۹۹۱ عراق به DGSI منتقل کنند.
اگر چه در گزارش یاد شده به علت این دعوت و چرایی احساس نیاز سازمان امنیت داخلی فرانسه به تجربه سرکوب قیام شعبانیه‌ اشاره‌ای نشده است ولی برخی از اخبار پیرامونی می‌تواند از فاجعه‌ای حکایت کند که دولت فرانسه برای مقابله با جنبش جلیقه زردها تدارک دیده است.

روز سه‌شنبه ۲۷ آذرماه -‌۱۹ دسامبر- روزنامه انگلیسی «دیلی‌میل» در وب سایت خود اعلام کرد که پلیس فرانسه قصد دارد از سلاح شیمیایی به عنوان آخرین و موثرترین راه‌حل برای مقابله با جنبش جلیقه زردها استفاده کند. دیلی‌میل می‌نویسد؛

«پلیس فرانسه در حال آماده‌سازی مقدماتی است که بتواند به‌طور محدود از سلاح‌های شیمیایی به ‌عنوان آخرین راه مقابله با جلیقه‌زردها استفاده کند. بر اساس این گزارش قرار است تجهیزات مربوط به این تسلیحات در اطراف ساختمان‌های مهم فرانسه مثل کاخ ریاست جمهوری مستقر شوند. به گفته افسران ارشد پلیس فرانسه، این تجهیزات وسایلی هستند که می‌توانند تنها در ظرف ۱۰ ثانیه منطقه‌ای به وسعت 6 زمین فوتبال را پر از گازهای شیمیایی کنند»
اکنون جای این سؤال است که آیا نباید دولت فرانسه به علت بهره‌گیری از تروریست‌ها و به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی در فهرست حامیان گروه‌های تروریست و جنایتکاران جنگی قرار گیرد؟! از سازمان ملل که رژیم قرون وسطایی و جرثومه جنایات ضد بشری را به ریاست کمیته حقوق بشر! این سازمان برمی‌گزیند انتظاری نمی‌رود! ولی وزارت خارجه کشورمان چرا در مقابل این جنایات مهر سکوت بر لب زده و زبان به کام و قلم به نیام کشیده است؟! و این درحالی است که وزارت خارجه فرانسه به گونه‌ای که انگار نه انگار دست به چنین جنایاتی زده است، جمهوری اسلامی ایران را به خاطر بازداشت یک جاسوس مورد اعتراض نیز قرار ‌داده و به نقض حقوق بشر! متهم می‌کند!

====================

جلیقه زردهای فرانسه عقب نشینی ماکرون را می پذیرند؟

راشا تودی – ترجمه رضا نافعی
امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، پس از هفته ها سکوت سرانجام در باره جنبش جلیقه زردها واکنش نشان داد. او طی سخنانی خطاب به ملت در باره تظاهرات » جلیقه زردها » گفت: من با خشم آنان ابراز تفاهم می کنم و اعلام می کنم که دست به اصلاحاتی خواهم زد.
مکرون نخست خشونتی را که در اعتراضات » جلیقه زردها» مشاهده شده بود محکوم کرد. معهذا رئیس جمهور فرانسه گفت که او خشم » جلیقه زردها» را از بسیاری جهات » اعتراضی متناسب » دیده است. او گفت می پذیرم که من سهمی در پیدایش این وضعیت داشته ام – احتمالا من این احساس را در شما برانگیخته ام که نگرانی ها و اولویت های دیگری دارم .می دانم که سخنان من برخی از شما را آزرده ساخته است.»
آنگاه مکرون » اقتصاد اضطراری » را مطرح ساخت، که بر اساس آن یک زندگی آبرومندانه برای تمام اقشار جامعه فراهم خواهد شد. او لحظه کنونی را لحظه ای تاریخی خواند که باید به یک گفتگوی مثبت بیانجامد.

مکرون از برخی تغییرات مشخص نام برد:
از 20 ماه مه باید ماهانه 100 یورو برحداقل دستمزد ها افزوده شود.
از تاریخ 20 ماه مه باید دستمزد اضافه کاری از پرداخت مالیات معاف گردد.
افراد کم در آمد باید از تسهیلات مالیاتی برخوردار گردند و پاداش هائی که دریافت خواهند داشت از پرداخت مالیات معاف شود.
افزون بر این ها، مکرون به اصلاحات اداری و دولتی وسیع و تجدید نظر در ارائه خدمات اجتماعی اشاره کرد. او دریافت مالیات از ثروت را به این دلیل رد کرد که این امر سبب خواهد شد که ثروتمندان کشور را ترک کنند و به خارج بروند.
مکرون در این مورد که هزینه این هدایا را چگونه تامین خواهد کرد سخنی نگفت. افزون بر این او به اتحادیه اروپا قول داد که طبق مقررات قرار داد ماستریخت، بدهی دولتی را زیر مرز سه در صد از درآمد ناخالص ملی نگاه دارد.
او سخنان خود را چنین پایان داد:» انچه من می کنم برای شما می کنم. این نبردی است برای فرانسه. زنده باد فرانسه.»
https://deutsch.rt.com/europa/80828-mac ... ten-krise/

[نبض زمان]

احوال آمریکا

[نبض زمان]

گفتگوئی با نوام چامسکی بمناسبت نودمین سالروز تولد او
تحليل مفيد براى اطلاع از اوضاع داخلي امريكا

امید امریکائی ها به آینده در انتخابات گذشته نمایان شد!
یونگه ولت – ترجمه رضا نافعی


– دهسال از ورشکستگی » لهمان برادرز «بانک سرمایه گذاری امریکائی، و آغاز بزرگترین بحران اقتصادی پس از جنگ جهانی دوم می گذرد. بازار سهام در ایالات متحده دوباره داغ شده . سود آن برای مردم چیست؟
در حال حاضر بازار بورس در نوسان است. اما، درست است، در سالهای اخیر بازار بورس داغ بوده. مالکیت سهام تنها در دست هائی اندک متمرکز است. اکثریت مردم از آن بی بهره اند. تاثیر رونق بازار بورس بر اقتصاد ناچیز است.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور امریکا پیروزی انتخاباتی خود را مدیون آراء بخش بزرگی از طبقه کارگر امریکا بود، که از اوباما، رئیس جمهور پیشین، سرخورده بود. خدمات کدام یک از این دو برای کارگران روزمزد بیشتر بوده است؟
اگر میزان رشد واقعی دستمزدها را مبنای سنجش قرار دهیم، هیچیک از این دونفر امتیازی بر دیگری ندارند. در زمان اوباما ، نخست دستمزد واقعی فزونی یافت، اما در طول زمامداری او دچار رکود شد، و گرچه نرخ بیکاری پائین بود، ولی سطح دستمزدها تقریبا بدون تغییر باقی ماند.
از لحاظ ایجاد مشاغل سر و صدائی که ترامپ برپا می کند بمراتب بیش از اوباماست ولی حاصل کارش در قیاس با وعده هائی که داده است بیش از او نیست.
تفاوت اصلی میان آن دو این است که سیاست اوباما برای طبقه کارگر متضمن برخی امتیازات بود. بویژه «قانون حفاظت از بیمار»(«Obamacare») برخی بهبود ها در نظام سلامت و بهداشت امریکا، که خصوصی است و بگونه ای فضاحت بار بی تاثیر، به بار آورد.

– ترامپ مالیات شرکت ها و میلیاردر ها را کاهش می دهد. چرا او به ریاست جمهوری انتخاب شده است؟
این امر دلائل گوناگونی دارد. از کلان سرمایه داران و صاحبان موسسات فعال اقتصادی که بگذریم، هسته مرکزی هواداران و انتخاب کنندگان او ترکیبی است از اقشار خرده بوژوا تا افراد مرفه میانه حال. در آخرین هفته های مبارزات انتخاباتی، سیلی از پول به میدان مبارزات انتخاباتی سرازیر شد و سبب گشت تا آراء انتخاب کنندگان نمایندگان کنگره و ریاست جمهوری به اردوگاه جمهوریخواهان سرازیر گردد. ترامپ آراء مسیحیان انجیلی (اوانگلیکال) را که صاحب نفوذ هستند کاملا در اختیار دارد. طبقه کارگر که بسیاری از آنها به اوباما رای دادند، وقتی با وعده های تو خالی او روبرو گشتند از او مایوس شدند.

دموکرات ها دهها سال پیش طبقه کارگر را رها کردند و آن را به جمهوریخواهان، دشمن سرسخت طبقاتی شان واگذاشتند. اما دشمن آنها را با موضوعاتی دیگر سرگرم ساخت: با حکومت سفید پوستان، با مذهب، با بیگانه ستیزی، با میهن پرستی و غیره و غیره.
آنچه حائز اهمیت اساسی است پدیده های مشکل آفرینی هستند که در اروپا هم مشاهده می شوند: سیاست ریاضت اقتصادی نئولیبرالی در سالهای اخیر موجب شد تا ثروت در دست هایی اندک متمرکز گردد در حالی که در آمد اکثریت مردم با رکود روبروست و مزایای اجتماعی نیز کاهش یافته است.

واقعیت اینست که در ایالات متحده امریکا، امروز مزد واقعی کارگرانی که در پست های مدیتریتی نهاده نشده اند، کمتر از سال 1979است، یعنی پیش از آن که رونالد ریگان سیاست نئو لیبرالی را آغاز کند. ابزار ضروری برای کسب قدرت سیاسی آشکار است: تمرکز ثروت به تمرکز قدرت سیاسی منتهی می گردد.
این همه منجر به پیدایش خشم، بغض و تحقیر نسبت به احزاب سیاسی جا افتاده می شود، و در این میان بسیاری از مردم به آسانی در دام مردم فریبانی می افتند که خشم به حق آنها را به غلط بسوی کسانی میرانند که آنها خود بیش از دیگران مورد ستم قرار دارند.

– ایالات متحده در خاور نزدیک و میانه در پی تحقق کدام استراتژی است؟
مهمترین تغییر در سیاست خارجی ایالات متحده امریکا مربوط به خاورمیانه است که ترامپ در پی تحقق آنست که عبارتست از اتحاد با مرتجع ترین کشورهای عرب منطقه مانند عربستان سعودی، امارات متحده عربی و مصر که یک حکومت نظامی است تا امریکا و اسرائیل بدون مانع بتوانند اِعمال زور کنند. خروج از قرارداد برجام، این تهدید را تقویت می کند. بزرگترین قربانی این سیاست مردم یمن هستند. در پی بمباران های عربستان که با کمک امریکا صورت می گیرد، دهها هزار یمنی از گرسنگی و بیماری تلف شدند. قربانیان دیگر این سیاست فلسطینی ها هستند که کسی دیگر برای سرنوشت تلخ آنها که باید تسلط بی رحمانه اسرائیلی ها را تحمل کنند، حتی تظاهر به تاثر نیز نمی کند.

– آیا فرصتی برای تحقق صلح در خاور میانه می بینید؟
این بستگی به آن دارد که امریکا مجبور شود دست از سرپیچی بردارد، از روشی که بویژه در دوران حکومت اوباما تشدید شد. در ایالات متحده، پشتیبانی جدی از سیاست اسرائیل ناشی از خواست اقشار لیبرال در امریکا بود. این وضع بگونه ای چشمگیر تغییر کرده است، هم در میان مردم عادی و هم در میان نخبگان سیاسی. امروز حامیان اصلی آن عبارتند از مسیحیان بنیاد گرا ( مسیحیان انجیلی) و آنها که کاملا راستگر هستند.

– امیدی دارید که یک جنبش مترقی بتواند در ایالات متحده به جامعه ای مسالمت آمیز تر و اجتماعی تر دست یابد؟
یقین قاطع دارم. جالب ترین جنبه انتخابات سال 2016 این نبود که یک میلیاردر – با حد اقل آراء- برنده انتخابات شد، این هم نبود که صاحبان سامانه های عظیم اقتصادی، کلان ثروتمندان و صاحبان رسانه ها آشکارا از کارزار انتخاباتی او حمایت می کردند، بدون اندک تظاهری به بیطرفی و تلاش برای مستقل نشان دادن خود. آنچه شگفت انگیز بود کارزار انتخاباتی برنی ساندرز بود، کارزاری که خط بطلان بر قانونی کشید که بیش از یک ربع قرن در تاریخ امریکا اعتبار داشت. تا این تاریخ بخت پیروزی یک نامزد انتخاباتی با در نظر گرفتن فقط یک متغیر، که عبارت بود از مبالغ کمک های اهدائی به او، با دقتی تقریبا تام قابل پیش بینی بود. اما ساندرز برخلاف دیگران، تقریبا ناشناس بود، هیچ حامی مالی از منابع متداول نداشت، رسانه های بزرگ یا او را نادیده می گرفتند، یا مورد تمسخر قرار می دادند – واگر مدیران حزب مانع ازنامزدی او از سوی حزب نمی شدند، چه بسا که می توانست برنده هم بشود. او محبوب ترین شخصیت سیاسی کشور شد. جنبش های مردمی که در نتیجه کارزار انتخاباتی او بسیج گشتند با دیگرکنشگران متحد شدند. این ها می توانند در سالهای آینده سبب پیدایش تفاوت های اساسی گردند.
https://www.jungewelt.de/artikel/344970 ... msky-usa-müssen-zum-frieden-gezwungen-werden.html

[نبض زمان]

دولت سایه در کاخ سفید رئیس جمهور را رهبری می کند

راشا تودی- ترجمه رضا نافعی
پرزیدنت ترامپ که وعده می داد » «Drain the Swamp» لجنزار را بخشکاند» نه تنها از رؤیای سیاسی خود بسیار دور مانده ، بلکه بر عکس این لجنزار سیاسی واشنگتن است که او را در خود غوطه ور ساخته است. هنگامی که پرزیدنت دونالد ترامپ با همتای روس خود در هلسینکی دیدار کرد،بلافاصله متهم به » خیانت » شد ، او را دشنام دادند و «سگ توله پوتین» خواندند. دیدار های بعدی که در برنامه قرار داشتند، در پاریس و بوئنوسآیرس لغو شدند. نزدیکی دو کشور به یکدیگر خطرناک تلقی می گردد، در سال 1955 نیز همینطور بود.

بیش از صد سال است که در ایالت متحده امریکا به» ترس سرخ» دامن زده می شود. در آغاز «بلشویسم» بود، بعد شدکمونیسم وحالا شده است «پوتینیسم»: اما هدف نهائی همه این ها خصومت با روسیه است. اگر چه در این میان نزدیکیهای کوتاه مدت تاکتیکی هم بمیان آمده است مانند جنگ جهانی دوم، یا همپوشانی علائق استراتژیک در نبرد با آلمان نازی. یا پس از پایان جنگ سرد، در زمان بوریس یلسین،که مینهش را چون طعمه ای که پیش شیرهای گرسنه اندازند، زیر دست و پای تاراجگران سرمایه غربی انداخت.
حتی در آغاز ریاست جمهوری پرزیدنت پوتین هم ،پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001، مدت زمان کوتاهی میان مسکو و واشنگتن همکاری بوجود آمد و روسیه با کمک های لجیستیک خود به مداخله امریکا در افغانستان کمک کرد.

این ترساندن از روس ها که سیاستمداران، رسانه ها و سازمانهای اطلاعاتی همه در ایجاد آن سهیم هستند، از یک سو سبب پیدایش نوعی اختلال اعصاب دور از عقل شده، اختلالی که حتی میتوان با اندکی مبالغه آن رااختلالی نامید که نهادینه شده است. از سوی دیگر مشاهده می شود که این ترسِ بسیارسود آوری است. با تاکید بر این نکته که بزرگترین سود ناشی از ایجاد وحشت از روسها نصیب مجتمع صنایع نظامی، نمایندگان و مدافعان آن شده است.

چه ساز و کاری سبب شده که طی هشتاد سال گذشته تریلیون ها دلار به صندوق صنایع مجتمع نظامی سرازیر گردد؟ چگونه میتوان این پدیده را توجیه کرد؟ پاسخ این است: ایجادترسی دائمی. حتی نازی ها نیز به این شناخت دست یافته بودند و برای انجام نقشه های سیاه خود آن را بکار می بستند.

هرمان گورینگ، رایش مارشال در ارتش نازی آلمان، به گوستاو ژیلبرت، روانشناس امریکائی در زندان سران نازی ها درنورنبرگ امکان داد تا در سلول زندان با او مصاحبه کند و گفت:
«مسلم است که مردم عادی جنگ نمی خواهند. اما در نهایت رهبران یک کشور هستند که سیاست را تعیینمی کنند. همراه ساختن مردم کار ساده ایست، چه در دموکراسی، چه در دیکتاتوری فاشیستی، در پارلمان، یا دیکتاتوری کمونیستی. کار بسیار ساده است. کافیست به مردم بگوئید به آنها حمله خواهد شد و این پاسیفیست ها( طرفداران صلح) هستند که بدلیل فقدان وطن پرستی، کشور را به خطر می اندازند. این شیوه در هرکشوری کارآمد است».

و چه جور هم کار آمد است. البته این طور نیست که همیشه باید » رهبران یک کشور» چنین سیاستی را دنبال کنند. بویژه در امریکا اغلب اوقات سناتور های با نفوذ، وزراء یا نظامیان هستند که سیاست تنشزدائی را که رئیس جمهور در برابر روسیه در پیش گرفته است، با همان شیوه هائی که گورینگ از آنها نام برده تخریب میکنند.
آنچه که امروز بر سر ترامپ می اید ، قبلا بر سر پرزیدنت دوایت دی ایزنهاور امده بود. هر چند که آیزنهاور یک ژنرال برجسته ارتش آمریکا بود ولی در عرصه سیاست خارجی تحت نظر برادران دالس قرارداشت که یکی ( جان فاستر) وزیرخارجه بود و دیگری ( آلن) رئیس سیا CIA سازمان اطلاعات امریکا بود.,

البته آیزنهاور برای تهدید کشورهائی چون چین، کره، یا ویتنام به این که علیه آنها بمب اتمی بکار خواهد برد دستش باز بود و با مشکلی روبرو نمی شد و همچنین بدلیل ساقط کردن دولت های منتخب و دموکراتی چون ایران یا گواتمالا مورد انتقاد قرار نمی گرفت ولی اگر صحبت بر سر اتحاد شوروی بود آنوقت دیگر باید بمراتب محتاط تر میشد.
با درگذشت استالین در 5 مارس 1953 امکان نزدیکی میان دو ابر قدرت بوجود آمد. آیزنهاور در نطق 16 آوریل 1953 خود موسوم به «Chance für Frieden»(فرصتی برای صلح) از این موقعیت استقبال کرد، البته همراه با همان حرف های ضد روسی همیشگی.

ولی دستگاه امنیتی امریکا اصلا موافق چنین اظهاراتی نبود و در اجلاس شورای امنیت ملی امریکا که در اکتبر 1953 برپا گشت تصریح شد که » ژست های صلح»ی که اتحاد شوروی می گیرد فقط برای این » طرح » می شود که در غرب تفرقه بیاندازد ، امید های دروغین ایجاد کند و کاری کند که ایالات متحده امریکا را یک دنده جلوه گر سازد.»
البته بعید هم نیست که اتحاد جماهیر شوروی» به دلائل داخلی یا دلائلی دیگر خواستار » کاهش تنش ها» باشد. ولی تا کنون » نشانه های قانع کننده ای در این راستا دیده نمی شود که حاکی از آمادگی برای دریافت چنین امتیازات مهمی در این جهت باشد.»

در این اجلاس نیز به ارتباط امنیت و ترس با یکدیگر اشاره شده است. برای سرپا نگهداشتن خطر تهدید کننده شوروی دریافت کمک های مادی و مالی از کشور های پیشرفته صنعتی ضروری است. در یافت امتیاز برای ایجاد پایگاهای هوائی در کشورهای مختلف نیز ضرورت فوری دارد:

در اختیار بودن چنین پایگاه هائی و استفاده ایالات متحده امریکا از آنها برحسب ضرورت، در اغلب موارد بستگی به موافقت و همکاری کشورهائی دارد که این پایگاهها در آن قرار دارند، چنین ملیت هائی وقتی خطر ناشی از این همپیمانی را خواهند پذیرفت، که یقین داشته باشند این بهترین راه برای حفظ امنیت خود آنهاست.

ولی این خطر برای واشنگتن وجود دارد که استدلال هایش با موفقیت روبرو نگردند و پذیرفته نشوند. بویژه اروپائی ها » کمتر حاضر» به دنباله روی از امریکا خواهند بود. سیاست آسیائی امریکا و پرداختن بیش از حد به مخالفت با کمونیسم سبب خواهد شد که امریکا بخش عمده هزینۀ سیاست خود را خود بپردازد.

آنچه که در اکتبر 1953 » ژست های صلح» رهبری شوروی عنوان شده بود که گویا فاقد نظم و نسق هستند، در سال 1954 بیشتر و بیشتر دقیق و مشخص شد و سرانجام به تشکیل نخستین کنفرانس بزرگ سران کشور های پیروز در جنگ جهانی دوم انجامید، که در 18 ژوئیه 1954 در ژنو برپا شد.

در حالی که پرزیدنت آیزنهاور راغب به مشاهده اقدامات خروشچف بود، دالاس، وزیر خارجه او پرخاش میکرد که این سیاست سخت ایالات متحده امریکاست که کارآمد است و مسکو را سر میز مذاکره آورده است. از این رو به رئیس جمهور پیشنهاد می کرد که نه به نمایندگان شوروی دست بدهد و نه به آنها لبخند بزند.

Stewart Alsop ، روزنامه نگار، که گزارشی در باره کنفرانس سران برای نیویورکر هرالد تریبون نوشت در باره دستوری که دالاس به ایزنهاور داده بود نوشت: آیزنهاور طبق رفتار غریزی خود خندان و خوش برخورد بود. بعد ناگهان با بیاد آوردن آنچه » فاستر» گفته بود، رفتارش عوض شد شبیه کسی که جا بزند.
کنفرانس سران در ژنو مهر تاییدی بود بر ترس های برادران دالس و حامیان آنها در واشنگتن که بر وحشت آنها افزود.

در اکتبر 1953، در اجلاس شورای امنیت ملی امریکا تصریح و تثبیت شد که آن عامل چسباننده ای که سبب می گردد تا کشورها خود را به امریکا بچسبانند، ترس است، اما این عامل در اروپا چسبندگی خود را از دست می داد.همین سبب شد تا جان فاستر دالس، وزیر خارجه امریکا، طی یادداشتی که برای تمام سفارتخانه های امریکا در جهان فرستاد، از همه آنها خواست تا کشورهای مهماندار خود را سر موضع نگاه دارند وتذکر داد که :

بی تردید کنفرانس ژنو مسائلی برای ملت های آزاد بوجود آورد. ساروجی مرکب از ترس و احساس برتری اخلاقی هشت سال این کشورها را در کنار هم نگاه داشت. این ترس کاهش یافته و مرزبندی اخلاقی تا حدی مخدوش شده است.

بنا بر این از منظر وزیر خارجه امریکا و بنام مجتمع نظامی – صنعتی باید این ترس را استوار نگاه داشت. این ترس تضمین کننده صندوق های سرشار از سود برای صنایع تسلیحاتی، بانک ها و صنایع است که با نزدیک شدن ایالات متحده امریکا و اتحاد جماهیر شوروی به یکدیگر به خطر می افتند. همچنین دسیسه های سازمان CIA تحت ریاست آلن دالس نیز اهمیت خود را از دست خواهند داد، زیرا علت وجودی سازمانهای اطلاعاتی نیز ترس است. یا آن طور که داوید تالبوت نویسنده کتاب » صفحه شطرنج شیطان» نوشته است:

» فاستر دالس ، که همواره در پی تامین منافع استبلیشمنت امریکا بود، این را درک کرد که آنچه موجب تقویت سلسله مراتب سیاسی و نظامی کشور می گردد و بخش تولید ات نظامی را پیوسته غنی تر می سازد، همین وحشت دائمی ازشعله ور شدن آتش جنگ است. جنگ، این است آن معجون جادوئی، که اکسیر حیات بخش این گروه حاکم است، حتی در عصر سلاحهای اتمی، که با بیم نابودی حیات بشری همراه است.

آنچه که آیزنهاور شصت سال پیش مجبور بود به آن تن در دهد تا برادران دالس او را به دلخواه خود به کار گیرند، امروز بر سر ترامپ می آید. در نهایت دیگر هیچ گزینه ای برای آیزنهاور نمانده بود جزآخرین نطق اش. او در آن نطق خود که خطاب به جهانیان بیان کرد منبع خطر برای بشریت را افشاء کرد:مجتمع صنایع نظامی ایالات متحده امریکا.
ترامپ نیز با شیوه ای که مختص خود اوست کوشید تا نزدیکی به روسیه را عملی سازد. برغم هیستری گسترده در رسانه ها و برخی از سیاستمداران در باره باصطلاح دخالت روسیه در انتخابات امریکا یک اکثریت 58 درصدی از مردم امریکا خواستار روابط بهتر با روسیه هستند.
آری، آنچه که در اواسط دهه 1950 معتبر بود، امروز اعتباری بمراتب بیشتر از آن روز دارد.

ارزش کالاهای تولیدی امریکا در سال 2017، رویهمرفته به 2179 بیلیون دلار امریکائی بالغ می گشت، 18،55 درصد، یعنی 404،5 بیلیون از آن را صنایع نظامی تولید کرده است.
این سهم مهم کالاهای تسلیحاتی ارتباطی با پوتین و اوکرائین یا کریمه ندارد، زیرا میزان رشد این تولیدات از سال 2008 به بعد دو رقمی است و در سال 2011 فقط اندکی بیش از میزان تولید در سال 2017بود.

البته نقش روسیه عوض نشده و کماکان همان هیولائی است که قبلا هم بود، چون به هر حال باید بتوان به نحوی توجیهی برای این هزینه سنگین عرضه کرد.
همانطور که ژنرال آیزنهاور از دو طرف درمحاصره برادران دالس قرار گرفت تا حزب جمهوریخواه او را بعنوان نامزد انتخاباتی خود به میدان بفرستد و بتواند از کمک های شبکه مالی حامیان برادران دالس بهره ور گردد، ترامپ هم حامیانی داشت که امروز باید انتظارات آنها را برآورده سازد.
این انتظارات از جمله عبارتند از بالا رفتن قیمت سهام در بازاربورس و کاهش مالیات برای کلان سرمایه داران. چیزی که در فهرست این انتظارات قرار ندارد سیاست تنش زدائی میان امریکا و روسیه است، روسیه باید کماکان مهمترین هیولای ترس آفرین برای سیاست امریکا باقی بماند.
برای آن که بدانیم چنین سیاستی چه تاثیری می تواند بر قیمت سهام در بازار بورس تسلیحات جنگی داشته باشد کافیست نگاهی به سیاست ترامپ در ماه ژوئن سال جاری(2018) بیفکنیم که بی اعتنابه همه مخالفت ها، با کیم جونگ اون،دیکتاتور کره شمالی در باره صلح به مذاکره پرداخت. صلح معمولا، ترس مصنوعا ساخته شده از دشمن را فرو میریزد، که در حالت عادی بایدچیز خوبی باشد. اما نه برای آنها که با استفاده از این ترس ثروت می اندوزند.
.
https://deutsch.rt.com/meinung/80777-we ... ifications

[نبض زمان]

.

احوال روابط خارجی ایران

.