و غير اذان الفار است چه اصلا برگ او شبيه به گوش موش نيست
و از جملهء رياحين خوشبو است و در خانها زرع مي كنند
برگش طولانى و كم عرض و گلش سفيد مايل به سرخى
و تخمش مانند تخم ريحان و شفاف است
و مؤلف مغنى اشتباه نموده كه اذان الفار باشد
و مؤلف اختيارات را اشتباهات زياده بر آن است كه در اينجا به او تصريح بايد نمود .
کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص242متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود.مرزنگوش گياهى است كوچك با شاخه و برگ زياد و چندساله كه ارتفاع بوته آن در حدود ۵٠ - ٣٠ سانتى‌متر است.
چون اين گياه در مقابل سرما مقاومت ندارد و در زمستان با سرماى كمى از پا مى‌افتد،
لذا در مناطق سرد يك گياه يكساله مى‌باشد ولى در مناطق گرم كه سرماى زمستان ندارند به صورت گياه دوساله و چندساله است.
برگهاى آن كوچك باريك پوشيده از كرك به رنگ خاكسترى مايل به سبز در حدود ۵ / ١ - ١ سانتى‌متر طول دارند.
گلهاى آن بسيار كوچك به رنگ سفيد يا گلى به صورت خوشه در انتهاى ساقه گل‌دهنده ظاهر مى‌شود.
مرزنگوش طعم مطبوع و لطيف و شيرين و معطر دارد ولى عطر آن از پونه كوهى كمتر است.
در طعم آن پس از چند لحظه كمى تلخى ظاهر مى‌شود.
تكثير آن از طريق كاشت بذر آن در بهار و يا از طريق كاشت قلمۀ آن انجام مى‌گيرد.
چون مقاومت به سرماى آن كم است، محل كاشت مرزنگوش بايد در پناه از سرما
و رو به آفتاب كامل و گرم و در خاك غنى و سبك كه خوب زهكشى شده باشد، انتخاب شود.
کتاب معارف گیاهی میر حیدر جلد 1 ص 277
توسط pejuhesh237 » دوشنبه ژانويه 21, 2013 8:41 am 
